Σήμερα θα αφήσουμε κατά μέρος τα σκυλιά του Σταύρου Ξαρχάκου και το κύκλωμα παιδεραστίας του Κολωνού, για να ασχοληθούμε με τις Καλές Τέχνες. Τη ζωγραφική, δηλαδή.

Παρακολουθώ τον πανικό που έχει συμβεί από τα τέλη του προηγούμενου μήνα και έχω εκπλαγεί. Και μ’ αυτό που έγινε, αλλά και με τα σχόλια στα social media.

Χάος, που λέτε, στις εισαγωγικές εξετάσεις στη Σχολή Καλών Τεχνών. Μαθητές που είχαν κάνει υπέροχα έργα κόπηκαν και πέρασαν άλλοι που οι ειδικοί κρίνουν ότι είναι από μέτριοι έως άθλιοι.

Οι γονείς των υποψηφίων αλλά και τα ίδια τα παιδιά είναι έξαλλα με την επιτροπή που αξιολόγησε τα υποβαλλόμενα έργα. Οι καθηγητές που κάνουν φροντιστήρια και προετοιμάζουν τα παιδιά για την εισαγωγή τους στη Σχολή Καλών Τεχνών άνοιξαν τα στόματά τους και έγινε... μπάχαλο!

Τα ερωτήματα, βροχή:

- Ποιοι είναι αυτοί που καταστρέφουν τα όνειρα των παιδιών που πραγματικά αξίζουν; - Ο πρύτανης Νίκος Τρανός άραγε έχει επίγνωση της κατάστασης;

- Ποιος ελέγχει τους ελεγκτές;

- Η αρμόδια υπουργός, Νίκη Κεραμέως, γνωρίζει άραγε τη διαδικασία αξιολόγησης;

Και διάφορα τέτοια. Μάλλον πρέπει να έγινε κάποια λαμογιά και άφησαν απ’ έξω ταλαντούχα παιδιά και πέρασαν κάποια άλλα, υποδεέστερα. Και επειδή κάποιοι καθηγητές (;) εκνευρίστηκαν με το όλο συμβάν, έδωσαν στη δημοσιότητα κάποια έργα υποψηφίων (χάλια, είναι η αλήθεια) που έγιναν δεκτοί.

Καινούργιος πανικός: Με ποιο δικαίωμα δημοσιοποιούν έργα υποψηφίων; Εντάξει, «κακά» έργα έμπαιναν πάντα στη σχολή, γνωστό αυτό. Αλλά το να δημοσιοποιούνται σχέδια υποψηφίων είναι απαράδεκτο.

Το γεγονός ότι έμπειροι καλλιτέχνες γελούν με τα κακοτεχνήματα που αξιολογήθηκαν ως κατάλληλα προβληματίζει ιδιαίτερα ως προς την αξιοπιστία των εξετάσεων.

Εγώ ένα ξέρω. Πάρα πολλά χρόνια έχουμε να δούμε έναν υπερταλαντούχο ζωγράφο απόφοιτο της ΑΣΚΤ. Υπάρχει πρόβλημα στη σχολή και τα τελευταία χρόνια ακούγονται πολλά για τον κατήφορο που έχει πάρει. Όσο για τη διαφάνεια και την αξιολόγηση -που μπαίνουν άτομα στις σχολές με τρόπο «ιδιαίτερο» και μένουν απ’ έξω παιδιά που έχουν ταλέντο- είναι γνωστά.

Όπως γίνεται και στη ζωή, άλλωστε.