Ζει την αναγέννησή του και είναι πιο ευτυχισμένος από ποτέ. Ο Κώστας Αποστολάκης, έχοντας δώσει πολλή χαρά και γέλιο στον κόσμο, ανακάλυψε ότι δεν συνέβαινε το ίδιο και στη δική του ψυχή. Δεν ένιωθε χαρά. Κάπου εκεί που είχε βασανίσει πολύ τον εαυτό του και «μαυρίσει» την ψυχή του, «συναντήθηκε» με τον Ιησού Χριστό και άλλαξε η ζωή του. Έγινε ο Κώστας μετά Χριστόν, που θυμάται πλέον τον προ Χριστού εαυτό του, όπως λέει, μόνο ως παράδειγμα προς αποφυγήν, για να μη γυρίσει εκεί όπου «βούτηξε», στην απελπισία και στην κενότητα. Σε μια εμπνευσμένη συνέντευξη από τα λόγια του, που συγκινούν, ο Κώστας Αποστολάκης, ο οποίος έχει 32 χρόνια στο χώρο της υποκριτικής με μεγάλες επιτυχίες, μας αποκάλυψε πως ταλαιπώρησε την ψυχή και το σώμα του κι ότι αρκούσαν μόλις τριάντα δευτερόλεπτα για να ζήσει το θαύμα του Κυρίου, που τον μεταμόρφωσε! Μας μίλησε ακόμα για τη θλίψη που βίωσε, την απόγνωση, την αγάπη, την προσευχή, το Λόγο του Κυρίου, τη λύτρωση, το θάνατο, την αποστολή που έχει, ενώ εξέφρασε και την άποψή του για τη νομιμοποίηση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών και την απόκτηση παιδιών. Επίσης, μίλησε στην «ON time», με χειμαρρώδη ειλικρίνεια και αυτογνωσία, για όλα εκείνα τα «αγκάθια» που προσπαθεί να ξεριζώσει εντελώς από την ψυχή του και να προχωρήσει σε όλα αυτά τα οποία έχουν δώσει πλέον φως και νόημα στη ζωή του.

Το «μικρόβιο» του ηθοποιού από πότε το… κόλλησες;

Από τη δευτέρα γυμνασίου. Τότε μέναμε σε μια μονοκατοικία στο Νέο Ψυχικό και μη φανταστείς ότι ήταν όπως σήμερα, μόνο χωματόδρομοι υπήρχαν τότε. Ασφαλτοστρωμένη ήταν μόνο η Κατεχάκη. Θυμάμαι, ήρθαν κάποιοι στο σχολείο από μια εκπομπή της ΕΡΤ, τη «Χιλιοποδαρούσα», και ήθελαν παιδιά για μια παράσταση. Τότε ο φίλος μου ο Πάρης Γκαγκαδέλης, με τον οποίο καθόμασταν στο ίδιο θρανίο στο γυμνάσιο, μου είχε σηκώσει αυτός το χέρι, γιατί εγώ ντρεπόμουν. Κι έτσι έπαιξα για πρώτη φορά.

Αργότερα, πώς αποφάσισες να πας στη Δραματική Σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου και είπες στον αυστηρό Κρητικό πατέρα σου ότι ήθελες να γίνεις ηθοποιός;

