Διάβασα ότι ο Μέμος Μπεγνής θα παίξει τον χειμώνα στο εμβληματικό έργο του Martin Sherman «Bent», που έχει να κάνει με κάποιους ομοφυλόφιλους σε στρατόπεδο συγκέντρωσης των ναζί. Δεν ξέρω πώς, συνειρμικά θυμήθηκα τότε που πάλι ο Μέμος Μπεγνής φίλησε κάποιον άντρα σε ένα σίριαλ. Το έγραψε ένα μεγάλο ενημερωτικό site και από κάτω, στα σχόλια, ακολούθησε ο γνωστός οχετός με βρισιές και κατάρες.

Αραγε, όλοι αυτοί που ξέρασαν χολή για ένα αντρικό φιλί είναι οι ίδιοι που διασκεδάζουν βλέποντας τον Τρύφωνα Σαμαρά ή έδιναν 70% θεαματικότητα στον Λάκη Λαζόπουλο, που ως χήρα Μίτση μιλούσε για τον gay γιο της;

Πριν από κάποια χρόνια περνούσαμε έξω από ένα γνωστό gay bar, όπου ήταν και δύο κυρίες έντρομες.

«Ναι, καλέ, αυτό είναι που σου ’λεγα!».
«Έλα Χριστέ και Παναγιά!»
«Σε λίγο θα βγάζουν τα μάτια τους μπροστά μας και θα τους χειροκροτούμε κιόλας».
«Λες κι είναι χαζός ο (είπε το όνομα ενός πολιτικού) που κάνει ό,τι κάνει και δεν τον παίρνει χαμπάρι κανείς». (Αυτή πώς τον πήρε χαμπάρι είναι απορίας άξιο...).

Το βασικό, λοιπόν, που ενοχλεί όλους όσοι βρίζουν είναι ότι δεν πρέπει να γίνεται στα φανερά, δεν πρέπει να νομιμοποιείται. Γι’ αυτό είναι και ενάντιοι στο σύμφωνο συμβίωσης. Η Ελλάδα είναι παράδεισος για τους gays όλου του κόσμου όταν κάνουν ό,τι κάνουν κρυφά και κόλαση όταν διανοηθούν να το κάνουν στα φανερά.

Κάνε ό,τι κάνεις, αλλά να μη σε παίρνει χαμπάρι κανείς. Έχεις το «κουσούρι»; Παντρέψου, κάνε ένα παιδί και μετά κάνε ό,τι θες, με όποιον θες. Μαγκιά σου.

Αυτός είναι ο κανόνας σε αυτόν τον τόπο.

Οι Έλληνες δεν είναι ομοφοβικοί, το ξέρουμε καλά όλοι αυτό, όλος ο πλανήτης το γνωρίζει πολύ καλά και το διαπιστώνουμε καθημερινά. Τους αρέσει, όμως, να το κάνουν στα κρυφά. Χαλιούνται, ξενερώνουν όταν το κάνουν στα φανερά.

Είμαστε ένα έθνος που επιβίωσε στα μουλωχτά επί αιώνες.

Δεν θέλουμε το φως. Θέλουμε το σκοτάδι.