Θοδωρής Ρωμανίδης στην Ontime: Δεν πρόκειται να λυγίσω κι ας παλεύω με το Πάρκινσον
Όλα όσα είπε
Ο Θοδωρής Ρωμανίδης σε μια συνέντευξη εφ'όλης της ύλης - Το ωραιότερο Πάσχα, τα χρόνια στην Κωνσταντινούπολη, η καριέρα του και το τάμα στον Άγιο Εφραίμ, τον προστάτη της οικογένειάς του
Του αρέσει να βλέπει τον κόσμο να γελάει, ενώ και ο ίδιος έχει πολύ χιούμορ. Ο Θοδωρής Ρωμανίδης θυμάται με θλίψη κάθε Πάσχα στην Κωνσταντινούπολη, όπου έζησε μέχρι 13 χρονών. Εκεί όπου οι Έλληνες γιόρταζαν κρυφά την Ανάσταση του Κυρίου, όπως οι πρώτοι χριστιανοί. Γι’ αυτά μίλησε στην «ΟΝ time Σαββατοκύριακο», αλλά και για το ωραιότερο Πάσχα της ζωής του, όταν κράτησε για πρώτη φορά στην αγκαλιά του την κόρη του Ελένη-Γεωργία. Επίσης, αναφέρθηκε στο «κακό μάτι» που «χτύπησε» την «Tootsie» με τον τραυματισμό του Μάρκου Σεφερλή, το ρατσισμό που βίωσε, το πρόβλημα της υγείας του και το χαμό της μητέρας του. Κι ακόμα μας αποκάλυψε πότε ξέσπασε σε λυγμούς, αλλά και το τάμα στον Άγιο Εφραίμ, τον προστάτη της οικογένειάς του.
Σας ματιάσανε κι ενώ η «Tootsie» θριάμβευε στο «Περοκέ» με sold out παραστάσεις, ο Μάρκος Σεφερλής έπαθε διάστρεμμα. Υποσχέθηκε όμως ότι θα επιστρέψει μετά το Πάσχα έστω και ως «Κootsie», όπως ενημέρωσε τον κόσμο, χωρίς να χάνει το χιούμορ του.
Ο Μάρκος είναι δεμένος με το κοινό του και, όπως υποσχέθηκε, θα επιστρέψει μετά το Πάσχα, έστω για τρεις παραστάσεις∙ ελπίζουμε ότι θα είναι εντελώς καλά κι όχι «Kootsie» γιατί ο διπλός ρόλος του είναι πολύ απαιτητικός. Ανησυχήσαμε και στεναχωρηθήκαμε, αλλά συμβαίνουν κι αυτά. Ευτυχώς, είχε άγιο που τον φύλαξε από τα χειρότερα.
Μου είχες πει πριν από τέσσερα χρόνια ότι έκλεισε ένας κύκλος με τον Μάρκο Σεφερλή. Τι έγινε λοιπόν και επέστρεψες στον Μάρκο με το μιούζικαλ «Tootsie»;
Μάλλον ο τοίχος είχε μια… ρωγμή και ξαναμπήκα (γέλια). Δόξα τω Θεώ, πλέον συνταξιοδοτήθηκα, τα πράγματα είναι διαφορετικά και φέτος είχα πάρει την απόφαση να μη δουλέψω, γιατί μου είχε πει η κόρη μου ότι θα χρειαζόταν να πηγαίνω στο Παρίσι για να κρατήσω για ένα διάστημα τα εγγόνια μου. Κάποια στιγμή, όμως, σε μια κοινωνική εκδήλωση συναντηθήκαμε με τον Μάρκο, αρχίσαμε πάλι εκεί τα δικά μας, να μιλάμε, να γελάμε και σταματημό να μην έχουμε. Την άλλη μέρα μού έστειλε ένα μήνυμα που έλεγε: «Μήπως πρέπει να το ξαναδούμε και να έρθεις πάλι δίπλα μου;». Για να πω την αλήθεια, δεν το σκέφτηκα καθόλου και του είπα κατευθείαν «πάμε μαζί για το όνειρό σου», γιατί η «Τootsie» ήταν εδώ και χρόνια το θεατρικό του όνειρο. Έριξε τρελά λεφτά γι’ αυτή την παράσταση. Το είχε σαν όνειρο και, όταν κάτι τού μπει στο μυαλό, δεν βγαίνει που να το… τρυπάς με κομπρεσέρ (γέλια).