Ο ηθοποιός του Εθνικού Θεάτρου Γιάννης Βουγιουκλής -που έχει «φύγει», ο Κύριος να ελεήσει την ψυχή του- κανόνισε αυτή η παράσταση να παιχτεί εκεί για τα παιδιά των ηθοποιών της πρώτης Κρατικής Σκηνής. Μετά μας πήραν για να κάνουμε δύο μεταγλωττίσεις στη «Λάσι» κι έτσι μπήκε το μικρόβιο του ηθοποιού μέσα μου και είπα «είναι ωραίο ταξίδι αυτό». Κάπως ενστικτωδώς το έκανα, ξέρεις σε εκείνη την ηλικία, ήμουν δεν ήμουν δεκαπέντε χρόνων, δεν ήξερα συνειδητά κάτι. Είναι ουράνια ώθηση για να ακολουθήσεις κάτι που ταιριάζει στην ψυχή σου. Όταν το είπα στον πατέρα μου, νόμιζε ότι είναι σχολικά τερτίπια και θα μου περάσει, αλλά εμένα δεν μου πέρασε και στα δεκαοκτώ μου, όταν πήγα στη δραματική σχολή, ήρθαμε σε ρήξη. Δεν το αποδέχτηκε ποτέ ότι έγινα ηθοποιός. Μέχρι που «έφυγε», αρνήθηκε να το αποδεχτεί. Ο πατέρας μου -τον έλεγαν Νίκο- ήθελε να πάρω το φορτηγάκι και να συνεχίσω τη δουλειά που έκανε εκείνος ως μεταφορέας. Η μητέρα μου η Αγάπη -το όνομα της ταίριαζε απόλυτα γιατί ήταν ένας άγγελος- πάντα υποστήριζε αυτό που έκανα, με αγκάλιαζε, αλλά και καλός να μην ήμουν, τα ίδια θα μου έλεγε. Κι όταν λέω καλός, εννοώ ότι στον καθένα μας δόθηκε ένα χάρισμα διαφορετικό από τον Θεό, για να μπορέσουμε να ζήσουμε όλοι, και ο καθένας νομίζει ότι αυτό το χάρισμα το έχει από μόνος του ή το «έχτισε» ο ίδιος. Αυτή είναι η μεγάλη πλάνη που ζούμε.

Πιστεύεις, δηλαδή, ότι αυτό που ακολούθησες και το οποίο προσφέρεις στον κόσμο είναι από τον Θεό;

Φυσικά. Είναι θείο δώρο. Είναι αποστολή και μέσα από αυτό θα σμιλευτεί και θα εκπαιδευτεί και η ψυχή μου. Ο καθένας εκπαιδεύεται από άλλο πράγμα.

Στα πρώτα σου χρόνια, εκτός από την υποκριτική, δούλεψες νύχτα σε διάφορα πόστα: μπάρμαν, σέρβις, πορτιέρης, υποδοχή, Dj. Έκανες δική σου επιχείρηση, ένα μπαράκι όπου τότε σύχναζαν ηθοποιοί. Έκανες κραιπάλες;

Πολλές. Μόνο κραιπάλες έκανα. Έπινα πολύ ποτό, ξενυχτούσα, δηλαδή, εξαντλούσα τον οργανισμό μου. Για μένα όλα αυτά είναι άχρηστα, ή -αν θέλεις- είναι χρηστά για να μου θυμίζουν από πού έφυγα. Να μου θυμίζουν πώς ήταν η διαδρομή μου, πώς ήταν η αποστολή μου και έφτασα εδώ σε αυτό το χρονικό σημείο, σμιλεύοντας την ψυχή μου με άνομα έργα. Υπάρχει μια παραβολή του Αποστόλου Πέτρου, που λέει για τον Λοτ στα Σόδομα και Γόμορα: «Ψυχήν δικαίαν ανόμοις έργοις εβασάνισεν». Έτσι και για μένα, αυτά υπήρξαν για να μου δημιουργούν θλίψη, ώστε να μη γυρίσω ποτέ πια εκεί.

Όση ώρα μιλάς, έχω την αίσθηση ότι χωρίζεις τη ζωή σου σε δύο φάσεις: προ Χριστού και μετά Χριστόν.

Ακριβώς έτσι είναι. Κι αυτό είναι ξεκάθαρο.

Γνωρίζουμε ότι ο καλλιτεχνικός χώρος δεν είναι και ο πλέον εύκολος, μάλλον το αντίθετο. Υπάρχουν η δόξα, ο εγωισμός, τα πισώπλατα «μαχαιρώματα», η φιλαυτία, η ματαιοδοξία. Νιώθεις ότι εσύ τα πέρασες αυτά; Καβάλησες καλάμι, άλλαξες;

Δεν ήταν η ψυχή μου τέτοια για να καβαλήσω καλάμι, αλλά πέρασα απ’ όλες αυτές τις πλάνες και τις φαντασιώσεις. Η δόξα είναι μια φαντασίωση. Δεν είναι πραγματική ζωή. Δηλαδή, τι είναι η δόξα; Είναι κάτι που ούτε τρώγεται, ούτε αποθηκεύεται. Είναι ένα άυλο πράγμα, που νομίζεις ότι το ’χεις, Γιατί η δόξα μπορεί να φύγει την επόμενη μέρα το πρωί. Άρα, υπήρξε; Κι αν υπήρξε, δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει δόξα. Μόνο δόξα Κυρίου καταλαβαίνω τι είναι.

