Ο 2ος τόμος από τη νέα σειρά βιβλίων μαγειρικής με τις αυθεντικές συνταγές του Νικόλαου Τσελεμεντέ ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ με τα Παραπολιτικά

Το μαγειρικό ευαγγέλιο για 10 γενιές νοικοκυριών! Μια σύγχρονη, εύχρηστη και διαχρονική σειρά βιβλίων μαγειρικής, που δεν πρέπει να λείπει από κανένα ελληνικό σπίτι!

Μαζί, ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ ένα συλλεκτικό σετ σουπλά. Αποκτήστε ένα μοναδικό σετ από 2 συλλεκτικά σουπλά, που περιλαμβάνουν χρήσιμες συμβουλές και πληροφορίες για την μαγειρική σας! Μάθετε ποια είναι τα μέρη του μοσχαριού και ποια του χοιρινού, πώς να τα ζητάτε από τον χασάπη σας και πώς να τα μαγειρεύετε έτσι ώστε να βγαίνουν τα φαγητά σας πάντα νόστιμα και λαχταριστά!

Τα συλλεκτικά αυτά σουπλά που θα βρείτε αυτό το Σάββατο μαζί με τα Παραπολιτικά και τον 2ο τόμο με τις αυθεντικές συνταγές του Νικόλαου Τσελεμεντέ, είναι το πιο όμορφο δώρο για το καθημερινό σας τραπέζι, αλλά ταυτόχρονα και ιδιαίτερα πρακτικά καθώς θα σας βοηθήσουν να μάθετε τα πάντα για το κρέας και να βελτιώσετε τις μαγειρικές σας ικανότητες! Μην τα χάσετε!

Ο Νικόλαος Τσελεμεντές θεωρείται το σύμβολο της ελληνικής κουζίνας! Ήταν ο αρχιμάγειρας και δάσκαλος της γαστριμαργίας που δίδαξε σε ένα ολόκληρο έθνος τις βασικές αρχές της καλής κουζίνας. Η επιτυχία του Νικόλαου Τσελεμεντέ είναι ότι κατάφερε να κάνει τους Έλληνες να αγαπήσουν τη μαγειρική και να εκτιμήσουν το καλό φαγητό.

Οι αυθεντικές συνταγές «δια χειρός» Ν. Τσελεμεντέ έρχονται στα χέρια σας, ανανεωμένες και προσαρμοσμένες στα σύγχρονα δεδομένα, για να τις απολαύσετε σε όλο τους το μεγαλείο! Το μόνο που θα χρειαστείτε είναι εκλεκτά υλικά και κέφι για δημιουργία! Αυτό το Σάββατο μη χάσετε τον 2ο τόμο σειράς και δημιουργήσετε τα πιο γευστικά πιάτα για το καθημερινό σας τραπέζι με 132 κλασικές συνταγές του «Συνταγματάρχη της Ελληνικής Κουζίνας» για:
• ΟΡΕΚΤΙΚΑ
• ΣΑΛΑΤΕΣ
• ΠΙΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑΡΤΕΣ
• ΣΟΥΠΕΣ
• ΛΑΔΕΡΑ
• ΖΥΜΑΡΙΚΑ
• ΚΡΕΑΤΙΚΑ
• ΘΑΛΑΣΣΙΝΑ

Ποιος ήταν όμως ο Νικόλαος Τσελεμεντές;
«Κανένα άλλο βιβλίο δεν εσκόρπισε εις την Ελληνικήν οικογένειαν τόσην ευτυχία», έλεγε ο Γρηγόριος Ξενόπουλος για τα περιοδικά και τα βιβλία του Νικολάου Τσελεμεντέ. ...

Ο Νικόλαος Τσελεμεντές θεωρείται το σύμβολο της ελληνικής κουζίνας. O οδηγός μαγειρικής και ζαχαροπλαστική που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1932 και φέρει το όνομά του, είναι ένα από τα μεγαλύτερα ελληνικά «best seller» όλων των εποχών και το βιβλίο που μεγάλωσε γενιές και γενιές Ελλήνων! Έκτοτε κάθε βιβλίο μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής στον τόπο μας αποκαλείται κοινώς «τσελεμεντές» και καθόλου άδικα!

