Του Νίκου Σίμου,

Εν πρώτοις θα πρέπει να αισθανθούμε εθνικώς υπερήφανοι που η κυρία Αμάλ Κλούνεϊ, στο πρώτο της ταξίδι μακριά από τον γόη σύζυγό της, τον «απατά» με Καρυάτιδες του Μουσείου Ακρόπολης. Ενώ λοιπόν έρχεται η πρώην κυρία Αλαμουντίν για θεάρεστο έργο πολιτιστικής βαρύτητας, ο ταλαίπωρος σύζυγος απλώς θα διαφημίζει ιταλικούς καφέδες, στρέτους,λούνγκους και μακιάτους. Quelle decadence, mon Dieu!

Η ευειδεστάτη κυρία Κλούνεϊ, το γένος Αλαμουντίν, βεβαίως δεν ήλθε ως αρχαιολάτρης, αλλά μάλλον ως ευρωλάτρης. Δηλαδή λάτρης του ευρώ και όχι της Ευρώπης, για να μη παρεξηγούμαστε. Τώρα αν θα καταφέρει να επιστραφούν τα γλυπτά του Παρθενώνα από το Βρεταννικό Μουσείο είναι άλλη παράγραφος. Διότι εμείς μεν, το να μπούμε σε δικαστικούς αγώνες με μία χώρα της ΕΕ η οποία μπορεί να μην είναι στην ευρωζώνη, πλην όμως της σφίγγεται το στομάχι κάθε φορά που η Ευρώπη μας στέλνει και από μία δόση, είναι κάτι που δεν θέλουμε. Διότι η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη μας έχει υποχρεώσει. Να μην τους ζορίζουμε κιόλας....

Τότε τι ήλθε να κάνει η ευειδής κυρία; Να φωτίσει το Μουσείο της Ακρόπολης που έγραψε και το Παρί-Ματς; Όχι βέβαια, αλλά να παράσχει νομικές συμβουλες, όπως μας διαφώτισε το γαλλικό περιοδικό, στην κυβέρνηση για το πως θα διεκδικήσουμε τα κλεμμένα. Βεβαίως το περιοδικό που του αρέσουν και τα σκανδαλάκια δεν είχε λεπτομέρειες περί των νομικών συμβουλών, ενώ αντιθέτως ήταν λεπτομερειακό για τα συνολάκια που φορούσε η κυρία Κλούνεϊ.

Επειδή το περιεχόμενο οποιασδήποτε κλοπής επιστρέφεται στόν νόμιμο κάτοχό του, μόλις ο δράστης της κλοπής συλληφθεί και βρεθούν, ασφαλώς και τα κλοπιμαία, στη συγκεκριμένη περίπτωση μάλλον θα μείνουμε με την λαχτάρα, Διότι είναι γνωστός μεν ο κλέφτης πλην όμως έχει αποδημήσει αιώνες πριν, και ...αστυνομία δεν υπάρχει για να κάνει κάποια σύλληψη έστω και των κληρονόμων του. Από τη στιγμή δε που ο ο μακαρίτης τα κλεμμένα τα έχει «παρκάρει» σε κρατική γωνιά, οι ελπίδες μας περιορίζονται αισθητώς. Διότι, πέρα;ν όλων των άλλων, υπάρχουν τόσα κλεμμένα στα πιο ξακουστά Μουσεία, που έτσι και αρχίσει η φάμπρικα της επιστροφής τους στους δικαιούχους, τα Μουσεία θα αδειάσουν.

Μας αρέσει όμως να βαυκαλιζόμαστε. Κάτι η προσμονή να αναδυθεί εκ του σπηλαιώδους τάφου ο Μεγαλέξανδρος –αν και η κυρία Αρβελέρ πιστεύει ότι μόνο τα ψαροκόκκαλα της γοργόνας του θα βρεθούν. Κάτι τα κλεμμένα του Έλγιν, σιγά σιγά ανακαλύπτουμε και πάλι την αρχαιολατρεία μας. Με την υπερβολή μάλιστα που μας διακρίνει ως λαό, δεν αποκλείεται να λανσάρουμε και τη μόδα της χλαμύδας. Σκέτη Απέλλα θα ήταν το υπουργικό συμβούλιο.

Η πραγματικότητα είναι σκληρή. Μπορεί να δώσαμε τα φώτα του Πολιτισμού κάποτε, αλλά αυτή η εγγυητική έχει λήξει προ πολλών αιώνων. Και οι μπαταξήδες που τους μάθαμε γράμματα, μας λιβανίζουν μεν –γι’ αυτό επελέγη και Λιβανέζα

νομικός- επειδή ξέρουν το ψώνιο μας, αλλά γι’ αυτούς ο δανειολήπτης δεν έχει ιστορία. ‘Αλλωστε και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, άνθρωπος προσγειωμένος, γινόταν έξαλλος κάθε φορά που οι ξένοι ηγέτες αναφέρονταν στην αρχαία Ελλάδα, αλλά δεν υμνούσαν τη σύγχρονη. Και αυτός μεν είχε να επιδείξει μία άλλη Ελλάδα. Εμείς, επειδή σήμερα μόνο ανεξόφλητα γραμμάτια έχουμε στα χέρια και φτώχεια, πουλάμε «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’αγόρι μου». Και πιστεύουμε ότι θα σωθούμε επειδή είμαστε καλοί στις ονειροπολήσεις. Ή για την ακρίβεια, αν θέλουμε να αναφερθούμε στην εξουσία, στις ονειρο-πωλήσεις....