Το πρώτο πράγμα που αποζητούν να μάθουν οι περισσότεροι επενδυτές και συλλέκτες που εισέρχονται στην αγορά Τέχνης είναι ποιες υπογραφές ή ποιες κατηγορίες έργων μπορούν να έχουν αξία μεταπώλησης στο μέλλον.
Εκείνο, βέβαια, που απαντούν οι επικεφαλής των διεθνών οίκων, ξεγλιστρώντας από μια απάντηση-ρίσκο, είναι πως δεν μπορούν να είναι ειδικοί στις μελλοντικές προβλέψεις. Τονίζουν, όμως το εξής: πως όταν κάποιος είναι σε θέση να αποκτήσει ένα έργο που ανταποκρίνεται στις τάσεις της αγοράς ή ενός καταξιωμένου εικαστικού σε μια καλή τιμή, αποκλείεται να χάσει τα χρήματά του. Το δεύτερο που επισημαίνουν είναι πως αν κάποιος αγοράσει ένα έργο που ανταποκρίνεται στο γούστο του τότε έχει κάνει την καλύτερη επένδυση που θα μπορούσε να σκεφτεί.
Επόμενο είναι να σκεφτεί κανείς ποια έργα ταξινομούνται στους καταξιωμένους εικαστικούς… Αναμφίβολα, η κατηγορία των blue chips.
Τα έργα του Auguste Renoir ανήκουν στην κλάση αυτή, έχοντας αποφέρει υψηλά κέρδη στους ιδιοκτήτες τους. Και ένα από τα πιο ισχυρά παραδείγματα είναι ο πίνακάς του με τίτλο «Nature Morte au Melon, Amandes et Figues».
Ζωγραφίστηκε το 1882, μια εποχή που ο Renoir περνούσε μια περίοδο οικονομικής σταθερότητας, εργαζόμενος ως πορτραιτίστας στην κοινωνία της παρισινής μπουρζουαζίας. Από εκείνη την εποχή μέχρι σήμερα, το έργο έχει αλλάξει χέρια αρκετές φορές, ωστόσο στην εκατονταετία -137 χρόνια για την ακρίβεια- έχουν καταγραφεί τουλάχιστον εννέα επίσημοι ιδιοκτήτες του έργου. Οσον αφορά τις συναλλαγές στο ταμπλό της διεθνούς δευτερογενούς αγοράς, ο συγκεκριμένος πίνακας έχει εμφανιστεί τουλάχιστον τρεις φορές, για να καταλήξει στον δέκατο κάτοχο.
ΤΟ ΑΛΜΑ
Το 1927 ο πίνακας πωλήθηκε προς 9.500 δολάρια. Τιμή που, αν ακουγόταν σήμερα από επίσημα χείλη, θα σήμαινε αυτόματα πως πρόκειται για περίπτωση πλαστού έργου ή νόμιμου αντίγραφου.
Το έργο εμφανίστηκε ξανά στην αγορά έπειτα από πολλά χρόνια, το 1984. Η τιμή στην οποία «κλείδωσε» τότε η συναλλαγή άγγιξε τα 341.000 δολάρια. Είχε καταγράψει, δηλαδή, απόλυτη απόδοση 3.490%, ενώ κάθε χρόνο έφερνε απόδοση 6,5%.
Σχεδόν τρία χρόνια αργότερα, το έργο ξαναμπήκε σε συναλλαγή. Διπλασίασε την αξία του, αγγίζοντας τα 682.000 δολάρια στο Λονδίνο, με απόλυτη απόδοση 100% στην τριετία και ετήσια απόδοση 18,92%. Εκείνος που το είχε αποκτήσει είναι και ο τελευταίος πωλητής του έργου, καθώς το κράτησε στη συλλογή του για σχεδόν 33 έτη.
Το έργο εμφανίστηκε φέτος προς πώληση στον Οίκο Sotheby’s (Νέα Υόρκη), στη δημοπρασία Ιμπρεσιονιστών και Μοντέρνας Τέχνης (απογευματινό sale). Οι ειδικοί του οίκου έπεσαν μέσα στις προβλέψεις, εκτιμώντας την αξία του μεταξύ 2 και 3 εκατ. δολαρίων. Εντέλει, ο πίνακας άλλαξε χέρια επιτυγχάνοντας τελική τιμή 2,4 εκατ. δολαρίων, καταγράφοντας απόλυτη απόδοση 251,91%, ενώ η ετήσια απόδοσή του ανερχόταν στο 4,3%.
Αν τώρα θέλει να δει κανείς ολόκληρη την πορεία της αξίας του έργου από την πρώτη του πώληση, τότε θα διαπιστώσει ότι κάθε χρόνο σημείωνε απόδοση (με ανατοκισμό) 6,20%, ενώ η απόλυτη απόδοσή του, δηλαδή στα ενενήντα δύο χρόνια, άγγιξε το απίστευτο νούμερο του 25.163,16%.