Πιστεύεις ότι με αυτά που πέρασες όλα αυτά τα χρόνια, ήταν το χέρι του Ιησού Χριστού που σε βοήθησε -όπως λες εσύ- να μην πεθάνεις, να μη «φύγεις»;

Πάντα βοηθάει ο Κύριος, αν τώρα εσύ είσαι πολύ ακραίος και πέσεις από το μπαλκόνι, δεν θα γίνει κάτι να σε ξαναπάει στο μπαλκόνι. Είμαστε ελεύθεροι για όλα αυτά. Δεν έκανα κάτι το οποίο ήταν πολύ παρακινδυνευμένο, αλλά διακινδύνευα την ψυχή μου καθημερινά. Και με αυτό τον κίνδυνο τη μαύριζα την ψυχή μου και αμαύρωνα και την αύρα μου και την ενέργειά μου, μέχρι να κουραστεί η ψυχή μου -αυτά τα έβλεπε ο Κύριος-, κι έτσι ζήτησα να αλλάξω ζωή.

Πριν από πόσα χρόνια αναγεννήθηκες, όπως λες χαρακτηριστικά; Πότε μπήκες στο δρόμο του Κυρίου;

Ξέρω ακριβώς την ώρα και το λεπτό. Όλο αυτό έγινε μέσα σε τριάντα δευτερόλεπτα! Είναι δύσκολο να το καταλάβει κάποιος που θα το διαβάσει αυτό στη συνέντευξη, αλλά είναι έτσι όπως το λέω. Μου συνέβη μόλις μπήκε το 2020.

Έγινε κάτι συγκεκριμένο που σε έκανε να εκραγείς;

Όχι. Ήταν ένα συνονθύλευμα πραγμάτων. Κουράστηκε η ψυχή μου από αυτό τον τρόπο ζωής. Ξέρεις, εγώ νόμιζα ότι περνούσα καλά, αλλά έκανα λάθος, γιατί ξέρω πλέον πώς περνάω τώρα. Απλώς δεν το γνώριζα. Είναι σαν να μην έχει δοκιμάσει κάποιος ποτέ στη ζωή του ουίσκι. Θα του λείψει; Όχι. Έτσι κι εγώ, δεν ήξερα αυτό εδώ για να μου λείψει. Τώρα πια δεν τη συγκρίνω με τίποτα αυτή τη ζωή.

Ποιος σε παρακίνησε να ζητήσεις τη βοήθεια του Κυρίου;

Κανένας. Σε αυτό δεν σε βοηθάει κανένας. Γονατίζεις και λες: «Αν υπάρχεις, έλα εδώ γιατί τώρα σε χρειάζομαι!».

Δηλαδή, υπήρξε αυτή η στιγμή που γονάτισες, που είπες «δεν αντέχω άλλο» και ζήτησες τη βοήθειά του;

Ναι. Γονάτισα είκοσι λεπτά. Δεν το είχα ξανακάνει ποτέ.

Και τι έκανες;

Προσευχήθηκα. Όταν ανοίξεις χωρίς κανέναν ενδοιασμό την καρδιά σου, κοιτάξεις ψηλά και απευθυνθείς στον Θεό, στον Ιησού Χριστό, που δεν γνωρίζεις ποιος είναι, και του πεις «εγώ έχω ακούσει για σένα, δεν ξέρω αν υπάρχεις, αλλά απευθύνομαι σε σένα γιατί έχω ανάγκη», αυτό σε εμένα έκανε τριάντα δευτερόλεπτα να έρθει. Αυτή η ωραία, καθαρή, φωτεινή ενέργεια. Ο Χριστός είναι φως. Το γράφει στο Ευαγγέλιο: «Ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς».