Ο Νικόλαος Τσελεμεντές, ήταν ο αρχιμάγειρας και δάσκαλος της γαστριμαργίας που δίδαξε σε ένα ολόκληρο έθνος τις βασικές αρχές της καλής κουζίνας. Με την ευρυμάθεια, τη μεθοδικότητα, το όραμα και την αγάπη του για τους πειραματισμούς καθόρισε τις γευστικές μας προτιμήσεις, καταφέρνοντας να δώσει στην ελληνική κουζίνα μια σαφή ταυτότητα, εξισορροπώντας επιρροές από δύση και ανατολή. Όποιος έχει ανοίξει έστω και ένα από τα βιβλία του καταλαβαίνει αμέσως πόσο επηρεάστηκε από την Γαλλική κουζίνα, καθώς είναι πασίγνωστό ότι, ο Νικόλαος Τσελεμεντές, είναι ο άνθρωπος που δίδαξε σε μια ολόκληρη χώρα την μπεσαμέλ, τη σαντιγί, το πιροσκί, την μπουγιαμπέσα, το κονσομέ, τα καναπεδάκια, το ζελέ και τόσα άλλα! Η μαγειρική του δέχθηκε όμως επιρροές και από τα ταξίδια του για σπουδές στις Η.Π.Α, όπου ήρθε σε επαφή με διάφορες εθνικές κουζίνες και είχε τη δυνατότητα να πειραματιστεί με υλικά που δεν είχε ξανασυναντήσει ποτέ.

Η μαθητεία του Τσελεμεντέ σε Γαλλία, Αγγλία, Ιταλία, Τουρκία και ΗΠΑ τον βοήθησε να ανανεώσει ριζικά την ελληνική κουζίνα με έθνικ στοιχεία και να συστήσει στο εγχώριο κοινό πινελιές γαλλικής, δυτικοευρωπαϊκής, ασιατικής, μεξικανικής, ακόμα και αφρικανικής κουζίνας, αφήνοντας κληρονομιά αυτό που είπαν αργότερα «ελληνική κατά τον Τσελεμεντέ κουζίνα»! Δεν παρέλειψε όμως να εμπλουτίσει τη μαγειρική του και με την αρχαία ελληνική παράδοση καθώς είχε μελετήσει ενδελεχώς την κουζίνα των αρχαίων Ελλήνων αναβιώνοντας παλιές διατροφικές συνήθειες και παραδοσιακές γεύσεις του τόπου μας, και συνήθιζε να δίνει στις δημιουργίες του αρχαιοπρεπή και ποιητικά ονόματα, προσέχοντας ιδιαιτέρως να είναι εύηχα.

Η επιτυχία του Νικόλαου Τσελεμεντέ είναι ότι κατάφερε να κάνει τους Έλληνες να αγαπήσουν τη μαγειρική και να εκτιμήσουν το καλό φαγητό. Όπως συνήθιζε να λέει και ο ακαδημαϊκός Σπύρος Μελάς, αυτός ο Τσελεμεντές «έσπρωξε την ελληνική κατσαρόλα στο σύγχρονο πολιτισμό».

Μια σπάνια συνέντευξη του Νικόλαου Τσελεμεντέ το 1933:

