Με πόνο ψυχής και βαθιά οδύνη η οικογένεια των «Παραπολιτικών» αποχαιρέτησε την προηγούμενη εβδομάδα τον Παναγιώτη Τζένο, τον γενικό διευθυντή Μέσων του Ομίλου, ο οποίος έφυγε ξαφνικά από τη ζωή την Κυριακή 8/1 προδομένος από την καρδιά του.
Συνεργάτες και φίλοι αποχαιρέτησαν μέσα από τα κείμενα τους στην εφημερίδα «Παραπολιτικά» τον Παναγιώτη Τζένο γράφοντας συγκινητικά λόγια για την κοινή τους πορεία στον δημοσιογραφικό χώρο.
Γιώργος Κατσίγιαννης, αρχισυντάκτης έκδοσης: «Χτύπηµα» στην πρώτη σελίδα για λάθος λόγο
Στη δηµοσιογραφία οφείλεις να σέβεσαι την ιεραρχία, όταν αναγνωρίζεις τις ηγετικές ικανότητες ενός χαρισµατικού ανθρώπου. Να αντιλαµβάνεσαι πως µε το δαιµόνιο ταλέντο του είναι σε θέση να σου ανοίγει τα µάτια, για να δεις την είδηση όπως είναι. Ακόµα και εκεί που δεν φαίνεται ή δεν βρίσκεται εύκολα. Ούτε να νοµίζεις, µήτε να φαντάζεσαι. Η µεγαλύτερη ασφάλεια για έναν δηµοσιογράφο είναι να νιώθει στη δουλειά του πως έχει έναν άξιο καθοδηγητή, που µε τις συµβουλές και την εµπειρία του θα του εξουδετερώσει και την τελευταία αµφιβολία για ένα δύσκολο ρεπορτάζ ή µια επικίνδυνη πληροφορία.
Με τον Παναγιώτη Τζένο στο τιµόνι της Γενικής ∆ιεύθυνσης των «Παραπολιτικών» ουδείς εξ ηµών κινδύνευε να πέσει σε δηµοσιογραφική γκάφα. Προσωπικά, του χρωστάω αυτή τη σιγουριά, η οποία λειτουργούσε και ως κινητήριος δύναµη. Ηταν µια ιδιότυπη ενθάρρυνση για να κερδίσεις την επιβράβευσή του και τα συγχαρητήριά του φέρνοντας στην εφηµερίδα ή στη ραδιοφωνική του εκποµπή µια είδηση καλύτερη από την προηγούµενη ή ένα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ.
Με τον Παναγιώτη Τζένο στο τιµόνι της Γενικής ∆ιεύθυνσης των «Παραπολιτικών» ουδείς εξ ηµών κινδύνευε να πέσει σε δηµοσιογραφική γκάφα
Με τον Παναγιώτη, όπως και µε τον Γιάννη τον Κουρτάκη, ανήκουµε στην τελευταία γενιά της µεγάλης των εφηµερίδων σχολής. Ανεβήκαµε τα σκαλιά της ιεραρχίας µε σεβασµό σε αυτήν και µε τις προβλεπόµενες πάντα δοκιµασίες του χώρου. Γράφαµε επί µήνες χωρίς να ξέρουµε εάν θα µπει το όνοµά µας στα κείµενα που δίναµε στον αρχισυντάκτη µας. Όταν φεύγαµε από τις εφηµερίδες όπου εργαζόµασταν -πάντα µετά τα µεσάνυχτα-, δεν πηγαίναµε στα σπίτια µας, µε την ησυχία των κανονικών ανθρώπων που τέλειωσαν τη δουλειά τους. Έπρεπε η ώρα να φτάσει 4 το πρωί για να κατέβουµε στην Οµόνοια, όπου οι εφηµεριδοπώλες άπλωναν στους πάγκους τους τις εφηµερίδες. Και µε αγωνία περιµέναµε να αντικρίσουµε ένα δικό µας ρεπορτάζ στην πρώτη σελίδα της εφηµερίδας όπου εργαζόµασταν. Τη χαρά αυτή τη µοιραζόµασταν, δεν ζηλεύαµε ο ένας την επιτυχία του άλλου, γιατί ήµασταν αληθινοί φίλοι. Και όταν ήρθε η ώρα για την έκδοση των «Παραπολιτικών» η µνήµη αυτών των συναισθηµάτων µάς ένωσε µε το ίδιο νεανικό πάθος για αναγνώριση της δουλειάς µας στα «χτυπήµατα» της πρώτης σελίδας. Ο Γ. Κουρτάκης δεν έπαψε να είναι ρεπόρτερ επειδή έγινε εκδότης, ο Π. Τζένος ως γενικός διευθυντής του Οµίλου έγραψε και υπέγραψε εκατοντάδες αποκαλυπτικά θέµατα. Για εµένα δεν υπήρχε µεγαλύτερη ικανοποίηση όταν ο Παναγιώτης µού έλεγε: «Αυτό το θέµα είναι καλό, ενηµέρωσε και τον Γιάννη». Όταν µου ζητούσε να του γράψω σχόλια για τη ραδιοφωνική του εκποµπή και το περιεχόµενό τους το απογείωνε µε το χιούµορ της γνήσιας λαϊκής σοφίας που τον διέκρινε.
ΥΓ: Παναγιώτη µου, σήµερα είσαι στην πρώτη σελίδα για λάθος λόγο. Αυτό το «χτύπηµα» δεν το περίµενε και δεν το ήθελε κανείς µας. Καλή αντάµωση!
