Ένα μεγάλο καλλιτεχνικό γεγονός έρχεται στην Αθήνα την Παρασκευή 16 Μαΐου, καθώς για πρώτη φορά θα ακουστούν μαζεμένες «οι μπαλάντες του Χρήστου Νικολόπουλου». Ο κορυφαίος λαϊκός συνθέτης υπόσχεται μια συλλεκτική παράσταση, με γνωστούς σύγχρονους ερμηνευτές που δεν έχουν τραγουδήσει ξανά δικές του επιτυχίες. Μαζί του στη σκηνή του Christmas Theater η Ελένη Τσαλιγοπούλου, ο Γιάννης Κότσιρας, η Ελεονώρα Ζουγανέλη, ο Χρήστος Μάστορας και ο νέος Δημήτρης Κόψης, σε μια παράσταση που επιμελείται ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης ενώ την ενορχήστρωση υπογράφει ο Αντώνης Γούναρης. «Μου 'ταξες ταξίδι να με πας», «Εγώ θα σου μιλώ με τα τραγούδια μου», «Της καληνύχτας τα φιλιά», «Νύχτα στάσου», «Όλες του κόσμου οι Κυριακές» είναι κάποια από τα αγαπημένα τραγούδια που θα ακουστούν εκείνη τη νύχτα, αν και όπως λέει ο ίδιος ο συνθέτης στη συνέντευξή του στον Γιώργο Κουβαρά δε θα λείψουν οι ιδιαίτερες ενορχηστρώσεις σε εξίσου αγαπημένα τραγούδια όπως το «Αγριολούλουδο» ή οι «Νταλίκες».

Όπως τονίζει στην εκπομπή «Μίλησέ μου» ο Χρήστος Νικολόπουλος: «Μόλις μου έγινε η πρόταση από τα Παραπολιτικά τρελάθηκα, μου άρεσε πάρα πολύ γιατί το είχα στο μυαλό μου κάποτε να κάνω μια συναυλία τέτοια και είπα αμέσως ναι. Συνήθως στις συναυλίες θέλουν κυρίως τα εμπορικά. Οπότε τώρα είναι ευκαιρία να ακουστούν και αυτά τα τραγούδια. Απευθυνθήκαμε σε τραγουδιστές οι οποίοι δεν είχανε ξανατραγουδήσει μαζί μου. Και οι τέσσερις που απευθυνθήκαμε, είπαν «ναι» και χάρηκα πραγματικά».

Αναλυτικά η συνέντευξη του Χρήστου Νικολόπουλου

Καλό σας απόγευμα, είναι μία από αυτές τις ωραίες τυχερές μου μέρες που έχω απέναντί μου έναν άνθρωπο που πρώτον εκτιμώ βαθύτατα, δεύτερον αγαπώ ιδιαίτερα και τρίτον τον θεωρώ έναν από τους σπουδαιότερους συνθέτες που έχει βγάλει ποτέ το λαϊκό μας τραγούδι. Χρήστος Νικολόπουλος ένας άνθρωπος, μία ιστορία πραγματικά.

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ που ήρθες και είναι ωραία η αφορμή που έχουμε διότι ετοιμάζεται μια συναυλία με τα Παραπολιτικά, «οι μπαλάντες του Χρήστου Νικολόπουλου». Αυτό και μόνο που το διάβασα, ότι θα κάνετε τις μπαλάντες σου συναυλία τρελάθηκα. Όταν δε είδα ότι έχεις μαζί εκεί Τσαλιγοπούλου, Κότσιρα, Ελεονώρα Ζουγανέλη, Χρήστο Μάστορα και τον νεαρό Δημήτρη Κόψη πραγματικά λέω τι τρελή ωραία ιδέα είναι αυτή. Καταπληκτική ιδέα γιατί πέρα από τα φοβερά λαϊκά τραγούδια που έχεις γράψει, τα καθαρά λαϊκά έχεις γράψει και φοβερές λαϊκές μπαλάντες.

Ναι είναι γεγονός, δυστυχώς είχα πάντα στις μεγάλες συναυλίες ,όποτε έκανα, να βάλω και κάποια τραγούδια που είναι λίγο πιο ποιοτικά γιατί ξέρεις ότι οι συναυλίες θέλουν κυρίως στα εμπορικά

Αυτά που γίνεται κέφι.

Ακριβώς, οπότε τώρα είναι ευκαιρία να ακουστούν και αυτά τα τραγούδια.

Τα δικά σου τραγούδια έχουνε το εξής καταπληκτικό είναι και ποιοτικά και κεφάτα πολλά και επιτυχίες δηλαδή συνδυάζουν αυτό το στοιχείο. Νομίζω είσαι από τους λίγους που είσαι όσο κοινής αποδοχής από όλες τις γενιές. Ωραίο πράγμα αυτό στη ζωή.

Ναι συμβαίνει γιατί πάντα απέφευγα τα πολύ κραυγαλέα συνθηματικά τραγούδια και προφανώς γι’ αυτό κάποια τραγούδια μείνανε και αυτά έτσι διαχρονικά.

Παρασκευή 16 Μαΐου θα συμβούν αυτά τα πολύ ωραία, στο Christmas Theater. Είναι η επομένη των γενεθλίων μου θα έρθω να τα γιορτάσω εκεί. Λέω πριν πούμε οτιδήποτε για σένα, που έχουμε πάρα πολλά να πούμε γιατί είσαι μία ολόκληρη ιστορία, από μικρό παιδί στη μουσική, δεξιοτέχνης του μπουζουκιού, έχεις γνωρίσει τους πάντες, έχεις παίξει με τους πάντες, έχεις φτιάξει πάρα πολύ κόσμο με τα τραγούδια σου, λέω να ξεκινήσουμε από ένα παλιό τραγούδι που έλεγε ο Στέλιος Καζαντζίδης, είναι για μένα από τα πολύ αγαπημένα: «Άσε με να ζήσω μοναχός». Χρήστο έχεις ζήσει όλες τις εποχές του ελληνικού τραγουδιού και θέλω να σε ρωτήσω όταν τις αναπολείς, αν τις αναπολείς καταρχάς εκείνες τις εποχές, τι διαφορά έχουνε με τις τωρινές;

Φυσικά τις αναπολώ και φυσικά έχω ζήσει όλες τις εποχές έχουν κάποιες διάφορες που έχουν αρνητικό χαρακτήρα και κάποιες θετικές.

Για πες μου μία αρνητική.

Κοίταξε, κάποιοι λένε, ας πούμε ότι παλιά η διασκέδαση και τα λοιπά δεν ήτανε καλύτερη η διασκέδαση παλιά από ότι σήμερα, σήμερα βλέπεις στις πίστες τις μεγάλες και χορεύουν 200- 300 άτομα μαζί, αγαπημένοι και όλα ωραία, παλιά ήταν η παραγγελίες που λέγαμε που εκεί ας πούμε ήταν η παρεξήγηση. Αυτό δεν είναι ένα από τα θετικά πράγματα.

Εκείνη την εποχή υπήρχε ένα έτσι πιο ρομαντικό στοιχείο στο τραγούδι από ό,τι υπάρχει σήμερα;

Φυσικά γιατί τα τραγούδια ήταν διαφορετικά, η δομή τους διαφορετική, η ενορχήστρωση διαφορετική γατί η ενορχήστρωση παίζει πολύ σπουδαίο ρόλο στο να δώσει χαρακτήρα και έτσι πέρναγε πιο εύκολα στον κόσμο να τα τραγουδήσει.

