Όλες οι λέξεις είναι φτωχές… για να περιγράψουν αυτό το σοκ που πάθαμε όλοι όσοι εργαζόμαστε στα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ».

Δεν γίνεται να μην του αφιερώσω λίγες φτωχές λέξεις ως «ύστατο χαίρε».

Όταν πριν από πέντε χρόνια μού τηλεφώνησε ο Γιώργος Χουδαλάκης για να κάνω ένα ραντεβού με τον Παναγιώτη Τζένο στα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ», πήγα χωρίς να τον ξέρω. Με ήθελε για να κάνω εκπομπές στο ραδιόφωνο τα Σαββατοκύριακα.

Όταν τον πρωτόδα, είπα μέσα μου «πω, πω, τι αγριάνθρωπος είναι αυτός»! Όταν αρχίσαμε να μιλάμε, διαπίστωσα πως δεν ήταν καθόλου έτσι. Ήταν γλυκύτατος και ευγενής.

Στην πορεία της συνεργασίας μας ανακάλυψα πως ήταν και ευαίσθητος. Ο τρόπος που μου μιλούσε για τη γυναίκα του ή το παιδί του έδειχνε πολλά.

Συναντηθήκαμε πολλές φορές, ανταλλάξαμε απόψεις, μου ζητούσε τη γνώμη μου για εκπομπές που δεν του άρεσαν και ήθελε να τις αλλάξει ή να τις βελτιώσει.

Από τις τελευταίες φορές που βρεθήκαμε είχε εντυπωσιαστεί που είχα χάσει κάποια κιλά. Ο ίδιος δεν πρόσεχε. Δούλευε συνέχεια και έτρωγε ό,τι να ’ναι. Του έβαζα χέρι. Και για να προσέχει τη διατροφή του, αλλά και να αφήνει χρόνο για να ασχολείται με τον γιο του. Με άκουγε και γέλαγε.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ που μια φορά μού έστειλε εν ώρα εκπομπής μήνυμα να αφιερώσω στη σύζυγό του -που λάτρευε- κάποιο τραγούδι. Όταν έβαλα το τραγούδι του Barry White «You’re the first, the last, my everything» (Είσαι το πρώτο, το τελευταίο, τα πάντα μου), τρελάθηκε από τη χαρά του.

Ή δεν θα ξεχάσω που με έπαιρνε γυρνώντας από το πατρικό του και με άκουγε στο αυτοκίνητο: «Γουστάρω έτσι που τα λες, περιμένω να δω τι θα πεις και ποιο τραγούδι θα βάλεις. Κάνεις ωραίο ραδιόφωνο, ρε μπαγάσα»…

Ο Παναγιώτης Τζένος ήταν ο διευθυντής μας, αλλά ήταν και σαν πατέρας ή μεγάλος αδελφός μας. Γι’ αυτό όλοι μας πάθαμε σοκ. Τον πρόδωσε η καρδιά του στα 46 του.

Γράφω και είμαι βουρκωμένος.

Καλό ταξίδι, Παναγιώτη μου, στο φως.