Μενέλαος Τασιόπουλος, συμβούλος έκδοσης «Παραπολιτικών»: Υπήρξε πολύ πληθωρικός για να τον ξεχάσουμε
Πληθωρικός, χειμαρρώδης, πιεστικός, αγχώδης, ογκώδης, οργίλος, εύστροφος, μάχιμος, επίμονος, αφοσιωμένος, συνεπής, εργατικός, πολυπράγμων, ευθύς, τραχύς, υπεύθυνος, ακούραστος, ηθικός, ειλικρινής. Μου άρεσε να τον λέω «ορεσίβιο». Γέλαγε όταν το άκουγε. Γνωριζόμασταν πολλά χρόνια. Πάνω από 20. Πάντα ήμασταν διαφορετικοί. Αλλη «μενταλιτέ» ο καθένας. Αλλη καταγωγή. Αλλες διαδρομές. Διαφορετική συμπεριφορά με τους γύρω μας. Κι όμως, συνεργασθήκαμε για χρόνια. Τελικά, πέρασε μία δεκαετία από τότε που μια μικρή ομάδα μαζεύτηκε γύρω από ένα τραπέζι σε ένα καφέ του Πειραιά και συζητούσε για την έκδοση μιας νέας εβδομαδιαίας εφημερίδας. Θυμάμαι αυτές τις συζητήσεις και τη βεβαιότητα που με διακατείχε για τον σημαίνοντα ρόλο που θα είχε στο όλο εγχείρημα ο Παναγιώτης Τζένος.
Σκεπτόμουν ότι δεν θα τον ξαναδούμε. Λάθος! Όταν την άλλη μέρα πήγα στην εφημερίδα, πέρασα από το γραφείο του, του είπα «καλημέρα» και μετά πήγα στο δικό μου
Τα χρόνια που πέρασαν δικαίωσαν εκείνη την προκαταρκτική βεβαιότητα. Πριν από ελάχιστες ημέρες, πρωινό των Φώτων, μετά την εκκλησία, καθισμένοι στον καναπέ του γραφείου του. Μου έλεγε ότι σε τέσσερα χρόνια θα φύγει και θα πάει στο χωριό του, την Κέρτεζη, έξω από τα Καλάβρυτα, και θα τα παρατήσει όλα και όλους. Τον ρώτησα αν ήταν σε κακή διάθεση. Μου είπε «όχι». Τον ρώτησα γιατί μια τόσο όμορφη μέρα δεν πήγε βόλτα στο Μικρολίμανο να πιει καφέ. Όμως, έτσι ήταν ο Τζένος, στην εφημερίδα και τη δουλειά συνέχεια. Επίμονος σε όλα του άνθρωπος.
Τα τελευταία χρόνια μιλούσαμε συχνά για τον γιο του, τον Γιάννη. Έκανε τόσα όνειρα γι’ αυτόν. Με πάθος και αυταπάρνηση ασχολείτο μαζί του. Ο Παναγιώτης ήταν οικογενειάρχης, με την παραδοσιακή έννοια του όρου. Στο γραφείο ήθελε πάντα κρύο. Καλαβρυτινός γαρ.
Ήταν η τελευταία φορά που τα είπαμε από κοντά. Στο χωριό του είχα πάει στον γάμο του. Δεν περίμενα ποτέ να βρεθώ για τον τελευταίο χαιρετισμό. Δεν τον χαιρέτησα. Κοίταζα το νέο του σπίτι, λίγο πιο πέρα από το πατρικό του. Στη βάση του βουνού. Με το ποτάμι να περνά δίπλα. Σκεπτόμουν ότι δεν θα τον ξαναδούμε. Λάθος! Οταν την άλλη μέρα πήγα στην εφημερίδα, πέρασα από το γραφείο του, του είπα «καλημέρα» και μετά πήγα στο δικό μου. Ο Τζένος υπήρξε πολύ πληθωρικός για να τον ξεχάσουμε. Θα μείνει μαζί μας, αν και μόνιμος κάτοικος πλέον στο χωριό του...
Δημήτρης Κουνιάς, διευθυντής σύνταξης «Παραπολιτικών»: Ένα μεγάλο «ευχαριστώ». Για όλα
Δυσκολεύτηκα να βρω τις λέξεις και να ξεκινήσω να γράψω για την απώλεια του Παναγιώτη Τζένου, ενός ανθρώπου δικού μας, της οικογένειάς μας. Εικόνες, μνήμες και ιστορίες στριφογυρίζουν αυτές τις ημέρες στο μυαλό μου και με γεμίζουν με συγκίνηση και ευγνωμοσύνη. Μου θυμίζουν το ξεκίνημά μου στη δημοσιογραφία, όταν πέρασα την πόρτα της «Χώρας» στα Κάτω Πατήσια ως δόκιμος δημοσιογράφος. Εκεί γνώρισα τον Παναγιώτη για πρώτη φορά.
Δυναμικός, ακούραστος, αποτελεσματικός. Τρία χαρακτηριστικά που τον συνόδευαν σε όλη τη δημοσιογραφική διαδρομή του. Μου θυμίζουν τις ατελείωτες συσκέψεις στα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ», τα ξενύχτια για την έκδοση της εφημερίδας, τις συζητήσεις για τη διασταύρωση των ρεπορτάζ. Μου θυμίζουν τον Παναγιώτη, που, χωρίς να το καταλάβω, με «έπλασε» ως δημοσιογράφο. Μου έμαθε να ψάχνω και να διασταυρώνω μια πληροφορία, να δομώ και να «απλώνω» στόρια, να οργανώνω μια εφημερίδα από την αρχή της μέχρι το τέλος της. Μου έμαθε πώς είναι ένας καλός αρχισυντάκτης, πώς να συμπεριφέρομαι στους συναδέλφους μου από τη θέση αυτή. Με σεβασμό, πειθώ και συνεργατικότητα. Μου έμαθε να φτιάχνω «ντάμι», τίτλους, πρωτοσέλιδο.
