Άλκηστις Πρωτοψάλτη: Μεγάλη συναυλία στο "Παλλάς" για τα 10α γενέθλια των Παραπολιτικών 90,1 - "∆εν έχουν τέλος τα όνειρα στην Τέχνη"
Συνέντευξη στον Γιώργο Κουβαρά
Με αφορμή τα 10α γενέθλια του Παραπολιτικά 90,1, η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, η μεγάλη φωνή του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού, μιλά για τις συναυλίες, τις συνεργασίες, τα ταξίδια, αλλά και τα νέα της σχέδια
Γιωργος Κουβαρας
Τα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ 90,1 γιορτάζουν µία δεκαετία παρουσίας στα FM και ανεβάζουν στη σκηνή του «Παλλάς» την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, το επόµενο Σάββατο 22 Φεβρουαρίου.
Με αφορµή τη µεγάλη συναυλία, µε τίτλο «Τα τραγούδια των άλλων που αγάπησα», η αγαπηµένη τραγουδίστρια βρέθηκε στο στούντιο του σταθµού σε µια de profundis συνέντευξη στην εκποµπή «Μίλησέ µου» µε τον Γιώργο Κουβαρά, όπου µίλησε για τα σχέδιά της, τα ταξίδια της, το «carpe diem», αλλά και τις νέες της συνεργασίες.
- Κι εγώ ευχαριστώ και χαίροµαι πάρα πολύ που θα ενώσουµε την τέχνη µας, την τέχνη του ραδιοφώνου, την τέχνη των «Παραπολιτικών», µε τη µουσική.
-Εκανες µια καριέρα στην οποία έδινες έµφαση και στην εικόνα, µε την έννοια ότι έκανες παραστάσεις µουσικές, δεν ήσουν όµως ποτέ η καλλιτέχνις που το ζήτηµα ήταν «πώς είναι», το ζήτηµα είναι «πώς τα λέει», «πώς τραγουδάει».
-Μα εκεί είναι η ουσία της Τέχνης όσον αφορά την Αλκηστη. Για µένα έπαιξε πολύ σηµαντικό ρόλο ο αθλητισµός, γιατί µε έβαλε σε µια σκέψη και σε µια τάξη στο µυαλό µου. Στόχο, σεβασµό, προσήλωση.
- Ναι, αλλά, ενώ στον αθλητισµό έκανες σπριντ και παρατεταµένη ταχύτητα, στο τραγούδι έκανες µαραθώνιο.
- Ναι, µαραθώνιος, και συνεχίζεται.
- Κατ’ αρχάς η φωνή σου, η οποία δεν έχει αλλάξει. Σε παρακολουθώ όλα αυτά τα χρόνια και βλέπω τη δύναµη της φωνής µόνο να µεγαλώνει. Είσαι από τους τυχερούς, ίσως και από αυτούς που το έχουν δουλέψει πολύ;
- Οχι, δεν είµαι τυχερή. Εχω προσέξει πάρα πολύ στη ζωή µου, µε την έννοια ότι δεν ξενυχτώ άσκοπα, το κυριότερο. ∆εύτερον, δεν κάνω καταχρήσεις. Τρίτον, προσέχω τον εαυτό µου και η µεγαλύτερη προφύλαξη µιας φωνής κατά τη διάρκεια των χρόνων είναι να µη µιλάει πολύ. Ετσι ξεκουράζονται οι φωνητικές χορδές. Και, φυσικά, το τσιγάρο και το ποτό είναι ό,τι χειρότερο για έναν καλλιτέχνη.
-Αυτή τη φιλοσοφία του «άκου, βλέπε, σώπα» τη χρησιµοποιείς στη ζωή σου ή όχι;
- Μου αρέσει το «άκου, βλέπε, σώπα», αλλά εγώ θα προσθέσω κι άλλο ένα: «Μίλα», γιατί αλλιώς δεν έχει νόηµα η ζωή. Ή «τραγούδα», ακόµα καλύτερο.
- Στο «Παλλάς» γιορτάζουµε τα δέκα χρόνια «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» 90,1. Τι θα ακούσουµε;
- Η παράσταση έχει τίτλο «Τα τραγούδια των άλλων που αγάπησα». Τι σηµαίνει αυτό; Σηµαίνει ότι δεν θα ακούσετε κανένα δικό µου τραγούδι. Η παράσταση αυτή ξεκίνησε σαν δορυφόρος στο µυαλό µου και στο κεφάλι µου εδώ και πολλά χρόνια και βρήκε έναν διάδροµο προσγείωσης, οπότε το δουλέψαµε σχεδόν εννέα µήνες µε έναν φοβερό νέο ενορχηστρωτή και µαέστρο, τον Αρη Αντωνιάδη. Θα έχουµε µια µεγάλη ορχήστρα, 14 άτοµα, τρεις τραγουδιστές. Ο Γιώργος Καραδήµος, ο Γιάννης Μαθές και ο Κωνσταντίνος Καϊκής, γιατί λέµε και κάποια θεατρικά ντουέτα µαζί και είναι τραγούδια που σε πολλά µεγάλα διαστήµατα αγάπησα και ήθελα τώρα να τα παρουσιάσω µε µια νέα µορφή. Είναι τραγούδια της Χαρούλας Αλεξίου, του Στέφανου Κορκολή, της Ευανθίας Ρεµπούτσικα, του Γιάννη Κότσιρα, της Βίκυς Μοσχολιού. Θα τα τραγουδήσουµε παρέα και νοµίζω θα είναι µια απίθανη βραδιά και εύχοµαι στα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» τα 10 χρόνια να πάρουν και άλλα μηδενικά, να γίνουν 100, 1.000!
