Την «τιμητική» της έχει και πάλι η Ελλάδα στο διεθνή Τύπο, με τη βρετανική εφημερίδα "Independent" αυτή τη φορά να αποτυπώνει με μελανά χρώματα την κατάσταση στη χώρα μας και τις προοπτικές εξόδου απ’ την κρίση και να περιγράφει τα αδιέξοδα στη διαπάλη μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών, αλλά κυρίως μεταξύ των δανειστών σ’ ένα άρθρο γνώμης, όπου χαρακτηρίζει ανθρωπιστικό ζήτημα τη δημοσιονομική κρίση χρέους στην Ελλάδα.

«Η αγωνία της Ελλάδας παρατείνεται, όπως μας θυμίζουν τα σχόλια του Γερμανού υφυπουργού Οικονομικών Γενς Σπαν, ο οποίος είπε ότι δεν θα πρέπει να παραχωρηθεί στην Ελλάδα δυνατότητα “bail in”, με τους πιστωτές να υφίστανται απώλειες στα δάνειά τους.

Το ΔΝΤ θέλει ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, αλλά η Γερμανία αντιτίθεται όχι μόνον επειδή είναι ο μεγαλύτερος πιστωτής της Ελλάδας, αλλά κι η χώρα με τη μεγαλύτερη συνεισφορά στον ESM, που έχει να καταβάλει νέα δόση στην Ελλάδα το καλοκαίρι για να τη βοηθήσει να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της. Μια ομάδα Ευρωπαίων διαπραγματευτών, συν το ΔΝΤ, αναμένεται να επιστρέψουν αυτή την εβδομάδα στην Αθήνα σε μια προσπάθεια να κλείσουν μια συμφωνία. Αλλά υπάρχει χάσμα όχι μόνον μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και των δανειστών της, αλλά και μεταξύ των διαφόρων πιστωτών.

Η ομάδα των Ευρωπαίων διαπραγματευτών καθοδηγούμενη στην πράξη απ’ τη Γερμανία, υποστηρίζει ότι το πρόβλημα δεν είναι το μέγεθος του ελληνικού χρέους, αλλά η βραδεία ανάπτυξη της χώρας κι η αποτυχία να κάνει μεταρρυθμίσεις. Παραπέμπουν στο παράδειγμα της Ισπανίας, η οποία έκανε μαζικές οικονομικές μεταρρυθμίσεις και τώρα αναπτύσσεται γρήγορα, με ρυθμό 3,2% πέρυσι. Αν διαγραφούν τα χρέη της Ελλάδας αυτό δεν θα ήταν δίκαιο για άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Στην πραγματικότητα δεν είναι μόνον θέμα δικαιοσύνης. Αν το χρέος της ελληνικής κυβέρνησης δεν αξίζει την ονομαστική του αξία, τότε θα είναι δύσκολο να μπορέσει να παραμείνει η χώρα στην ευρωζώνη. Η ΕΚΤ λειτουργεί στη βάση ότι το χρέος όλων των κρατών μελών είναι 100% ασφαλές. Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είχε προετοιμαστεί για έξοδο της Ελλάδας απ’ την ευρωζώνη σε προηγούμενες διαπραγματεύσεις. Έκτοτε η υποστήριξη προς το κοινό νόμισμα μειώθηκε με την Γαλλίδα προεδρική υποψήφια Μαρίν Λεπέν να ζητά δημοψήφισμα για τη συμμετοχή της Γαλλίας στο ευρώ, ενώ αιωρείται η απειλή ανάλογων δημοψηφισμάτων σε Ολλανδία και Ιταλία.

Άρα δεν πρόκειται μόνον για ένα τεχνικό ζήτημα για την πλέον κατάλληλη μορφή ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους. Ούτε είναι μόνον ένα θέμα ισότιμης μεταχείρισης διαφόρων μελών της ευρωζώνης. Ούτε είναι ακόμη θέμα μόνον για το μέλλον της ευρωζώνης. Όλα αυτά μετρούν, αλλά ένα πράγμα μετρά περισσότερο. Πρόκειται για ανθρωπιστικό ζήτημα, γιατί ο ελληνικός λαός αντιμετωπίζει μια κοινωνική και ανθρωπιστική καταστροφή.

Η ελληνική οικονομία έχει συρρικνωθεί πάνω από 25% την τελευταία δεκαετία. Ο πόνος που αυτό προκαλεί είναι αρκετά εμφανής, αλλά δεν μοιράζεται δίκαια. Οι συνταξιούχοι είδαν το εισόδημά τους να κόβεται στο μισό, ενίοτε δε και περισσότερο. Το σύστημα υγείας δέχεται τεράστια πίεση, κάποια φάρμακα δεν είναι πλέον διαθέσιμα. Η ανεργία είναι επισήμως στο 23% και διπλάσια στους νέους. Οι τυχεροί νέοι με πολύ καλό μορφωτικό επίπεδο μπορούν να αποδράσουν μεταναστεύοντας στη Βρετανία ή τη Γερμανία, όπου υπάρχουν θέσεις εργασίας. Για τους μεγαλύτερους και τους λιγότερους τυχερούς δεν υπάρχει απόδραση. Απλώς πασχίζουν να τα βγάλουν πέρα, συχνά με τη βοήθεια φιλανθρωπικών οργανώσεων. Φυσικά και υπήρξε τεράστια κακοδιαχείριση της ελληνικής οικονομίας, αλλά δεν είναι οι υπεύθυνοι γι’ αυτό που υποφέρουν τώρα.

Η τραγωδία είναι ότι υπάρχει ένα καθιερωμένο μονοπάτι που μπορούν να ακολουθήσουν χώρες με οικονομικές δυσκολίες για να επαναφέρουν σε τροχιά τις οικονομίες τους. Κι αυτό περιλαμβάνει τρία πράγματα: ελάφρυνση του χρέους, υποτίμηση του νομίσματος και δομικές μεταρρυθμίσεις. Η Ελλάδα αναγκάστηκε να κάνει το τελευταίο, αλλά οι πρώτες δύο επιλογές δεν είναι διαθέσιμες. Σε κάποιο στάδιο θα πρέπει να γίνει ελάφρυνση του χρέους και πολλοί πιστεύουν ότι θα πρέπει να γίνει και υποτίμηση. Στο μεταξύ η αγωνία συνεχίζεται, προκαλώντας το μέγιστο πόνο στους λιγότερο ικανούς να τον αντέξουν...».