Ήταν πιο παρεϊστικη η διάθεση και η ατμόσφαιρα, το ερώτημα είναι σήμερα γιατί αρέσουν τόσο πολύ ακόμα αυτά τα τραγούδια; Έρχεται ας πούμε στο «Περιβόλι του ουρανού» ο κόσμος κυρίως παλιά τραγούδια παίζετε.

Ευτυχώς για εμάς που συμβαίνει αυτό. Νομίζω ότι αρέσουν τα τραγούδια αυτά γιατί κατάφεραν και αντέξαν στους χρόνους και παίζονται και ξαναπαίζονται και με δεύτερες εκτελέσεις και έτσι πέρασαν και στους νεότερους. Νομίζω είναι ένα πολύ μεγάλο ποσοστό νέων που ακούει τέτοια τραγούδια και πραγματικά με εντυπωσιάζει. Εγώ το βλέπω και στο «Περιβόλι» που είμαστε που ο περισσότερος κόσμος είναι νεολαία.

Δεν υπάρχει δισκογραφία σήμερα αυτό φαντάζομαι ότι είναι πρόβλημα για σας, ακόμα και για ανθρώπους σαν και εσένα που είναι πια πάρα πολύ γνωστοί. Φαντάζομαι είναι διαβατήριο μια συνεργασία μαζί σου και για νέους καλλιτέχνες και τα λοιπά απ’ την άλλη μεριά όμως τι γίνεται χωρίς δισκογραφία;

Ναι, κουτσαίνει το πράγμα, χωρίς δισκογραφία κουτσαίνει. Από την άλλη είναι το Διαδίκτυο που ο καθένας έχει την ευκαιρία να ανεβάσει τη δουλειά του εκεί πέρα. Στο Διαδίκτυο όμως δεν να αναδεικνύονται σουξέ, επιτυχίες και για το λόγο ότι τα τραγούδια που φτιάχνονται σήμερα, τα περισσότερα όχι όλα υπάρχουν και καλά, είναι μικρής διάρκειας τραγούδια ας πούμε. Με μια ερμηνεία, με μια ενορχήστρωση -για αυτό είπα προηγουμένως για την ενορχήστρωση - που δεν αντέχει στο χρόνο και δεν σκάνε μεγάλες επιτυχίες τώρα που να είναι διαχρονικές.

Αυτό έχει να κάνει με το τι παίζουν τα ραδιόφωνα ή με το τι παίζουν τα μεγάλα κέντρα, οι μεγάλες πίστες, ή έχει να κάνει με το ότι δεν γράφονται και τέτοια τραγούδια πια;

Κοίταξε η ενορχήστρωση άλλαξε βασικά, φυσικά τα ραδιόφωνα ακόμα διαμορφώνουν μουσικές συνειδήσεις στον κόσμο και παίζουν και αυτά το ρόλο τους, νομίζω όμως ότι η εποχή είναι αυτή που τρέχουν τα πράγματα πάρα πολύ γρήγορα και δεν προλαβαίνει ο άλλος να κάτσει να ασχοληθεί με κάτι συγκεκριμένο, με ένα συγκεκριμένο τραγούδι στην περίπτωση μας.

Πάντως εγώ θέλω να πω να πω ένα μπράβο στα Παραπολιτικά, δεν το λέω επειδή είμαι εδώ αλλά τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο για τις πρωτοβουλίες που παίρνουν στο μουσικό κομμάτι φέτος. Έχουν κάνει σπουδαίες δουλειές και αυτή πραγματικά είναι μία τις πολύ ξεχωριστές. Θυμίζω 16 Μαΐου στο Christmas Theater «οι μπαλάντες του Χρήστου Νικολόπουλου», με τις οποίες μπαλάντες θα γυρίσουμε γιατί θα γυρίσουμε έτσι να πάμε να σε θυμηθούμε λίγο και ίσως κάποιοι να σε γνωρίσουν και σε αυτή την πλευρά σου γιατί ξέρουν σίγουρα το «Υπάρχω», ξέρουν το «Νύχτα στάσου», ξέρουν τις μεγάλες σου λαϊκές επιτυχίες δεν είμαι όμως σίγουρος πόσοι ξέρουν ότι μερικά τραγούδια που σιγομουρμουράνε είναι του Νικολόπουλου ενώ είναι τελείως άλλου στυλ από αυτά που έχουμε συνηθίσει να σε ταυτίζουν.

Κλείσαμε το πρώτο μέρος με το Αγάπησέ με τη Χάρις Αλεξίου, θέλω όμως να πάμε τώρα σε μία ερμηνεύτρια επειδή έλεγα και πριν ότι τα Παραπολιτικά έχουν κάνει φοβερή δουλειά στο θέμα των συναυλιών, μία από τις συναυλίες που κάνανε ήταν με τη Δήμητρα Γαλάνη, εμένα η Δήμητρα Γαλάνη είναι μία αδυναμία μου και σαν φωνή αλλά και σαν καλλιτεχνική προσωπικότητα γενικότερα τη θεωρώ μοναδική περίπτωση. Υπάρχει ένα τραγούδι λοιπόν το οποίο δεν είμαι σίγουρος ότι πολύς κόσμος ξέρει ότι έχει γράψει ο Χρήστος Νικολόπουλος, είναι σαν να το έχει γράψει η Γαλάνη η ίδια ή ο Χατζηδάκις. Πάμε να τ’ ακούσουμε πρώτα «Μου έταξες ταξίδι να με πας» και μετά θέλω να μου πεις για αυτές τις συνεργασίες που είναι λίγο διαφορετικές απ’ τις συνηθισμένες σου. Τι υπέροχο τραγούδι είναι αυτό, τι αριστούργημα είναι αυτό, είναι και η φωνή της Γαλάνη σαν μουσικό όργανο. Θέλω να μου πεις για τη συνεργασία σου με τη Δήμητρα Γαλάνη. Είναι μια συνεργασία... Δεν ήταν ακριβώς αυτό που περίμενε κάποιος όταν έγινε.

Είναι γεγονός καταρχήν δεν βάλαμε πολλά τραγούδια με τη Δήμητρα, έχει πει τέσσερα τραγούδια μου και πάντα λέγαμε να κάνουμε κάτι πιο ολοκληρωμένο και όλο τα’ αφήναμε πιο πίσω και τελικά δεν έγινε.

Γιατί δεν το κάνετε;

Θα το κάνουμε. Είναι εξαιρετική, πάντα τη θαύμαζα την Γαλάνη και πάντα την θεωρούσα πως είναι μία εξαίρεση από τις άλλες τραγουδήσεις λόγω της ευγένειας που έχει η φωνή της.

Πραγματικά μοναδική βέβαια έχεις συνεργαστεί με όλους τους μεγάλους και με όλες τις μεγάλες, δεν υπάρχει κανείς να σου ξεφύγει. Υπάρχει κανείς αλήθεια που λες «δεν το κανα αυτό!»

Ναι με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, ενώ ήμασταν φιλαράκια, μιλάγαμε, δουλέψαμε μαζί, τον συνόδευσα με το μπουζούκι μου 2- 3 σεζόν, σε συναυλίες δεν βγάλαμε ποτέ... Τελευταία μου τηλεφώναγε και μου λεγε «πότε θα κάνουμε τραγούδια;» και του έλεγα «μικροί είμαστε ακόμα».

Ο αγαπημένος σου έτσι σαν τραγουδιστής ρε παιδί μου και σαν τραγουδίστριες ποιες είναι;

Πολύ αγαπημένος μου τραγουδιστής είναι ο Πασχάλης Τερζής γιατί έχει κάτι από τα παλιά και είναι και σύγχρονος. Και η αγαπημένη μου τραγουδίστρια, δεν θέλω να προσβάλλω καμία από τις άλλες, είναι η Χαρούλα Αλεξίου γιατί η φωνή της έχει μια γκάμα και κάποια προσόντα βιολογικού χαρακτήρα που δεν τα έχει καμία άλλη τραγουδίστρια.

