Η Χριστίνα Λαμπίρη είπε με δάκρυα στα μάτια: «Είναι η συγκεκριμένη παράνοια αυτής της δουλειάς που σου δημιουργεί έναν εθισμό εξαιρετικά επικίνδυνο. Αν καταφέρεις να ξεπεράσεις τον εθισμό αυτόν, γιατί σκέφτεσαι τον εαυτό σου, «πως θα είμαι χωρίς αυτή την τρέλα;», «μπορώ να ζήσω χωρίς αυτή;». Η απάντηση μέχρι σήμερα που μιλάμε για εμένα, ήταν όχι. Η ζωή μου και αυτό ήταν ένα. Δεν μπορούσα να τα ξεχωρίσω. Ακριβώς junky όμως αυτής της τρέλας, της παράνοιας που τη ζούσα ξεκινώντας πίσω από τις κάμερες, τρέχοντας προ αμνημονεύτων με τις κασέτες στους διαδρόμους να προλάβουμε. Μια ζωή υπέροχη.»


Και συνέχισε: Ήταν ένα εξαιρετικό ταξίδι, μοναδικό. Γνώρισα υπέροχους ανθρώπους και κανονικά αυτό πρέπει να γίνει στο τέλος της εκπομπής, αλλά μιας που το ξεκινήσαμε, ας το κάνουμε. Ήθελα πάρα πολύ να ευχαριστήσω όλους τους εργοδότες μου για την τιμή που μου έκαναν να είμαι κοντά τους… Τους ευχαριστώ όλους πολύ. Φυσικά, όλους τους διευθυντές που είχα με κορυφαίο τον Σταμάτη Μαλέλη, που για εμένα δεν ήταν διευθυντής, για εμένα ήταν δάσκαλος, φίλος, πατέρας, έχουμε μοιραστεί πολύ ωραίες στιγμές. Και βέβαια όλους τους αφανείς ήρωες και τους αρχισυντάκτες που έχουν ζήσει την τρέλα μου. Ευχαριστώ όλους τους καλούς συναδέλφους που πίστεψαν σε εμένα και συνεργάστηκαν μαζί μου, τα στελέχη, τους διευθυντές, τους πάντες και καινούριους ανθρώπους που μπήκαν στη ζωή μου φέτος και φυσικά τους αφανείς ήρωες, όλους τους τεχνικούς.

Φεύγω, κρεμάω ακουστικό για όσο χρειαστεί, χορτάτη, δεν έχω κανένα απωθημένο, έχω τιμηθεί για τις εκπομπές μου με βραβεία από το Έθνος και κυρίως έχω τιμηθεί από εσάς, γιατί είμαι ανελλιπώς από το 2002 έως σήμερα στο σπίτι σας και σας ευχαριστώ πολύ. Τεράστιο φιλί σε όλους»!

Δείτε τα βίντεο