Η Ρία Ελληνίδου διανύει την καλύτερη φάση της ζωής της, αφού πλέον είναι στο τοπ των Eλληνίδων τραγουδιστριών. Το τραγούδι της «Κάτι ξέρεις» έχει γίνει talk of the town, ενώ οι εµφανίσεις της µε τον Πέτρο Ιακωβίδη στο «Vogue Athens» έχουν στεφθεί µε απόλυτη επιτυχία.

Δείτε ακόμη Ρία Ελληνίδου: "Δεν παντρεύομαι, έχω δει τόσα χάλια που δεν θέλω να το κάνω" (Βίντεο)


Αυτή την περίοδο εµφανίζεσαι στο «Vogue Athens» µαζί µε τον Πέτρο Ιακωβίδη. Μίλησέ µας για τη συνεργασία σας.

Είναι η δεύτερη φορά που βρίσκοµαι στο πλευρό του Πέτρου - και αυτό όχι µόνο γιατί έχει πετύχει η συνεργασία µας, αλλά και γιατί υπάρχει µια υπέροχη ενέργεια µεταξύ µας. Ο Πέτρος είναι ένας µοναδικός, ξεχωριστός άνθρωπος και έχουµε «δέσει» πολύ όµορφα, τόσο ως προσωπικότητες όσο και µέσα από τη συµπεριφορά και τον τρόπο µας. Τον έχω αγαπήσει πάρα πολύ και χαίροµαι που έχει συµβεί αυτή η σύνδεση. Αυτή τη φορά, µάλιστα, η παρέα µας γίνεται ακόµα πιο ξεχωριστή µε την παρουσία του Γιώργου Λιβάνη.

Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς µε το τραγούδι;

Αυτό το είχα αποφασίσει από πολύ νωρίς. Ήμουν ενάµισι έτους κι όµως κοίταξα τους γονείς µου µε το βλέµµα του πεπεισµένου καλλιτέχνη και τους ανακοίνωσα ότι αυτή θα είναι η δουλειά µου. ∆εν ξέρω αν κατάλαβαν τι είπα ή απλώς τρόµαξαν από την αυτοπεποίθησή µου, αλλά κάπως έτσι µπήκε το µικρόβιο. Μόλις, λοιπόν, έγινα ανθρωπάκι, έφτασα τα 12 κιλά, ήµουν εκεί 4-5 χρόνων, µε έγραψαν στο ωδείο. Και κάπου εκεί ξεκίνησε το... κακό.

«Ολοι στην οικογένεια ήταν μουσικοί, είτε επαγγελματίες είτε ερασιτέχνες -γονείς, αδέρφια-, δεν γλύτωσε κανείς», αποκάλυψε η Ρία Ελληνίδου.

Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;

Τα παιδικά µου χρόνια ήταν πληµµυρισµένα από µουσική. Ήδη, µετά το ∆ηµοτικό, είχα πάρει το πρώτο µου πτυχίο -και στα θεωρητικά και στα όργανα-, οπότε το επόµενο βήµα ήταν, φυσικά, το µουσικό σχολείο. Όλη µου η µέρα ήταν µουσική: το πρωί στο σχολείο, το απόγευµα στο ωδείο. Όλοι στην οικογένεια ήταν µουσικοί, είτε επαγγελµατίες είτε ερασιτέχνες -γονείς, αδέρφια-, δεν γλύτωσε κανείς.

Μίλησέ µας για το τραγούδι «Κάτι ξέρεις», που έχει γίνει viral.

Αυτό το τραγούδι, από την πρώτη στιγµή που το άκουσα, κόλλησε στο µυαλό µου. Όλο το βράδυ το είχα µέσα στο κεφάλι µου - σιγοτραγουδούσα τη µελωδία, σχεδόν χωρίς να το καταλάβω. Μου έφτιαξε τη διάθεση, µε γέµισε ενέργεια, µε έκανε να θέλω να σηκωθώ και να χορέψω. Αυτός ήταν ο λόγος που είπα «θέλω να το τραγουδήσω». Με κέρδισε αβίαστα. Και, τελικά, δεν κέρδισε µόνο εµένα, κέρδισε και τον κόσµο. Και αυτό µε χαροποιεί πολύ. Έχει µια παιδικότητα, µια αθωότητα, που τη θεωρώ µοναδική.

Ποιο είναι το πιο δύσκολο περιστατικό που έχει χρειαστεί να διαχειριστείς κατάτη διάρκεια εµφάνισής σου;

Όταν ξεκίνησα, ήµουν µόλις 13 χρόνων και τραγουδούσα σε µαγαζιά που δεν υπήρχε καµία υποδοµή, τίποτα οργανωµένο. Ήταν πολύ δύσκολο να διαχειριστείς καταστάσεις µε µεθυσµένους ανθρώπους - να ανεβαίνουν στη σκηνή, να χορεύουν άτσαλα και να πέφτουν πάνω σου, να σε πατάνε χωρίς να το καταλαβαίνουν. Θυµάµαι, µια φορά, είχα το µικρόφωνο πάνω στο σταντ και ένας κύριος έπεσε πάνω µου τόσο άτσαλα, που παραλίγο να µου σπάσει το δόντι. Ήταν επίπονο - σωµατικά και ψυχολογικά.



Ποια θεωρείς ότι είναι τα µεγαλύτερα στερεότυπα που έχει ο κόσµος για τους τραγουδιστές στην Ελλάδα σήµερα;

Χαίροµαι πολύ γι' αυτή την ερώτηση. Νοµίζω πως το µεγαλύτερο στερεότυπο που υπάρχει για τους τραγουδιστές -και γενικά για τους µουσικούς- είναι ότι είµαστε ανειδίκευτοι. Ότι, δηλαδή, ο καθένας µπορεί να γίνει τραγουδιστής, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια ή γνώση. Και ειδικά στον τραγουδιστή υπάρχει αυτή η ελαφρότητα µε την οποία τον αντιµετωπίζουν, σαν να είναι κάτι που «απλά σου βγαίνει». Πιστεύω πολύ έντονα ότι, για να κάνεις αυτή τη δουλειά σοβαρά, πρέπει να έχεις µουσική παιδεία. Να γνωρίζεις θεωρία µουσικής, να µπορείς να διαβάζεις παρτιτούρες, να παίζεις δύο - τρία όργανα, να καταλαβαίνεις τι συµβαίνει µουσικά γύρω σου. Είναι απολύτως απαραίτητο - δεν είναι κάτι τυπικό, είναι ο σεβασµός προς το ίδιο σου το επάγγελµα. Με πονάει πολύ όταν θυµάµαι την περίοδο του κορονοϊού, οπότε σε πάρα πολλούς τραγουδιστές έγραφαν στα σχόλια «Κάντε καµιά κανονική δουλειά». Αυτό ήταν πολύ στενάχωρο για µένα. Εγώ αγαπώ αυτό που κάνω και σπουδάζω µουσική από 5 χρόνων. ∆εν είναι απλώς δουλειά - είναι όλη µου η ζωή, η προσπάθεια, η αφοσίωσή µου. Και όταν διάβασα τέτοια σχόλια, στεναχωρήθηκα πραγµατικά πάρα πολύ. Αυτό, για µένα, είναι το πιο άδικο και βαθύ στερεότυπο που κουβαλάει ο χώρος µας.

Τι να περιµένουµε από σένα µέσα στο 2025; Έρχονται καινούργιες κυκλοφορίες, έχεις εκπλήξεις στα σκαριά;

Εχω στα σχέδιά µου να κυκλοφορήσω κι άλλα τραγούδια, νέα βιντεοκλίπ, και γενικά να εµπλουτίσω τη δισκογραφική µου πορεία µε φρέσκες δουλειές. Προς το παρόν, όµως, θέλω απλώς να απολαύσω την επιτυχία του «Κάτι ξέρεις» και όλων των τραγουδιών του πρώτου µου δίσκου, «∆ύσκολος χαρακτήρας», ο οποίος κυκλοφόρησε τον Ιούνιο από την Panik Platinum. Είναι µια πολύ όµορφη φάση για µένα, γεµάτη χαρά και δηµιουργικότητα.


*Δημοσιεύθηκε στο ένθετο «Secret» της εφημερίδας Παραπολιτικά