Χρήστο θέλω να μου πεις ποια είναι η πιο ωραία εποχή από αυτές που έχεις ζήσει στο ελληνικό τραγούδι γιατί τις έχεις ζήσει όλες. Έχεις ζήσει από τα σπουδαία ‘60s μέχρι τώρα.

Για μένα, αυτή δηλαδή που ένιωσα εγώ σαν πιο καλή εποχή και πιο όμορφη και πιο δημιουργική είναι αυτή που έζησα με τον Γιώργο Νταλάρα και την Αλεξίου η οποία ήταν διάρκειας καμιά δεκαετία περίπου αρχίζοντας από το ’74 στις μπουάτ μέχρι το ‘84 περίπου μια δεκαετία.

Το ‘74 υπήρχαν ακόμα οι μπουάτ έτσι;

Ναι σε μεγάλη ακμή.

Προσπαθώ να σας φανταστώ στις μπουάτ εσένα, την Αλεξίου και τον Νταλάρα, ας πούμε.

Ναι για αυτό λέω ότι αυτές τις θεωρώ τις πιο καλές περιόδους για μένα γιατί τότε στηρίζαμε και πολύ ένα είδος τραγουδιού εμείς το οποίο καθιερώσαμε. Γιατί ο Νταλάρας αλλά και η Χαρούλα τραγουδούσε στις «Φάμπρικες της Γερμανίας», ας πούμε, τραγουδούσε ρεμπέτικα που τότε το ρεμπέτικο ήταν σε μία πτώση.

Ναι ήταν σε πτώση ξανά δηλαδή το είχε ανεβάσει λίγο ο Χατζηδάκις τη δεκαετία του ‘60, μετά πέρασε μια πτώση και μετά ήρθε ο Νταλάρας και ήρθαν όλοι μετά κομπανίες και όλοι αυτοί.

Ακριβώς έτσι συνέβαινε και θεωρώ ότι ήταν πολύ δημιουργική για μας και ότι αφήσαμε κάτι γιατί είμαστε συνοδοιπόροι και με τον Γιώργο και τη Χαρούλα.

Φοβεροί καλλιτέχνες και οι δύο τους γιατί και ο Νταλάρας είχε πάντα μια βαθιά αγάπη για το τραγούδι και ήταν και τελειομανής, έτσι;

Ναι πολύ, το κόλλησε και εμένα αυτό.

Είσαι κι εσύ τελειομανής βέβαια επειδή έχω δει αρκετούς από σας με αφορμή την εκπομπή που κάνω στην ΕΡΤ, είσαι τελειομανής αλλά ταυτόχρονα είσαι και εύκολος στη συνεργασία. Δεν είσαι ο άνθρωπος που θα ‘ρθει και θα αναστατώσει την ορχήστρα και θα αρχίσουν όλοι να λένε Ωχ Παναγία μου!. Αντίθετα από τους τρομερά αξιαγάπητους και εύκολους ανθρώπους. Βλέπω δηλαδή ότι όλοι οι μουσικοί, όλοι οι άνθρωποι που έχουν συνεργαστεί μαζί σου έχουνε μια καλή κουβέντα για σένα που συνήθως όταν είσαι τελειοθηρικός υπάρχει και ένα ζήτημα γιατί τους ταλαιπωρείς

Εγώ άμα δω ότι δεν με παίρνει, τα περιθώρια δηλαδή αναλόγως αν είναι ας πούμε όπως η δικιά σας η ορχήστρα που είναι εξαιρετική αλλά είναι μικρή ορχήστρα δεν έχω και τις απαιτήσεις που θα είχα με μια μεγάλη ορχήστρα.

Βέβαια με μια μικρή ορχήστρα καλή φαίνεται πόσο σπουδαία είναι η ορχήστρα. Δεν το λέω για να ευλογήσω τα γένια μας αλλά εμείς έχουμε πραγματικά τρομερούς μουσικούς. Λοιπόν έχεις γράψει ένα τρομερό τραγούδι που θέλω να ακούσουμε, ένα ρεμπέτικο και τζαζ θέλω να το ακούσουμε για το θεωρώ πολύ ιδιαίτερο τραγούδι, πολύ φρέσκο. Τι ωραίο τραγούδι είναι αυτό τώρα, το «Ένα ρεμπέτικο και τζαζ» πάρα πολύ ωραίο και είναι και λίγο κάπως αυτοβιογραφικό, έχει κάποια αυτοβιογραφικά στοιχεία έτσι;

Και βγήκε και σε βινύλιο.

Είναι καταπληκτικό το βινύλιο αυτό διότι έχει ένα ροζ χρώμα μέσα. Θέλω να μου πεις λίγο αυτό το αυτοβιογραφικό στοιχείο που υπάρχει εδώ είναι που μου αρέσει πέραν του ότι επίσης μου αρέσει πάρα πολύ εδώ η φωνή σου η οποία ενώ είσαι σε μια ηλικία που κανονικά θα έπρεπε να ακούγεσαι κάπως μεγάλος εσύ ακούγεσαι νεαρός εδώ. Φαίνεσαι και νεαρός βέβαια αυτό το έχουμε ξαναπεί, εντάξει, κρατάς τη νεότητά σου αλλά και η φωνή την κρατάει. Για πες μου λοιπόν πώς προέκυψε έτσι αυτό το αυτοβιογραφικό τραγούδι, πώς το ένιωσες;

Μου το έδωσε ο Νίκος Αναγνωστάκης, ο οποίος έχει γράψει τον στίχο και πραγματικά το είδα πολύ θετικά γιατί είναι πράγματι σαν μια μικρή βιογραφία. Όλα αυτά που λέγονται στο στίχο τα έχω ζήσει. Είχα την τύχη να γνωρίσω τον Νάρκο, να παίξω στον Μάρκο Βαμβακάρη, να παίξω με τον Μπαγιουμτζή. Για φαντάσου να παίζω ένας πιτσιρικάς ... Και που είπες και για τη φωνή μου, από τότε τραγουδούσα ξέρεις, έχω κάτι φωτογραφίες παιδάκι που μάθαινα μπουζούκι που πάντα είχα και μικρόφωνο μπροστά μου δεν το είδα όμως ποτέ τραγουδιστής.

Γιατί;

Επειδή έμπλεξα με τη σύνθεση λέω τώρα θα λένε ότι να και εγώ θέλω να τραγουδήσω.

Ενώ είδες εγώ που είμαι δημοσιογράφος είπα ναι, κι αν λένε δεν πειράζει, θα τραγουδάω. Είσαι και λίγο ντροπαλός όμως για τη νύχτα και για το και για το πάλκο.

Παλιά ήμουνα πολύ ντροπαλός, άμα δεις φωτογραφίες που έχω με ονόματα και τα λοιπά πάντα πίσω καθόμουνα.

