«Κατεβάστε τις φωτογραφίες, δεν τις θέλω. Βάλτε τα έργα του Αλέκου».  Από τις πρώτες κιόλας ημέρες της προεδρίας του στη Νέα Δημοκρατία, τον  Νοέμβριο του 1993, ο Μιλτιάδης Έβερτ ήθελε να συνδέσει την παράταξη με δυο ακόμη χρώματα και «δυο ακόμη σύμβολα».

Χρώματα: «Το γήινο καφέ, το απαλό κόκκινο». Σύμβολα: «Την Ακρόπολη και τα πουλιά της ελπίδας». Με τον Φασιανό γνωρίζονταν από παιδιά και συναντήθηκαν πολλές φορές οι δρόμοι τους έως ότου ο ένας γίνει δήμαρχος της Αθήνας κι ο άλλος ο ζωγράφος της πόλης. Προτιμούσε τους πίνακες από τις δικές του φωτογραφίες, γι΄ αυτό κι όλες σχεδόν οι αφίσες στην προεκλογική περίοδο του Σεπτεμβρίου του  1996, είχαν ή τον πυρσό της ΝΔ, ή τα «πουλιά», τα  «φεγγάρια», τον «Παρθενώνα».  

Η σχέση τους κρατήθηκε μακριά από φώτα όπως και η σχέση του με την οικογένεια Μητσοτάκη και τον Κώστα  Καραμανλή με τους οποίους εκλιπών είχε επίσης δεσμούς ειλικρινούς φιλίας.   

Το 1994 και το 1996

Το δε σύνθημα της «Ειρηνικής Επανάστασης» που πλάσαρε ο Έβερτ στις Ευρωεκλογές του 1994, στις δημοτικές του ιδίου έτους και το 1996, «σχετιζόταν» με τον καμβά του Φασιανού.

Βεβαίως, η «Ειρηνική  Επανάσταση» αποτελούσε αναπόσπαστο κεφάλαιο της «παθητικής αντίστασης» των Γκάντι  προσαρμοσμένο, κατά το δοκούν, στο  (εκ διαμέτρου αντίθετο)  δόγμα της «Νέας Δημοκρατίας» του Μάο (1954), ωστόσο στην ελληνική πραγματικότητα παρουσιάστηκε σε διαφορετικές περιόδους από την ίδια κεντροδεξιά δεξαμενή σκέψης και αποτυπώθηκε συνδυαστικά στους πίνακες του Φασιανού.

Προϋπόθεση εξέλιξης

Παλαιότερα, οι γνώσεις των ως άνω προσεγγίσεων, θεωρούνταν προϋπόθεση εξέλιξης για τους δημοσιογράφους που κάλυπταν το Νεοδημοκρατικό ρεπορτάζ και τους φερέλπιδες πολιτικούς.  

Τα χρόνια πέρασαν, οι καταστάσεις απλοποιήθηκαν, οι θύμησες κρατήθηκαν από αρκετούς και τα παστέλ του αείμνηστου – πλέον  - ζωγράφου παραμένουν ανεξίτηλα συνεχίζοντας το μακρύ ταξίδι τους στην ιστορία.