Ένα περίπλοκο έγκλημα καλείται να εξιχνιάσει στο θέατρο «ART63» o Μάριος Αθανασίου ως επιθεωρητής Ντρέικ, ο οποίος αντιμετωπίζει μια δαιμόνια… πολυπρόσωπη Μαύρη Χήρα! Στην προσωπική του ζωή ο γνωστός ηθοποιός είναι χαμηλών τόνων, σοβαρός, «κουμπωμένος» από άμυνα -γιατί χιούμορ διαθέτει πολύ-, ευγένεια και ψυχραιμία. Κι αυτό γιατί πήρε πολύ νωρίς τη ζωή του στα χέρια του και αγωνίζεται για τα «θέλω» του από παιδί.

Για όλα μίλησε με ειλικρίνεια και απλότητα στην «ΟΝ Τime»: Για τις πληγές που δεν άφησε να… ματώσουν και την κατάθλιψη, με την οποία πολέμησε και τη νίκησε. Παραδέχτηκε ότι έχει κάνει λάθη, αλλά δεν μετανιώνει, γιατί έμαθε από αυτά, ενώ παραδέχτηκε ότι στον έρωτα είναι… μοιρολάτρης, καθώς αυτό το θεωρεί το πιο ανώριμο και αδύναμο κομμάτι στη ζωή του.

Μιλήστε μου για το έργο που παρουσιάζετε για πρώτη φορά στην Ελλάδα και μάλιστα εγκαινιάζοντας έναν καινούριο θεατρικό χώρο…

Είναι το έργο του Βρετανού συγγραφέα Ντέιβιντ Τρίστραμ «Ο επιθεωρητής Ντρέικ και η μαύρη χήρα» από μια σειρά αστυνομικών κωμωδιών που έχει κάνει -μάλιστα στη Μ. Βρετανία έχει γίνει και γνωστή τηλεοπτική σειρά- και παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό, σε σκηνοθεσία Βασίλη Θωμόπουλου. Έχει πολύ ενδιαφέρον. Είναι ένα είδος κωμωδίας που εμένα μου αρέσει, γιατί στηρίζεται στο βρετανικό χιούμορ, αλλά έχει γίνει μια μικρή προσαρμογή στα ελληνικά δεδομένα. Μάλιστα, φέτος εγκαινιάσαμε το θεατρικό χώρο «ΑRT 63 « (3ης Σεπτεμβρίου 63) της Δραματικής Σχολής Γιώργου Θεοδοσιάδη, που τέλειωσα εγώ και ο Σπύρος Πούλης, που παίζουμε μαζί. Οπότε, η παράσταση αυτή έχει για μας κι ένα άλλο στοιχείο: Είναι μια συνάντηση φίλων έπειτα από χρόνια και πολλές διαδρομές στη δουλειά, οι οποίοι ξαφνικά βρεθήκαμε όλοι μαζί.

Έχει κάνει τη σκηνοθεσία ο Βασίλης Θωμόπουλος, με τον οποίο είμαστε χρόνια φίλοι και έχουμε κάνει πολλές δουλειές μαζί, όπως και ο Σπύρος Πούλης. Με τη Βαλέρια Κουρούπη, που είναι μαζί μας, ήμασταν συμμαθητές από το σχολείο, οπότε καταλαβαίνετε ότι είναι η συγκυρία μιας πολύ δεμένης αγαπημένης παρέας. Υποδύομαι τον ιδιόρρυθμο επιθεωρητή Ντρέικ που πάει να εξιχνιάσει ένα έγκλημα. Στο σπίτι αυτό βρίσκεται και ο τοπικός αστυνόμος Πλοντ, ο οποίος δεν φημίζεται για την ευφυία του. Οι δυο τους κάνουνε τεράστιες γκάφες και καταλήγουνε στη λύση του εγκλήματος, ανακρίνοντας όλα τα πρόσωπα του σπιτιού που είναι μόνο γυναίκες - και όλες αυτές τις υποδύεται η Βαλέρια Κουρούπη. Φτάνουν λοιπόν στη λύση του μυστηρίου δια της ατόπου απαγωγής σκοτώνοντας κατά λάθος όλους τους υπόλοιπους! Κάτι ακόμα ενδιαφέρον που έχει αυτή η παράσταση και βλέπουμε ότι αρέσει πολύ στον κόσμο είναι ότι μετέχουν και οι ίδιοι οι θεατές. Εμείς τους λέμε να μας βοηθήσουν σε κάτι, να μας βρουν κάτι. Αυτό δημιουργεί μια μικρή διαδραστικότητα που με έναν τρόπο γίνεσαι συνένοχος των ηρώων της παράστασης. Για μένα είναι πολύ συγκινητικό και ευλογία και μια πολύ καλή στιγμή, έχοντας κάνει μια διαδρομή στον καλλιτεχνικό χώρο, να επιστρέφω εκεί που έκανα τα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα.