«Αν ρίψη κανείς μίαν απλή ματιά στις ευρωπαϊκές και αμερικανικές εφημερίδες και στα περιοδικά του καιρού αυτού, θα δή ότι το κάθε φύλλο περιέχει και ένα άρθρον ή μία έρευναν ή μίαν μελέτην ή και όλα μαζί επί ζητημάτων διαιτολογίας, βρωματολογίας και μαγειρικής. Εννοούμε τα έντυπα της μεγάλης και καθολικής κυκλοφορίας τα απευθυνόμενα εις το πολύ κοινόν. Όσον δια τα ειδικά έντυπα, επιστημονικά και μαγειρικά περιοδικά, θα εχρειάζετο κάπως σοβαρωτέρα παρακολούθησις αυτών, καθώς και των ειδικών ογκωδεστάτων συγγραμμάτων που βλέπουν ανά πάσαν εβδομάδα το φώς της δημοσιότητος. Και τότε θα έβλεπε κανείς, εν όλη τη εκτάσει της, την τεραστίαν κίνησιν που δημιουργείται σήμερα, τας παντοειδείς ζυμώσεις, και την αυτόχρημα επαναστατικήν τάσιν προς ανατροπήν των μέχρι τούδε παραδεδεγμένων, όσον αφορά την θρέψιν του ανθρωπίνου οργανισμού, την φυσιολογίαν της πέψεως, αλλά και την τέχνην της παρασκευής των τροφών, την αισθητικήν της γεύσεως ή μάλλον του «γούστου» - ας το πούμε έτσι δια να συμπεριλάβωμεν και τας αισθήσεις εκείνας αι οποίαι συντελούν εις την ανάπτυξιν της ορέξεως και την κανονικήν λειτουργίαν της πέψεως. Επειδή δε δεν πρόκειται περί «φιλολογικού» καυγά, αλλά περί ουσιωδεστάτου ζητήματος του οποίου ο αντίκτυπος εις την καθημερινήν μας ζωήν παίζει πρωτεύοντα ρόλον, δι’ αυτό η «Πατρίς» παρακολουθεί με ιδιαιτέραν προσοχήν την εξέλιξιν του όλου ζητήματος. Εις ένα από τα τελευταία της φύλλα εδημοσιεύθη ήδη εκτενές άρθρον του Γάλλου ιατρού κ. Γκουντοσώ, όπου αναπτύσσεται η πάχυνσις των κρεάτων της κουζίνας δι’ ενέσεων. Φυσικά δεν ήτο δυνατόν να περιορισθώμεν εις μίαν μονομερή και μονόπλευρον γνώμην. Εις την έρευνάν μας αυτήν, ευρήκαμε απαραίτητο να έχωμε την γνώμην ενός διεθνούς φήμης ειδικού, όπως ο κ. Νικόλαος Τσελεμεντές, και από τον οποίον εζητήσαμεν μίαν συνέντευξιν. *** Κατάκοιτος, λόγω ατυχήματος που του εστοίχισεν ένα κάταγμα την κνήμης, ο κ. Τσελεμεντές παρακολουθεί καθ’ όλον αυτό το διάστημα της μακράς του αναρρώσεως, το όλον ζήτημα που συγκεντρώνει σήμερα το παγκόσμιον ενδιαφέρον. Συγγράματα, βιβλία, εφημερίδες και περιοδικά κατακλύζουν το κρεββάτι του διανοούμενου μαγείρου. Και τον βρήκαμε πνιγμένο μέσα σ’ όλα αυτά, όταν τον επεσκέφθημεν δια να του ζητήσωμεν τας γνώμας του. -Διάβασα και εγώ –μας λέγει ο κ. Τσελεμεντές- το άρθρον του δόκτορος Γκουντοσώ στην «Πατρίδα». Το ότι ο κ. Γκουντοσώ προτείνει τας παχυντικάς του ενέσεις εις τα σφαγία δεν είνε τυχαίον. Έχει την ευρυτέραν του σημασίαν. Ο εν λόγω επιστήμων ανήκει εις την κατηγορίαν εκείνην των σημερινών διαιτολόγων που θέλουν ή να καταργήσουν την κουζίνα ή μάλλον να την μεταβάλλουν εις... φαρμακείον. Θα μιλήσω παρακάτω γι’ αυτό. Για την ώρα αι ενέσεις αυταί επί των σφαγίων,αν δεν είνε ανέφικτοι είνε εντελώε ανώφελοι. Επαναλαμβάνων ένα προς ένα τα δημοσιευθέντα επιχειρήματα του κ. Γκουντοσώ, ο κ. Τσελεμεντές τα ανατρέπη αποδεικνύων ότι όλες αυτές οι ενέσεις αντικαθίστανται στο κάτω-κάτω της γραφής με μια ή περισσότερες κουταλιές βούτυρο ή λάδι, δια να έχωμεν το ίδιο αποτέλεσμα στο μαγείρευμα. Αλλά –τονίζει- το πρόβλημα δεν είνε αυτό. Δεν είνε έτσι που θα καταστήσωμεν το κρέας τρυφερότερον και ευπεπτότερον.

-Πώς λοιπόν; -Απλούστατα εάν τελειοποιήσωμεν τον τρόπον της σφαγής των ζώων. Είνε αποδεδειγμένον ότι όταν το ζώον δεν εξαγριούται προ της σφαγής, όταν δεν το αναστατώνει το ένστικτον της αυτοσυντηρήσεως προ των φονικών οργάνων, και όταν δεν ταλαιπωρείται κατά την σφαγήν τότε το κρέας του είνε τρυφερό, μαλακό και εύπεπτο. Όλο λοιπόν το ζήτημα είνε να σφάζωνται τα ζώα δίχως να το καταλαβαίνουν. Επ’ αυτού ο κ. Τσελεμεντές αναφέρει πλείστα παραδείγματα, μεταξύ των οποίων και εκείνο των ελαφιών και των ζαρκαδιών. Όταν αυτά δεν σκοτώνονται ευθύς, όταν ταλαιπωρούνται κατόπιν μακράς καταδιώξεως από τους σκύλους κλπ τότε το κρέας των είνε τραχύ και δύσπεπτο.