- Πώς σου ήρθε ότι θες να πεις τραγούδια άλλων; Θα είναι τραγούδια που μας ενώνουν και μας δημιουργούν αναμνήσεις και νοσταλγίες;
- Μα, έτσι τ’ αγάπησα κι εγώ και τα τραγούδια της Μοσχολιού, του Ξαρχάκου, του Σαββόπουλου και του Κραουνάκη. Μίλησαν στην ψυχή μου. Μου είπαν κάποια στιγμή: «Μα, καλά, με τόσο ρεπερτόριο, είναι δυνατόν να αφήσεις τα δικά σου απέξω, να μην πεις ούτε ένα;». «Ε», λέω, «εντάξει, μπορεί κάτι να γίνει στα encore».
- Τραγουδάς ποτέ σε παρέες;
- Πολλές φορές.
- Κι εκεί τραγουδάς δικά σου τραγού δια ή τραγούδια άλλων;
- Οχι, κανένα δικό μου. Και το τελευταίο πάρτι, εντός εισαγωγικών, το οποίο καταχάρηκα πάρα πολύ, γιατί ήταν όλοι φίλοι, ήταν στα γενέθλια του Σταύρου Ξαρχάκου πέρυσι, σε μια υπέροχη τα βερνούλα στο Παγκράτι, όπου είχε φέρει και δύο-τρία μπουζούκια. Το τι έγινε εκείνο το βράδυ μέσα στην ταβέρνα, διότι τραγουδούσαμε η Δήμητρα Γαλάνη, η Ελευθερία Αρβανιτάκη, η Ελένη Βιτάλη, εγώ -δεν θυμάμαι τώρα ποιος άλλος ήταν- και ξαφνικά έγινε μια κομπανία από αυτές τις κομπανίες που λες να μην τελειώσει αυτή η βραδιά.
- Εκανες ποτέ σκέψεις για διεθνή καριέρα;
- Το να κάνεις μια καριέρα στο εξωτερικό δεν είναι απλό πράγμα. Για να κάνεις καριέρα, πρέπει να φύγεις 16-17 χρόνων, να σε αναλάβει κάποιος παραγωγός και να δρομολογηθεί μια άλφα καριέρα, ένας δρόμος. Από εκεί και ύστερα, αυτό που μπόρεσα εγώ να πετύχω είναι να μεταφέρω τα τραγούδια, τη γλώσσα και τον πολιτισμό της χώρας μου στα ωραιότερα θέατρα του κόσμου, μιλώντας και τραγουδώντας ελληνικά. Απλώς μόνο σε κάθε χώρα μάθαινα και ένα τραγούδι στη γλώσσα τους. Δηλαδή, στην Κίνα έμαθα ένα κινέζικο και τους το είπα, στην Ισπανία, καλά, ήταν εύκολο, σε κάθε χώρα έλεγα και από ένα τραγούδι της χώρας. Σίγουρα υπάρχει μια αναγνωρισιμότητα, αλλά δεν είναι αυτό που λέμε «έκανε διεθνή καριέρα».
- Είσαι μια πρέσβειρα του ελληνικού τραγουδιού στο εξωτερικό, αλλά θα μπορούσες να σκεφτείς τον εαυτό σου να τραγουδάει σε άλλη γλώσσα;
- Δεν θα μπορούσα, γιατί αλλιώς εκφράζεσαι στα ελληνικά. Εγώ θεωρώ ότι η ελληνική γλώσσα είναι το ωραιότερο άνθος του πολιτισμού μας. Οσο καλά αγγλικά και να μιλήσω ή γερμανικά ή ισπανικά, ποτέ δεν θα δώσω το αξάν αυτό που πρέπει όπως όταν μιλάω ελληνικά. Θα τραγουδήσω με συναίσθημα, ναι. Μπορείς να το πετύχεις, αλλά δεν θα το πετύχεις 1.000%. Οπότε, από τη στιγμή που κατάλαβα ότι αυτό όλο πάει σε άλλον δρόμο, προτίμησα να είμαι πρέσβειρα των τραγουδιών, του πολιτισμού μας, της ποίησής μας, γιατί έχω κάνει και συναυλίες στην Αμερική σε πανεπιστήμια, τραγουδώντας Σεφέρη, Ρίτσο, Καβάφη και Ελύτη.
- Θέλω να φανταστώ τι θα γίνεται σε αυτά τα θέατρα όταν παίζουν, ας πούμε, «Τα πιο ωραία λαϊκά»...
- Δεν μπορείς να φανταστείς. Είναι σαν να ρίχνεις λάδι στη φωτιά. Εκρηξη και ίσως η μεγαλύτερη ανταπόκριση έγινε πριν αρκετά χρόνια στην Αβάνα, στην Κούβα, όπου δεν ξέρανε πώς να μου το ζητήσουν το τραγούδι αυτό και χτυπάγανε με έναν τρόπο ρυθμικό τα πόδια. Και μια λέξη έπιασα, κάποιος πέταξε μια λέξη, και το ξαναείπα και ήταν η αίθουσα γεμάτη Κουβανούς οι οποί οι χόρευαν - 2.000 άτομα στην όπερα της Αβάνας ήταν μια μαγική στιγμή. Αλλά γενικά το τραγούδι αυτό εγώ νομίζω ότι είναι η απάντηση στο «Θα στο λέω» («Bamboleo») των Gipsy Kings. Η ελληνική απάντηση!
- Εχεις ταξιδέψει πολύ και με τη δουλειά σου, αλλά γενικώς είναι μέσα στο DNA της αλεξανδρινής σου καταγωγής η διεθνής αντίληψη. Σωστά;
- Μου αρέσει πάρα πολύ να ταξιδεύω, όχι μόνο όταν έχω συναυλίες. Εχω γυρίσει σχεδόν όλο τον κόσμο. Η Αφρική παραμένει η αδυναμία μου.
- Θέλω να σε ρωτήσω: Απ’ όλες αυτές τις συνεργασίες που έχεις κάνει, με σπουδαίους συνθέτες, με πολλούς άλλους τραγουδιστές, πες μου τι έχεις κρατήσει.
- Θα χρειαστούμε τρεις εκπομπές.
- Θέλω να είσαι φειδωλή, να μη σε πιάσει ότι «κάποιον θα αδικήσω». Να μιλήσεις από καρδιάς.
- Θα μιλήσω για τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκα και γίναμε εκ των υστέρων και πάρα πολύ καλοί φίλοι. Η πρώτη είναι η Δήμητρα Γαλάνη, ο δεύτερος ο Μάριος Φραγκούλης, με την Ελευθερία Αρβανιτάκη είμαστε ακόμη φίλες... Πολύ έντονη συνεργασία ήταν με τον Νίκο Αντύπα και την παράσταση του «Ηφαιστείου», ήταν και πολλά χρόνια, λιώσαμε ο ένας με τον άλλον, από άποψη και μουσικής και συναισθημάτων. Ο Στέφανος Κορκολής, με τον οποίο συνεργάστηκα πάρα-πάρα πολλές φορές και είναι από τους καλύτερούς μου φίλους. Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης... Τώρα, αν ξεχνάω κανέναν, δεν πειράζει, αυτή τη στιγμή δεν μου έρχεται κάποιος άλλος.
- Υπάρχουν πράγματα που νιώθεις ότι δεν έχεις κάνει και που θα ήθελες να κάνεις;
- Πάντα θα υπάρχουν πράγματα. Θα υπάρξει μια συνεργασία, δεν μπορώ να την πω τώρα, αλλά θα τη μάθεις πολύ σύντομα, η οποία θα γίνει στο Ηρώδειο, τέλος καλοκαιριού, με ξένο καλλιτέχνη - γυναίκα. Την οποία συνεργασία τη σκεφτόμουν πολύ καιρό και ήρθε και έδεσε. Πάντα θα υπάρχουν όνειρα, τα όνειρα δεν τελειώνουν στην Τέχνη. Πάντα θα υπάρχουν όμορφες συνεργασί ες. Κι εγώ όσον αφορά τη λέξη «συνεργασία» την τιμώ, αλλιώς δεν έχει νόημα. Ολες μου τις συνεργασίες τις έχω ευχαριστηθεί. Ειδικά με τον Σταύρο Ξαρχάκο ήταν τρία χρόνια συγκλονιστικά. Γέλασα τόσο πολύ, είναι τόσο εμπνευσμένο άτομο ο Σταύρος.
- Το χειροκρότημα πόσο μετράει;
- Το χειροκρότημα είναι η στιγμή που καταλαβαίνει ο καλλιτέχνης αν αυτό που προσέφερε στον κόσμο, το «δώρο», άρεσε. Είναι πολύ σπουδαίο πράγμα το χειροκρότημα, δεν είναι το μόνο όμως.