Το παρουσιαστικό σας, όλο αυτό που βγάζετε, είναι ενός ανθρώπου πολύ σοβαρού, ιδιαίτερα προσγειωμένου και αυστηρού, απομονωμένου, δηλαδή είστε μακριά από τις συνήθεις ενασχολήσεις των προσώπων της showbiz. Όλο αυτό που βγάζετε είναι ένα είδος άμυνας ή έτσι είστε πραγματικά; 


Μιλήσατε πάρα πολύ ωραία στην ερώτηση. Η απάντησή μου είναι πολύ απλή: Κάνω πάντα αυτό που αισθάνομαι και κινούμαι εκεί που μου αρέσει. Θέλω να πω ότι δεν το έχω σκεφτεί ποτέ δύο ή τρεις φορές. Καλά το είπατε και είναι θετικό αυτό, γιατί θα μπορούσες να υποδύεσαι κάτι προς χάρη του εμπορικού κομματιού ή την επιβίωσή σου την καλλιτεχνική. Άλλοι όμως μπορούν να το κάνουν πραγματικά από ανασφάλεια που είναι κατανοητό και δεν το κρίνω. Εγώ, παρ’ όλα αυτά, κάνω αυτό που νιώθω κάθε εποχή και κάθε περίοδο.

Δεν υπολογίζω πολύ -πολλές φορές με κόστος είναι η αλήθεια- ούτε την κρίση των ανθρώπων, ούτε την άποψη που μπορεί να έχουν για μένα, ούτε καμιά φορά και τι κόστος μπορεί να έχει πρόσκαιρα αυτό που πάω να κάνω, αρκεί να το θέλω πάρα πολύ και να πιστεύω σε αυτό. Είτε αυτό είναι λειτουργίες που μπορεί να κάνω παράλληλα με τη δουλειά μου, με την πολιτική, με άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες ή οτιδήποτε τέτοιο, είτε είναι προσωπικές μου επιλογές, το μόνο που κάνω όλα αυτά τα χρόνια είναι όσο γίνεται να μη στρέφω εγώ τα φώτα στην προσωπική μου ζωή. Αν αυτό γίνεται από μόνο του, εντάξει, δεν θα είμαι υπερβολικός στο πώς μπορούν κάποιοι δημοσιογράφοι να ασχολούνται με την προσωπική μου ζωή. Παλιά το έκανα. Όταν βλέπω τα πράγματα να περνάνε τα δικά μου ηθικά όρια, γίνομαι πιο επιθετικός. Αλλά κανονικά δεν δίνω σημασία και το αφήνω να περνάει έτσι.

Πήρατε πολύ νωρίς τη ζωή στα χέρια σας καθώς μεγαλώσατε με τη μητέρα σας, η οποία ασχολούνταν με την κομμωτική και στάθηκε μητέρα και πατέρας μαζί, έτσι δεν είναι;


Ναι, μεγάλωσα σε μονογονεϊκή οικογένεια. Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν ενός έτους.

Θυμάστε να σας επηρέαζε αργότερα η απουσία του ανδρικού προτύπου, δηλαδή του πατέρα σας; 


