Τη δεκαετία του 1980, στον ξεροπόταµο πλέον του Κατσαµπά, που χωρίζει την οµώνυµη λαϊκή συνοικία στο Ηράκλειο της Κρήτης από την Αλικαρνασσό, µια παρέα από πιτσιρικάδες έχει πάρει ένα ξύλινο κασόνι και το χρησιµοποιεί για βάρκα, προκειµένου να περάσει στην αντίπερα όχθη. Καπετάνιος του µικρού «πειρατικού», τότε που ο Κατσαµπάς κατέβαζε µπόλικο νερό, το «Νικολιό» του Μαρίνου και της Πόπης, όπως τον αποκαλούσαν χαϊδευτικά οι γείτονες και οι συγγενείς του.
Και µπορεί το πέρασµα από τα παιδικά χρόνια της αθωότητας στην εφηβεία και την ενηλικίωση να διαρκεί ελάχιστα λεπτά όταν ξεφυλλίζεις το άλµπουµ της ζωής σου, ωστόσο από τότε που ο Νίκος Ανδρουλάκης έπαιζε µε τους φίλους του στα «ρηχά του Κατσαµπά» έχουν περάσει τριάντα πέντε χρόνια και πλέον καλείται να αποδείξει πως είναι καλός καπετάνιος στα βαθιά και αχαρτογράφητα νερά της πολιτικής.
Στην τελευταία του συνέντευξη στα «Π», όταν ρωτήθηκε αν «ΠΑΣΟΚ γεννιέσαι ή γίνεσαι;» ο ίδιος απαντούσε πως «το γεγονός ότι µεγάλωσα σε µια δηµοκρατική οικογένεια, όπου οι γονείς ήταν ΠΑΣΟΚ, ο ένας παππούς αριστερός, ενώ ο άλλος µετριοπαθής κεντρώος, σίγουρα µε επηρέασε». Σε κάθε περίπτωση, όµως, µπορεί να θεωρηθεί «ΠΑΣΟΚ από κούνια», αφού ο πατέρας του, Μαρίνος, δραστήριο µέλος του κόµµατος στο Ηράκλειο, τον έπαιρνε µαζί του στις µεγάλες συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ στην περιοχή. Πριν καλά-καλά πάει στο γυµνάσιο, βρέθηκε µε τη σηµαία του ΠΑΣΟΚ στις µεγάλες συγκεντρώσεις στο Ηράκλειο, για να δει από κοντά τον Α. Παπανδρέου και τον Γ. Γεννηµατά.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης με τον πατέρα του σε εκδήλωση για την Εργατική Πρωτομαγιά
H πρώτη φορά
Ωστόσο, η πρώτη φορά που κράτησε πράσινη σηµαία στη ζωή του, χωρίς τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ, ήταν στις εορταστικές εκδηλώσεις στο Ηράκλειο για την Εργατική Πρωτοµαγιά. Στο λύκειο ναι µεν ανήκε στους «συνδικαλιστές» µαθητές, καθώς είχε εκλεγεί πρόεδρος στο 15µελές, ωστόσο δεν είχε φανταστεί µέχρι τότε πως θα έκανε καριέρα στην πολιτική. Εκείνος που είχε διαβλέψει πως θα πήγαινε κάποτε µπροστά -πέρα από την αγαπηµένη του δασκάλα- ήταν ο παλαίµαχος πολιτικός και ιστορική φυσιογνωµία της ∆ηµοκρατικής Παράταξης, Κωνσταντίνος Μπαντουβάς, ο οποίος αποτύπωσε την «εκτίµησή» του γι’ αυτόν µέσα από µια ιδιόχειρη αφιέρωση που του είχε κάνει σε ένα του βιβλίο.
Χωρίς μούσι στην κοπή πίτας του Πελοποννησιακού Συλλόγου
Η πολιτική άρχισε να τον συναρπάζει την περίοδο που ήταν φοιτητής στο ∆ηµοκρίτειο Πανεπιστήµιο Θράκης, όπου σπούδασε πολιτικός µηχανικός. Βέβαια, το «επάγγελµα» που ήθελε να κάνει από µικρός ήταν άλλο, αλλά δεν είχε προοπτικές για άµεση εργασιακή αποκατάσταση. Κάτι που το κατάλαβε στο Γυµνάσιο.
«Το όνειρό µου ήταν να γίνω αρχαιολόγος ή καθηγητής Ιστορίας», έλεγε ένα βράδυ στο αγαπηµένο του στέκι, στην οδό Μαντζάρου.
Το «Δίχτυ», τα φοιτητικά χρόνια και το μπάσκετ
Στην Ξάνθη, ως φοιτητής και ηγετικό στέλεχος της ΠΑΣΠ, παλιοί του σύντροφοι τον θυµούνται όχι µόνο στους «συνδικαλιστικούς» αγώνες, αλλά και στα αµέτρητα νυχτερινά γλέντια σε µαγαζιά της πόλης, µε ζωντανή µουσική, µε λαϊκά και ρεµπέτικα άσµατα. Το αγαπηµένο του συνεχίζει να είναι το «∆ίχτυ», σε µουσική Στ. Ξαρχάκου και στίχους Ν. Γκάτσου, µε προτίµηση στην πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού από τον Τ. Μπίνη. Στο µεγάλο δίληµµα των αγοριών «ποδόσφαιρο ή µπάσκετ», από µικρός προτίµησε την πορτοκαλί µπάλα, έχοντας για πρότυπο µέχρι και σήµερα έναν άνθρωπο που έµελλε να εµπνεύσει χιλιάδες παιδιά τη δεκαετία του 1980 µε την ένδοξη πορεία του στο ευρωπαϊκό πρωτάθληµα καλαθοσφαίρισης. Αυτός δεν είναι άλλος από τον Νίκο Γκάλη.
Τουλάχιστον µία φορά στις δέκα ηµέρες, ακόµη και σήµερα, που οι υποχρεώσεις του είναι αυξηµένες, θα βρεθεί σε ένα γήπεδο µπάσκετ µαζί µε τον γιο του, Μαρίνο, για να ρίξει µερικά σουτ ή να παίξει ένα φιλικό µαζί µε την παρέα του.