Πόσα χρόνια συνεργασίας μετράτε κι έπειτα από πόσο καιρό ξανασυνεργάζεστε;
Είχαμε συνεργαστεί δεκαέξι χρόνια και έπειτα από επτά χρόνια ξαναβρεθήκαμε στο σανίδι.
Δεν έγινες ο πρωταγωνιστής, αυτό που λέμε το πρώτο όνομα στη μαρκίζα, κι ας έχεις τόσα χρόνια στο χώρο. Σε ενοχλεί αυτό;
Απολύτως τίποτα δεν μου κάνει, διότι ξέρω ποιος είμαι, τι θέλω και μέχρι πού μπορώ να φτάσω. Δεν με απασχολεί. Αυτό που με απασχολεί είναι να υπάρχω. Το ότι συνταξιοδοτήθηκα από αυτό το επάγγελμα είναι μεγάλη υπόθεση. Έκλεισα σαράντα χρόνια στο θέατρο.
Θέλω να σε πάω αρκετά πίσω, στην Κωνσταντινούπολη, όπου μεγάλωσες μέχρι τα δεκατρία σου χρόνια μόνο με τη μητέρα σου, αφού χώρισε από τον πατέρα σου όταν εσύ ήσουν δύο χρονών και τον πατέρα σου τον είδες ελάχιστα στη ζωή σου. Πώς θυμάσαι την Ανάσταση και το Πάσχα;
Καθόλου ευχάριστα, γιατί κάναμε Ανάσταση στα κρυφά, μέρα μεσημέρι, βράδυ δεν μπορούσαμε να πάμε. Ούτε σουβλίζαμε αρνί, ούτε είχαμε τη χαρά και τους χορούς της Ανάστασης. Ήταν στενάχωρο όλο αυτό, αλλά το παλεύεις και μαθαίνεις να ζεις έτσι. Δεν είναι τυχαίο που ελάχιστοι Έλληνες έχουν μείνει στην Κωνσταντινούπολη πια. Απ’ όλο μου το σόι μόνο ένας ξάδελφός μου έχει μείνει και φυλάει τις Θερμοπύλες.
Στην Τουρκία ήσουν ο Ρωμιός, περνούσατε δύσκολα. Όταν ήρθες δεκατριών χρονών στην Ελλάδα, βίωσες το ρατσισμό, όπως πολλοί Έλληνες που ήρθαν από εκεί;
Εννοείται. Θυμάμαι, κόντεψα να φέρω μια καρέκλα στο κεφάλι ενός συμμαθητή μου γιατί με αποκάλεσε «Τουρκάκι». Αυτό και το «τουρκόσπορος» τα άκουγα συνέχεια. Είναι το γνωστό «στην Ελλάδα ξένος και στα ξένα Έλληνας». Όταν το κατάλαβα αυτό, ηρέμησα κι εγώ. Ας έλεγαν ό,τι ήθελαν, εγώ ήξερα μέσα μου τι είμαι.
Ποιο είναι το πιο ωραίο Πάσχα που έχεις κάνει και ποιο το πιο δύσκολο;
Δύσκολα ήταν στην Κωνσταντινούπολη, που δεν ξέραμε τι ακριβώς γίνεται. Δηλαδή, έρχονταν τα ελληνικά περιοδικά της εποχής, ο «Θησαυρός», το «Ρομάντζο», και βλέπαμε κάποιους που ψήνανε τον οβελία, γιατί τότε δεν υπήρχαν τα μοτέρ, και λέγαμε με έκπληξη: «Κοίτα πώς γιορτάζουν το Πάσχα στην Ελλάδα!». Το ωραιότερο Πάσχα για μένα και τη Δέσποινά μου ήταν όταν γεννήθηκε η κόρη μας και μάλιστα πολύ κοντά στο Πάσχα, 23 Απριλίου. Την κρατούσαμε αγκαλίτσα, μετά τη βάζαμε στην κούνια της και είχε αυτή την υπέροχη μυρωδιά του μωρού που με τρελαίνει. Αυτό ήταν το πιο ωραίο μας Πάσχα, που με τη γυναίκα μου ξεκινούσαμε μια νέα ζωή μαζί με μια άλλη ζωή. Κι επειδή γεννήθηκε ανήμερα του Αγίου Γεωργίου, την ονομάσαμε Ελένη-Γεωργία. Δόξα τω Θεώ, η κόρη μας, αν και ζει στο εξωτερικό, τα κρατάει τα ελληνικά έθιμα. Θα βάψει αυγά, θα φτιάξει τσουρέκια, θα πλάσει κουλουράκια.
