Έχω πάει αρκετές φορές στο παρελθόν στην απονομή των βραβείων MAD, και στο Θέατρο των Βράχων και στο Tae Kwon Do, έχω δώσει και βραβεία δύο-τρεις φορές.

Για μας που ήμασταν στη δισκογραφία ή στα ΜΜΕ τα βραβεία του MAD ήταν μια δροσερή, ανάλαφρη ανάσα, μια pop γιορτή για να ξεκινήσει το καλοκαίρι.

Και πού φτάσαμε; Οχι μόνο να μας πετάνε στη μούρη όλους αυτούς τους trappers, αλλά να τους βραβεύουν κιόλας! Να βραβεύουν αυτήν την υποτιθέμενη μουσική, που μιλάει για τσαμπουκάδες, που προβάλλει ναρκωτικά, που προάγει τη βία, που μιλάει για το πόσο γ@μ@το είναι να έχεις όπλα και να πυροβολείς όποιον δεν γουστάρεις τη μάπα του. Όσο για τις γυναίκες, πόρνες τις ανεβάζουν, πουτ@ νες τις κατεβάζουν. «Και άμα λάχει, τρώνε και καμιά σφαλιάρα, διότι, ως γνωστόν, “όλες θέλετε π@@τσο και ξύλο”».

Και μετά η κοινωνία αναρωτιέται για τη σχολική βία, το bullying, για τα 13χρονα που κάνουν χασίσια και για ανήλικους που φτιάχνουν συμμορίες και ονειρεύονται να κάνουν τατουάζ μανίκι.

Αυτά τα τραγούδια ξεφτιλίκια –που προβάλλουν το Mad, το Tik Tok και κάποιες δισκογραφικές εταιρείες– οδήγησαν στα βίαια γεγονότα που είδαμε την προηγούμενη εβδομάδα. Βία μπροστά σε χιλιάδες παιδιά και εφήβους. Ένα θλιβερό show ορισμένων τραμπούκων χωρίς καμία μουσική παιδεία.

Και αφού έγιναν όλα αυτά, αντί να τους πετάξουν έξω κλωτσηδόν, ο άλλος τραγούδησε κανονικά μετά και ζήταγε συγγνώμες και χτυπιόταν ότι «εμείς δεν είμαστε έτσι».

Ναι, ρε φίλε, έτσι είστε. Γιατί εσείς τραγουδάτε…

- «τη δικιά σου παίρνουμε gangbang (=παρτούζα)».

- «πουτ@να δεν παίρνω ποτέ σοβαρά, έτσι μου ’πε η μαμά».

- «κούνα την κ@λαρα κι ακολούθα τον πελώριο».

- «είστε όλες τα ίδια, όλες σας θέλετε χλίδες κι αρχ@δια».

Ο σεξισμός και το νταηλίκι είναι παντού γύρω μας και τα ΜΜΕ το παίζουν σοκαρισμένα. Δεν το είχαν πάρει –λέει– είδηση. Και για να τελειώνουμε: Δεν μας αρέσει η trap μουσική, δεν την προβάλλουμε και δεν της δίνουμε βραβεία…