«Ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται», λέει η γνωστή παροιμία, που ταιριάζει γάντι στον υπουργό Οικονομικών, Χρήστο Σταϊκούρα. Οταν το καλοκαίρι του 2019 ανέλαβε τα ηνία της ελληνικής οικονομίας, πολλοί τον μακάριζαν, γιατί θα είχε την τύχη να οδηγήσει το καράβι σε ήρεμα νερά, με ούριο άνεμο, μετά από μια δεκαετία τρικυμίας, ενώ διάφοροι καλοθελητές έλεγαν ότι ο ρόλος του θα είναι διακοσμητικός, αφού σε συνθήκες ευημερίας οι κεντρικές αποφάσεις λαμβάνονται από το Μαξίμου. Γρήγορα, άπαντες υποχρεώθηκαν να καταπιούν τη γλώσσα τους και να φτύνουν τον... κόρφο τους που δεν βρίσκονται στη θέση του Χρήστου Σταϊκούρα, ο οποίος έπρεπε να διαχειριστεί μια κρίση μπροστά στην οποία ακόμα και το κραχ του 1929 ωχριούσε.

Αν και θα μπορούσε να υπόσχεται τα πάντα στους πάντες και να χαϊδεύει αυτιά, αν και θα μπορούσε να «πατήσει» στη χαλάρωση των κοινοτικών κανόνων για να μοιράσει χρήμα χωρίς αύριο, προκειμένου να μην υπάρχουν γκρίνιες, από την πρώτη στιγμή έως και τώρα, που η πανδημία επιμένει να δείχνει τα δόντια της, ο κ. Σταϊκούρας κινήθηκε βάσει σχεδίου και πάνω από όλα βάσει των ταμειακών και δημοσιονομικών αντοχών της χώρας.

Το αποτέλεσμα τον δικαιώνει 100%, καθώς αυτά τα 43 δισ. ευρώ που έπεσαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στην αγορά, αλλά πάντα στοχευμένα και όχι στα «τυφλά», διέσωσαν χιλιάδες θέσεις εργασίας, απέτρεψαν «λουκέτα» και διέψευσαν τις «Κασσάνδρες», που προέβλεψαν ή πόνταραν πολιτικά στην κατάρρευση του παραγωγικού ιστού. Ακόμα και τώρα, που το φως στην άκρη του τούνελ άρχισε να φαίνεται, ο υπουργός Οικονομικών γνωρίζει ότι υπάρχουν δύσκολα και κρίσιμα στοιχήματα, που πρέπει να κερδηθούν. Η έξοδος από την ενισχυμένη εποπτεία και πάνω από όλα η ανάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας είναι και προσωπικές προκλήσεις για τον υπουργό, που έχει, πλέον, αποδείξει ότι αντέχει στα δύσκολα...