Δυναμικός, ακούραστος, αποτελεσματικός. Τρία χαρακτηριστικά που τον συνόδευαν σε όλη τη δημοσιογραφική διαδρομή του
Έτσι γνώρισα εγώ τον Παναγιώτη. Ως έναν αυθεντικό «εφημεριδά», που στις μέρες μας σπανίζουν. Ως έναν άνθρωπο που πάντα κατάφερνε να βάζει με άνεση τάξη στο χάος, γενναιόδωρο, αυστηρό, έντονο, δίκαιο, μαχητικό, εργατικό, αλλά ταυτόχρονα σεμνό και προσγειωμένο. Με την πόρτα του γραφείου του πάντα ανοικτή για όλους. Μορφωμένο και διαβασμένο, που μπορούσε να αναλύσει με τον δικό του, ξεχωριστό τρόπο κάθε πολιτικό, νομικό, οικονομικό ή διεθνές ζήτημα. Εναν γνήσιο Πελοποννήσιο, με υπερηφάνεια για την καταγωγή του και την οικογένειά του, την Ανδριάνα και τον Γιάννη, που ήταν η ζωή του όλη. Έναν αληθινό φίλο για τον Γιάννη Κουρτάκη, που ο ένας ήταν στο μυαλό του άλλου. Έτσι θα τον θυμάμαι εγώ τον Παναγιώτη. Την προηγούμενη Παρασκευή όμως που μιλήσαμε στο τηλέφωνο και κλείσαμε γελώντας ξέχασα να του πω κάτι σημαντικό. Ενα μεγάλο «ευχαριστώ». Για όλα. Και για τα μεγάλα και για τα μικρά.
Θανάσης Φουσκίδης, αρχισυντάκτης έκδοσης «Παραπολιτικών»: Κανείς δεν αισθάνθηκε ότι είναι απών
Για 538 Σάββατα, ο Παναγιώτης ο Τζένος σφράγιζε με την πληθωρική παρουσία του κάθε φύλλο των αγαπημένων του και αγαπημένων μας «Παραπολιτικών». Το τριήμερο που ακολούθησε της μάζωξης τόσων φίλων στην Πάτρα και μετά στην αγαπημένη του Κέρτεζη, όλοι εμείς κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε μια περίεργη, όσο και πρωτόγνωρη πραγματικότητα. Να βγάλουμε την εφημερίδα, για πρώτη φορά από τον Σεπτέμβριο του 2012, χωρίς την παρουσία και τις μυθικές πλέον φωνές του Παναγιώτη, αλλά και δίχως τα εμπνευσμένα πειράγματά του, που διαδέχονταν το στρες της έκδοσης. Κι όμως, κανείς δεν αισθάνθηκε ότι ήταν απών. Η εικόνα του και οι μνήμες μας είναι τόσο έντονες, που με πάσα βεβαιότητα δεν θα μας εγκαταλείψουν ποτέ. Αλλωστε, όπως συνηθίζουμε να λέμε, τα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» ξεκίνησαν ως μια μικρή οικογένεια, από λίγους νέους ανθρώπους που είχαν πίστη στα όνειρά τους και με πυξίδα την τρέλα και τη σπάνια ψυχική δύναμη του Γιάννη του Κουρτάκη πλέον μεγάλωσαν και ανοίγουν πανιά για νέες θάλασσες.
Η εικόνα του και οι μνήμες μας είναι τόσο έντονες, που με πάσα βεβαιότητα δεν θα μας εγκαταλείψουν ποτέ
Ο Παναγιώτης υπήρξε ο βασικός πυλώνας, ο νυχτοφύλακας και ταυτόχρονα εκείνος που κρατούσε την μπαγκέτα του στοιχήματος ζωής του κουμπάρου του. Γι’ αυτό είναι βέβαιο πως θα συνεχίσει να μας προσέχει από κει πάνω. Ισως να μας αφιερώνει και κανένα τραγούδι με την μπάσα φωνή του, που μέσω του 90,1 (για το στήσιμο του οποίου αφιέρωσε όλο του το είναι το 2014) έφτανε σε όλη την Αθήνα και άλλες φορές πάλι χρωμάτιζε με μοναδικό τρόπο τις στιγμές μας. Και ίσως πάλι να σκαρφίζεται από κει πάνω κανένα κόλπο για να μη γυρνάει στο ζεστό ο κλιματισμός, μιας και το γραφείο του ακόμα και τον χειμώνα θύμιζε... Βόρειο Πόλο.
Αυτά και πολλά άλλα ήταν ο Παναγιώτης των «Παραπολιτικών». Κι έτσι θα συνεχίσουμε να τον έχουμε στην καρδιά και το μυαλό μας, εξακολουθώντας να ονειρευόμαστε, να ταξιδεύουμε και να δημιουργούμε, όπως θα ήθελε και ο ίδιος... Για εμένα, θα είναι πάντα ο άνθρωπος που έβαλε την υπογραφή του στην πρώτη μου δημοσιογραφική σύμβαση κάποτε στη «Χώρα» και αναπόσπαστο κομμάτι της παρέας που όλα αυτά τα χρόνια έγινε η παράλληλη οικογένειά μας. Μαζί με τον Γιάννη, τον Δημήτρη, τον Μένιο, τον Μιχάλη και όλα τα άλλα παιδιά.
Αντίο, φίλε. Σ’ ευχαριστούμε για όλα...
Έλσα Συμεωνίδου, διευθύντρια της «ONTIME»: Χάσαμε έναν πραγματικό φίλο
Ήταν Κυριακή βράδυ. Λίγος κόσμος στα γραφεία. Κι εμείς κλείναμε σιγά-σιγά. Κάποια στιγμή έρχεται στο γραφείο μου ο Αργύρης.
- Έλα, πρέπει κάτι να σου πω.
- Και γιατί δεν το λες;
- Δεν είναι εύκολο.
- Άσε μας, ρε Αργύρη. Πες μου.
- Δεν μπορώ, δεν ξέρω πώς να το πω.
- Βρε, με δουλεύεις; Πες μου αυτό που θες, να τελειώνουμε. Το σαγόνι αρχίζει να τρέμει.
«Ο Παναγιώτης, Έλσα. “Έφυγε”».
- Μη λες βλακείες, Αργύρη. Μη λες βλακείες, Αργύρη! Ο Παναγιώτης δεν πρόκειται να φύγει ποτέ από εδώ.
- Όχι, Έλσα, δεν λέω αυτό. Ο Παναγιώτης πέθανε, λέει με τρεμάμενη φωνή. Δεν ξέρω πόσο δυνατό ή σπαρακτικό ήταν αυτό το «Τι;» που ακολούθησε και έτρεξαν όλοι στο γραφείο μου για να δουν τι έγινε.