Είναι το στυλ σου, ο χαρακτήρας σου έτσι είναι όμως και αυτό το οποίο νομίζω ότι σε έχει κρατήσει και σε έχει κάνει έναν άνθρωπο που διαφέρει λίγο απ’ το χώρο και αυτό τελικά είδες ότι ήταν διαβατήριο για να μείνεις πολλά χρόνια στην πρώτη γραμμή πέρα από το ταλέντο σου και τα καταπληκτικά τραγούδια. Θέλω να καταλάβω κάτι πως γράφεις τραγούδια; Με βάση το στίχο; Δηλαδή εκεί που κάθεσαι σου έρχεται μια μελωδία; Πόσα τραγούδια έχεις γράψει καταρχάς;

Η γυναίκα μου λέει μην το λες ότι γράφεις εύκολα τραγούδια. Γράφω πολύ εύκολα τραγούδια, πραγματικά δηλαδή απορώ και εγώ. Ορισμένες φορές μπορεί να πάω στου στουντιάκι μου να φτιάξω τραγούδια και να κάνω σε μια βραδιά και 3 τραγούδια που άλλοι παιδεύονται ένα μήνα να κάνουν ένα τραγούδι. Τώρα πώς γίνονται τα τραγούδια. Πολλές φορές γίνεται η μελωδία πρώτα με λα λα λα στα μέτρα που από εμπειρία έχω αφομοιώσει και άλλες φορές τη φαντασία ας πούμε μου τη δίνει ένας καλός στίχος. Όταν δω ένα πολύ καλό στίχο παίζω καταρχήν με το μπουζούκι πάντα, πριν αρχίσω να γράφω παίζω λίγο μπουζούκι βλέποντας το στίχο, διαβάζοντας σκεπτόμενος τι μπορεί να γίνει και μετά έρχεται κάτι σαν ένα όραμα και βγαίνει η μελωδία.

Τι ωραίο! Φαντάζομαι σου φέρνουν στίχους αβέρτα

Ναι πάρα πολλούς, υπάρχει πρόβλημα γιατί δεν μπορώ να τους εξυπηρετήσω παρότι μου φέρνουν και πολύ καλούς στίχους.

Λες δεν μπορείς να τους εξυπηρετήσεις γιατί πια δεν υπάρχει δισκογραφία;

Ναι, δεν υπάρχει δισκογραφία και να σου πω δεν θέλω πια να γράφω και πολλά τραγούδια. Θέλω να γράφω ιδιαίτερα για κάποιες περιπτώσεις πολύ λίγες γιατί θεωρώ ότι δεν θα μου προσφέρουν τίποτα πια νέα τραγούδια στον κύκλο που έχω κάνει.

Κι όμως αυτό το νέο τραγούδι που έγραψες τώρα το «Ένα ρεμπέτικο για τζαζ» είναι πολύ ωραίο τραγούδι και είναι ωραίο και τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου. Έχω ακούσει τον δίσκο και είναι πάρα πολύ ωραίος δίσκος. Πόσα τραγούδια έχεις γράψει;

Γύρω στα 2.100

Παναγία μου και έχεις κάνει πάρα-πάρα πολλές επιτυχίες. Είναι ατέλειωτος ο αριθμός και ατέλειωτη αυτή η δημιουργία που βγαίνει από μέσα σου τόσα χρόνια. Δεν μου λες η νύχτα σου επηρέασε καθόλου τη ζωή σου την προσωπική;

Φυσικά, μου έδωσε μια ωριμότητα γιατί τη νύχτα αντιμετωπίζεις ιδιαίτερους ανθρώπους. Όχι ότι δεν έχει και καλούς ανθρώπους η νύχτα, έχω συναντήσει πάρα πολύ καλούς ανθρώπους και τους έκανα και φίλους μου πολλούς αλλά η νύχτα με σκληραγώγησε λίγο να αντιμετωπίζω κάποια φαινόμενα και κάποιες κακοτοπιές.

Φαντάζομαι πολλές, οι οποίες συν τω χρόνω είναι περισσότερες ή λιγότερες; Για σένα προσωπικά θα είναι λιγότερες γιατί πια είσαι φτασμένος και θα είναι πιο δύσκολο ίσως να στις κάνουν.

Εντάξει τώρα υπάρχει σεβασμός και όταν πάνε να μου τη «βγούνε» λιγάκι κάνουν πίσω

Έκανες φίλους όλα αυτά τα χρόνια στο χώρο αυτό;

Πολύ καλούς φίλους, πολύ πιθανό να είμαι και από τους λίγους δημιουργούς που έχω και πολλούς φίλους τραγουδιστές ακόμη.

Αυτό κάτι λέει όμως, και για εκείνους αλλά και για σένα.

Οι δημιουργοί ιστορικά δεν ήταν πάντα φίλοι με τους τραγουδιστές γιατί υπήρχε το φαινόμενο του ότι οι τραγουδιστές παίρναν και τη δόξα και το χρήμα ενώ οι δημιουργοί...

Να σου πω έχουνε οι τραγουδιστές στην επίγνωση ότι μέσα από τα τραγούδια σου μερικές φορές έκαναν τις μεγάλες καριέρες;

Όχι πάντα. Ορισμένοι το ευγνωμονούν και το αναφέρουν γι’ αυτό είπα τον Πασχάλη Τερζή επειδή τους πρώτους δίσκους που έκανε τους έκανα εγώ. Εγώ τον άκουσα στη Θεσσαλονίκη σε ένα κέντρο που λέγεται Καλύβα και του είπα «θα σε βοηθήσω. Θα κάνουμε κάτι» και η απάντησή του ήταν «όλοι τα ίδια μου λένε αλλά κανείς δεν κάνει τίποτα». Αυτός λοιπόν αναφέρεται συνέχεια στο γεγονός ότι εγώ τον βοήθησα σε σημείο που του είπα σταμάτα μη λες συνέχεια για αυτό το πράγμα.

Μας λείπει πολύ που δεν εμφανίζεται. Είναι σπουδαίος ο Πασχάλης Τερζής, και τον Νταλάρα έχω ακούσει που πάντα λέει για σένα. Τι ρόλο έχεις παίξει στο Νταλάρα για πες μου;

Στο είπα και προηγουμένως ότι είμαστε συνοδοιπόροι. Νομίζω ότι και εγώ του μετέδωσα θετικά πράγματα γιατί κατείχα τα τραγούδια, το μπουζούκι. Ξέρεις έχω βγάλει σόλο μπουζούκι 3 CD, 3 δίσκους βινύλιο και ο Γιώργος που είναι πολύ καλός μουσικός, είναι πάρα πολύ καλός μουσικός παίζει και 2- 3 όργανα πάντα με το μπουζούκι του έπαιζε φράσεις και της αφομοίωνε.

Θέλω να μου πεις την ιστορία που ήρθε ένας τραγουδιστής γνωστός να κάνει μία οντισιόν, δεν τον δέχτηκαν καλά και εσύ του είπες «μη χάνεις το κουράγιο σου, συνέχισε».

Ο Νταλάρας. Αν θυμάμαι καλά ήταν γύρω στο 1974, μια εποχή που ο Καζαντζίδης έκανε μία εταιρεία δίσκων που τη λέγανε Στάνταρ και για την οποία εταιρεία για να μαζέψει τραγουδιστές έκανε οντισιόν και έρχονταν διάφοροι σημαντικοί τραγουδιστές και η Πίτσα Παπαδοπούλου είχε έρθει μεταξύ αυτών και ο Γιώργος Νταλάρας. Ήταν πολύ λεπτή η φωνή του γιατί ήταν πιτσιρικάς και αυτός και είπε το «παράπονο» του Θεοδωράκη, δεν εντυπωσίασε τον Καζαντζίδη και του λέει «αυτό το τραγούδι διάλεξες να πεις;», και τον είδα απογοητεύτηκε και του είπε «άστο θα ξαναπούμε» και έφυγε. Τον είδα λίγο πικραμένο, ας πούμε και παράτησα εκεί που ήμασταν και κατέβηκα τις σκάλες και του λέω «να σου πω Γιώργο μην στεναχωριέσαι για αυτό που έγινε, εσύ είσαι μικρός ακόμα θα βρεις το δρόμο σου» και από τότε κολλήσαμε και γίναμε φίλοι.

