«Πριν από σχεδόν μια δεκαετία, η Ελλάδα φαινόταν ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να ανακάμψει από τα οικονομικά και πολιτικά της τραύματα. Την Παρασκευή ο οίκος πιστοληπτικής αξιολόγησης Standard & Poor's έδωσε την επενδυτική βαθμίδα στα ελληνικά ομόλογα», σημειώνει το άρθρο, κάνοντας λόγο για έναν στόχο του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος στέφθηκε με επιτυχία. Η Wall Street Journal γράφει, ωστόσο, ότι η εξέλιξη αυτή, δηλαδή η ανάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας, «υποτιμά την κλίμακα του μετασχηματισμού που έχει επιφέρει ο κ. Μητσοτάκης στην Αθήνα».

Σύμφωνα με την εφημερίδα, αυτό που διαφοροποιεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη από τον προκάτοχό του, είναι ότι επικεντρώθηκε στην οικονομική ανάπτυξη. «Ο κ. Μητσοτάκης,  από τότε που έδιωξε τον κ. Τσίπρα και επανέφερε το κεντροδεξιό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας στην εξουσία το 2019, μείωσε τον εταιρικό φορολογικό συντελεστή στο 22% από 29%, εργάστηκε για τον εξορθολογισμό των κρατικών λειτουργιών και τώρα προωθεί τις ιδιωτικοποιήσεις», αναφέρει το άρθρο.

Ενώ για τον Αλέξη Τσίπρα, σημειώνει: «ο κ. Τσίπρας παραλίγο να τινάξει στον αέρα την ευρωζώνη, αρνούμενος να τηρήσει τους όρους διάσωσης και φτάνοντας στο σημείο να οργανώσει ένα αποτυχημένο δημοψήφισμα για την παραμονή της χώρας στο ευρώ, πριν απομακρυνθεί από το χείλος του γκρεμού. Στη συνέχεια υπέγραψε μια συμφωνία διάσωσης με τους δικούς της αυστηρούς δημοσιονομικούς όρους».

Όπως σημειώνει η Wall Street Journal, αυτή τη στιγμή υπάρχει στη χώρα αισιοδοξία που «εξηγεί γιατί η οικονομία αναμένεται να αναπτυχθεί φέτος κατά περίπου 2,5%, η S&P αναμένει ότι το δημόσιο χρέος θα μειωθεί στο 146% του ΑΕΠ από 189% το 2020 και οι επενδύσεις πληθαίνουν. Όλα αυτά συνέβησαν παρά την πανδημία, τη μεταναστευτική κρίση και αρκετές φυσικές καταστροφές. Εξηγεί επίσης γιατί ο κ. Μητσοτάκης κέρδισε την επανεκλογή του με άνεση αυτό το καλοκαίρι».

Το άρθρο γνώμης αναφέρει, τέλος, ότι παρότι η ελληνική οικονομία εξακολουθεί να αντιμετωπίζει προκλήσεις, «ο κ. Μητσοτάκης έχει καταλάβει ότι μια ατζέντα οικονομικής ανάπτυξης είναι το βασικό συστατικό για να εξασφαλίσει την υποστήριξη γι’ αυτές τις μεταρρυθμίσεις - και για την δημοσιονομική ισορροπία», και καταλήγει ότι «αυτό είναι ένα μάθημα που η υπόλοιπη Ευρώπη -και η Αμερική- θα μπορούσε να διδαχθεί από τον πρώην αδύναμο κρίκο της ηπείρου».