Προσπάθησα να τον αναπληρώσω όπως μπορούσα. Προσπαθώ να μην τα αναλύω πάρα πολύ τα πράγματα. Για να τα αναλύσεις, ας πούμε, πρέπει να έχεις την ευκαιρία να το κάνεις και την άνεση και την πολυτέλεια. Εγώ προτιμώ απλώς να κάνω και να κινούμαι στο χρόνο, να μην το αναλύω τόσο πολύ. Προφανώς, πάρα πολλά στοιχεία του χαρακτήρα μου προέρχονται από αυτό το διάστημα και για την απουσία του ανδρικού προτύπου που λέτε αλλά και για το πώς ένας άνθρωπος μόνος του μεγαλώνει ένα παιδί και αντιμετωπίζει τις καταστάσεις που έρχονται, τις δύσκολες ή τις εύκολες. Αυτό έχω μάθει, έτσι έχω γαλουχηθεί και με αυτό τον τρόπο κινούμαι κι εγώ στη ζωή μου. Δεν το αναλύω σε μικρά κομμάτια. Η απουσία του ανδρικού προτύπου αντικαταστάθηκε με πρότυπα που προσπαθούσα να βρω μέσα από ταινίες ή βιβλία. Αυτό έκανα πάντα, να προσπαθώ να βρω πρότυπα τα οποία ήθελα εγώ να ακολουθήσω, για ένα διάστημα εκεί στην εφηβεία μου χάθηκαν όλα αυτά. Μεγαλώνοντας λίγο, βρήκα το δικό μου «μπούσουλα» σε σχέση με αυτό που ήθελα και έβλεπα.

Μέσα σε όλο αυτό πήρατε γρήγορα περισσότερες ευθύνες; Μεγαλώσατε και πιο γρήγορα με αυτό το «κοίταγμα» της ζωής;

Μαθαίνεις να μη φοβάσαι τις ευθύνες, για να το πω πιο ευγενικά. Δηλαδή, καταλαβαίνεις ότι το να δίνεις αγώνα για τη ζωή σου, για τα θέλω σου, να διεκδικείς τα πράγματα, είναι σύμφυτο με τη ζωή μας. Είναι μέσα στην καθημερινότητά μου. Δεν είναι κάτι που αγωνίστηκα να το βρω στη συνέχεια. Το ήξερα από την αρχή, από μικρό παιδί.

Κάποια πράγματα ξέρουμε ότι και πονάνε και είναι δύσκολα, αλλά νιώθω ότι είστε πολύ συνειδητοποιημένος.

Τίποτα δεν πονάει. Όταν αντιμετωπίζεις την αλήθεια σου κανονικά, το βασικό θέμα είναι να μπορείς να το βγάζεις από μέσα σου, να ομολογείς την αλήθεια σου και όχι το τι λες στους άλλους. Αν το κάνεις αυτό, τίποτα δεν πονάει.

Τον πατέρα σας τον είδατε όλα αυτά τα χρόνια; Το έχετε συζητήσει, το έχετε λύσει μεταξύ σας; Τον βλέπετε;

Όχι. Έχω επιλέξει να κρατήσω μια στάση απόστασης από εκείνον.

Άρα μου λέτε ότι αυτή η απόσταση, το ότι δεν υπήρχε στη ζωή σας, δεν είναι πληγή για σας; 


Όχι, δεν είναι πληγή. Έχουν μεγαλώσει παιδιά ορφανά από πόλεμο, έχουν μεγαλώσει κάποια παιδιά μεταναστών που βρέθηκαν στα κύματα στο Αιγαίο, άλλα που έχασαν μικρά τους γονείς τους σε δυστύχημα. Όλοι οι άνθρωποι μεγαλώνουνε, οφείλουν να παλέψουν για τη ζωή τους, για τον εαυτό τους, γι’ αυτά που θέλουνε, για τα όνειρά τους, δηλαδή δεν είναι η πιο δύσκολη περίπτωση που βάζεις στη ζωή σου.

Δηλαδή πιστεύετε ότι υπάρχουν και πιο δύσκολα πράγματα που έχετε περάσει;


Τα πιο δύσκολα πράγματα θεωρώ πάντα ότι είναι τα θέματα υγείας ή απώλειες ανθρώπων κι επειδή αυτό δεν το έχω αντιμετωπίσει με καλούς φίλους ή ανθρώπους που είναι πολύ κοντά μου, δεν μπορώ να πω ότι είχα τόσο δύσκολα διαστήματα. Τώρα, αν είναι μια οικονομική δυσκολία ή αισθηματική ή οι χωρισμοί που μπορούν να συμβούν στη ζωή, αυτά δεν τα θεωρώ τόσο δύσκολα. 



Με την κατάθλιψη έχετε «φλερτάρει»; 


Ναι, δύο φορές στη ζωή μου σίγουρα και μια τρίτη ενδιάμεσα. Ήταν για προσωπικούς λόγους.

