Το τελευταίο που τον κόφτει και τον νοιάζει τον Αλέξη Τσίπρα είναι να σχηματίσει προοδευτική διακυβέρνηση. Μέχρι τώρα έχει αποδείξει ότι το δόγμα που προτάσσει για την ατομική του πολιτική επιβίωση πρωτίστως συνοψίζεται στη φράση «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».

Κοινώς δεν λογαριάζει ούτε προγραμματικές συμφωνίες ούτε ιδεολογικές συγκλίσεις. Και φυσικά, εάν του δοθεί η ευκαιρία να παλέψει για τον σχηματισμό κυβέρνησης ηττημένων, είναι βέβαιο πως θα το επιχειρήσει, ακόμα και αν χρειαστεί να απευθυνθεί και στον πρόεδρο της Ελληνικής Λύσης, Κυριάκο Βελόπουλο, καθώς την τεχνογνωσία της παραπλάνησης της κοινής γνώμης τη διαθέτει από την περίοδο του 2015.

Κάλλιστα μπορεί να σκαρφιστεί ένα νέο αφήγημα που δεν θα έχει καμία σχέση με τα τάχα μου συγκινητικά και επαναστατικά ιδεολογήματα περί προοδευτικής διακυβέρνησης, αλλά θα εδράζεται στη στρατηγική της τυφλής «αγανάκτησης», ώστε να ενσωματωθεί ψηφοθηρικά κάθε καρυδιάς καρύδι στην εκλογική προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ.

Τι σημαίνει αυτό; Πως, όπως την εποχή των «αγανακτισμένων» έκανε συμμαχία με τον Πάνο Καμμένο τάχα μου για να απαλλάξει την ελληνική κοινωνία από τα μνημόνια, με την ίδια ευκολία μπορεί να απευθυνθεί στον Κυριάκο Βελόπουλο.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 5/4