Είναι η πρώτη φορά που τίποτα, είτε στην τηλεόραση είτε στο ραδιόφωνο, δεν φάνηκε υπερβολικό. Πάρα πολύ καλά έκαναν και μας έδειξαν όσα αφιερώματα είχαν και ακούστηκαν όσα τραγούδια ακούστηκαν από την ημέρα του θανάτου του Μίκη, « του αθάνατου νεκρού, που τον πήρε η αιωνιότητα, αφού μας τον δάνεισε για έναν σχεδόν αιώνα…».


Γιατί εκεί ανήκει. Στην αιωνιότητα. Η ψυχή. Το σώμα ξεκουράζεται, η ψυχή στο σύμπαν μαθαίνει στους λαούς τη δικαιοσύνη, τους αγώνες, το καλό και το αγαθό. Και το καλό για μας είναι ότι αυτός ο αθάνατος Έλληνας κατέβασε τα «άγια των αγίων» από τις βιβλιοθήκες μας και τα ακούμπησε στα γλέντια μας. Τα Νόμπελ μας στα τραπέζια, σε κάθε μας γλέντι, σε κάθε μας αγώνα…


Διαβάστε περισσότερα στο media.gr