Κι αμέσως μετά σιγή. Κανείς δεν μπορούσε να πει λέξη. Πέρασαν αρκετά λεπτά που μείναμε ακίνητοι, χωρίς να πούμε λέξη. Θέλαμε χρόνο για να καταλάβουμε τι είχαμε ακούσει.
Η πρώτη κίνηση μετά το σοκ; Να πάρω στα χέρια το τηλέφωνο. Το ανοίγω και βρίσκω το «Παναγιώτης Τζένος». Αυτή την κίνηση έκανα, άλλωστε, κάθε φορά που ήθελα να επιβεβαιώσω κάτι. Να μάθω τι έχει συμβεί. Αυτή η φορά όμως δεν ήταν σαν τις άλλες, όπως δεν θα είναι και οι επόμενες.
Μας άκουγε όλους. Όλα τα παράπονα, όλες τις παραξενιές, όλα μας τα θέλω. Ηταν εκεί για τα καλά, αλλά κυρίως για τα δύσκολα
Η απώλεια για όλους εμάς είναι μεγάλη. Οχι μόνο γιατί χάσαμε έναν καλό συνάδελφο, προϊστάμενο, έναν καλό επαγγελματία. Αλλά γιατί χάσαμε έναν πραγματικό φίλο, ένα μέλος της οικογένειας. Γιατί εμείς εδώ είμαστε οικογένεια. Κι όχι με την έννοια που έχουμε συνηθίσει να το λέμε για τα μαγαζιά που δουλεύουμε. Οικογένεια κανονική. Και ο Παναγιώτης ήταν κατά περίεργο τρόπο ο άνθρωπος όλων. Ένας πληθωρικός χαρακτήρας με βροντερή φωνή και ψυχή μικρού παιδιού. Μας άκουγε όλους. Όλα τα παράπονα, όλες τις παραξενιές, όλα μας τα θέλω. Ήταν εκεί για τα καλά, αλλά κυρίως για τα δύσκολα.
Κανείς ακόμη δεν μπορεί να το πιστέψει. Ακόμη περιμένουμε να ανοίξει η πόρτα, να μπει μέσα και με τη βροντερή φωνή του να μας πει: «Καλά, ρε, το πιστέψατε; Ωραίοι δημοσιογράφοι είστε!».
Μιχάλης Αγαπάκης, creative director, «Παραπολιτικά»: «Σαν λουλούδι κάποιο χέρι θα μας κόψει μιαν αυγή»
«Έλα, πού είσαι;». Οι πρώτες λέξεις σε κάθε τηλεφώνημά του. Tα τελευταία 10 χρόνια ήταν συνήθως αυτός που με έπαιρνε πρώτος τηλέφωνο καθημερινά. «Θα αργήσω λίγο, γιατί η γυναίκα είναι άρρωστη και πρέπει να πάρω εγώ το παιδί από το σχολείο…», του είπα.
«Ρε, οι γυναίκες δεν παθαίνουν τίποτα. Αν κοιτάξεις γύρω σου, μόνο χήρες βλέπεις…».
Με την ίδια ατάκα του έκλεισε η τελευταία μας συνομιλία την προηγούμενη Παρασκευή σε ένα «αποχαιρετιστήριο» τραπέζι που οργάνωσε ο ίδιος σε εμένα, τον Γιάννη και τον Γιώργο.
Μας μάζεψε όλους, λες και ήξερε ότι θα ήταν η τελευταία του φορά που μας έχει γύρω του.
Εκρηκτικός χαρακτήρας, αλλά μεγάλη ψυχή. Από την πρώτη μας συνάντηση κατάλαβα ότι έχω να κάνω με έναν «γίγαντα», που, όταν σε στρίμωχνε, δεν μπορούσες να τον κοιτάξεις στα μάτια. Έλεγες «ναι» και έκλεινες την πόρτα. Ο Γιάννης τού εμπιστεύτηκε σχεδόν τα πάντα, του έδωσε έναν ρόλο στο μαγαζί, που, όπως πολύ εύστοχα είπε προχθές ο Χρήστος, ήταν το «αμορτισέρ» του Κουρτάκη. Έβγαινε πάντα μπροστά σε κάθε δυσκολία και επωμιζόταν όποιες ευθύνες τού αναλογούσαν.
Ο Γιάννης τού εμπιστεύτηκε σχεδόν τα πάντα, του έδωσε έναν ρόλο στο μαγαζί, που, όπως πολύ εύστοχα είπε προχθές ο Χρήστος, ήταν το «αμορτισέρ» του Κουρτάκη
Όταν έκλεινε πίσω του την πόρτα του γραφείου και έβγαζε το κοστούμι του διευθυντή, μεταμορφωνόταν σε έναν άλλο Παναγιώτη. Για ό,τι χρειαζόσουν, ένα τηλέφωνο υπήρχε πάντα που μπορούσες να καλέσεις. «Μιχαλάκη, όλα γίνονται, όλα λύνονται», έλεγε.
Πάντα μου έλεγε «ωραία η Κρήτη, αλλά, όταν θα έρθεις στα Καλάβρυτα, θα αλλάξεις γνώμη». Τα Χριστούγεννα που επισκέφθηκα τα μέρη του έλειπε ταξίδι με την οικογένειά του. Τα «πήρε» που πήγα πρώτη φορά στα μέρη του χωρίς να είναι εκεί.
Στο τραπέζι της προηγούμενης Παρασκευής μού έδειχνε φωτογραφίες του χωριού του και μου έλεγε «με τα πρώτα χιόνια θα πάρεις την οικογένεια και θα έρθεις μαζί μου στα Καλάβρυτα, όπως πρέπει». Και πράγματι μόλις οι πρώτες νιφάδες έπεσαν στα βουνά, ήρθαμε στο χωριό σου για να σε αποχαιρετήσουμε, δυστυχώς για τελευταία φορά. Όμως εμείς, Παναγιώτη, θα σε «μνημονεύουμε» καθημερινά. Γιατί μόνο έτσι θα σε κρατήσουμε ζωντανό ανάμεσά μας.