Και πώς ένιωσες έπειτα από αυτά τα τριάντα δευτερόλεπτα, κάνοντας αυτή την προσευχή και ζητώντας του να σε καταλάβει και να σε βοηθήσει να βγεις από το αδιέξοδο όπου βρισκόσουν;

Ευτυχώς που σε αυτή τη γη δεν περιγράφονται αυτά. Γιατί είναι προσωπικά πράγματα. Η σχέση του καθενός με τον Χριστό είναι προσωπική. Και να ξέρεις ότι ο Θεός δεν ανακαλύπτεται, αποκαλύπτεται. Στο Ευαγγέλιο του Αποστόλου Λουκά αναφέρεται «οὐκ ἔρχεται ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ μετά παρατηρήσεως, οὐδέ ἐροῦσιν· ἰδού ὧδε ἤ ἰδού ἐκεῖ· ἰδού γάρ ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντός ὑμῶν ἐστι», που σημαίνει ότι η βασιλεία του Θεού είναι μέσα στην καρδιά μας. Δεν θα δεις και θα πεις: «Α, το κεράκι ανάβει λίγο διαφορετικά τώρα. Ποπό, τη σύμπτωση είναι αυτή!» ή «Ποπό, σώθηκα σαν από θαύμα!». Μπορεί να συμβαίνουν κι αυτά, αλλά η πραγματική βασιλεία του Θεού είναι μέσα μας.

Στον καθένα συμβαίνει διαφορετικά αυτή η παρουσία του Κυρίου;

Το φως είναι κοινή αποδοχή, αλλά ξέρεις τι γίνεται, η φαινομενολογία είναι αυταπάτη. Δηλαδή, τρέφεις τον εαυτό σου με αυταπάτες, ότι κάτι είδες, για να μπορέσεις να πιστέψεις ότι υπάρχει κάτι. Γιατί δεν το πιστεύεις πραγματικά.

Εσύ μου λες ότι ένιωσες τη Χάρη του Κυρίου, αυτό το έντονο φως, τη ζεστασιά, δεν είδες κάτι;

Δεν περιγράφεται. Αυτό το φως μέσα μου ήρθε από την προηγούμενη ζωή μου, γιατί η διττή φύση των πραγμάτων κατά τον Ηράκλειτο, δηλαδή, ζέστη-κρύο, καλό-κακό, φως-σκοτάδι, ήρθε από το σκοτάδι όπου ζούσα. Η ψυχή μου πριν ακολουθούσε το σώμα μου. Δεν ακολουθούσε το σώμα την ψυχή μου. Δηλαδή, όλα τα πράγματα μου ήταν πονηρά. Ήταν ψεύτικα. Ήταν σκοτεινά. Και όπως λέει πολύ σοφά ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, «νους αποστάς του Θεού ή κτηνώδης γίνεται ή δαιμονιώδης και κόρον ηδονής ου γιγνώσκει». Δεν μπορεί να απέχεις από τον Θεό και να μιλάς για πράγματα τα οποία είναι καλά, δεν γίνεται.

Από τον κόσμο έχεις πάρει και παίρνεις πολλή αγάπη.

Συμπάθεια έχω πάρει και παίρνω. Δεν είναι αγάπη. Δηλαδή, ένας που έρχεται να με δει μαζί με το παιδί του με αγαπάει όπως εκείνο; Ή πώς διαιρείται η αγάπη, πόσες υποδιαιρέσεις έχει η αγάπη για να μπορέσουμε να την εξηγήσουμε; Η αγάπη είναι κάτι πολύ βαθύ. Πώς γίνεται να σε αγαπάει ο κόσμος και μετά, όταν δεν κάνεις καλή δουλειά, να μην σε αγαπάει; Άρα, η αγάπη τι γίνεται; Είναι συμφεροντολογική; Τη λέξη «αγάπη» -όχι την πραγματική της έννοια- τη «χώνουμε» παντού κι ό,τι γίνει. Εξάλλου, η σκοτεινή δύναμη θέλει να την αμαυρώσει, όπως και πάρα πολλά πράγματα. Δηλαδή, ακούς «έλα, αγάπη μου», «τι κάνεις, αγάπη μου;», «χαίρομαι, αγάπη μου» και στο τέλος η λέξη θα χάσει την πραγματική της σημασία.

Για σένα τι σημαίνει αγάπη;

Αυτό που λένε οι αρχαίοι Έλληνες. Σημαίνει ότι ενδιαφέρομαι πολύ για κάποιον. Αλλά ενδιαφέρομαι επί της ουσίας, όχι ενδιαφέρομαι για να τα φτιάξουμε. Ενδιαφέρομαι πολύ να είναι καλά κάποιος.