-Στη φάση που είσαι, θα τραγουδούσες κάπου με μια κιθάρα μόνο ή με ένα πιάνο;
- Το έχω κάνει πολλές φορές με τον Στέφανο Κορκολή, έχουμε γυρίσει και την Ευρώπη αλλά και την Αμερική. Είναι αυτό που είπα ότι έχουμε παίξει και έχουμε παρουσιάσει ποιητές σε πανεπιστήμια στην Αμερική, στη μικρή Επίδαυρο. Είναι άλλη κατάσταση. Το να παίξεις μόνο με ένα όργανο... Κατ’ αρχάς πρέπει να έχεις φωνή, πρέπει να έχεις απόλυτη συγκέντρωση και focus στο τι θες να πεις και πώς θα το πεις, διότι είναι δύο άνθρωποι εντελώς γυμνοί, δεν έχει κάτι άλλο να σε «σκεπάσει». Μου αρέσει τόσο πολύ αυτό το πράγμα, αλλά δεν είναι όλες οι παραστάσεις μόνο πιάνο-φωνή.
- Πώς έγινε και θα μπλέξεις με το παιδικό τραγούδι;
- Εχω μεγάλη αδυναμία στα παιδάκια και όποτε μου δίνεται η ευκαιρία να μου έρθει ένα παιδικό τραγουδάκι στα αυτιά μου και φυσικά μου κάνει κλικ, το λέω. Ετσι, λοιπόν, μου έστειλε η Ελεάνα Βραχάλη, που έχει γράψει τους στίχους, ένα παιδικό τραγούδι που λέγεται «Πιτσιντρίν καλημέρα». Τη μουσική την έχει γράψει ο Ερμής και σε κάποια άλλα τραγούδια ο φίλος μου ο Μιχάλης Χατζηγιάννης.
- Η ζωή με τα χρόνια γίνεται πιο γλυκιά ή πιο δύσκολη; Γενικά πώς είσαι με τον χρόνο;
- Με τον χρόνο είμαι πάρα πολύ καλά, μπορώ να τον παγώσω, να τον επεκτείνω, να τον σταματήσω, να τον διευρύνω, να τον κάνω ό,τι θέλω. Τα έχω πολύ καλά με τον χρόνο, είναι ωραία να μεγαλώνεις και οι εμπειρίες σου να γράφονται με ωραία γράμματα στην ψυχή. Εχω γίνει περισσότερο, πολύ επιλεκτική πλέον με τους ανθρώπους που κάνω παρέα, γιατί δεν θέλω να χάνω ούτε μισό λεπτό από τη ζωή μου με ανθρώπους που δεν ταιριάζω, με ανθρώπους που είναι από άλλο υλικό… Αυτό, βέβαια, έρχεται μόνο με τα χρόνια, δεν έρχεται όταν είσαι 20 χρόνων. Το προσωπικό μου μότο είναι «carpe diem», αδράξτε τη μέρα, μην την αφήνετε να πάει χαμένη, ό,τι μπορεί να ρουφήξει η ψυχή και η καρδιά του ανθρώπου να το κάνει. Και πιστεύω ότι όσο μεγαλώνει ένας άνθρωπος, τόσο αντιλαμβάνεται, τουλάχιστον όσον αφορά εμένα, το νόημα της ζωής, αντιλαμβάνεται πόσο πολύτιμη είναι η κάθε μέρα, πόσο πολύτιμο είναι να ξυπνάς και να βλέπεις έναν άνθρωπο που αγαπάς και είσαι πολλά χρόνια μαζί. Αντιλαμβάνεσαι απόλυτα το συναίσθημα της φιλίας.
- Θέλω να μου πεις και για τη συνεργασία με τον Ανδρέα Κατσιγιάννη, γι’ αυτή τη συνεργασία η οποία έχει βγάλει ένα υπέροχο τραγούδι. «Ζωή μου, ρούχο μου» είναι το τραγούδι.
- Το τραγούδι αυτό έσκασε σαν κεραυνός στο κεφάλι μου όταν μου το έστειλε ο Ανδρέας με την υπέροχη φωνή του, σε στίχους της εξαιρετικής Λίνας Δημοπούλου. Ανατρίχιασα από την πρώτη στιγμή και μέσα σε μία εβδομάδα είχαμε μπει στο στούντιο και το εξελίξαμε. Κάναμε και ένα υπέροχο βιντεοκλίπ με τον Σεραφείμ Ντούσια. Χάρηκα πάρα πολύ γι’ αυτή τη συνεργασία και χαίρομαι για τον Ανδρέα Κατσιγιάννη, γιατί είναι ένα πολύπλευρο ταλέντο. Εχουμε κι άλλα να κάνουμε μπροστά μας, πολλά όμορφα πράγματα. Μέσα στο 2026 θα γίνει κάτι πολύ, πολύ, πολύ μεγάλο που αφορά την Ελλάδα και το έχει αναλάβει όλο ο Ανδρέας Κατσιγιάννης, για να κάνει τη μουσική επένδυση, σε σκηνοθεσία της Μιμής Ντενίση και άλλα πολλά - που δεν μπορώ να τα πω όμως τώρα.
- Ολα αυτά είναι πολύ ωραία. Αλκηστη, θέλω να σε ευχαριστήσω πραγματικά πάρα πολύ. Να ’σαι καλά να συνεχίσεις πάντα με την ίδια δημιουργικότητα και με το ίδιο πάθος.