Ευτύχης Παλλήκαρης, διευθυντής του Powergame.gr: Η απόλαυση να συζητάς με τον Παναγιώτη Τζένο
Με τον Παναγιώτη οι δρόμοι μας συναντήθηκαν δύο φορές. Μία με τη δημιουργία της εφημερίδας «Επένδυση», το φθινόπωρο του 2014. Η δεύτερη φορά ήταν τον Φεβρουάριο του 2021, με το ξεκίνημα του powergame.gr. Συνεργαστήκαμε σε καλές, αλλά και δύσκολες στιγμές. Σήμερα, που δεν είναι πια κοντά μας, μπορώ να σκιαγραφήσω έναν ξεχωριστό άνθρωπο, πριν απ’ όλα. Ντόμπρος, ευθύς, αποφασιστικός, δημιουργικός, απαιτητικός, αεικίνητος. Εξαιρετικός δημοσιογράφος, μάχιμος, με άποψη. Παράλληλα, ικανότατο διευθυντικό στέλεχος σε έναν όμιλο που μαζί με τον Γιάννη Κουρτάκη τον οδήγησαν στη σημερινή του δυναμική πορεία.
Μπορώ να σκιαγραφήσω έναν ξεχωριστό άνθρωπο, πριν απ’ όλα. Ντόμπρος, ευθύς, αποφασιστικός, δημιουργικός, απαιτητικός, αεικίνητος
Θέλω, όμως, να ξεχωρίσω δύο όψεις από αυτές που βίωσα και εκτίμησα. Η πρώτη έχει να κάνει με τις απολαυστικές συζητήσεις μας για τις εξελίξεις, πολιτικές και οικονομικές. Δεν έχω συναντήσει τα τελευταία χρόνια πολλούς συναδέλφους μας που να διαθέτουν ικανότητα αναλυτικής σκέψης, πηγαία ανησυχία για τον τόπο, αλλά και σπάνια αίσθηση κριτικής και χιούμορ. Οι συζητήσεις μας στο γραφείο του Παναγιώτη για τα τρέχοντα θέματα στη δουλειά -δεν ήταν και λίγα- άρχιζαν με το «πώς τα βλέπεις τα πράγματα;» και τράβαγαν σε μάκρος. Το ωραίο ήταν πως είχαμε διαφορετικές αφετηρίες, πολιτικές καταβολές, δημοσιογραφικές εμπειρίες, αλλά αυτό σε τίποτα δεν εμπόδιζε -μάλλον ευνοούσε- μια δημιουργική συζήτηση. Στις κουβέντες μας υπήρχαν διαφωνίες, αλλά ποτέ αντιπαλότητα. Ας αναρωτηθεί ο καθένας μας πόσο μας λείπει αυτή η αμεσότητα στην επικοινωνία στις μέρες μας.
Η δεύτερη πτυχή που πάντα ξεχώριζα στον Παναγιώτη είχε να κάνει με το στυλ της διευθυντικής του δουλειάς. Ήταν θιασώτης της αξιοποίησης των ικανοτήτων του δυναμικού του ομίλου. Όπως λέμε, του άρεσε να μοιράζει παιχνίδι. «Με το ξεκίνημα του Powergame, εμένα να με ξεχάσεις. Εσείς το παίρνετε στους ώμους σας», μου έλεγε πριν από δύο χρόνια και κάτι. Το είπε και το έκανε. Άφησε την ομάδα να κάνει παιχνίδι με ελάχιστες και διακριτικές παρεμβάσεις. Νομίζω ότι αυτή ήταν και μία από τις παρακαταθήκες που άφησε: να δημιουργήσει μια ισχυρή ομάδα στον όμιλο. Αυτή που τώρα δυναμικά παίρνει τη σκυτάλη για τη συνέχεια.
Βασίλης Γεώργας, διευθυντής έκδοσης των «Παραπολιτικών»: «Ο,τι χρειάζεστε, θα είμαι δίπλα σας»
Συγκαταλέγομαι στους πολύ τελευταίους που γνώρισαν από τόσο πολύ κοντά τον Παναγιώτη Τζένο. Ούτε χρόνος δεν έχει περάσει, όταν στις 19 Ιανουαρίου 2022 δίναμε τα χέρια με τον Γιάννη Κουρτάκη στην οδό Κανάρη για να γίνω μέλος της διευθυντικής ομάδας των «Παραπολιτικών». Ένας «σίφουνας» εισέβαλε στο γραφείο του εκδότη. Κάτι ήθελε να πει στον Κουρτάκη, αλλά του το «χάλασα». Συστηθήκαμε. «Τι κάνετε, κύριε; Χαίρομαι που σας γνωρίζω. Ο,τι χρειάζεστε, θα είμαι δίπλα σας. Θα φροντίσουμε με τον Γιάννη το γραφείο σας να είναι κοντά στο δικό μου και πάντα η πόρτα μου θα είναι ανοιχτή, όπως είναι για όλους». Οι αρχές, το ήθος του, η δημοσιογραφική και διοικητική του επάρκεια, η συσσωρευμένη εμπειρία και ο μοναδικός τρόπος να διαχειρίζεται από τις απλές, καθημερινές προκλήσεις μέχρι τις μεγάλες κρίσεις ήταν ένα καθημερινό μάθημα για όσους τον ζούσαμε από κοντά.