Είσαι χωρισμένος και έχεις μία 12χρονη κόρη, την Ιουλία-Αγάπη. Πώς είσαι ως πατέρας;

Μια χαρά. Πιο καλά δεν ξέρω αν μπορεί να γίνει. Είμαστε και φίλοι και συγγενείς, και πατέρας προς κόρη, και δάσκαλος, και μαθητής, γιατί από την κόρη μου μαθαίνω πάρα πολλά πράγματα. Αυτά δεν θα μπορούσα να τα μάθω με κανέναν άλλο άνθρωπο στη γη, γιατί στα παιδιά έδωσε ο κόσμος τη σοφία του ουρανού και στους μεγάλους τη σοφία της γης, που είναι άχρηστη. Με τα παιδιά μπορούμε να μάθουμε λίγο πώς είναι να αγαπάμε.

Σε αυτές τις δύσκολες και άγριες ημέρες που ζούμε με όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας, μπορεί να επικρατήσει ο Λόγος του Κυρίου; Δηλαδή, η πραγματική αγάπη;

Πάντα είναι άγριες οι ημέρες στη γη. Φαντάζεσαι να ζούσες στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, τι θα έλεγες; Ή στην Περσική Αυτοκρατορία; Ή έστω στην Αρχαία Ελλάδα, να δεις τι δύσκολες μέρες θα ήταν! Κατ’ αρχάς, όλες οι γυναίκες ήταν χήρες, γιατί είχαν σκοτωθεί και τα παιδιά τους και οι άνδρες τους στον πόλεμο. Δυστυχώς, αυτή η γη είναι φτιαγμένη λάθος. Το πιστεύω πολύ αυτό. Ξέρουμε ποιος είναι ο σκοτεινός άρχων αυτού του κόσμου, κι επειδή την κυριεύει, είναι υλικός ο κόσμος. Στον υλικό κόσμο δεν μπορεί να υπάρχει μόνιμη ευτυχία γιατί όλα είναι μεταβλητά. Σε ένα μεταβλητό κόσμο γίνεται να υπάρχει μόνιμη ευτυχία; Αφού αλλάζουν τα πράγματα. Εμείς είμαστε συμφεροντολόγοι εκ φύσεως, γιατί έχουμε την ανάγκη του σώματος, έχουμε την ανάγκη να φάμε, να επιβιώσουμε, και αυτός ο φόβος της επιβίωσης μας κάνει ψεύτες. Πρέπει να πούμε ψέματα, να αδικήσουμε ανθρώπους, για να επιβιώσουμε. Όταν ξεφύγουμε από αυτή την ανάγκη, τότε δεν θα υπάρχει κανένα πρόβλημα. Αλλά στον υλικό κόσμο οι άνθρωποι φαντάζονται πράγματα που δεν μπορούν να συμβούν, γιατί όλοι θέλουμε το απόλυτο στη ζωή μας, αλλά θέλουμε να το εντάξουμε στη σχετικότητα που ζούμε.

Άρα, κατά τη δική σου άποψη δεν υπάρχει ελπίδα σε αυτό τον κόσμο για να πάει κάτι καλύτερα;

Βεβαίως, υπάρχει ελπίδα, ο Ιησούς Χριστός.

Αλλά βλέπεις ότι όλο αυτό το δύσκολο που περνάμε έχει να κάνει με την επικράτηση του Πονηρού, του Διαβόλου;

Ναι, επικράτηση είναι. Εδώ, επί της γης, επικρατεί ο Πονηρός. Δηλαδή, εμείς δεν έχουμε αρκετή πίστη να αφιερώσουμε το χρόνο μας, μια προσευχή στον Ιησού Χριστό, να δώσουμε την καρδιά μας. Η ουράνια δύναμη δεν κοροϊδεύεται, δεν ακούει λόγια. Κοιτάει πώς είναι η καρδιά σου. Εμένα μου άρεσε πάρα πολύ αυτό που έχει πει ένας άγιος, τώρα δεν θυμάμαι ποιος, ότι ο Χριστός μάς βλέπει όπως θα θέλαμε να είμαστε. Όχι πώς είμαστε και πώς πράττουμε.