*** -Αλλά όπως ήδη σας είπα –συνεχίζει ο κ. Τσελεμεντές- το σημείον αυτό δεν έχει παρά μίαν δευτερεύουσαν σημασίαν, εν σχέσει με την όλην δημιουργουμένην κίνησιν σήμερον, προς ανατροπήν της παραδεδεγμένης μαγειρικής. Οι κ. κ. διαιτολόγοι και βρωματολόγοι, παρ’ όλον το δίκαιον που έχουν να ασχολούνται με τα βασικά ζητήματα της διαιτητικής, έχουν ως τόσο το άδικο να θέλουν να υποκαταστήσουν και τον μάγειρον. Και επειδή δεν είνε και δεν ημπορούν φυσικά να είνε ταυτοχρόνως και μάγειροι, μεταβάλλονται και θέλουν να μας μεταβάλλουν και ημάς εις φαρμακοποιούς. Την δε καθημερινήν μας τροφήν θέλουν να μας την καταντήσουν ... φάρμακον. Θα έπρεπε δηλαδή να στερηθώμεν από την καθημερινήν μας τροφήν κάθε δυνατότητα απολαύσεως για να την μεταβάλωμε εις ένα... γιατρικό. Ένα γιατρικό που να το παίρνωμε όπως και όλα τα άλλα γιατρικά: δίχως όρεξιν, δίχως κέφι, δίχως απόλαυσιν ή και ακόμη με απέχθειαν και αποτροπιασμόν, όπως παίρνει κανείς όλα τα ανούσια και κακόγουστα φάρμακα. -Είνε λοιπόν τόσον απαραίτητον να προσδίδομεν την αίσθησιν της απολαύσεως στο φαϊ μας; -Ασχέτως της σκοπιμότητος αυτής καθ’ εαυτής των δεδομένων ωρισμένων των σημερινών διαιτολόγων, εκείνο που ενδιαφέρει είνε αυτή αύτη η θετική σκοπιμότης της απολαύσεως του φαγητού. Εάν η απόλαυσις αυτή δεν είχε άλλον λόγον παρά να παράσχη μίαν στιγμιαίαν και άνευ συνεπειών ή και βλαβερών συνεπειών ευχαρίστησιν του ουρανίσκου, τότε βέβαια το όλο ζήτημα δεν θα είχε την σημασίαν που έχει. Το γεγονός όμως είνε ότι η πέψις δεν αρχίζει ούτε από το στομάχι, το κατ’ εξοχήν λεπτόν και δύστροπον αυτό όργανον του ανθρωπίνου οργανισμού, ούτε καν από οιονδήποτε άλλο σημείον του πεπτικού σωλήνος. Και όχι από το στόμα, όπως επρέσβευε ο μέγας εκείνος φυσιολόγος μας, ο Ρήγας Νικολαϊδης. Εις την πραγματικότητα η πέψις αρχίζει από την... κουζίνα! Αρχίζει δηλαδή η πέψις από τον τρόπο της παρασκευής των εδεσμάτων και των φαγητών. Επί του σημείου αυτού ο κ. Τσελεμεντές επιμένει ιδιαιτέρως εις την έκκρισιν των στεγογώνων αδένων και του ρόλου του σιέλου εις την ανάμιξιν των μασσομένων τροφών.

Δια να επιτευχθή ακριβλως η έκκρισις αυτή, δια να «έλθη δηλαδή το σάλιο στο στόμα» πρέπει η τροφή να είνε ορεκτική εις την πρώτην της εμφάνισιν. Πρέπει, πριν ακόμη παράσχη την απόλαυσιν εις τα αισθητήρια της γεύσεως, να παράσχη απόλαυσιν εις τα αισθητήρια της οράσεως και της οσμής. Όταν δε μένη ικανοποιημένη η γεύσις, τότε η έκκρισις των αδένων του πεπτικού σωλήνος γίνεται άφθονος, η χώνευσις εύκολος και ταχεία, η δε αφομοίωσις πλήρης. Ιδού διατί, η παρασκευή του φαγητού έχει σημασίαν ανωτέραν ακόμη εκείνης των περιεχομένων συστατικών του. Εις τίποτε δεν ωφελεί ένα φαγητόν, με απολύτως θρεπτικά συστατικά, τα οποία όμως λόγω πλημμελούς εμφανίσεως δεν χωνεύονται και δεν αφομοιούνται. Συμπέρασμα όλων αυτών είνε ότι η κουζίνα δεν μπορεί και δεν πρέπει να μεταβληθή εις φαρμακείον, αλλά ούτε η μαγειρική εις φαρμακολογίαν... Και ο κ. Τσελεμεντές καταλήγει: Ας αποδώσωμεν μεγαλειτέραν σημασίαν εις τον τρόπον της παρασκευής και εμφανίσεως του φαγητού. Ας αναγνωρίσωμεν και ας εφαρμόσωμεν την μαγειρικήν ως μεγάλη, ευγενή και ωραίαν τέχνην». «Πατρίς», 1933, «Ω»