* Ακούστε ολόκληρη τη συνέντευξη στην εκπομπή «Μίλησέ μου» με τον Γιώργο Κουβαρά στα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» 90,1 FM, το Σάββατο 15 και την Κυριακή 16 Φεβρουαρίου.
Με αφορµή τη µεγάλη συναυλία, µε τίτλο «Τα τραγούδια των άλλων που αγάπησα», η αγαπηµένη τραγουδίστρια βρέθηκε στο στούντιο του σταθµού σε µια de profundis συνέντευξη στην εκποµπή «Μίλησέ µου» µε τον Γιώργο Κουβαρά, όπου µίλησε για τα σχέδιά της, τα ταξίδια της, το «carpe diem», αλλά και τις νέες της συνεργασίες.
Άλκηστις Πρωτοψάλτη: Μεγάλη συναυλία στο "Παλλάς" για τα 10α γενέθλια των Παραπολιτικών 90,1
- Πώς αλλιώς θα µπορούσαµε να γιορτάσουµε 10 χρόνια «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» 90,1 παρά µόνο µε τη µία και µοναδική Άλκηστη Πρωτοψάλτη!- Κι εγώ ευχαριστώ και χαίροµαι πάρα πολύ που θα ενώσουµε την τέχνη µας, την τέχνη του ραδιοφώνου, την τέχνη των «Παραπολιτικών», µε τη µουσική.
-Εκανες µια καριέρα στην οποία έδινες έµφαση και στην εικόνα, µε την έννοια ότι έκανες παραστάσεις µουσικές, δεν ήσουν όµως ποτέ η καλλιτέχνις που το ζήτηµα ήταν «πώς είναι», το ζήτηµα είναι «πώς τα λέει», «πώς τραγουδάει».
-Μα εκεί είναι η ουσία της Τέχνης όσον αφορά την Αλκηστη. Για µένα έπαιξε πολύ σηµαντικό ρόλο ο αθλητισµός, γιατί µε έβαλε σε µια σκέψη και σε µια τάξη στο µυαλό µου. Στόχο, σεβασµό, προσήλωση.
- Ναι, αλλά, ενώ στον αθλητισµό έκανες σπριντ και παρατεταµένη ταχύτητα, στο τραγούδι έκανες µαραθώνιο.
- Ναι, µαραθώνιος, και συνεχίζεται.
- Κατ’ αρχάς η φωνή σου, η οποία δεν έχει αλλάξει. Σε παρακολουθώ όλα αυτά τα χρόνια και βλέπω τη δύναµη της φωνής µόνο να µεγαλώνει. Είσαι από τους τυχερούς, ίσως και από αυτούς που το έχουν δουλέψει πολύ;
- Οχι, δεν είµαι τυχερή. Εχω προσέξει πάρα πολύ στη ζωή µου, µε την έννοια ότι δεν ξενυχτώ άσκοπα, το κυριότερο. ∆εύτερον, δεν κάνω καταχρήσεις. Τρίτον, προσέχω τον εαυτό µου και η µεγαλύτερη προφύλαξη µιας φωνής κατά τη διάρκεια των χρόνων είναι να µη µιλάει πολύ. Ετσι ξεκουράζονται οι φωνητικές χορδές. Και, φυσικά, το τσιγάρο και το ποτό είναι ό,τι χειρότερο για έναν καλλιτέχνη.
-Αυτή τη φιλοσοφία του «άκου, βλέπε, σώπα» τη χρησιµοποιείς στη ζωή σου ή όχι;
- Μου αρέσει το «άκου, βλέπε, σώπα», αλλά εγώ θα προσθέσω κι άλλο ένα: «Μίλα», γιατί αλλιώς δεν έχει νόηµα η ζωή. Ή «τραγούδα», ακόµα καλύτερο.
- Στο «Παλλάς» γιορτάζουµε τα δέκα χρόνια «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» 90,1. Τι θα ακούσουµε;
- Η παράσταση έχει τίτλο «Τα τραγούδια των άλλων που αγάπησα». Τι σηµαίνει αυτό; Σηµαίνει ότι δεν θα ακούσετε κανένα δικό µου τραγούδι. Η παράσταση αυτή ξεκίνησε σαν δορυφόρος στο µυαλό µου και στο κεφάλι µου εδώ και πολλά χρόνια και βρήκε έναν διάδροµο προσγείωσης, οπότε το δουλέψαµε σχεδόν εννέα µήνες µε έναν φοβερό νέο ενορχηστρωτή και µαέστρο, τον Αρη Αντωνιάδη. Θα έχουµε µια µεγάλη ορχήστρα, 14 άτοµα, τρεις τραγουδιστές. Ο Γιώργος Καραδήµος, ο Γιάννης Μαθές και ο Κωνσταντίνος Καϊκής, γιατί λέµε και κάποια θεατρικά ντουέτα µαζί και είναι τραγούδια που σε πολλά µεγάλα διαστήµατα αγάπησα και ήθελα τώρα να τα παρουσιάσω µε µια νέα µορφή. Είναι τραγούδια της Χαρούλας Αλεξίου, του Στέφανου Κορκολή, της Ευανθίας Ρεµπούτσικα, του Γιάννη Κότσιρα, της Βίκυς Μοσχολιού. Θα τα τραγουδήσουµε παρέα και νοµίζω θα είναι µια απίθανη βραδιά και εύχοµαι στα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» τα 10 χρόνια να πάρουν και άλλα μηδενικά, να γίνουν 100, 1.000!