Κι επειδή μίλησες για προσευχή. Στις μέρες μας ακούμε συνεχώς τις λέξεις «διαλογισμός», «ενέργεια». Πόσο διαφορετικό είναι αυτό από την προσευχή;

Καμία σχέση. Γιατί αυτά έχουν θεϊκές έννοιες και ρίζες, αλλά εμείς τα εξηγούμε γήινα. Λέμε «κάνε λίγο ρέικι, διαλογισμό, meditation», νομίζοντας ότι βάζοντας και βγάζοντας αέρα θα γίνει κάπως έτσι. Και δεν γνωρίζουμε ότι η λέξη «πνεύμα» στα αρχαία ελληνικά σημαίνει «άνεμος». Και το Άγιο Πνεύμα ένας άνεμος είναι. Άγιος άνεμος, ο οποίος έρχεται στην καρδιά μας όταν το ζητήσουμε. Πρέπει να ελκύσουμε τον Κύριο για να έρθει κοντά μας. Είμαστε ελεύθεροι. Μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Η αληθινή προσευχή ενεργεί με τη συντριβή. Αν δεν σου αρέσεις έτσι όπως είσαι. Αν σου αρέσεις όπως είσαι, δεν έχει κανένα λόγο το Άγιο Πνεύμα να σε επισκεφθεί. Γιατί πρέπει να συντρίψεις τον εγωισμό σου, την υπερηφάνεια σου, την κομπορρημοσύνη σου, την έπαρσή σου, όλα αυτά. Γι’ αυτό το Άγιο Πνεύμα δεν διαβάζει λόγια αλλά καρδιές. Ενεργεί και εξετάζει καρδιές.

Πιστεύεις ότι στις μέρες μας αντέχουν τα αυτιά του κόσμου να τα ακούνε αυτά, πόσω μάλλον να τα πιστεύουν; Γιατί όπως λες, είναι αέρας, δεν το βλέπεις το Άγιο Πνεύμα.

Όχι, δεν το βλέπεις. Να σε ρωτήσω κάτι - αυτό το έλεγε ο Αναξιμένης, που το πήρε από τον Εμπεδοκλή: «Τον άνεμο στα μαλλιά σου τον νιώθεις; Τον νιώθεις. Τον βλέπεις όμως; Όχι». Έτσι, υπάρχει κι ένας άλλος άνεμος που, για να τον νιώσεις, πρέπει να κάνεις κάτι άλλο.

Εκτός από εκείνα τα τριάντα δευτερόλεπτα κατά τα οποία συντελέστηκε η δική σου αναγέννηση, όπως μου είπες, έχεις βιώσει αυτό που λέμε θαύμα; Σου έχει συμβεί κάτι τέτοιο;

Βεβαίως. Το θαύμα είναι αυτό που μου συμβαίνει. Έχω αλλάξει ριζικά. Και στον τρόπο σκέψης μου, και στην ψυχολογία μου, και στις ενέργειές μου καθημερινά. Αυτό είναι ένα θαύμα. Αυτό είναι η αναγέννηση που σου είπα πριν. Πράττω, δρω, σκέφτομαι κι ενεργώ διαφορετικά από πριν. Αλλά αυτό δεν είναι δικό μου επίτευγμα. Γιατί ακούω φίλους μου που μου λένε -γιατί δεν γνωρίζουν- «μπράβο σου, τα κατάφερες». Αυτό είναι μεγάλη πλάνη. Τι κατάφερα; Εγώ βοήθεια ζήτησα από τον Ιησού Χριστό και μου την έδωσε. Κι επειδή στον Χριστό μας, στον Θεό μας, δεν έχουμε τη δύναμη να του δείξουμε τη βούλησή μας, τη θέλησή μας του καταθέτουμε, κι έτσι ενεργεί. Θέλει να δει τη θέλησή μας.

Δεν είναι πολύ δύσκολα όλα αυτά;

Όχι. Δύσκολο είναι να ζεις στο σκοτάδι. Τα πράγματα τα κάνει ο άνθρωπος δύσκολα. Δεν είναι. Βλέπεις πολλούς ανθρώπους - για να φύγουμε από τη θρησκεία- και εμάς τους ίδιους που, αν δεν έχουμε ένα πρόβλημα, δεν μπορούμε να ζήσουμε. Ψάχνουμε να βρούμε το πρόβλημα. Γιατί αυτό θέλει ο διαβολάκος, να μας απελπίσει.