Μιλάμε για αυτή την υπέροχη συναυλία την οποία οργανώνουν τα Παραπολιτικά Παρασκευή 16 Μαΐου στο Christmas Theater. Πες μου πως αποφασίσατε ποιοι θα είναι εκεί. Δηλαδή Ελένη Τσαλιγοπούλου, Γιάννη Κότσιρας, Ελεονώρα Ζουγανέλη, Χρήστος Μάστορας και ο νέος ερμηνευτής ο Δημήτρης Κόψης. Το να τους μαζέψεις αυτούς τους τέσσερις μαζί είναι από μόνο του ένα θέμα.

Ναι είναι δύσκολο να συγκεντρώνεις πολλούς τραγουδιστές εγώ το έχω κάνει βέβαια και στη δισκογραφία, έχω κάνει ένα δίσκο που λέει «Τραγούδια για τους φίλους μου» που είναι 11 τραγουδιστές, μεγάλοι τραγουδιστές και βγήκαμε και με ιστορική φωτογραφία. Είναι μέσα Γαλάνη, Νταλάρας, Αλεξίου, Διονυσίου, Μητσιάς, Βιτάλη όλοι αυτοί οι οποίοι ήρθαν και για τη φωτογράφιση. Όσον αφορά τη συναυλία μόλις μου έγινε η πρόταση από τα Παραπολιτικά τρελάθηκα, μου άρεσε πάρα πολύ γιατί το είχα στο μυαλό μου κάποτε να κάνω μια συναυλία τέτοια και είπα αμέσως ναι. Από κει και πέρα απευθυνθήκαμε σε τραγουδιστές οι οποίοι δεν είχανε ξανά-τραγουδήσει μαζί μου και για το λόγο ότι επειδή είναι τραγουδιστές που είναι του ποιοτικού τραγουδιού μου είπαν ναι. Και οι 4 τραγουδιστές που απευθυνθήκαμε μου είπανε ναι και χάρηκα πραγματικά.

Εν τω μεταξύ είναι τόσο πολύ τα τραγούδια σου συνυφασμένα με τις φωνές, τις ωραίες τις ελληνικές που αν δεν το ξέρει κανείς ότι δεν έχουν τραγουδήσει τραγούδια σου η Τσαλιγοπούλου, ο Κότσιρας, η Ζουγανέλη και ο Μάστορας μπορεί να νομίζει ότι έχουν τραγουδήσει κιόλας. Για τον Μάστορα σε άκουσα που είπες και πάρα πολύ καλά λόγια και στην ΕΡΤ για το πως έπαιξε στο Υπάρχω, την ταινία για τον Καζαντζίδη και το πόσο ωραία τραγουδάει.

Είναι πάρα πολύ καλός και καλό παιδί, ευγενής και νομίζω ότι ήταν πάρα πολύ καλή η επιλογή που κάνανε να διαλέξουν αυτό τον τραγουδιστή για να παίξει το ρόλο του Καζαντζίδη. και για το λόγο ότι είναι πολύ αγαπητός στη νεολαία και πήγαν πάρα πολλοί νέοι και γνώρισαν τον Καζαντζίδη.

Πάντως θέλω να σου πω ότι επίσης έχει κάνει τρομερό σουξέ ο ηθοποιός που παίζει εσένα στην ταινία. Αυτό το νεαρό παιδί το οποίο σου φέρνει και λίγο και είναι έτσι γλυκός και ευγενικός και πολύ συμπαθής. Αρέσει πολύ και αυτός που παίζει εσένα γιατί φυσικά δεν θα μπορούσαμε να μην υπάρχει Χρήστος Νικολόπουλος στην ταινία για τον Καζαντζίδη. Πάμε να κάνουμε μια αποφώνηση αλλά τη θεωρώ προσωρινή γιατί δίνουμε ραντεβού αύριο με τον Χρήστο την ίδια ώρα στις 5 για τη συνέχεια.

Καλό σας απόγευμα, συνεχίζουμε ουσιαστικά αυτά που λέγαμε χθες σήμερα εδώ, είμαστε σε δεύτερο μέρος εκπομπής ουσιαστικά. Χρήστο θέλω να πάμε λίγο στα παιδικά σου χρόνια σήμερα. Θέλω να μου πεις πότε έμαθες μπουζούκι σε τι ηλικία;

Καταρχήν εγώ γεννήθηκα σαν να γεννήθηκα να γίνω μουσικός. Αγαπούσα πάρα πολύ τη μουσική από πολύ μικρός και όλο πήγαινα εκεί στις γιορτές τις παραδοσιακές που γινόταν δίπλα στα συγκροτήματα. Πολύ νωρίς ένας ξάδελφός μου αγόρασε ένα ακορντεόν για να μάθει ο ίδιος, πήγαινα εκεί και έμαθα λίγο ακορντεόν στην αρχή. Μετά ξαφνικά ο αδερφός μου ο μεγάλος ήταν μερακλής πολύ στη μουσική και αυτός και πήρε ένα μπουζούκι, ήταν στο σπίτι μου πλέον το μπουζούκι και άρχισα να παίζω μπουζούκι. Στην αρχή εντελώς με άπειρο τρόπο στη συνέχεια πήγα σε μία σχολή, εκεί στην Αλεξάνδρεια όπου είναι η καταγωγή μου, πήγα 5-6 μήνες περίπου έγινα πολύ καλός, διάβαζα και πρίμα βίστα νότες από κει και πέρα όμως με συνεπήρε το αυτοδίδακτο που λέμε άκουγα τραγούδια και τα πέρναγα χωρίς να διαβάζω νότες. Άρχισα μόνος μου και σιγά σιγά με φώναξε ένα τοπικό συγκρότημα εκεί στην Ημαθία και παίζαμε σε πανηγύρια, σε γάμους σε βαφτίσια. Όλα αυτά τα έχω ζήσει.

Και πότε κατεβαίνεις στην Αθήνα;

Σιγά σιγά έπαιξα και στις κοντινές πόλεις Βέροια, Καστοριά, Φλώρινα και κάποια στιγμή συναντιόμουνα με μουσικούς Αθηναίους που έρχονταν με διάφορα συγκροτήματα και όλοι μου λέγανε «γιατί δεν έρχεσαι στην Αθήνα; Έλα στην Αθήνα» και κάποια στιγμή εντελώς μόνος μου αισθάνθηκα ότι η τύχη και τα πράγματα όλα εξελίσσονται στην Αθήνα. Είπα του πατέρα μου, ο οποίος στην αρχή δεν ήθελε να γίνω μουσικός μετά το αποδέχτηκε και του λέω «μπαμπά θα πάω στην Αθήνα». Που θα πας, μου λέει, μόνος σου τόσο μικρός. Ήμουν 16 χρονών. Μου έδωσε την ευχή του, τον αγαπούσα πολύ τον πατέρα μου, μου έδωσε και ένα χαρτζιλίκι μικρό και έφυγα. Ήρθα στην Αθήνα σ’ ένα γνωστό, μακρινό, που είχαμε εδώ στην Αθήνα. Το πρώτο που έκανα ήταν να μου πει πού βρίσκουν δουλειά οι μουσικοί εδώ στην Αθήνα, και μου πήγε στο καφενείο μουσικών που ήταν στην Ομόνοια, στην Βερανζέρου. Τώρα είναι φαρμακείο. Εκεί συνάντησα παλιότερους μουσικούς, με ακούσανε γιατί υπήρχε αυτή η διαδικασία, και σιγά-σιγά κάποιοι ατζέντηδες του χώρου, ας πούμε, μου κλείσανε τις πρώτες δουλειές.