Κι έχεις και τρία εγγόνια.
Ναι και είμαι πανευτυχής. Τα δίδυμα αγοράκια, ο Ηλίας και ο Λεό, είναι δυόμισι χρονών και η Ελβίρα οκτώ. Είναι πανέμορφα, ξανθά, με ανοιχτόχρωμα μάτια, πανύψηλα. Πηγαίνουμε συχνά και τα βλέπουμε. Είναι οι μεγάλες μας αδυναμίες. Μιλάνε ελληνικά, γαλλικά (ο πατέρας τους είναι Γάλλος) και αγγλικά. Όταν μου λένε στην κάμερα «παππού μου» -ειδικά ο Λεό, που είναι χαδιάρης-, λιγώνομαι. Τι υπέροχο συναίσθημα. Αυτές τις μέρες θα τις περάσουμε μαζί οικογενειακά εδώ στο σπίτι μας και είμαστε ξετρελαμένοι.
Μου μίλησες για πρώτη φορά πριν από τέσσερα χρόνια για τη λεύκη και το Πάρκινσον, που το έχεις εδώ και δέκα χρόνια. Πώς σε αντιμετωπίζει ο κόσμος; Έχεις βιώσει περίεργες αντιδράσεις;
Το πιο δύσκολο είναι το Πάρκινσον. Σημασία έχει ποιος σου λέει κάτι, γιατί σ’ το λέει και με ποιον τρόπο. Κάποιος μου έγραψε στα social: «Με το Πάρκινσον θα ρίχνεις ομοιόμορφα το τυρί πάνω από τα μακαρόνια!». Γέλασα πάρα πολύ γιατί κατάλαβα ότι το είπε για αστείο και όχι με κακία. Δεν μου έχει συμβεί κάτι περίεργο ή άκομψο. Εξάλλου, τα αυτοάνοσα είναι πλέον πολύ διαδεδομένα. Υποφέρει πολύς κόσμος λόγω άγχους.
Ένιωσες την ανάγκη να επικοινωνήσεις το πρόβλημα της υγείας σου για να δείξεις και σε άλλους που υποφέρουν ότι αντιμετωπίζεται και η ζωή συνεχίζεται, καθώς η επιστήμη έχει προχωρήσει πολύ στις μέρες μας;
Ακριβώς. Ήδη στις ΗΠΑ υπάρχει φάρμακο που συνταγογραφείται για το Πάρκινσον. Εγώ εξακολουθώ κανονικά τη ζωή μου. Ο γιατρός μού είπε πως, αν παραιτηθώ και κάτσω σπίτι μου, αυτό είναι ό,τι χειρότερο. Όταν βγήκα και το είπα, μου είχε στείλει κάποιος μήνυμα στο Facebook που μου έγραφε ότι έχει διαγνωστεί με Πάρκινσον και έχει κλειστεί στο σπίτι γιατί φοβάται να βγει έξω και να οδηγήσει. Και του έγραψα: «Αδελφέ μου, μη φοβάσαι. Υπάρχουν τρόποι ενδυνάμωσης, πολύ περπάτημα, γυμναστική. Να μην αφήνεις το νευρικό σύστημα και τους μυς να χαλαρώνουν». Βγήκα για να το επικοινωνήσω και να καταλάβουν οι άνθρωποι ότι στις μέρες μας μπορούμε και παλεύουμε για πράγματα. Δεν το βάζουμε κάτω. Δεν δικαιούμαστε να δώσουμε πίκρα στους δικούς μας ανθρώπους, εφόσον μπορούμε να το παλέψουμε. Πρέπει να είμαστε δυνατοί. Μαζί με την οικογένειά μας να είμαστε ένα και να το πολεμάμε.
Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή σου, που λύγισες και έκλαψες;
Όταν «έφυγε» η μητέρα μου. Παίζαμε με τον Μάρκο το «Χαμός στο Ι.ΣΩΜ.Α», μια Τετάρτη που γύρισα από την παράσταση, η σύζυγός μου δεν κοιμόταν, ήταν στο σαλόνι και με το που γύρισε και με κοίταξε, κατάλαβα ότι η μαμά είχε «φύγει». Κι έπρεπε μέσα σε όλο αυτό το πένθος μου να διαχειριστώ και το «εμπόριο νεκρών» -αυτό ειλικρινά δεν το έχω καταλάβει κι ούτε θα το καταλάβω ποτέ-, κι εννοώ το «εμπόριο» για τις κηδείες. Να ψάχνεις για τάφο και να μην υπάρχει στη γ’ θέση… περιέργως μόνο στην α’ θέση αδειάζουν τάφοι, λες και στη γ’ θέση τούς βάζουν εκεί και δεν κάνουν εκταφές ποτέ. Όλο αυτό με εξουθένωσε και έκανα τουλάχιστον δύο εβδομάδες για να μπορέσω να μπω σε ένα ρυθμό ξανά.
Αυτή την «ταμπέλα» του κωμικού ηθοποιού που σου έχουν βάλει, προσπάθησες να τη βγάλεις;
Όχι. Αυτή η «ταμπέλα» μια χαρά είναι. Τουλάχιστον, δεν είπαν «ατάλαντος ηθοποιός», κάτι είναι κι αυτό. Το να είσαι κωμικός ηθοποιός είναι πολύ δύσκολο. Το δάκρυ, το βγάζεις πιο εύκολα στον άνθρωπο παίζοντας δράμα. Η κωμωδία είναι πολύ δύσκολο είδος θεάτρου κι ας το θεωρούν κάποιοι «παρακατιανό», ότι μόνο αν παίξουν, π.χ., το «Λεωφορείο ο πόθος» ή τη «Μήδεια» καταξιώνονται ως ηθοποιοί. Δεν έχω τέτοια θέματα, αλλά από την άλλη έχω κάνει και δραματικούς ρόλους. Πρόσφατα, στο σίριαλ «Μαμά στα κρυφά» στην ΕΡΤ1, έπαιξα έναν άκρως δραματικό ρόλο, καθώς ανακάλυψα πως πέθανε η κόρη μου από ναρκωτικά. Υπήρχε μια ατάκα «εγώ την κόρη μου την έχασα πριν πεθάνει από τα ναρκωτικά και δεν το ήξερα». Αυτή την ατάκα, όταν πήγα να τη πω στο γύρισμα, ξέσπασα σε λυγμούς. Δεν μπορούσα να πω τα λόγια…
Πιστεύεις στον Θεό;
Ναι, αλλά όχι σε αυτά τα «θρησκοληπτικά» που βλέπουμε, σαν κάποιες γιαγιάδες που πηγαίνουν στην εκκλησία, κάνουν το σταυρό τους και μετά γυρνάει η μία και λέει στη διπλανή της: «Κοίτα, μαρή, πώς είναι η Μαρίκα, εδώ κοίτα…». Δεν μιλάω για τέτοιου είδους πίστη. Αυτοί οι άνθρωποι πηγαίνουν στην εκκλησία γιατί θεωρούν ότι πρέπει να πάνε. Πιστεύω ουσιαστικά, με την ψυχή μου. Κι όπως είπε ο σπουδαίος σκηνοθέτης Σωτήρης Τσαφούλιας: «Απομακρύνθηκα από την εκκλησία για να ανακαλύψω τον Θεό». Η εκκλησία, όχι όλοι βεβαίως, γιατί δεν τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι, λίγο έχει χάσει τον προσανατολισμό της. Βλέπω κάποιους μητροπολίτες να κάνουν κηρύγματα μίσους. Ο δικός μας ο Θεός δεν είναι του μίσους. Είναι της αγάπης, της συγχώρεσης, της αλληλεγγύης. Δεν μπορώ να ακούω κηρύγματα μίσους και να λένε εκπρόσωποι της εκκλησίας «με όλα όσα ζούμε αυτή τη στιγμή, θα στείλει ο Θεός φωτιά να μας κάψει!». Όχι, ο Θεός μας δεν θα στείλει φωτιά. Ο δικός μας Θεός είναι αγάπη.