Τι είχε αλλάξει σε εσάς, πώς νιώσατε ότι βιώνατε κατάθλιψη;

Δεν είναι δύσκολο να την καταλάβεις την κατάθλιψη. Αλλάζει πάρα πολύ η καθημερινότητά σου. Το καταλαβαίνεις γιατί δεν βγαίνεις από το δωμάτιό σου, δεν βλέπεις ανθρώπους, δεν θέλεις να κάνεις τίποτα, θέλεις να κοιμάσαι, δεν θέλεις να κάνεις μπάνιο, δηλαδή κάνεις τέτοια πράγματα που σε αλλάζουν πολύ γρήγορα, οπότε το καταλαβαίνεις. Εγώ τουλάχιστον το κατάλαβα, γιατί δεν ξέρω τι γίνεται γενικότερα. Αγχώθηκα λίγο, μετά, όπως κάνω πάντα, συμβιβάστηκα με την ιδέα για να δω τι είναι αυτό που θέλει να μου πει ο οργανισμός μου, τι μου συμβαίνει. Πέρασα ένα τρίμηνο μεγάλης εσωστρέφειας κι ένα πολύ δημιουργικό διάστημα για μένα, παρόλο που ήταν δύσκολο, κι αυτό μου έβαλε τις βάσεις μετά, όταν έφυγε η κατάθλιψη, να βγω προς τα έξω πιο καλά και πιο δυνατά.

Ζητήσατε τη βοήθεια ψυχολόγου; Κάνατε ψυχοθεραπεία για να το αντιμετωπίσετε όλο αυτό; 


Όχι.

Τα καταφέρατε μόνος σας;

Ναι. Εγώ έχω μια άλλη θεωρία γι’ αυτά τα πράγματα, το έχω συζητήσει και το έχω κάνει, έχω μια μικρή απόσταση από τους ψυχολόγους, χωρίς να θεωρώ ότι δεν είναι αναγκαίοι, γιατί υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις που σίγουρα χρειάζονται ειδικούς ανθρώπους να συμβουλευτούν για να το κάνουν. Αλλά νομίζω ότι οι περισσότεροι το κάνουμε μόνοι μας. Απλώς δεν είμαστε συνηθισμένοι να το κάνουμε και δεν βάζουμε πολύ εύκολα τον εαυτό μας σε αυτή τη διαδικασία. Έτσι, πλέον, τα τελευταία χρόνια, έχει γίνει πιο εύκολο να πηγαίνεις σε έναν άλλο άνθρωπο για να σου πει πώς να κάνεις αυτή τη διαδικασία. Αλλά πραγματικά αυτό που οφείλουμε να κάνουμε να το κάνουμε μόνοι μας. 



Είστε αυστηρός με τον εαυτό σας; Δηλαδή τον έχετε βάλει απέναντι και να τον «μαστιγώσετε» , όπως λέμε;

Ανάλογα. Μια έτσι, μια αλλιώς. Δεν έχω έναν συγκεκριμένο τρόπο. Δηλαδή παίζω με τα όριά μου, φτάνω στα άκρα όποτε μπορώ, πιέζω τον εαυτό μου. Αλλά, όταν καταλαβαίνω ότι δεν θέλει, τον σέβομαι, τον αγαπώ πάρα πολύ και προσπαθώ να έχω συνέχεια στο μυαλό μου πως ό,τι και να κάνω, δεν πρέπει ποτέ να στεναχωρήσω, να φέρω σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, τον μικρό Μάριο, όπως ήταν ας πούμε έξι χρονών. 



Εννοείτε το μικρό παιδί που κρύβεται μέσα σας; Αναρωτιέμαι, και ως παιδάκι ήσασταν κλειστός χαρακτήρας;