Είναι κάποιες συγκεκριμένες ώρες που προσεύχεσαι ή όταν νιώσει η ψυχή σου την ανάγκη;

Υπάρχουν προσευχές από την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία πολύ ωραίες -η παράκληση της Παναγίας είναι δυνατή προσευχή-, αλλά αν γονατίσεις οποιαδήποτε ώρα και μιλήσεις στον Ιησού Χριστό σαν να είναι ο φίλος σου, εκεί πιάνουν πάρα πολύ γρήγορα. Να του πεις «καλέ μου φίλε, ήρθα να σου μιλήσω σήμερα» και να το εννοείς.

Δεν φοβάσαι μέσα στον καλλιτεχνικό χώρο, όπου δείχνεις αυτή τη μεταστροφή προς το Λόγο του Θεού, μήπως χαρακτηριστείς γραφικός ή σου γυρίσουν την πλάτη κάποιοι;

Δεν φοβάμαι. Έχει γίνει αυτό, αλλά δεν με πειράζει. Δεν φοβάμαι καθόλου. Είναι όλα σκύβαλα μπροστά στον Ιησού Χριστό.

Ο μεγαλύτερος φόβος του ανθρώπου είναι ο θάνατος. Έχοντας διαβάσει και μπει στο δρόμο του Θεού, τον φοβάσαι;

Όχι. Τώρα πια το θάνατο δεν τον φοβάμαι καθόλου. Το μόνο που φοβάμαι είναι η ανημποριά. Κι αυτό μπορεί να είναι και αμαρτία, γιατί φοβάμαι ακόμα, είμαι άπιστος, Προσπαθώ να πορευθώ προς την πίστη. Δηλαδή, αν κάποιος ακούσει ή διαβάσει ότι ο άλλος είναι χριστιανός και πηγαίνει στην εκκλησία, θα νομίζει ότι είναι ένας τέλειος άνθρωπος. Λάθος. Γι’ αυτό πηγαίνει στην εκκλησία. Γιατί πιστεύει ότι είναι πιο ατελής από τους άλλους.

Όμως, εξακολουθείς να δουλεύεις σε ένα χώρο όπου υπάρχει πολύ ψέμα, δηθενιά, πολλή χρυσόσκονη, πισώπλατα μαχαιρώματα. Πώς αντέχεις μέσα σε αυτόν, τώρα που εσύ έχεις αναγεννηθεί και βλέπεις τη ζωή αλλιώς;

Η προσευχή μου και η Χάρις του Θεού με κάνουν να μην τα βλέπω. Επίσης, μέσα από αυτό θα εκπαιδευτώ. Αυτή είναι η αποστολή της ψυχής μου. Γιατί εγώ είχα ζητήσει στην προσευχή μου να παρατήσω αυτή τη δουλειά, αλλά δεν το επέτρεψε ο Κύριος.

Άρα, πιστεύεις ότι σε κάθε βήμα μας, αν το θέλουμε πραγματικά, υπάρχει ο Ιησούς Χριστός.

Ο Ιησούς Χριστός είναι ζωντανός και βρίσκεται ανάμεσά μας.

Μίλησέ μας γι’ αυτά που κάνεις επαγγελματικά.