Έχεις νιώσει το θαύμα της πίστης στη ζωή σου;
Εγώ με τη Δέσποινα νιώσαμε να αλλάζει η ζωή μας από τότε που ανακαλύψαμε το μοναστήρι του Αγίου Εφραίμ. Μας μίλησε μια γειτόνισσα στην πολυκατοικία για τον Άγιο Εφραίμ και από την πρώτη φορά που πήγαμε στη Χάρη του νιώσαμε μεγάλη αγαλλίαση. Το έχουμε κάνει τάμα και πηγαίνουμε πάντα στις ολονυχτίες του Αγίου Εφραίμ, που είναι δύο φορές το χρόνο, η πρώτη 2 προς 3 Ιανουαρίου και η δεύτερη 4 προς 5 Μαΐου. Είναι μοναδικές αυτές οι στιγμές της κατάνυξης. Ο άγιος έχει κάνει πολλά θαύματα. Έχουμε δει πιστούς που έρχονται γονατιστοί στη Χάρη του γιατί βίωσαν το θαύμα. Κι εμείς νιώθουμε κάθε στιγμή ότι υπάρχει δίπλα μας ο φύλακας άγιός μας.
Δημοσιεύθηκε στην Ontime
Σας ματιάσανε κι ενώ η «Tootsie» θριάμβευε στο «Περοκέ» με sold out παραστάσεις, ο Μάρκος Σεφερλής έπαθε διάστρεμμα. Υποσχέθηκε όμως ότι θα επιστρέψει μετά το Πάσχα έστω και ως «Κootsie», όπως ενημέρωσε τον κόσμο, χωρίς να χάνει το χιούμορ του.
Ο Μάρκος είναι δεμένος με το κοινό του και, όπως υποσχέθηκε, θα επιστρέψει μετά το Πάσχα, έστω για τρεις παραστάσεις∙ ελπίζουμε ότι θα είναι εντελώς καλά κι όχι «Kootsie» γιατί ο διπλός ρόλος του είναι πολύ απαιτητικός. Ανησυχήσαμε και στεναχωρηθήκαμε, αλλά συμβαίνουν κι αυτά. Ευτυχώς, είχε άγιο που τον φύλαξε από τα χειρότερα.
Μου είχες πει πριν από τέσσερα χρόνια ότι έκλεισε ένας κύκλος με τον Μάρκο Σεφερλή. Τι έγινε λοιπόν και επέστρεψες στον Μάρκο με το μιούζικαλ «Tootsie»;
Μάλλον ο τοίχος είχε μια… ρωγμή και ξαναμπήκα (γέλια). Δόξα τω Θεώ, πλέον συνταξιοδοτήθηκα, τα πράγματα είναι διαφορετικά και φέτος είχα πάρει την απόφαση να μη δουλέψω, γιατί μου είχε πει η κόρη μου ότι θα χρειαζόταν να πηγαίνω στο Παρίσι για να κρατήσω για ένα διάστημα τα εγγόνια μου. Κάποια στιγμή, όμως, σε μια κοινωνική εκδήλωση συναντηθήκαμε με τον Μάρκο, αρχίσαμε πάλι εκεί τα δικά μας, να μιλάμε, να γελάμε και σταματημό να μην έχουμε. Την άλλη μέρα μού έστειλε ένα μήνυμα που έλεγε: «Μήπως πρέπει να το ξαναδούμε και να έρθεις πάλι δίπλα μου;». Για να πω την αλήθεια, δεν το σκέφτηκα καθόλου και του είπα κατευθείαν «πάμε μαζί για το όνειρό σου», γιατί η «Τootsie» ήταν εδώ και χρόνια το θεατρικό του όνειρο. Έριξε τρελά λεφτά γι’ αυτή την παράσταση. Το είχε σαν όνειρο και, όταν κάτι τού μπει στο μυαλό, δεν βγαίνει που να το… τρυπάς με κομπρεσέρ (γέλια).
Πόσα χρόνια συνεργασίας μετράτε κι έπειτα από πόσο καιρό ξανασυνεργάζεστε;
Είχαμε συνεργαστεί δεκαέξι χρόνια και έπειτα από επτά χρόνια ξαναβρεθήκαμε στο σανίδι.
Δεν έγινες ο πρωταγωνιστής, αυτό που λέμε το πρώτο όνομα στη μαρκίζα, κι ας έχεις τόσα χρόνια στο χώρο. Σε ενοχλεί αυτό;
Απολύτως τίποτα δεν μου κάνει, διότι ξέρω ποιος είμαι, τι θέλω και μέχρι πού μπορώ να φτάσω. Δεν με απασχολεί. Αυτό που με απασχολεί είναι να υπάρχω. Το ότι συνταξιοδοτήθηκα από αυτό το επάγγελμα είναι μεγάλη υπόθεση. Έκλεισα σαράντα χρόνια στο θέατρο.