Εκτός από δημοσιογράφος, ο Τζένος ήταν η αδιάκοπη μηχανή παραγωγής σχεδόν για όλα όσα αφορούσαν τον Όμιλο των «Παραπολιτικών»
Αυτός ήταν ο Παναγιώτης. Δύο μέτρα άντρας, πληθωρικός και με ένα πλατύ χαμόγελο μικρού παιδιού, που μας χωρούσε κάθε έναν ξεχωριστά. Λίγο καιρό αργότερα άρχισα να καταλαβαίνω πως, εκτός από μάχιμος δημοσιογράφος, ο Τζένος ήταν η αδιάκοπη μηχανή παραγωγής σχεδόν για όλα όσα αφορούσαν τον Όμιλο των «Παραπολιτικών». Ο Παναγιώτης μπορεί να έφυγε στα 46 του, αδόκητα για εμάς τους συνεργάτες του, άδικα για την Ανδριάνα και τον Γιάννη του, αλλά για όλους θα είναι «οδηγός» μας. Έλεγαν πως ήταν φωνακλάς. Σιγά... Έχετε ακούσει πραγματικούς φωνακλάδες;
Αυτό που κατάλαβα εγώ για τον Παναγιώτη ήταν πως μιλούσε δυνατά επειδή στην Κέρτεζη -στα Καλάβρυτα- μάθαινες από παιδί να διαθέτεις γερά πνευμόνια.
Bαγγέλης Κιούσης, σύμβουλος έκδοσης motorone.gr: Ήταν για όλους εμάς το γκάζι και το φρένο
Σε λίγες ημέρες θα συμπληρώνονταν ακριβώς έξι χρόνια από την ημέρα που γνώρισα τον Παναγιώτη ως γενικό διευθυντή του Ομίλου «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» στο γραφείο του Γιάννη Κουρτάκη, με αφορμή την έναρξη της συνεργασίας μας αρχικά στο ραδιόφωνο. Η πρώτη εντύπωση που αποκόμισα τότε ήταν αυτή που θα έχω πάντα στο μυαλό μου για εκείνον: ντόμπρος, ευθύς μέχρι παρεξηγήσεως, αν δεν καταλάβαινες τα κίνητρά του, αλλά καλός ακροατής, καθώς άκουγε πάντα τον συνομιλητή του, όσο και αν διαφωνούσε με εκείνον.
Τότε δεν γνώριζα αν ο ρόλος που είχε ή αν ο χαρακτήρας του (ή και τα δύο μαζί) επέβαλλαν μια συγκεκριμένη στάση ζωής απέναντι στους συνεργάτες του. Στην πορεία ανακάλυψα ότι ήταν πάντα έτοιμος να σου δώσει χώρο, αν κέρδιζες την εμπιστοσύνη του κάνοντας πράξη όσα έλεγες, αν σκεφτόσουν το «εμείς» και όχι το «εγώ», αν αντιλαμβανόσουν ότι ο Όμιλος «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ», πέρα από δημοσιογραφικός οργανισμός με τις ευθύνες και τους περιορισμούς που αυτό συνεπάγεται, είναι μια οικογένεια.
Ακόμα και τις στιγμές που διαφωνούσαμε, αναγνώριζα στο πρόσωπό του έναν σπουδαίο δημοσιογράφο, με αξιοσημείωτες διοικητικές ικανότητες
Καθώς οι μήνες περνούσαν, οι συζητήσεις μας γίνονταν πιο ενδιαφέρουσες και πιο ουσιαστικές, με αποκορύφωμα τη στιγμή που ο Γιάννης Κουρτάκης έδωσε το ΟΚ για τη δημιουργία του MotorOne.gr, του νεότερου Μέσου του Ομίλου. Από τότε και μετά η επικοινωνία με τον Παναγιώτη ήταν πια καθημερινή, για τα απλά και τα σύνθετα, με στόχο την ανάπτυξη του site. Αυστηρός και ταυτόχρονα δίκαιος, εξαιρετικά υποστηρικτικός προς τους ανθρώπους, ήταν για όλους εμάς το γκάζι και το φρένο, σταθμίζοντας προτεραιότητες και «μετρώντας» τον χρόνο με τρόπο διαφορετικό από τον προφανή. Ακόμα και τις στιγμές που διαφωνούσαμε, αναγνώριζα στο πρόσωπό του έναν σπουδαίο δημοσιογράφο με αξιοσημείωτες διοικητικές ικανότητες, έναν ικανό άνθρωπο που απολάμβανε τη δουλειά του, ένα ορμητικό ποτάμι με ψυχή παιδιού. Θα κρατώ πάντα στο μυαλό μου το χαμόγελό του όταν με αποχαιρέτησε το βράδυ της Πέμπτης 5 Ιανουαρίου λέγοντας «...θα τα πούμε τη Δευτέρα για όσα σχεδιάζουμε». Θα τα κάνουμε όλα, Παναγιώτη, όλα!
Χρήστος Μυτιληνιός, αρχισυντάκτης Timeline.gr: Ψηλά το κεφάλι!
Ήταν 2020 όταν πρωτοήλθα στον Όμιλο των «Παραπολιτικών». Φεβρουάριος, αρχές. Προς τα τέλη του μήνα, φύγαμε αποστολή στον Έβρο, όταν τα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» στάθηκαν στο πλευρό των ακριτών μας. Με πήρες μαζί σε αυτή την αποστολή, χωρίς να έχω συμπληρώσει ούτε μήνα στο ραδιόφωνο. Και μάλιστα στο σαββατιάτικο φύλλο μού ανέθεσες να γράψω όσα συγκεντρώσαμε από το ρεπορτάζ. Με έκανες να αισθανθώ κομμάτι του Ομίλου σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Και ούτε έναν μήνα αργότερα, μου ανέθεσες την πολύ πρωινή ζώνη του ραδιοφώνου, αλλά και την πρωινή του Σαββατοκύριακου. Μετέτρεψες τα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» σε σπίτι μου, βοηθώντας με να ενταχθώ και να αφομοιωθώ ταχύτατα.