Όχι. Γενικά είμαι και ντροπαλός και «μικροκοινωνικός», δεν έκανα μεγάλους κύκλους κοινωνικούς. Αλλά αυτό, επειδή το άφησα να εξελιχθεί μόνο του στην πορεία, χωρίς να το πιέσω εγώ - δηλαδή δεν έφτιαξα έναν ρόλο που έπρεπε να τον υπηρετήσω. Κινούμαι πάντα ανάλογα με τις καταστάσεις και τις συνθήκες και προσπαθώ να προσαρμόζομαι διαρκώς - είναι αυτό που φέρνει η ζωή και πώς έρχονται τα πράγματα. Η διαδρομή αυτού του παιδιού κατέληξε κάποια στιγμή στο να γίνω ηθοποιός, να πρέπει να εκφράζω τα συναισθήματά μου δημόσια, να ασχοληθώ με την πολιτική, να έχω τρεις-τέσσερις διαφορετικούς κοινωνικούς κύκλους με πολύ γνωστούς ανθρώπους. Επίσης να πρέπει να μιλάω με πάρα πολύ κόσμο πια και αυτά τα έκανα το ίδιο καλά όσο και όταν κλεινόμουν στον εαυτό μου και είχα πολύ μικρές παρέες. 


Πώς βλέπετε τα πράγματα γύρω μας σήμερα, δεδομένου ότι θέσατε υποψηφιότητα και για την Ευρωβουλή; 


Η γενική εικόνα είναι δύσκολη και πρέπει να έχει κι ένα στοιχείο που δύσκολα το έχουμε εμείς οι άνθρωποι, την υπομονή. Αυτή τη στιγμή δηλαδή διανύουμε -εγώ νομίζω ότι είναι λάθος έτσι, γιατί μπορεί να πουν κάποιοι άλλοι ότι αυτό είναι το σωστό και εσύ είσαι λάθος- μια περίοδο που συντηρητικοποιείται όλη η Ευρώπη. Κι αυτό έχει ξεκινήσει εδώ και πάρα πολύ καιρό. Δεν θα πω «φασιστικοποιείται» γιατί αυτό είναι εύκολο για να το λαϊκίσουμε, ας πούμε, ή να το δείξουμε, αλλά θα σας πω ότι συντηρητικοποιείται πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια. Τώρα ο Τραμπ κλότσησε και το «τουβλάκι» που θα ρίξει το ντόμινο, οπότε νομίζω ότι τα επόμενα χρόνια θα έχουμε έξαρση αυτού του φαινομένου πανευρωπαϊκά ίσως και παγκόσμια. Είναι έτοιμο αυτό το πράγμα, φαίνεται. Αυτό λοιπόν σε ανθρώπους οι οποίοι δεν είναι κοντά σε αυτό το περιβάλλον, δεν υποστηρίζουν αυτή την ιδεολογία θα είναι ένα πολύ δύσκολο διάστημα. Εκεί λοιπόν θέλει μεγάλες αντοχές και φοβερή υπομονή για να μπορείς εσύ που θα έχεις επικοινωνία να χτίζεις τη διαφορετική σου πρόταση και να την καταλάβει ο κόσμος και να την ενστερνιστεί. Αυτό το διαφορετικό που προτείνεις εσύ. 


Το ίδιο συμβαίνει λοιπόν και στην Ελλάδα. Αυτή τη φάση περνάει εδώ και καιρό. Υπάρχει μία χρονοκαθυστέρηση στην αντίληψη των πραγμάτων, όχι επειδή είναι βλάκας ο κόσμος, αλλά επειδή έτσι λειτουργούν οι κοινωνίες, δεν αντιδρούν ποτέ, δεν έχουν γρήγορα αντανακλαστικά σε αυτά που τους συμβαίνουνε είτε γιατί δεν τα πιστεύουνε πολύ είτε γιατί θέλουν να τα ξανατσεκάρουνε. Δεν ξέρω ακριβώς για ποιο λόγο μπορεί να συμβαίνει αυτό, ένα μαζικό κοινωνικό φαινόμενο από ό,τι έχει φανεί έως τώρα. Τρανό παράδειγμα είναι αυτό των Τεμπών, όπου είχαμε εκλογές ένα μήνα μετά και αυτό δεν είχε κανέναν αντίκτυπο για την κυβέρνηση - ίσα ίσα τη δυνάμωσε. Και φτάσαμε δύο χρόνια αργότερα, με το 50% των στοιχείων ίδια - δεν έχει αλλάξει κάτι, τα ίδια συζητάγαμε και τότε. Απλώς στους περισσότερους φάνηκε λίγο περισσότερο ότι αυτό ήταν κάτι διαφορετικό απ’ ό,τι λέγαμε τότε. Γιατί τα λέγαμε και τότε αυτά. Και ξαφνικά όλη η κοινωνία συσπειρώθηκε και φτάσαμε σε αυτό το αποτέλεσμα. 