Θέλω να σε πάω αρκετά πίσω, στην Κωνσταντινούπολη, όπου μεγάλωσες μέχρι τα δεκατρία σου χρόνια μόνο με τη μητέρα σου, αφού χώρισε από τον πατέρα σου όταν εσύ ήσουν δύο χρονών και τον πατέρα σου τον είδες ελάχιστα στη ζωή σου. Πώς θυμάσαι την Ανάσταση και το Πάσχα;
Καθόλου ευχάριστα, γιατί κάναμε Ανάσταση στα κρυφά, μέρα μεσημέρι, βράδυ δεν μπορούσαμε να πάμε. Ούτε σουβλίζαμε αρνί, ούτε είχαμε τη χαρά και τους χορούς της Ανάστασης. Ήταν στενάχωρο όλο αυτό, αλλά το παλεύεις και μαθαίνεις να ζεις έτσι. Δεν είναι τυχαίο που ελάχιστοι Έλληνες έχουν μείνει στην Κωνσταντινούπολη πια. Απ’ όλο μου το σόι μόνο ένας ξάδελφός μου έχει μείνει και φυλάει τις Θερμοπύλες.
Στην Τουρκία ήσουν ο Ρωμιός, περνούσατε δύσκολα. Όταν ήρθες δεκατριών χρονών στην Ελλάδα, βίωσες το ρατσισμό, όπως πολλοί Έλληνες που ήρθαν από εκεί;
Εννοείται. Θυμάμαι, κόντεψα να φέρω μια καρέκλα στο κεφάλι ενός συμμαθητή μου γιατί με αποκάλεσε «Τουρκάκι». Αυτό και το «τουρκόσπορος» τα άκουγα συνέχεια. Είναι το γνωστό «στην Ελλάδα ξένος και στα ξένα Έλληνας». Όταν το κατάλαβα αυτό, ηρέμησα κι εγώ. Ας έλεγαν ό,τι ήθελαν, εγώ ήξερα μέσα μου τι είμαι.
Ποιο είναι το πιο ωραίο Πάσχα που έχεις κάνει και ποιο το πιο δύσκολο;
Δύσκολα ήταν στην Κωνσταντινούπολη, που δεν ξέραμε τι ακριβώς γίνεται. Δηλαδή, έρχονταν τα ελληνικά περιοδικά της εποχής, ο «Θησαυρός», το «Ρομάντζο», και βλέπαμε κάποιους που ψήνανε τον οβελία, γιατί τότε δεν υπήρχαν τα μοτέρ, και λέγαμε με έκπληξη: «Κοίτα πώς γιορτάζουν το Πάσχα στην Ελλάδα!». Το ωραιότερο Πάσχα για μένα και τη Δέσποινά μου ήταν όταν γεννήθηκε η κόρη μας και μάλιστα πολύ κοντά στο Πάσχα, 23 Απριλίου. Την κρατούσαμε αγκαλίτσα, μετά τη βάζαμε στην κούνια της και είχε αυτή την υπέροχη μυρωδιά του μωρού που με τρελαίνει. Αυτό ήταν το πιο ωραίο μας Πάσχα, που με τη γυναίκα μου ξεκινούσαμε μια νέα ζωή μαζί με μια άλλη ζωή. Κι επειδή γεννήθηκε ανήμερα του Αγίου Γεωργίου, την ονομάσαμε Ελένη-Γεωργία. Δόξα τω Θεώ, η κόρη μας, αν και ζει στο εξωτερικό, τα κρατάει τα ελληνικά έθιμα. Θα βάψει αυγά, θα φτιάξει τσουρέκια, θα πλάσει κουλουράκια.
Κι έχεις και τρία εγγόνια.
Ναι και είμαι πανευτυχής. Τα δίδυμα αγοράκια, ο Ηλίας και ο Λεό, είναι δυόμισι χρονών και η Ελβίρα οκτώ. Είναι πανέμορφα, ξανθά, με ανοιχτόχρωμα μάτια, πανύψηλα. Πηγαίνουμε συχνά και τα βλέπουμε. Είναι οι μεγάλες μας αδυναμίες. Μιλάνε ελληνικά, γαλλικά (ο πατέρας τους είναι Γάλλος) και αγγλικά. Όταν μου λένε στην κάμερα «παππού μου» -ειδικά ο Λεό, που είναι χαδιάρης-, λιγώνομαι. Τι υπέροχο συναίσθημα. Αυτές τις μέρες θα τις περάσουμε μαζί οικογενειακά εδώ στο σπίτι μας και είμαστε ξετρελαμένοι.
Μου μίλησες για πρώτη φορά πριν από τέσσερα χρόνια για τη λεύκη και το Πάρκινσον, που το έχεις εδώ και δέκα χρόνια. Πώς σε αντιμετωπίζει ο κόσμος; Έχεις βιώσει περίεργες αντιδράσεις;
Το πιο δύσκολο είναι το Πάρκινσον. Σημασία έχει ποιος σου λέει κάτι, γιατί σ’ το λέει και με ποιον τρόπο. Κάποιος μου έγραψε στα social: «Με το Πάρκινσον θα ρίχνεις ομοιόμορφα το τυρί πάνω από τα μακαρόνια!». Γέλασα πάρα πολύ γιατί κατάλαβα ότι το είπε για αστείο και όχι με κακία. Δεν μου έχει συμβεί κάτι περίεργο ή άκομψο. Εξάλλου, τα αυτοάνοσα είναι πλέον πολύ διαδεδομένα. Υποφέρει πολύς κόσμος λόγω άγχους.
Ένιωσες την ανάγκη να επικοινωνήσεις το πρόβλημα της υγείας σου για να δείξεις και σε άλλους που υποφέρουν ότι αντιμετωπίζεται και η ζωή συνεχίζεται, καθώς η επιστήμη έχει προχωρήσει πολύ στις μέρες μας;
Ακριβώς. Ήδη στις ΗΠΑ υπάρχει φάρμακο που συνταγογραφείται για το Πάρκινσον. Εγώ εξακολουθώ κανονικά τη ζωή μου. Ο γιατρός μού είπε πως, αν παραιτηθώ και κάτσω σπίτι μου, αυτό είναι ό,τι χειρότερο. Όταν βγήκα και το είπα, μου είχε στείλει κάποιος μήνυμα στο Facebook που μου έγραφε ότι έχει διαγνωστεί με Πάρκινσον και έχει κλειστεί στο σπίτι γιατί φοβάται να βγει έξω και να οδηγήσει. Και του έγραψα: «Αδελφέ μου, μη φοβάσαι. Υπάρχουν τρόποι ενδυνάμωσης, πολύ περπάτημα, γυμναστική. Να μην αφήνεις το νευρικό σύστημα και τους μυς να χαλαρώνουν». Βγήκα για να το επικοινωνήσω και να καταλάβουν οι άνθρωποι ότι στις μέρες μας μπορούμε και παλεύουμε για πράγματα. Δεν το βάζουμε κάτω. Δεν δικαιούμαστε να δώσουμε πίκρα στους δικούς μας ανθρώπους, εφόσον μπορούμε να το παλέψουμε. Πρέπει να είμαστε δυνατοί. Μαζί με την οικογένειά μας να είμαστε ένα και να το πολεμάμε.
Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή σου, που λύγισες και έκλαψες;
Όταν «έφυγε» η μητέρα μου. Παίζαμε με τον Μάρκο το «Χαμός στο Ι.ΣΩΜ.Α», μια Τετάρτη που γύρισα από την παράσταση, η σύζυγός μου δεν κοιμόταν, ήταν στο σαλόνι και με το που γύρισε και με κοίταξε, κατάλαβα ότι η μαμά είχε «φύγει». Κι έπρεπε μέσα σε όλο αυτό το πένθος μου να διαχειριστώ και το «εμπόριο νεκρών» -αυτό ειλικρινά δεν το έχω καταλάβει κι ούτε θα το καταλάβω ποτέ-, κι εννοώ το «εμπόριο» για τις κηδείες. Να ψάχνεις για τάφο και να μην υπάρχει στη γ’ θέση… περιέργως μόνο στην α’ θέση αδειάζουν τάφοι, λες και στη γ’ θέση τούς βάζουν εκεί και δεν κάνουν εκταφές ποτέ. Όλο αυτό με εξουθένωσε και έκανα τουλάχιστον δύο εβδομάδες για να μπορέσω να μπω σε ένα ρυθμό ξανά.
Αυτή την «ταμπέλα» του κωμικού ηθοποιού που σου έχουν βάλει, προσπάθησες να τη βγάλεις;
Όχι. Αυτή η «ταμπέλα» μια χαρά είναι. Τουλάχιστον, δεν είπαν «ατάλαντος ηθοποιός», κάτι είναι κι αυτό. Το να είσαι κωμικός ηθοποιός είναι πολύ δύσκολο. Το δάκρυ, το βγάζεις πιο εύκολα στον άνθρωπο παίζοντας δράμα. Η κωμωδία είναι πολύ δύσκολο είδος θεάτρου κι ας το θεωρούν κάποιοι «παρακατιανό», ότι μόνο αν παίξουν, π.χ., το «Λεωφορείο ο πόθος» ή τη «Μήδεια» καταξιώνονται ως ηθοποιοί. Δεν έχω τέτοια θέματα, αλλά από την άλλη έχω κάνει και δραματικούς ρόλους. Πρόσφατα, στο σίριαλ «Μαμά στα κρυφά» στην ΕΡΤ1, έπαιξα έναν άκρως δραματικό ρόλο, καθώς ανακάλυψα πως πέθανε η κόρη μου από ναρκωτικά. Υπήρχε μια ατάκα «εγώ την κόρη μου την έχασα πριν πεθάνει από τα ναρκωτικά και δεν το ήξερα». Αυτή την ατάκα, όταν πήγα να τη πω στο γύρισμα, ξέσπασα σε λυγμούς. Δεν μπορούσα να πω τα λόγια…
Πιστεύεις στον Θεό;
Ναι, αλλά όχι σε αυτά τα «θρησκοληπτικά» που βλέπουμε, σαν κάποιες γιαγιάδες που πηγαίνουν στην εκκλησία, κάνουν το σταυρό τους και μετά γυρνάει η μία και λέει στη διπλανή της: «Κοίτα, μαρή, πώς είναι η Μαρίκα, εδώ κοίτα…». Δεν μιλάω για τέτοιου είδους πίστη. Αυτοί οι άνθρωποι πηγαίνουν στην εκκλησία γιατί θεωρούν ότι πρέπει να πάνε. Πιστεύω ουσιαστικά, με την ψυχή μου. Κι όπως είπε ο σπουδαίος σκηνοθέτης Σωτήρης Τσαφούλιας: «Απομακρύνθηκα από την εκκλησία για να ανακαλύψω τον Θεό». Η εκκλησία, όχι όλοι βεβαίως, γιατί δεν τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι, λίγο έχει χάσει τον προσανατολισμό της. Βλέπω κάποιους μητροπολίτες να κάνουν κηρύγματα μίσους. Ο δικός μας ο Θεός δεν είναι του μίσους. Είναι της αγάπης, της συγχώρεσης, της αλληλεγγύης. Δεν μπορώ να ακούω κηρύγματα μίσους και να λένε εκπρόσωποι της εκκλησίας «με όλα όσα ζούμε αυτή τη στιγμή, θα στείλει ο Θεός φωτιά να μας κάψει!». Όχι, ο Θεός μας δεν θα στείλει φωτιά. Ο δικός μας Θεός είναι αγάπη.
Έχεις νιώσει το θαύμα της πίστης στη ζωή σου;
Εγώ με τη Δέσποινα νιώσαμε να αλλάζει η ζωή μας από τότε που ανακαλύψαμε το μοναστήρι του Αγίου Εφραίμ. Μας μίλησε μια γειτόνισσα στην πολυκατοικία για τον Άγιο Εφραίμ και από την πρώτη φορά που πήγαμε στη Χάρη του νιώσαμε μεγάλη αγαλλίαση. Το έχουμε κάνει τάμα και πηγαίνουμε πάντα στις ολονυχτίες του Αγίου Εφραίμ, που είναι δύο φορές το χρόνο, η πρώτη 2 προς 3 Ιανουαρίου και η δεύτερη 4 προς 5 Μαΐου. Είναι μοναδικές αυτές οι στιγμές της κατάνυξης. Ο άγιος έχει κάνει πολλά θαύματα. Έχουμε δει πιστούς που έρχονται γονατιστοί στη Χάρη του γιατί βίωσαν το θαύμα. Κι εμείς νιώθουμε κάθε στιγμή ότι υπάρχει δίπλα μας ο φύλακας άγιός μας.
Δημοσιεύθηκε στην Ontime
