Με συνεργασίες που πολλοί θα ζήλευαν, αστείρευτο ταλέντο και τραγούδια που έχουν µείνει στις ψυχές όλων, ο ∆ηµήτρης Μπάσης παραµένει σεµνός, έχοντας ως στόχο να γίνεται κάθε φορά καλύτερος! Ειλικρινής, χωρίς να µασά τα λόγια του, «ξεδιπλώνεται» στο «Secret», αποδεικνύοντας για ακόµα µία φορά γιατί έχει καταφέρει να ξεχωρίζει στο καλλιτεχνικό στερέωµα και να παραµένει «ατόφιος». Από απόψε το βράδυ και για τρία Σάββατα ακόµα, µέχρι και τις 4 Μαρτίου, τον συναντάµε στη «Σφίγγα», ενώ, παράλληλα, πραγµατοποιεί περιοδεία σε όλη την Ελλάδα, σε επιλεγµένους σταθµούς. «Θα ακούσουµε αρκετά τραγούδια από την προσωπική µου δισκογραφία. Τα τελευταία δύο χρόνια το ρεπερτόριό µου έχει αρκετή δόση από τα κλασικά τραγούδια. Κάνοντας µια αναφορά στους µεγάλους Έλληνες συνθέτες, πάντοτε εντάσσω ένα µικρό αφιέρωµα στον ∆ηµήτρη Μητροπάνο, γιατί αφενός συνεχίζω µε κάποιους από τους µουσικούς του και, κυρίως, γιατί το συναισθηµατικό µου δέσιµο είναι τέτοιο, που όσο τραγουδάω θέλω να λέω τραγούδια του. Η τελευταία γεύση που θέλω να µένει πάντοτε στον θεατή είναι η αίσθηση της διασκέδασης», δηλώνει στο «Secret». Με το τραγούδι και τη µουσική ασχολείται από παιδί. «Ξεκίνησα ως ψάλτης και παράλληλα παρακολουθούσα µαθήµατα βυζαντινής µουσικής, όσο µεγάλωνα. Ιδιαίτερα την περίοδο της εφηβείας µου είχα αποφασίσει ήδη µέσα µου ότι θα ασχολούµουν µε το τραγούδι», τονίζει. Ανθρωπος χαµηλών τόνων, δεν του αρέσει να φιγουράρει στα εξώφυλλα χωρίς λόγο. «Οντως δεν φιλοξενούµαι στα εξώφυλλα. Γνωρίζω ότι το lifestyle είναι µέρος της δουλειάς µου, αλλά θεωρώ ότι πρέπει να προβάλλοµαι µόνο για ό,τι κάνω στα επαγγελµατικά µου», εξηγεί. Το star system µπορεί να κάνει κάποιον πρώτο όνοµα; Ο ίδιος το πιστεύει αυτό, όµως θεωρεί πως δεν αρκεί: «Φυσικά και µπορεί να σε κάνει πρώτο όνοµα, αλλά ταυτόχρονα χρειάζεται και το ταλέντο. Αλλοι παράγοντες που παίζουν σηµαντικό ρόλο είναι: η τύχη, το σωστό timing, να σου δοθεί µια µεγάλη ευκαιρία και θα έλεγα, κυρίως, η παιδεία και ο ανάλογος χαρακτήρας ώστε να διαχειριστείς την επιτυχία, εάν και όταν σου έρθει. Αυτά είναι τα συστατικά της επιτυχίας για τη διάρκεια». Με την τύχη τα πάει καλά, ενώ… την αδικία την προσπερνά. «Θεωρώ τον εαυτό µου αρκετά τυχερό. Από τη µία, ήµουν πολύ τυχερός, αλλά ταυτόχρονα δούλεψα και πάρα πολύ. Τίποτα δεν µου χαρίστηκε! Αδικίες στη διαδροµή µού έχουν γίνει, αλλά ήταν λίγες και τις προσπερνώ», δηλώνει. Οδηγώ την κουβέντα στη σηµερινή δισκογραφία… «Ο µηχανισµός των δισκογραφικών εταιρειών έχει καταρρεύσει. Παραγωγές και νέες δισκογραφικές δουλειές συνεχίζουν να γίνονται χωρίς τον µηχανισµό από τις ίδιες τις εταιρείες, όπως τον γνωρίζαµε στο παρελθόν, µε αποτέλεσµα οι καλλιτέχνες να καταφεύγουν σε άλλα µέσα», µου λέει.

Τραγούδια που τον αγγίζουν είναι πολλά, αλλά εξαρτάται πάντα από τη διάθεσή του: «Συνήθως ο στίχος είναι αυτός που µε κάνει να προσέξω και να σταθώ σε ένα τραγούδι». Φέτος, βλέπουµε ήδη στην τηλεόραση δύο µεγάλα talent shows, ενώ ετοιµάζονται άλλα δύο! Οµως, δεν πιστεύει πως τα παιδιά «κερδίζουν» από αυτά: «Αυτό που έχουµε δει µέχρι τώρα είναι ότι όντως δίνεται µια ευκαιρία στους νέους που έχουν ταλέντο. Το πρόβληµα είναι ότι δεν βλέπουµε κάποια σηµαντική εξέλιξη στα µουσικά δρώµενα στους νικητές». Ο ίδιος θα έλεγε «ναι» σε µια πρόταση να λάβει µέρος σε κριτική επιτροπή; «Εξαρτάται από την υπόλοιπη επιτροπή και από το concept του talent show», παραδέχεται. Σε πολύ νεαρή ηλικία και ενώ ξεκινούσε δειλά-δειλά τα πρώτα του βήµατα στη δισκογραφία, γνώρισε την αποθέωση µέσα από τους «Ψιθύρους Καρδιάς». «Σαφώς είναι σταθµός και σηµείο αναφοράς του ξεκινήµατός µου. Ακολούθησαν και άλλοι, βέβαια. Μέσα από τους “Ψιθύρους Καρδιάς” µε έµαθε το ευρύ κοινό πάρα πολύ γρήγορα, χάρη στον Χρήστο Νικολόπουλο. Με τον Χρήστο δηµιουργήθηκε µια σχέση φιλίας και συνεργασίας που κρατά µέχρι σήµερα και είναι πολύ σηµαντική για έµενα, γιατί είναι ο άνθρωπος που όχι µόνο µου έδωσε τις πρώτες µου δισκογραφικές επιτυχίες, αλλά ήταν και διαρκώς δίπλα µου, για να µπορέσω τότε να διαχειριστώ αυτή τη µεγάλη επιτυχία». Πώς αντιµετώπισε τότε την τεράστια επιτυχία; Ξέφυγε ποτέ; «Hταν κάτι που χάρηκα πάρα πολύ! Προσπάθησα και νοµίζω τα κατάφερα και ήµουν προσγειωµένος. Mε βοήθησε σε αυτό ο Νικολόπουλος, όπως προείπα και ήταν η βάση για τη συνέχειά µου! Το αντιµετώπισα µε ψυχραιµία. Κάνοντας αναδροµή στο τότε, θεωρώ πως όχι… Είχα δίπλα µου σπουδαίους ανθρώπους και δασκάλους, σε συνδυασµό µε την παιδεία που πήρα από την οικογένειά µου». Τέλος, δεν µπορώ να µην τον ρωτήσω αν αγχώνεται για όσα συµβαίνουν στη χώρα µας… «Ποιος υγιής νους δεν θα αγχωνόταν, όταν βλέπουµε όλοι µας καθηµερινά ότι το µέλλον της επόµενης γενιάς έχει ήδη υποθηκευτεί; Σαφώς αγχώνοµαι, αλλά προσπαθώ