Γιώργος Κοτανίδης: Πολιτικοποιήθηκα με την δολοφονία Λαμπράκη
Ματινα Σπυροπουλου
Κάνει πάντα ιδιαίτερα πράγματα θεατρικά και τηλεοπτικά και μας εκπλήσσει ευχάριστα. Αυτή την φορά θα δούμε τον Γιώργο Κοτανίδη σε κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί.
Στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων –τιμώντας τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από τη Γενοκτονία των Ποντίων– θα ακουστεί η Οδύσσεια στην ποντιακή διάλεκτο σε μετάφραση Παύλου Κοτανίδη από τον ηθοποιό και τον δεξιοτέχνη της ποντιακής λύρας Παναγιώτη Κογκαλίδη.
«Η διάσωση και η έγγραφη αποτύπωση της ποντιακής διαλέκτου ήταν ένας από τους στόχους ζωής του πατέρα μου Παύλου Κοτανίδη. Ήδη από το 1951 στα 35 του, έγραψε, δημοσίευσε και ανέβασε στη Δράμα το έργο «Ναϊλοί ποι’ κ’ εξέρ» που θα πει αλίμονο σ’ αυτόν που δεν ξέρει. Αργότερα συνέχισε να γράφει έργα στην ποντιακή διάλεκτο. Το πάθος του όμως ήταν τα Ομηρικά έπη, ολοκλήρωσε την «Οδύσσεια» ύστερα από πέντε χρόνια επίμονης δουλειάς, η οποία παρουσιάστηκε σε λαμπρή εκδήλωση στην Παλιά Βουλή. Ήταν όνειρο ζωής μου να αναδείξω την δουλειά του. Με ενδιαφέρει να παρουσιάσω στο ελληνικό κοινό θέματα και θεάματα που δεν έχει ξαναδεί»
Ο αγαπημένος ηθοποιός μίλησε και για το ελληνικό θεατρικό κοινό.
«Πιστεύω ότι το κοινό μας βρίσκεται πλέον σε υψηλό επίπεδο γιατί επί πολλά χρόνια ανεβαίνουν έργα που το εκπαίδευσαν. Βέβαια υπάρχει ένας πληθωρισμός έργων και παραστάσεων που παίζονται για λίγο και πληρώνονται αυτοί που εκμεταλλεύονται τις αίθουσες ενώ οι ηθοποιοί μένουν απλήρωτοι. Αυτό είναι κακό»
Τι είναι όμως τελικά για τον Γιώργο Κοτανίδη η επιτυχία;
«Για μένα επιτυχία δεν είναι απλά να γεμίζει το θέατρο και να σε προβάλλει ο Τύπος. Επιτυχία είναι να βουτάς πρώτα στα βαθειά και να δουλεύεις πολύ. Αν το αποτέλεσμα αυτής της δουλειάς έχει επιτυχία, τότε χαίρομαι διπλά»
Ο ηθοποιός παραδέχεται ότι έχει περάσει δύσκολα σε αυτή την δουλειά.
«Έχω περάσει πολύ δύσκολα αλλά αυτό οφείλεται κυρίως στις επιλογές μου. Πάντα υπάρχουν αρνητικοί συνάδελφοι ή δημοσιογράφοι αλλά δεν έχω κανένα παράπονο γιατί όπως είπα για όλα φταίει το κεφάλι μου!»
Ποια η γνώμη του όμως για τους νέους που βγαίνουν από κάποια ριάλιτι και δηλώνουν ηθοποιοί;
«Mεγάλη συζήτηση. Παλιότερα υπήρχε η περίφημη «Άδεια ασκήσεως επαγγέλματος του ηθοποιού» που έβαζε περιορισμούς. Αγωνίστηκα για να καταργηθεί γιατί κανείς δεν μπορεί να ορίσει ποιός θα γίνει καλλιτέχνης, ηθοποιός ή ζωγράφος. Από αυτήν την άποψη δεν με ενοχλεί αν θα ανέβει στη σκηνή ένας προβεβλημένος από ριάλιτι. Είναι μια κατηγορία θεαμάτων με αποκλειστικό κριτήριο να γεμίσει το μαγαζί. Από την άλλη υπάρχουν θεάματα υψηλής ποιότητας που δημιουργούνται από ταλαντούχους καλλιτέχνες νέους και παλιότερους. Εμένα με ενδιαφέρουν αυτά»
Παρακολουθεί τηλεόραση και του αρέσουν τα θεάματα που έχουν ουσία αν και όπως λέει «δυστυχώς υπάρχουν και πολλά σκουπίδια»
Τον ενοχλεί «η αγένεια, η επιθετικότητα στους δρόμους, η άρνηση των πιτσιρικάδων στο μετρό να δώσουν θέση σε ηλικιωμένους ή εγκύους, η αδιαφορία για το περιβάλλον και ο ατομισμός» ενώ τον στενοχωρεί η έλλειψη κοινωνικής συνείδησης από τους πολίτες που κοιτάνε μόνον την πάρτη τους. «Ο τρόπος που οδηγούμε και παρκάρουμε είναι η εικόνα μας»
Ο ηθοποιός παραδέχεται οτι είναι «πολιτικό ζώον από μικρός».