Πώς βλέπετε τον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα; 


Είναι σε μια πολύ δύσκολη θέση. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να κάνει μια δική του επανεκκίνηση, που την έχει ανάγκη και το ίδιο το κόμμα αλλά και η ίδια η Αριστερά γενικά - πανευρωπαϊκά μιλάω. Είναι μια τεράστια ανάγκη αυτή, αλλά θέλει χρόνο και χρόνος αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει, γιατί οι πολιτικές εξελίξεις είναι ραγδαίες.

Και το λέτε εσείς αυτό, που θέσατε υποψηφιότητα ως ευρωβουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ.


Είμαι ακόμα στον ΣΥΡΙΖΑ, κρατάω μια μικρή απόσταση, αλλά παρακολουθώ τις εξελίξεις, είμαι πάντα κοντά. Απλώς νομίζω ότι αυτό το διάστημα έχει αυτή τη δυσκολία που πρέπει ταυτόχρονα να χτίζεις τα επόμενα σου βήματα αλλά να είσαι και έτοιμος να προτείνεις πράγματα για την επόμενη μέρα, γιατί είναι κοντά. Δεν σου δίνει η κοινωνία το περιθώριο να πεις «αφήστε με πέντε-έξι χρόνια και θα δούμε τι θα γίνει μετά». 


Θέλετε να συνεχίσετε στην πολιτική; Θα ξαναβάλετε υποψηφιότητα;


Αν οι συνθήκες είναι τέτοιες που θα κάνουν γόνιμο το έδαφος, ναι.

Μέσα σε όλα αυτά που κάνετε, νιώθετε ότι την προσωπική σας ζωή τη βάλατε στο ίδιο επίπεδο προτεραιότητας, δηλαδή την ακολουθήσατε το ίδιο έντονα;

Όχι. Υπάρχουν θυσίες και πρέπει να πληρώσεις και ένα τίμημα. Κι αυτό για μένα είναι η προσωπική ζωή.

Το λέτε αυτό εσείς που έχετε ένα διαζύγιο κι ένα γιο από τον πρώτο σας γάμο, έναν δεύτερο γάμο, μια σύζυγο και δύο κόρες. Όλα αυτά δεν δείχνουν ότι ακολουθήσατε και την προσωπική σας ζωή;

Όχι. Όλα αυτά έχουν γίνει με «εκπτώσεις», θυσίες και πολλούς συμβιβασμούς. Δεν είσαι ποτέ όπως θες να είσαι 100% στην προσωπική σου ζωή όταν αφιερώνεις τόσο πολύ χρόνο στο επάγγελμά σου. Προφανώς θα ήθελα να έχω το διπλάσιο χρόνο με τα παιδιά μου. Επίσης δεν ασχολείσαι πολύ με τον εαυτό σου, με τη σχέση σου, για το πώς θα ’θελες να είσαι, αυτά έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Έχω μια μοιρολατρική στάση απέναντι στον έρωτα. Αυτό είναι το πιο ανώριμο και το πιο αδύναμο κομμάτι μου στη ζωή. Αλλά θέλω να πω ότι δεν ήμουνα ποτέ τόσο αφοσιωμένος και τόσο συγκεντρωμένος στα προσωπικά μου όσο ήμουν στα επαγγελματικά μου ή στα κοινωνικά μου.

Ως πατέρας πως νομίζετε ότι είστε; Καλός;

Πάντα θέλεις να είσαι καλύτερος.

Έχετε ένα γιο 19 χρονών και δύο κόρες δέκα και εφτά χρονών. Διαφορετικές ηλικίες, διαφορετικές εμπειρίες. Σας έχει αλλάξει η πατρότητα;

Ναι. Μαθαίνεις και ξαναβλέπεις τον κόσμο μέσα από τα παιδιά και σου δίνεται μια ευκαιρία ίσως να αλλάξεις αυτά τα κακώς κείμενα που μπορεί να έχεις σαν άνθρωπος. Τα κόμπλεξ σου και τις ιδεοληψίες σου που σε συνοδεύουν όλα αυτά τα χρόνια μπορείς να τα αλλάξεις μέσα από τα παιδιά, αν μαθαίνεις να τα ακούς και να τα σέβεσαι πολύ.