Κι έτσι ξεκίνησε αυτή η μεγάλη ιστορία. Ο πρώτος μεγάλος μπουζουξής που γνώρισες ήταν ο Ζαφειρίου και λίγο μετά γνωρίζεις τον Μανώλη Χιώτη, για πες μου λίγο για τη γνωριμία με τον Μανώλη Χιώτη γιατί φαντάζομαι ότι αυτή δεν ήταν απλώς μια γνωριμία πρέπει να ήταν κάτι περισσότερο από αυτό για σένα.

Ναι γιατί όλοι οι δεξιοτέχνες του μπουζουκιού μελετούν στα πατήματα του Μανώλη Χιώτη έτσι και εγώ και πολλοί άλλοι. Τον Χιώτη τον πρωτογνώρισα σε μία συναυλία στην Αμερική όταν συνόδευα τον Καζαντζίδη το ’65, και τον γνώρισα στο Κάρνιτι Χολ, σε ένα διάσημο θέατρο που ήταν στο πρώτο πατάρι και παρακολουθούσε τη συναυλία και όταν κατέβηκε ... νομίζω με είχες ρωτήσει κάποια στιγμή αν έχω θάρρος, είχα πολύ θάρρος, ήμουνα θαρραλέος και δεν είχα τρακ ποτέ, και κατέβηκε κάτω ο Χιώτης και μου είπε «συγχαρητήρια είσαι πάρα πολύ καλός νεαρέ. Εύχομαι τα καλύτερα». Μετά από κάποια χρόνια, πολύ γρήγορα, γύρισε στην Ελλάδα ο Χιώτης γιατί ήταν στην Αμερική και συνέπεσε να δουλέψουν με την Πόλυ Πάνου που ο Καζαντζίδης είχε σταματήσει. Με τον Καζαντζίδη δούλεψαν μιάμιση σεζόν μόνο μετά σταμάτησε να τραγουδάει, μετά συνέχισε με την Πόλυ Πάνου. Σε αυτό το διάστημα λοιπόν ήρθε ο Χιώτης και συμφωνήσαν να δουλέψουν μαζί σε ένα χώρο που λεγόταν Ακροπόλ απέναντι από το Πολυτεχνείο. ΣΕ ένα χώρο μικρό. Εγώ ήμουνα το μπουζούκι της Πόλυ Πάνου και έτυχε και δουλέψαμε μία ολόκληρη σεζόν που ήτανε σπουδαία για μένα. Πραγματικά πήρα τέτοια μαθήματα που δεν θα είχα την ευκαιρία να ξαναβιώσω ποτέ.

Χρήστος Νικολόπουλος μαζί μας η αφορμή για αυτή την κουβέντα μας είναι η καταπληκτική συναυλία που οργανώνουν τα Παραπολιτικά στην Παρασκευή 16 Μαΐου στο Christmas Theater. «Οι μπαλάντες του Χρήστου Νικολόπουλου», αυτά τα τραγούδια που σίγουρα τα ξέρετε τα έχετε σιγοτραγουδήσει πολλές φορές, αλλά δεν είναι αυτά με τα οποία πάτε και χορεύετε όταν πάτε και ακούτε το Χρήστο ή όταν ανοίγετε το ραδιόφωνο και παίζουν τραγούδια του. Τα ερμηνεύουν σε αυτή τη συναυλία η Ελένη Τσαλιγοπούλου, ο Γιάννης Κότσιρας, η Ελεονώρα Ζουγανέλη, ο Χρήστος Μάστορας και ο νέος ερμηνευτής ο Δημήτρης Κόψης. Θέλω να μου πεις από τα τραγούδια σου ποιο είναι το πιο αγαπημένο σου;

Κοίταξε, αγαπώ πολύ το Υπάρχω, το τραγούδι που συγκεκριμένα φέτος έγινε και πολύ διάσημο λόγω της ταινίας, και το αγαπώ γιατί ήταν το πρώτο μεγάλο LP που έκανα ως δημιουργός, συμπεριλαμβανομένου και του τραγουδιού αυτού μέσα. Για αυτό είναι ένας σταθμός για μένα και το αγαπώ ιδιαίτερα και φυσικά γιατί είναι και πολύ αγαπημένο τραγούδι. Το είπε και ο Καζαντζίδης.

Επίσης το αγαπάει τρομερά όλος ο κόσμος. Γίνεται χαμός με το Υπάρχω όπου ειπωθεί... Στο Περιβόλι το λέτε το Υπάρχω;

Να δεις μόλις αρχίζουμε τι γίνεται

Ποιος το λέει;

Η Πίτσα το λέει.

Η Πίτσα λέει πολύ ωραία τα τραγούδια του Καζαντζίδη, τα αντρικά τραγούδια. Καταπληκτικά. Έχεις και τον Στέλιο Διονυσίου εκεί ο οποίος είναι επίσης κορυφαίος. Τολμάω να πω μερικές φορές ότι Στέλιος μου αρέσει περισσότερο και από τον πατέρα του. Η φωνή του είναι καταπληκτική. Πάμε να ακούσουμε το Υπάρχω. Κάτι σαν ύμνος έχει γίνει πια αυτό το τραγούδι με την επιστροφή του κιόλας τώρα στη δημοσιότητα με αφορμή την ταινία. Μια από τις ωραίες συνεργασίες νομίζω που έχεις κάνει, πολύ ξεχωριστή, ήταν με τον Μανώλη Ρασούλη.

Ναι πολύ ξεχωριστή.

Γράψατε οι κυβερνήσεις πέφτουνε, τις νταλίκες. πολύ μεγάλο τραγούδι. Το παίξε Χρήστο επειγόντως, ήταν η δεκαετία αυτή του ‘80 τότε στην οποία είχε το λαϊκό τραγούδι ξαναμπεί πάρα πολύ δυνατά. Τι θυμάσαι από αυτή τη δεκαετία; Είναι το «ΠΑΣΟΚ ωραία χρόνια» που λέμε.

Και για μένα ήταν η χρυσή μου δεκαετία και για τα τραγούδια που έγραψα, που ήταν πολλά. Τότε είχα κάνει αποκλειστικότητα με τη Minos και ήμουνα υποχρεωμένος να δίνω κάποιους δίσκους, 3 LP το χρόνο. Έτυχε χρονιά που έκανα και 5 LP το χρόνο. Ήτανε πραγματικά μία πολύ καλή δεκαετία αυτή του ’80- ’90, ήταν και για μένα μία καλή δεκαετία γιατί γύρω στο 1985 εγώ αποφάσισα να σταματήσω να συνοδεύω τα «είδωλα», τους τραγουδιστές που είναι μπροστά και να συμμετέχω σε κέντρα που να παίζω μόνο τα τραγούδια μου. Έγινα δηλαδή «αρχηγός» και πήγα σε ένα χώρο στο Γαλάτσι που το λέγανε Νταλίκες. Πολύ μεγάλη επιτυχία, για 3 χρόνια ήμουν εκεί κάθε μέρα γεμάτο, 6 μέρες την εβδομάδα και πολλές φορές και την Δευτέρα του ρεπό σε κάποιες ειδικές εκδηλώσεις καλύπταμε και την μέρα αυτή.

Κουράστηκες ποτέ, είπες ποτέ «δεν μπορώ άλλο».

Κουράστηκα αρκετές φορές γιατί το παράκανα.

Δεν φαίνεται όμως. Πως τα κατάφερες και έμεινες... εντάξει η υγεία καλά να είμαστε πάντα, δεν έχουμε συμβόλαιο με την υγεία μας, αλλά από την άλλη μεριά σίγουρα παίζει ρόλο και ο τρόπος ζωής και σε έναν άνθρωπο που είναι στη νύχτα όπως ήσουνα εσύ, δεν είναι τόσο από απλό. Σε βλέπω στην τηλεόραση όλοι είναι με τα κρασιά και τα λοιπά κι ο Νικολόπουλος είναι ένα ποτήρι τσάι που το μπερδεύει ο τηλεθεατής με ουίσκι. «Μπορεί να είναι και ουίσκι» γιατί είναι το ίδιο χρώμα αλλά είναι τσάι σας το λέω εγώ. Για πες δεν έπινες ποτέ;

Όχι δεν έπινα ποτέ, δεν κάπνιζα ποτέ έκανα πάρα πολύ καλή ζωή. Έχω και μια σύζυγο η οποία είναι τρελή με την υγιεινή τροφή και έτσι πολύ πιθανόν αυτά να παίξανε ρόλο στην καλή μου διατήρηση, τέλος πάντων.

Ήθελα να σε ρωτήσω, ένας άνθρωπος που είναι στη νύχτα τόσα χρόνια είναι μπροστά στους πειρασμούς να το πω έτσι και στην σε μία ζωή κάπως πιο ελεύθερη, εσύ είσαι ένας οικογενειάρχης κλασικός.

Ναι παραδοσιακός.

Παραδοσιακός και ο τρόπος με τον οποίο δημόσια συμπεριφέρεσαι αυτό το υπογραμμίζει και το επιβεβαιώνει με έναν τεράστιο σεβασμό πάντα στη σύζυγό σου, είναι κάτι που μου αρέσει εσένα γιατί δείχνει την ποιότητα σου. Για πες μου αντιμετώπισες ποτέ θέματα με τη νύχτα, με την προσωπική σου ζωή;

Πάντα υπήρχαν πειρασμοί αλλά εντάξει όταν είναι κανείς λογικός και αντέχει στους πειρασμούς τα ξεπερνάει όλα αυτά. Αυτό έκανα και εγώ.

Χρήστο ένα πράγμα που νομίζω ότι πρέπει να λέγεται και να εξηγείται είναι τι είναι αυτό που καθορίζει τη χρονική διάρκεια ενός καλλιτέχνη; Πόσο μπορούν να την επηρεάσει ο ίδιος με τον τρόπο ζωής του; Στους τραγουδιστές εντάξει, βλέπουμε κάποιοι διατηρούν περισσότερο τη φωνή τους, δεν ξέρω έχει να κάνει με τη χρήση της φωνής, έχει να κάνει με τον τρόπο που ζούνε ή είναι καθαρά φυσικό πράγμα.

Κοίταξε ο συνθέτης, ο δημιουργός ήταν πάντα στα όπισθεν, δεν ήταν πάντα μπροστά για να αναλύσουμε, ας πούμε, πώς μπορεί να κρατήσει κάποιος; Το κυριότερο είναι ότι πρέπει να γράφει πάντα καλά τραγούδια για να μπορεί να διατηρηθεί, να τραγουδιέται.

Καλό τραγούδι είναι το τραγούδι που απευθύνεται στον πολύ κόσμο και τραγουδιέται ή μπορεί να είναι καλό τραγούδι και ένα τραγούδι που απευθύνεται σε λίγους και ο συνθέτης μεταφέρει την ψυχή του.

Και αυτό που λες, μπορεί να είναι καλό τραγούδι και να μην έχει απήχηση σε όλα τα πλάτη του κόσμου.

Υπάρχουν τέτοια τραγούδια σου τα οποία εσύ αγαπάς πολύ και δεν περάσανε;

Πώς δεν υπάρχουν! Κάποια από αυτά που ακούσαμε είναι πραγματικά αριστουργήματα.

Ε! καλά αυτά είναι τραγούδια που έχουν κάνει επιτυχία. Εσένα δεν βρίσκει εύκολα, αλλά αφού έχεις γράψει 2.000 τραγούδια που μου λες, σίγουρα θα είναι και κάποια που τα νιωσες αδικημένα.

Έχω ένα τραγούδι, τα «γκρίζα» που το λέει Αρβανιτάκη που είναι σε ποίηση Καβάφη, το μόνο τραγούδι που έγραψα σε ποίηση και το θεωρώ πάρα πολύ σπουδαίο τραγούδι.

Είναι σπουδαίο τραγούδι και θέλω να το ακούσουμε... Το να μελοποιήσεις έναν ποιητή σαν τον Καβάφη είναι τρομερή πρόκληση, φαντάζομαι και δύσκολο πράγμα και το ‘χεις κάνει καταπληκτικά. Το κανες μια φορά και καταπληκτικά έχεις όμως μελοποιήσει σπουδαίους Έλληνες στιχουργούς, πάρα πολύ σπουδαίους. Ο Μάνος Ελευθερίου, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο Ρασούλης, ο Δαβαράκης. Για σένα ο στίχος μετράει πολύ; Δηλαδή όταν πάρεις ένα τραγούδι και δεις ένα στίχο τι σημαίνει για σένα;

Είναι πολύ σημαντικό, πάρα πολύ σημαντικό γιατί ο στίχος είναι ένα ερέθισμα για τη φαντασία του δημιουργού να κατεβάσει μία μελωδία.

Ζητάς ποτέ στίχους από συγκεκριμένους στιχουργούς; Έχεις ζητήσει στο παρελθόν ή αυτά τα καθόριζαν οι εταιρείες;

Όχι έχω ζητήσει πολλές φορές. Με τον Ρασούλη ας πούμε συναντηθήκαμε όταν πήγα να παίξω μπουζούκι σε ένα δίσκο που κάνανε με τον Ξυδάκη, στα Δήθεν και εκεί γνωριστήκαμε και του λέω «θα γράψουμε και μαζί;», «Με χίλια» μου λέει και έτσι έγινε.

Θα άλλαζες ποτέ στυλ δηλαδή έγραψες λαϊκά τραγούδια, λαϊκές μπαλάντες θα δοκίμαζες άλλα είδη μουσικής δηλαδή να έχει και κάποια στοιχεία ροκ; Κάποιες τέτοιες συνεργασίες θα σε ενδιέφεραν ή ακόμα και με νεότερα παιδιά που πειραματίζονται σε άλλα μονοπάτια.

Ναι με ενδιαφέρει να ανανεώνουμε, αν και άμα πιάσεις από παλιά μέχρι σήμερα πάντα ακολουθούσα κάποιες...

Έχεις κάνει πολλά, καταρχάς το τελευταίο που έγραψες το «ένα ρεμπέτικο και τζαζ» από μόνο του αυτό είναι μίξη και μάλιστα πολύ ενδιαφέρουσα αλλά θέλω να πω έρχονται σε βρίσκουνε νέα παιδιά;

Έρχονται όλοι και οι μεγάλοι τραγουδιστές αυτοί που είναι τώρα στις μεγάλες πίστες, μου λένε για τραγούδια αλλά να σου πω την αλήθεια το αποφεύγω λίγο γιατί αυτοί για να κάνουν ένα δίσκο μπορεί να έχουν και 200-300 τραγούδια και δεν νιώθω καλά να μπω και εγώ μες τους τριακόσιους. Έτσι το αποφεύγω λιγάκι και νιώθω μια χαρά.

Καλά κάνεις και το αποφεύγεις έτσι που μου το περιγράφεις. Χρήστος Νικολόπουλος εδώ, μια ζωή μια ιστορία. Ξέρεις έχω μια πολύ αγαπημένη τραγουδίστρια, η οποία δυστυχώς δεν βγαίνει εδώ και πολλά χρόνια και είναι η Λίτσα Διαμάντη. Σπουδαία τραγουδίστρια θεωρώ ότι είναι, πάρα πολύ σπουδαία.

Κι εμένα είναι αγαπημένη, είμαστε από παιδιά μαζί.

Αξιαγάπητη, πολύ ιδιαίτερη φωνή.

Ηθικό κορίτσι.

Και σπάνια περίπτωση στο τραγούδι, μια ξεχωριστή περίπτωση μόνη της. Της έχεις γράψει ένα τρομερό τραγούδι το «Νύχτα στάσου» από τις μεγάλες της επιτυχίες. Πως το γραψες αυτό το τραγούδι; Ξέρω ότι υπάρχει μια ιστορία κάποιος συνθέτης ήρθε και σου είπε ότι εσείς γράφετε μόνο λαϊκά; Για πες

Έπαιζα στο στούντιο κάποιου άλλου συνθέτη τραγούδια.

Συνθέτη που είχε γράψει για τη Λίτσα Διαμάντη.

Ναι και του είπα «πολύ ωραίο το τραγούδι αυτό» που γράφαμε εκείνη την ώρα ας πούμε και μου είπε «εντάξει αυτά είναι για μας, εσείς είστε μπουζουξήδες γράφετε λαϊκά τραγούδια». Προσπάθησα λοιπόν μετά και του απάντησα με τραγούδι.

Μου είπες για το Υπάρχω ότι είναι ένα από τα αγαπημένο σου τραγούδια από αυτά που έχεις γράψει. Σαν εποχή, μου είπες ότι η εποχή του ‘74, εκεί που ήσασταν ακόμα στην μπουάτ, ότι εκείνη είναι η πιο αγαπημένη σου. Σαν συνεργασία ποια είναι η πιο αγαπημένη σου δηλαδή με ποιες συνεργασίες ένιωσες ότι απογειώνεσαι καλλιτεχνικά.

Όπως σου είπα το ‘85 που πήγα στις Νταλίκες και εκεί η πρώτη σεζόν που πήγα εκεί πέρα ήταν με την Ελευθερία Αρβανιτάκη η οποία ήταν πιο πριν με την Οπισθοδρομική Κομπανία και είχε αποφασίσει να μην τραγουδήσει, σταμάτησε απ’ τη δουλειά δηλαδή ήθελε να κάνει την οικογένεια τέλος πάντων και εμένα μου μπήκε η ιδέα να πάω να τη φωνάξω και να της πω να έρθει μαζί. Με τίποτα δεν ήθελε αλλά πες, πες, πες επειδή είμαστε και φίλοι, και τώρα είμαστε πολύ καλοί φίλοι με την Ελευθερία, της είπα έλα και κάνε ένα πρόγραμμα και φύγε νωρίς να πας στο σπίτι σου. Έτσι την έπεισα και ήρθε μαζί. Ήταν πολύ δημιουργική η χρονιά αυτή, νομίζω και μετά από τη σεζόν αυτή και η Ελευθερία πετάχτηκε στα ουράνια γιατί είπε του Σπανουδάκη αυτά τα ωραία τραγούδια και για μένα από κει και πέρα άνοιξαν άλλοι ορίζοντες. Έκανα πλέον συναυλίες δικές μου, πολλές συναυλίες.

Οι συναυλίες γενικά σου αρέσουν περισσότερο ή ας πούμε ένα στέκι όπως είναι το «Περιβόλι του Ουρανού» το οποίο το έχετε κάνει τα τελευταία χρόνια να είναι κάτι ανάμεσα σε λαϊκή πίστα και σε παλιό κέντρο. Έχει πολύ πολλά στοιχεία σαν να είσαι στη δεκαετία του ‘80.

Όλα έχουν τη χάρη τους. Νομίζω οι συναυλίες είναι πιο καλές για έναν καλλιτέχνη γιατί δεν μεσολαβεί το ποτό, ο κόσμος έρχεται για να ακούσει μόνο και οι καλλιτέχνες δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό για να ανταποκριθούν στην απαίτηση αυτή. Νομίζω οι συναυλίες είναι καλύτερες αλλά και κέντρα όπως αυτό που είμαι εγώ τώρα μου αρέσουν πάρα πολύ. Πάρα πολύ μου αρέσει και το Περιβόλι Ουρανού αυτές οι μεγάλες πίστες με τις εντάσεις που σου φεύγει το στήθος από τα μπάσα και τα λοιπά δεν μου αρέσουν. Πηγαίνω όμως έτσι από απορία.

Από απορία και μένεις με την απορία υποθέτω; Δεν μου λες κάτι άλλο ο τρόπος που παίζονται τώρα τα τραγούδια αυτό το πολύ ηλεκτρονικό στοιχείο που μπαίνει, το πολύ φτιαχτό θεωρείς ότι τα φτιάχνει τα τραγούδια ή τα χαλάει;

Η τεχνολογία βοηθάει πολλές φορές αλλά με τον τρόπο που τα χρησιμοποιούν οι νεότεροι νομίζω ότι δεν τους προσθέτουν τίποτα, αντιθέτως γίνονται μια κονσέρβα όπως και όλα τα άλλα. Είναι όλοι ίδιοι, όλα ίδια δηλαδή δεν θα ακούσεις διαφορά σε ενορχηστρώσεις ενός από τον άλλον του είδους αυτού.

Πόσα τραγούδια θα παίξετε στις συναυλίες στο Christmas Theater στις 16 Μαΐου;

Κοντά στα 40.

Και θα είναι απ’ όλες τις περιόδους;

Απ’ όλες τις περιόδους.

Από παλιά μέχρι σήμερα και όταν λέμε μπαλάντες δηλαδή θα είναι μόνο μπαλάντες ή θα υπάρχουν και κάποια ενδιάμεσα.

Θα υπάρχουν και από τα πιο εμπορικά μου τραγούδια ενορχηστρωμένα λίγο διαφορετικά.

Δηλαδή πολλά θα είναι ενορχηστρωμένα σαν μπαλάντες ενώ δεν είναι ακριβώς μπαλάντες. Το αγριολούλουδο, ας πούμε θα έπαιζε σε μια τέτοια συναυλία;

Βέβαια.

Με αυτό θέλω να κλείσουμε. Θέλω να σε ευχαριστήσω πάρα πολύ που ήρθες και να σε ευχαριστήσω όχι μόνο που ήρθες αλλά και που θα κάνετε αυτή τη συναυλία. Ευχαριστούμε και τα Παραπολιτικά που είχαν αυτή την πολύ ωραία ιδέα αλλά νιώθω την ανάγκη σαν ένας άνθρωπος που σε ακούει και σε παρακολουθεί χρόνια να σε ευχαριστήσω γενικότερα για αυτά που μας έχεις προσφέρει. Αλήθεια το λέω μέσα από την καρδιά μου γιατί έχουμε μαζί σου συγκινηθεί, έχουμε αγαπήσει, έχουμε ονειρευτεί έχουμε διασκεδάσει πάρα πολύ και συνεχίζουμε να το κάνουμε και εσύ να είσαι ακμαίος εκεί και να λες «παιδιά συνεχίστε». Είσαι ένα πολύ ωραίο παράδειγμα και ως τέτοιο παράδειγμα θέλουμε να συνεχίσεις. Να ‘σαι καλά Χρήστο μου. Ευχαριστώ πολύ που ήρθες.