- Πώς σου ήρθε ότι θες να πεις τραγούδια άλλων; Θα είναι τραγούδια που μας ενώνουν και μας δημιουργούν αναμνήσεις και νοσταλγίες;
- Μα, έτσι τ’ αγάπησα κι εγώ και τα τραγούδια της Μοσχολιού, του Ξαρχάκου, του Σαββόπουλου και του Κραουνάκη. Μίλησαν στην ψυχή μου. Μου είπαν κάποια στιγμή: «Μα, καλά, με τόσο ρεπερτόριο, είναι δυνατόν να αφήσεις τα δικά σου απέξω, να μην πεις ούτε ένα;». «Ε», λέω, «εντάξει, μπορεί κάτι να γίνει στα encore».
- Τραγουδάς ποτέ σε παρέες;
- Πολλές φορές.
- Κι εκεί τραγουδάς δικά σου τραγού δια ή τραγούδια άλλων;
- Οχι, κανένα δικό μου. Και το τελευταίο πάρτι, εντός εισαγωγικών, το οποίο καταχάρηκα πάρα πολύ, γιατί ήταν όλοι φίλοι, ήταν στα γενέθλια του Σταύρου Ξαρχάκου πέρυσι, σε μια υπέροχη τα βερνούλα στο Παγκράτι, όπου είχε φέρει και δύο-τρία μπουζούκια. Το τι έγινε εκείνο το βράδυ μέσα στην ταβέρνα, διότι τραγουδούσαμε η Δήμητρα Γαλάνη, η Ελευθερία Αρβανιτάκη, η Ελένη Βιτάλη, εγώ -δεν θυμάμαι τώρα ποιος άλλος ήταν- και ξαφνικά έγινε μια κομπανία από αυτές τις κομπανίες που λες να μην τελειώσει αυτή η βραδιά.
- Εκανες ποτέ σκέψεις για διεθνή καριέρα;
- Το να κάνεις μια καριέρα στο εξωτερικό δεν είναι απλό πράγμα. Για να κάνεις καριέρα, πρέπει να φύγεις 16-17 χρόνων, να σε αναλάβει κάποιος παραγωγός και να δρομολογηθεί μια άλφα καριέρα, ένας δρόμος. Από εκεί και ύστερα, αυτό που μπόρεσα εγώ να πετύχω είναι να μεταφέρω τα τραγούδια, τη γλώσσα και τον πολιτισμό της χώρας μου στα ωραιότερα θέατρα του κόσμου, μιλώντας και τραγουδώντας ελληνικά. Απλώς μόνο σε κάθε χώρα μάθαινα και ένα τραγούδι στη γλώσσα τους. Δηλαδή, στην Κίνα έμαθα ένα κινέζικο και τους το είπα, στην Ισπανία, καλά, ήταν εύκολο, σε κάθε χώρα έλεγα και από ένα τραγούδι της χώρας. Σίγουρα υπάρχει μια αναγνωρισιμότητα, αλλά δεν είναι αυτό που λέμε «έκανε διεθνή καριέρα».
- Είσαι μια πρέσβειρα του ελληνικού τραγουδιού στο εξωτερικό, αλλά θα μπορούσες να σκεφτείς τον εαυτό σου να τραγουδάει σε άλλη γλώσσα;
- Δεν θα μπορούσα, γιατί αλλιώς εκφράζεσαι στα ελληνικά. Εγώ θεωρώ ότι η ελληνική γλώσσα είναι το ωραιότερο άνθος του πολιτισμού μας. Οσο καλά αγγλικά και να μιλήσω ή γερμανικά ή ισπανικά, ποτέ δεν θα δώσω το αξάν αυτό που πρέπει όπως όταν μιλάω ελληνικά. Θα τραγουδήσω με συναίσθημα, ναι. Μπορείς να το πετύχεις, αλλά δεν θα το πετύχεις 1.000%. Οπότε, από τη στιγμή που κατάλαβα ότι αυτό όλο πάει σε άλλον δρόμο, προτίμησα να είμαι πρέσβειρα των τραγουδιών, του πολιτισμού μας, της ποίησής μας, γιατί έχω κάνει και συναυλίες στην Αμερική σε πανεπιστήμια, τραγουδώντας Σεφέρη, Ρίτσο, Καβάφη και Ελύτη.
- Θέλω να φανταστώ τι θα γίνεται σε αυτά τα θέατρα όταν παίζουν, ας πούμε, «Τα πιο ωραία λαϊκά»...
- Δεν μπορείς να φανταστείς. Είναι σαν να ρίχνεις λάδι στη φωτιά. Εκρηξη και ίσως η μεγαλύτερη ανταπόκριση έγινε πριν αρκετά χρόνια στην Αβάνα, στην Κούβα, όπου δεν ξέρανε πώς να μου το ζητήσουν το τραγούδι αυτό και χτυπάγανε με έναν τρόπο ρυθμικό τα πόδια. Και μια λέξη έπιασα, κάποιος πέταξε μια λέξη, και το ξαναείπα και ήταν η αίθουσα γεμάτη Κουβανούς οι οποί οι χόρευαν - 2.000 άτομα στην όπερα της Αβάνας ήταν μια μαγική στιγμή. Αλλά γενικά το τραγούδι αυτό εγώ νομίζω ότι είναι η απάντηση στο «Θα στο λέω» («Bamboleo») των Gipsy Kings. Η ελληνική απάντηση!
- Εχεις ταξιδέψει πολύ και με τη δουλειά σου, αλλά γενικώς είναι μέσα στο DNA της αλεξανδρινής σου καταγωγής η διεθνής αντίληψη. Σωστά;
- Μου αρέσει πάρα πολύ να ταξιδεύω, όχι μόνο όταν έχω συναυλίες. Εχω γυρίσει σχεδόν όλο τον κόσμο. Η Αφρική παραμένει η αδυναμία μου.
- Θέλω να σε ρωτήσω: Απ’ όλες αυτές τις συνεργασίες που έχεις κάνει, με σπουδαίους συνθέτες, με πολλούς άλλους τραγουδιστές, πες μου τι έχεις κρατήσει.
- Θα χρειαστούμε τρεις εκπομπές.
- Θέλω να είσαι φειδωλή, να μη σε πιάσει ότι «κάποιον θα αδικήσω». Να μιλήσεις από καρδιάς.
- Θα μιλήσω για τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκα και γίναμε εκ των υστέρων και πάρα πολύ καλοί φίλοι. Η πρώτη είναι η Δήμητρα Γαλάνη, ο δεύτερος ο Μάριος Φραγκούλης, με την Ελευθερία Αρβανιτάκη είμαστε ακόμη φίλες... Πολύ έντονη συνεργασία ήταν με τον Νίκο Αντύπα και την παράσταση του «Ηφαιστείου», ήταν και πολλά χρόνια, λιώσαμε ο ένας με τον άλλον, από άποψη και μουσικής και συναισθημάτων. Ο Στέφανος Κορκολής, με τον οποίο συνεργάστηκα πάρα-πάρα πολλές φορές και είναι από τους καλύτερούς μου φίλους. Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης... Τώρα, αν ξεχνάω κανέναν, δεν πειράζει, αυτή τη στιγμή δεν μου έρχεται κάποιος άλλος.
- Υπάρχουν πράγματα που νιώθεις ότι δεν έχεις κάνει και που θα ήθελες να κάνεις;
- Πάντα θα υπάρχουν πράγματα. Θα υπάρξει μια συνεργασία, δεν μπορώ να την πω τώρα, αλλά θα τη μάθεις πολύ σύντομα, η οποία θα γίνει στο Ηρώδειο, τέλος καλοκαιριού, με ξένο καλλιτέχνη - γυναίκα. Την οποία συνεργασία τη σκεφτόμουν πολύ καιρό και ήρθε και έδεσε. Πάντα θα υπάρχουν όνειρα, τα όνειρα δεν τελειώνουν στην Τέχνη. Πάντα θα υπάρχουν όμορφες συνεργασί ες. Κι εγώ όσον αφορά τη λέξη «συνεργασία» την τιμώ, αλλιώς δεν έχει νόημα. Ολες μου τις συνεργασίες τις έχω ευχαριστηθεί. Ειδικά με τον Σταύρο Ξαρχάκο ήταν τρία χρόνια συγκλονιστικά. Γέλασα τόσο πολύ, είναι τόσο εμπνευσμένο άτομο ο Σταύρος.
- Το χειροκρότημα πόσο μετράει;
- Το χειροκρότημα είναι η στιγμή που καταλαβαίνει ο καλλιτέχνης αν αυτό που προσέφερε στον κόσμο, το «δώρο», άρεσε. Είναι πολύ σπουδαίο πράγμα το χειροκρότημα, δεν είναι το μόνο όμως.
-Στη φάση που είσαι, θα τραγουδούσες κάπου με μια κιθάρα μόνο ή με ένα πιάνο;
- Το έχω κάνει πολλές φορές με τον Στέφανο Κορκολή, έχουμε γυρίσει και την Ευρώπη αλλά και την Αμερική. Είναι αυτό που είπα ότι έχουμε παίξει και έχουμε παρουσιάσει ποιητές σε πανεπιστήμια στην Αμερική, στη μικρή Επίδαυρο. Είναι άλλη κατάσταση. Το να παίξεις μόνο με ένα όργανο... Κατ’ αρχάς πρέπει να έχεις φωνή, πρέπει να έχεις απόλυτη συγκέντρωση και focus στο τι θες να πεις και πώς θα το πεις, διότι είναι δύο άνθρωποι εντελώς γυμνοί, δεν έχει κάτι άλλο να σε «σκεπάσει». Μου αρέσει τόσο πολύ αυτό το πράγμα, αλλά δεν είναι όλες οι παραστάσεις μόνο πιάνο-φωνή.
- Πώς έγινε και θα μπλέξεις με το παιδικό τραγούδι;
- Εχω μεγάλη αδυναμία στα παιδάκια και όποτε μου δίνεται η ευκαιρία να μου έρθει ένα παιδικό τραγουδάκι στα αυτιά μου και φυσικά μου κάνει κλικ, το λέω. Ετσι, λοιπόν, μου έστειλε η Ελεάνα Βραχάλη, που έχει γράψει τους στίχους, ένα παιδικό τραγούδι που λέγεται «Πιτσιντρίν καλημέρα». Τη μουσική την έχει γράψει ο Ερμής και σε κάποια άλλα τραγούδια ο φίλος μου ο Μιχάλης Χατζηγιάννης.
- Η ζωή με τα χρόνια γίνεται πιο γλυκιά ή πιο δύσκολη; Γενικά πώς είσαι με τον χρόνο;
- Με τον χρόνο είμαι πάρα πολύ καλά, μπορώ να τον παγώσω, να τον επεκτείνω, να τον σταματήσω, να τον διευρύνω, να τον κάνω ό,τι θέλω. Τα έχω πολύ καλά με τον χρόνο, είναι ωραία να μεγαλώνεις και οι εμπειρίες σου να γράφονται με ωραία γράμματα στην ψυχή. Εχω γίνει περισσότερο, πολύ επιλεκτική πλέον με τους ανθρώπους που κάνω παρέα, γιατί δεν θέλω να χάνω ούτε μισό λεπτό από τη ζωή μου με ανθρώπους που δεν ταιριάζω, με ανθρώπους που είναι από άλλο υλικό… Αυτό, βέβαια, έρχεται μόνο με τα χρόνια, δεν έρχεται όταν είσαι 20 χρόνων. Το προσωπικό μου μότο είναι «carpe diem», αδράξτε τη μέρα, μην την αφήνετε να πάει χαμένη, ό,τι μπορεί να ρουφήξει η ψυχή και η καρδιά του ανθρώπου να το κάνει. Και πιστεύω ότι όσο μεγαλώνει ένας άνθρωπος, τόσο αντιλαμβάνεται, τουλάχιστον όσον αφορά εμένα, το νόημα της ζωής, αντιλαμβάνεται πόσο πολύτιμη είναι η κάθε μέρα, πόσο πολύτιμο είναι να ξυπνάς και να βλέπεις έναν άνθρωπο που αγαπάς και είσαι πολλά χρόνια μαζί. Αντιλαμβάνεσαι απόλυτα το συναίσθημα της φιλίας.
- Θέλω να μου πεις και για τη συνεργασία με τον Ανδρέα Κατσιγιάννη, γι’ αυτή τη συνεργασία η οποία έχει βγάλει ένα υπέροχο τραγούδι. «Ζωή μου, ρούχο μου» είναι το τραγούδι.
- Το τραγούδι αυτό έσκασε σαν κεραυνός στο κεφάλι μου όταν μου το έστειλε ο Ανδρέας με την υπέροχη φωνή του, σε στίχους της εξαιρετικής Λίνας Δημοπούλου. Ανατρίχιασα από την πρώτη στιγμή και μέσα σε μία εβδομάδα είχαμε μπει στο στούντιο και το εξελίξαμε. Κάναμε και ένα υπέροχο βιντεοκλίπ με τον Σεραφείμ Ντούσια. Χάρηκα πάρα πολύ γι’ αυτή τη συνεργασία και χαίρομαι για τον Ανδρέα Κατσιγιάννη, γιατί είναι ένα πολύπλευρο ταλέντο. Εχουμε κι άλλα να κάνουμε μπροστά μας, πολλά όμορφα πράγματα. Μέσα στο 2026 θα γίνει κάτι πολύ, πολύ, πολύ μεγάλο που αφορά την Ελλάδα και το έχει αναλάβει όλο ο Ανδρέας Κατσιγιάννης, για να κάνει τη μουσική επένδυση, σε σκηνοθεσία της Μιμής Ντενίση και άλλα πολλά - που δεν μπορώ να τα πω όμως τώρα.
- Ολα αυτά είναι πολύ ωραία. Αλκηστη, θέλω να σε ευχαριστήσω πραγματικά πάρα πολύ. Να ’σαι καλά να συνεχίσεις πάντα με την ίδια δημιουργικότητα και με το ίδιο πάθος.
* Ακούστε ολόκληρη τη συνέντευξη στην εκπομπή «Μίλησέ μου» με τον Γιώργο Κουβαρά στα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» 90,1 FM, το Σάββατο 15 και την Κυριακή 16 Φεβρουαρίου.
