Κι όμως, ο άνθρωπος που έδωσε το δαχτυλίδι της διαδοχής στον Αλέξη Τσίπρα και τον έχρισε αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέκος Αλαβάνος, βγαίνει στο αντάρτικο, όχι όμως το αριστερό όπως θα περίμενε κανείς. Την εποχή του κοροναϊού και της πανδημίας που πλήττει τον πλανήτη, ο Αλέκος Αλαβάνος ζητά… την περιφορά του Επιταφίου. Το επιχείρημά του είναι πως η περιφορά του Επιταφίου είναι μια «βαθιά παράδοση του λαού μας».

Την ώρα που η παγκόσμια κοινότητα πολιτική και επιστημονική αναγνωρίζει ότι η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο έδρασε άμεσα κατά της πανδημίας, αλλά και πιο αποτελεσματικά από κάθε άλλη χώρα, ο Αλέκος Αλαβάνος αμφισβητεί τα μέτρα προστασίας και τις απαγορεύσεις σχετικά με την λειτουργία των Εκκλησιών, κάτι που και η ίδια η Εκκλησία, όχι μόνο έχει αποδεχθεί, αλλά παροτρύνει  τους πιστούς, όσο θα υπάρχουν τα μέτρα καραντίνας να μην εκκλησιάζονται.

 Ειδικότερα, ο Αλέκος Αλαβάνος σε ανακοίνωση που απέστειλε στα ΜΜΕ, επικρίνει ως λάθος την απόφαση να απαγορευτεί εφέτος η περιφορά του επιταφίου. Προτείνει λοιπόν περιφορά του Επιταφίου με έναν ιερέα και τους πιστούς να μην ακολουθούν αλλά να ψέλνουν από τα μπαλκόνια τους το «Αι γενεαί πάσαι...».

Με αυτόν τον τρόπο και με τον ψαλμό από τα μπαλκόνια, ο κ. Αλαβάνος εκτιμά πως θα τόνωνε ψυχολογικά τους ανθρώπους που βρίσκονται τόσες ημέρες στο σπίτι τους κλεισμένοι «και απομονωμένοι, και θα μας κάνει να νιώσουμε πως είμαστε ο ένας συναισθηματικά δίπλα στον άλλο και θα ξεπεράσουμε μαζί το κακό».

 Αναλυτικά η ανακοίνωση του Αλέκου Αλαβάνου:

 «Η περιφορά του Επιταφίου είναι μια βαθιά παράδοση του λαού μας. Οι πηγές της βρίσκονται χιλιετίες πίσω, πριν τον Χριστιανισμό, στις μυσταγωγίες και τα πανηγύρια για τον Διόνυσο, στις τελετές για τον Άδωνι.

 Γιατί τη στερούμε τόσο απόλυτα φέτος από την κοινωνία, όταν, στις σημερινές συνθήκες, σε κάθε οικογένεια επικρέμαται ο φόβος του πένθους, υπάρχει η μοναξιά, αλλά και υπερίπταται η ελπίδα του λυτρωμού;

 Γιατί να μην τελεστεί η περιφορά του Επιταφίου στους δρόμους των πόλεων, με έναν ιερέα μόνο, έναν ψάλτη, έναν νεωκόρο που θα κρατάει μια ανθοδέσμη με βιολέτες, ώστε να διατηρηθεί πλήρως η κοινωνική απόσταση;

 Και να μπορούν μικροί και μεγάλοι από τα μπαλκόνια να τραγουδούν με την ψυχή τους το “Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τη ταφή Σου…”; Και να νιώσει ο λαός μας ότι είναι κοινή η μοίρα σε κάθε μπαλκόνι, ότι αν και απομονωμένοι, είμαστε ο ένας συναισθηματικά δίπλα στον άλλο και θα ξεπεράσουμε μαζί το κακό;

 Η πολιτεία οφείλει να είναι στο θέμα του ιού αποφασιστική και αποτελεσματική, αλλά δεν χρειάζεται να στερείται συναισθήματος και να μην παίρνει υπόψη τη σημασία της εμψύχωσης του λαού μας».

 Ο κίνδυνος όμως που ελοχεύει μια τέτοια πρόταση, θα ήταν να υπάρξουν άνθρωποι που δεν θα μείνουν στα μπαλκόνια και θα θελήσουν να κατέβουν στον δρόμο όπως επίσης και να περάσει ένα μέτρο χαλάρωσης που θα οδηγήσει σε αύξηση των απείθαρχων ιερέων και πιστών, όπως πρόσφατα έγινε με τα περιστατικά στο Κουκάκι και την Κέρκυρα…»