Είμαι σε μια ωραία τηλεοπτική κωμωδία, «Στα Σύνορα» στο Star, που προβάλλεται κάθε Κυριακή στις 21.00, ένα κροατικό σίριαλ, που το έχει μεταφέρει στην ελληνική πραγματικότητα ο Γιάννης Διακάκης και το σκηνοθετεί με μαεστρία ο Βασίλης Θωμόπουλος, που τον ξέρω από το 1994. Η πρώτη μου δουλειά στην τηλεόραση ήταν μια διαφήμιση για εταιρεία επίπλων, που την έκανα με σκηνοθέτη τον Βασίλη. Φαντάσου ότι από τότε, αν και τον ξέρω τόσα χρόνια, τώρα δουλεύουμε για πρώτη φορά σε τηλεοπτική σειρά. Η κωμωδία έχει να κάνει με τις σχέσεις των ανθρώπων. Είναι πολύ ωραίο ότι σε αυτή τη σειρά συναντιέμαι με αγαπημένους καλούς συναδέλφους μου, με τους οποίους γνωριζόμαστε χρόνια: Την Υρώ Μανέ, τον Κώστα Κόκλα, τη Βαλέρια Κουρούπη, τον Σπύρο Πούλη -με τον οποίο είμαστε μαζί και στο θέατρο και τριάντα χρόνια φίλοι-, τη Σύνθια Μπατσή, που κάνει τη γυναίκα μου. Μια πολύ ωραία συγκυρία. Έχουμε «δέσει» πολύ. Είναι σημαντικό να γνωρίζεσαι με τους ανθρώπους με τους οποίους παίζεις. Περνάμε πολύ ωραία και φαίνεται. Εγώ κάνω τον Βαγγέλη, είμαι παντρεμένος, έχω δύο παιδιά, και κάνουμε μικροαπατεωνιές, δηλαδή, βγάζουμε διάφορα προϊόντα στα σύνορα, εξού και ο τίτλος, και τα εμπορευόμαστε για να ζήσουμε: από πατάτες μέχρι πορσελάνες. Όλα αυτά γίνονται με έναν κωμικό τρόπο, κι αυτό εξωραΐζει τα πράγματα. Αλλά δεν ασχολούνται με απαγορευμένα είδη. Όλα γίνονται σε ένα φανταστικό χωριό, στα Αχούρια, που βρίσκεται στα σύνορα, όπου συμβαίνουν τρελές καταστάσεις με πολύ χιούμορ. Θυμίζει τις παλιές καλές κλασικές κωμωδίες. Επίσης, κάνω και θέατρο, μια πολύ ωραία παράσταση με τίτλο «Πες μου ότι είναι ψέμα - Επιχείρηση Ωρωπός» στο θέατρο «Νous». Είναι η κλασική βρετανική κωμωδία του Άντονι Νίλσον «The Lying King», γνωστή στην Ελλάδα με τον τίτλο «Ψέμα στο ψέμα», έργο που το πήρε και το διασκεύασε, μεταφέροντάς το αριστοτεχνικά στο σήμερα, ο Τάσος Ιορδανίδης, ο οποίος το σκηνοθέτησε. Υποδύομαι έναν αστυνομικό, τον Κώστα, που είναι πολύ συνεσταλμένος, δεν κάνει για το σώμα, πολύ γκαφατζής, που με τον καλό του φίλο -επίσης αστυνομικό-, τον Σπύρο (Σπύρος Πούλης), προσπαθούν να εξιχνιάσουν ένα… έγκλημα, αλλά δεν καταφέρνουν τίποτα. Επίσης, μαζί μας είναι ο Μάνος Πίντζης, ο Αντώνης Καλομοιράκης και η Κωνσταντία Χριστοφορίδου.

Τελευταία γίνεται πολύς λόγος για τη νομιμοποίηση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών και την απόκτηση παιδιών. Τι έχεις να πεις γι’ αυτό;

Η γνώμη μου είναι αυτό που λέει το Ευαγγέλιο. Κι αυτός είναι ο δικός μου νόμος, και της καρδιάς μου, και του νου μου. Το παιδί πρέπει να έχει πατέρα και μητέρα.

Ο Ιησούς Χριστός, όμως, μίλησε για αγάπη. Έβαλε στο Λόγο του και τα φύλα;

Φυσικά έβαλε την αγάπη. Μα, δεν κρίνουμε τους ανθρώπους. Τις πράξεις κρίνουμε. Έναν άνθρωπο τον θέλουμε να σωθεί στην εκκλησία, μπορούμε όμως να κρίνουμε την πράξη του. Και μη χρησιμοποιούμε την αγάπη όπου να ’ναι, ούτε να την καταχραζόμαστε, γιατί ο καθένας πρέπει να έχει και αγάπη προς όλους τους άλλους και προς το παιδί, το οποίο δεν θα ξέρει από πού γεννήθηκε. Έχει κι αυτό δικαιώματα.

*Δημοσιεύθηκε στην Ontime