«Πάντα με ενδιαφέρει η πολιτική σαν πολίτη. Πολιτικοποιήθηκα όταν βρέθηκα έφηβος ακόμη, μπροστά στην δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη. Όταν ήμουν είκοσι, έγινε η δικτατορία και αγωνίστηκα εναντίον της με όλες μου τις δυνάμεις με όλες τις συνέπειες. Τώρα πια με απογοητεύει η λάθος αντίδραση στην κρίση και η άρνηση να παραδεχτούμε τα δικά μας λάθη. Με θλίβει το ότι οι πολιτικοί μας έριξαν όλη την ευθύνη στους ξένους και κάλυψαν τα δικά τους και τα δικά μας λάθη. Αν αρνείσαι να δεις τα λάθη σου, δεν τα διορθώνεις»
Θα ήθελε ιδανικά οι άνθρωποι να απαλλαγούν από τα υλικά αγαθά. «Ουκ επ άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος» είπε ο Χριστός αλλά πόσοι πιστοί το εφαρμόζουν; Πιστεύω ότι η φτωχή Ελλάδα ήταν πιο ευτυχισμένη από την πλούσια γιατί χάθηκε το πνεύμα της αγάπης και της αλληλεγγύης» Και ελπίζει «να βαθύνει η δημοκρατία μας.... Να καταλάβουν οι πολίτες την ευθύνη τους απέναντι στην πολιτεία και να πάψουν να κυνηγούν το βόλεμά τους μέσω διορισμών, να καταργήσουν οι ίδιοι τις πελατειακές σχέσεις που κρατούν την κοινωνία μας δέσμια της καθυστέρησης»
***Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ
Στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων –τιμώντας τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από τη Γενοκτονία των Ποντίων– θα ακουστεί η Οδύσσεια στην ποντιακή διάλεκτο σε μετάφραση Παύλου Κοτανίδη από τον ηθοποιό και τον δεξιοτέχνη της ποντιακής λύρας Παναγιώτη Κογκαλίδη.
«Η διάσωση και η έγγραφη αποτύπωση της ποντιακής διαλέκτου ήταν ένας από τους στόχους ζωής του πατέρα μου Παύλου Κοτανίδη. Ήδη από το 1951 στα 35 του, έγραψε, δημοσίευσε και ανέβασε στη Δράμα το έργο «Ναϊλοί ποι’ κ’ εξέρ» που θα πει αλίμονο σ’ αυτόν που δεν ξέρει. Αργότερα συνέχισε να γράφει έργα στην ποντιακή διάλεκτο. Το πάθος του όμως ήταν τα Ομηρικά έπη, ολοκλήρωσε την «Οδύσσεια» ύστερα από πέντε χρόνια επίμονης δουλειάς, η οποία παρουσιάστηκε σε λαμπρή εκδήλωση στην Παλιά Βουλή. Ήταν όνειρο ζωής μου να αναδείξω την δουλειά του. Με ενδιαφέρει να παρουσιάσω στο ελληνικό κοινό θέματα και θεάματα που δεν έχει ξαναδεί»
Ο αγαπημένος ηθοποιός μίλησε και για το ελληνικό θεατρικό κοινό.