Από τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς με πήρες κοντά σου στην εκπομπή σου, δείχνοντάς μου ένα πολύ υψηλό επίπεδο εμπιστοσύνης. Και, παρότι διαμορφώθηκαν ειδικές συνθήκες, που με οδήγησαν στην έξοδο τον Ιανουάριο του 2021, τον Ιούνιο του ίδιου έτους με υποδέχθηκες ξανά στην οικογένεια, δείχνοντας εκ νέου την ίδια εμπιστοσύνη. Timeline.gr, κεντρικό «Μαγκαζίνο» πλάι στην Ανδριάνα, αρχισυνταξία στην εκπομπή του Θανάση Λάλα και, από τον Νοέμβριο του 2022, ξανά στη δημοσιογραφική επιμέλεια της εκπομπής σου. Πέραν της προσωπικής τιμής και ικανοποίησης που ο Παναγιώτης Τζένος με εμπιστεύθηκε σε τέτοιο βαθμό, η παρουσία μου δίπλα σου με έμαθε πολλά. Και, κυρίως, μου ενίσχυσε το «κυνήγι» της είδησης. Το ρεπορτάζ, με όλη του την έννοια. Συνεχίζω, λοιπόν, κι εγώ στον δρόμο που περπατούσαμε μαζί πριν φύγεις. Αυτόν της αέναης, σκληρής δουλειάς, χωρίς ωράρια, του ρεπορτάζ, της υπευθυνότητας και της οργανωτικότητας. Και φυσικά, με ψηλά το κεφάλι!
Συνεχίζω, λοιπόν, κι εγώ στον δρόμο που περπατούσαμε μαζί πριν φύγεις. Αυτόν της αέναης, σκληρής δουλειάς, χωρίς ωράρια, του ρεπορτάζ, της υπευθυνότητας και της οργανωτικότητας
Κι ελπίζω από εκεί ψηλά να είσαι υπερήφανος για εμένα. Και να μας προσέχεις εδώ, γιατί μαζί σου μάθαμε...
Κι αν δεις και τον πατέρα μου, πες του μια καλή κουβέντα. Θα τον καταλάβεις, θα σε φωνάξει να τα πείτε. Έτσι, μάγκας αυθεντικός σαν εσένα ήταν κι αυτός...
Σπυριδούλα Τριάντου, διευθύντρια σύνταξης ontime24.gr: Ήταν βράχος... Δεν λύγιζε!
Άνθρωπος. Πάνω από όλα ήταν άνθρωπος και μετά όλα τα άλλα… Κι αυτό τον έκανε σπουδαίο… Ικανότατος από παιδί, έξυπνος, δοτικός, αγαπούσε ουσιαστικά και βαθιά, και… βιβλίο με όλες τις απαντήσεις. Για όλα έβρισκε λύσεις. Απίστευτο κι όμως αληθινό… Είχε έναν μοναδικό τρόπο να σε κάνει να τον εμπιστεύεσαι, να ξέρεις πως όλα θα πάνε καλά, πως όλα θα γίνουν… Ήταν μαγικός ο τρόπος που τα κατάφερνε όλα. Και, πιστέψτε με, ήταν πολλά… Ήταν η ψυχή των «Παραπολιτικών» και όλων των Μέσων του Ομίλου. Δημοσιογράφος, ρεπόρτερ, διευθυντής… Σπουδαίος σε όλα, άξιος, έκανε και έδινε πάντα το παραπάνω. Δεν υπήρχε άνθρωπος που να τον γνώριζε και να μην τον σεβόταν. Ήταν δίκαιος. Και αν καμιά φορά ένιωθε πως κάποιον αδικούσε, έβρισκε τον τρόπο αργά ή γρήγορα και τον δικαίωνε.
Ποτέ του δεν παραπονέθηκε για τίποτα. Ποτέ του δεν έβγαλε μιζέρια. Ποτέ του δεν ζήτησε κάτι. Ήθελε να είμαστε δυνατοί, μάχιμοι και να γνωρίζουμε ποια είναι η δουλειά που κάνουμε. Μια δουλειά με απαιτήσεις. Δεν σ’ τα στρογγύλευε τα πράγματα, σ’ τα έλεγε όπως ήταν.
Ήθελε να είμαστε δυνατοί, μάχιμοι και να γνωρίζουμε ποια είναι η δουλειά που κάνουμε. Μια δουλειά με απαιτήσεις. Δεν σ’ τα στρογγύλευε τα πράγματα
Απεχθανόταν τους μίζερους ανθρώπους. Που όλο κάτι τους έφταιγε… Εκείνους που έκλαιγαν πάνω από το χυμένο γάλα.
Ακόμα και σε δύσκολες καταστάσεις ήταν βράχος... Δεν λύγιζε! Και πάντα περνούσε το μήνυμα σε όλους πως η ζωή θέλει να την κοιτάς κατάματα. Να παλεύεις και να προχωράς. Είχε χιούμορ, πολύ, και έκανε και πλάκες. Με τους συναδέλφους, με τους φίλους. Ξαφνικά μεταμορφωνόταν σε ένα παιδί που ήθελε να παίξει με την παρέα του και να πουν αστεία.
Αγαπούσε πολύ την οικογένεια. Τους γονείς, τις αδελφές του, όλους. Ήθελε να κάνει τη δική του οικογένεια από μικρός. Και δημιούργησε μια καταπληκτική οικογένεια, που την έβαζε πάνω από όλα και από όλους. Τη γυναίκα του, Ανδριάνα, την οποία λάτρευε και της το έδειχνε. Τον γιο του, Γιάννη… Το μεγαλύτερο δώρο της ζωής του, που τον έκανε συνεχώς περήφανο. Δεν μπορώ να πω «αντίο». Δεν θα αποχαιρετήσω κάτι που είναι εδώ, που δεν γίνεται να φύγει, γιατί είναι σε όλα όσα χτίσαμε μαζί του και σε όλα εκείνα που θα έρθουν εξαιτίας του…
Κυριάκος Μουρατίδης, Εμπορικός διευθυντής, «Παραπολιτικά»: Γενναιοδωρία και δοτικότητα
Γιορτές, χαμόγελα, θερμές ευχές για «Χρόνια πολλά» σε γνωστούς, φίλους και οικογένεια. Απολογισμός της χρονιάς που πέρασε και μεγαλόπνοα, φωτεινά σχέδια για τη νέα.
Μέσα σε μια στιγμή όμως κι εντελώς ξαφνικά έπεσε απόλυτο σκοτάδι…
Η είδηση του χαμού του Παναγιώτη Τζένου μάς βρήκε απροετοίμαστους. Κανείς στην αρχή δεν το πίστεψε και μέσα μας ελπίζαμε σε ένα θαύμα. Κάτι να γίνει και να διαψευστεί το κακό νέο. Το τηλέφωνο δεν σταματάει όμως να χτυπά και το κακό μαντάτο επιβεβαιώνεται.
Αδιανόητο για όλους, κυρίως γιατί υπάρχει η εικόνα του στο μυαλό ως ακλόνητου, πληθωρικού, νέου ανθρώπου. Δυνατού, ακούραστου, με στεντόρεια φωνή, πάντα έτοιμου για σύγκρουση προκειμένου να γίνει η δουλειά!
Δυνατός, ακούραστος, με στεντόρεια φωνή, πάντα έτοιμος για σύγκρουση προκειμένου να γίνει η δουλειά
Εκατοντάδες σημαίνουσες προσωπικότητες μίλησαν και έγραψαν όμορφα λόγια για τον Παναγιώτη. Εκατοντάδες οι ακροατές και οι αναγνώστες του που ένιωσαν την ανάγκη να επικοινωνήσουν με κάθε τρόπο και να μοιραστούν τα συναισθήματά τους για εκείνον, τη ραδιοφωνική τους παρέα. Συγκριτικά ελάχιστοι όμως τον γνώριζαν σε περιβάλλον εκτός επαγγελματικών υποχρεώσεων. Εκεί όπου απόλυτη προτεραιότητα είχε η Ανδριάνα του και ο πολίστας και αριστούχος Γιάννης Τζένος. Σπάνια περίσσευε χρόνος για να ξοδέψει λίγο για τον εαυτό του. Εκεί που απαλλαγμένος από το άγχος των υποχρεώσεων έδειχνε τον ψυχισμό του. Με γενναιοδωρία, δοτικότητα, πειράγματα και δυνατά γέλια.
Τελικά δεν είναι αρκετά όσα έχουν ειπωθεί και γραφτεί για τον Παναγιώτη Τζένο.
Καθημερινά, στο κλείσιμο της εκπομπής του μέσα από τη συχνότητα 90,1 στα FM, σε καλές ή κακές στιγμές της καθημερινότητας, προέτρεπε τους χιλιάδες ακροατές του σε κάθε γωνιά της Γης: «Μην ξεχνάτε: Ψηλά το κεφάλι!».
Αξίζει να δώσουμε μια υπόσχεση: Να ακολουθούμε την προτροπή του.
Μαρία Αντωνιάδου, πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ: Είχε πολλά ακόμα να δώσει
Κεραυνός εν αιθρία ήταν η θλιβερή είδηση για τον θάνατο του συναδέλφου και γενικού διευθυντή του Ομίλου «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ», Παναγιώτη Τζένου, το βράδυ της Κυριακής 8 Ιανουαρίου, ενώ βρισκόταν για ολιγοήμερες οικογενειακές διακοπές στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Πάτρα. Παρά την άμεση παρέμβαση των διασωστών του ΕΚΑΒ και τις επίμονες προσπάθειες των γιατρών στο νοσοκομείο «Άγιος Ανδρέας», όπου διακομίσθηκε, δυστυχώς άφησε την τελευταία του πνοή, από ανακοπή καρδιάς, σε ηλικία μόλις 46 ετών, σκορπίζοντας τη θλίψη και την οδύνη στην οικογένεια, στους φίλους, στους συνεργάτες και στη δημοσιογραφική οικογένεια.
Ο Παναγιώτης Τζένος ήταν ένας μαχητικός συνάδελφος, ο οποίος, αν και σπούδασε νομικά, από πολύ νωρίς αποφάσισε να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία. Ήταν απλός, ανθρώπινος, προσηνής και καταδεκτικός, αυτοδημιούργητος και δεν ξέχασε ποτέ την καταγωγή του. Είχε ανεξάντλητο ενδιαφέρον για όλα τα πράγματα και ήταν πάντοτε ανοιχτός σε προτάσεις, αλλά και στην κριτική. Παράλληλα, δούλευε πολύ. Δούλευε νυχθημερόν, με μεθοδικότητα και δυναμισμό. Χωρίς να παρεκκλίνει ποτέ των αξιών του και χωρίς να συμβιβάζεται σε κανενός είδους επιταγή, από όπου και εάν προερχόταν. Κατόρθωσε έτσι, μέσα σε σύντομο διάστημα, να χτίσει μια αξιοσημείωτη, ζηλευτή καριέρα. Ήταν από τα ιδρυτικά στελέχη του Ομίλου των «Παραπολιτικών», γενικός διευθυντής των Μέσων, καθημερινός σχολιαστής της επικαιρότητας στην πρωινή εκπομπή του στο ραδιόφωνο, τελευταία και διευθύνων σύμβουλος του Πρακτορείου Διανομής Τύπου «Αργος».
Ήταν πάντα στην άλλη άκρη του τηλεφώνου, ενδιαφερόταν ενεργά για τους συναδέλφους του
Ο Παναγιώτης Τζένος σίγουρα θα λείψει πιο πολύ στον πολυαγαπημένο του γιο και στη σύζυγό του. Στους πιο στενούς συνεργάτες και τους φίλους του. Θα λείψει, όμως, πολύ και σε εμάς. Γιατί κατάφερνε διαρκώς να είναι κοντά μας, ήταν πάντα στην άλλη άκρη του τηλεφώνου, ενδιαφερόταν ενεργά για τους συναδέλφους του, τον δημοσιογραφικό κλάδο, το επάγγελμά μας και, κυρίως, για τη διάσωση και την ενίσχυση του έντυπου Τύπου στην Ελλάδα.
Είναι κρίμα να φεύγουν νέοι και δυναμικοί άνθρωποι σαν αυτόν τόσο νωρίς. Είχε πολλά ακόμα να δώσει. Το κενό που αφήνει είναι από πολλές πλευρές δυσαναπλήρωτο. Γνωριζόμασταν και ήπιαμε μαζί κι ένα ποτήρι κρασί. Και τσακωθήκαμε. Αλλά πάντα κοντά. Θα μας λείψεις, Παναγιώτη.