«Πιστεύω ότι το κοινό μας βρίσκεται πλέον σε υψηλό επίπεδο γιατί επί πολλά χρόνια ανεβαίνουν έργα που το εκπαίδευσαν. Βέβαια υπάρχει ένας πληθωρισμός έργων και παραστάσεων που παίζονται για λίγο και πληρώνονται αυτοί που εκμεταλλεύονται τις αίθουσες ενώ οι ηθοποιοί μένουν απλήρωτοι. Αυτό είναι κακό»
Τι είναι όμως τελικά για τον Γιώργο Κοτανίδη η επιτυχία;
«Για μένα επιτυχία δεν είναι απλά να γεμίζει το θέατρο και να σε προβάλλει ο Τύπος. Επιτυχία είναι να βουτάς πρώτα στα βαθειά και να δουλεύεις πολύ. Αν το αποτέλεσμα αυτής της δουλειάς έχει επιτυχία, τότε χαίρομαι διπλά»
Ο ηθοποιός παραδέχεται ότι έχει περάσει δύσκολα σε αυτή την δουλειά.
«Έχω περάσει πολύ δύσκολα αλλά αυτό οφείλεται κυρίως στις επιλογές μου. Πάντα υπάρχουν αρνητικοί συνάδελφοι ή δημοσιογράφοι αλλά δεν έχω κανένα παράπονο γιατί όπως είπα για όλα φταίει το κεφάλι μου!»
Ποια η γνώμη του όμως για τους νέους που βγαίνουν από κάποια ριάλιτι και δηλώνουν ηθοποιοί;
«Mεγάλη συζήτηση. Παλιότερα υπήρχε η περίφημη «Άδεια ασκήσεως επαγγέλματος του ηθοποιού» που έβαζε περιορισμούς. Αγωνίστηκα για να καταργηθεί γιατί κανείς δεν μπορεί να ορίσει ποιός θα γίνει καλλιτέχνης, ηθοποιός ή ζωγράφος. Από αυτήν την άποψη δεν με ενοχλεί αν θα ανέβει στη σκηνή ένας προβεβλημένος από ριάλιτι. Είναι μια κατηγορία θεαμάτων με αποκλειστικό κριτήριο να γεμίσει το μαγαζί. Από την άλλη υπάρχουν θεάματα υψηλής ποιότητας που δημιουργούνται από ταλαντούχους καλλιτέχνες νέους και παλιότερους. Εμένα με ενδιαφέρουν αυτά»
Παρακολουθεί τηλεόραση και του αρέσουν τα θεάματα που έχουν ουσία αν και όπως λέει «δυστυχώς υπάρχουν και πολλά σκουπίδια»
Τον ενοχλεί «η αγένεια, η επιθετικότητα στους δρόμους, η άρνηση των πιτσιρικάδων στο μετρό να δώσουν θέση σε ηλικιωμένους ή εγκύους, η αδιαφορία για το περιβάλλον και ο ατομισμός» ενώ τον στενοχωρεί η έλλειψη κοινωνικής συνείδησης από τους πολίτες που κοιτάνε μόνον την πάρτη τους. «Ο τρόπος που οδηγούμε και παρκάρουμε είναι η εικόνα μας»
Ο ηθοποιός παραδέχεται οτι είναι «πολιτικό ζώον από μικρός».
«Πάντα με ενδιαφέρει η πολιτική σαν πολίτη. Πολιτικοποιήθηκα όταν βρέθηκα έφηβος ακόμη, μπροστά στην δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη. Όταν ήμουν είκοσι, έγινε η δικτατορία και αγωνίστηκα εναντίον της με όλες μου τις δυνάμεις με όλες τις συνέπειες. Τώρα πια με απογοητεύει η λάθος αντίδραση στην κρίση και η άρνηση να παραδεχτούμε τα δικά μας λάθη. Με θλίβει το ότι οι πολιτικοί μας έριξαν όλη την ευθύνη στους ξένους και κάλυψαν τα δικά τους και τα δικά μας λάθη. Αν αρνείσαι να δεις τα λάθη σου, δεν τα διορθώνεις»
Θα ήθελε ιδανικά οι άνθρωποι να απαλλαγούν από τα υλικά αγαθά. «Ουκ επ άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος» είπε ο Χριστός αλλά πόσοι πιστοί το εφαρμόζουν; Πιστεύω ότι η φτωχή Ελλάδα ήταν πιο ευτυχισμένη από την πλούσια γιατί χάθηκε το πνεύμα της αγάπης και της αλληλεγγύης» Και ελπίζει «να βαθύνει η δημοκρατία μας.... Να καταλάβουν οι πολίτες την ευθύνη τους απέναντι στην πολιτεία και να πάψουν να κυνηγούν το βόλεμά τους μέσω διορισμών, να καταργήσουν οι ίδιοι τις πελατειακές σχέσεις που κρατούν την κοινωνία μας δέσμια της καθυστέρησης»
***Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ
