Τις τελευταίες ηµέρες, τα όσα διαδραµατίζονται στο ΠΑΣΟΚ, µε τις δηλώσεις για τη φορολογία και τα διάφορα άλλα προγραµµατικά, µου θύµισαν αυτό το ρητό µε τη µαϊµού και τον περήφανο ποπό της, που όσο ανεβαίνει (η µαϊµού) τόσο πιο πολύ φαίνεται (ο ποπός της). Οσοι έχουν πραγµατική εικόνα του ΠΑΣΟΚ παραδέχονται ότι, αν εξαιρέσει κανείς τις οµολογουµένως εξαιρετικές ικανότητες που διαθέτει ο σύντροφος Νίκος, σε επίπεδο οργάνωσης ανά την επικράτεια, όλο το άλλο µοιάζει κάπως σαν φούσκα. Λογικό, αφού είναι κοµµατάκι δύσκολο να φτιάξει σοβαρό κόµµα, έχοντας ως βιτρίνα, επί παραδείγµατι, τον ∆ουδωνή, ο οποίος πριν από λίγο καιρό (µιλάµε για µέρες) αποθέωνε όποιον κυβερνητικό αξιωµατούχο έβρισκε εύκαιρο.

Προσωπικά, δεν θα ξεχάσω µια ιστορία που µου διηγήθηκε σε ανύποπτο χρόνο ένας φίλος µου, σύµφωνα µε την οποία πριν γίνει πολιτική βιτρίνα του ΠΑΣΟΚ, ο ∆ουδωνής υπήρξε (µεταξύ των άλλων) στενός συνοµιλητής του Γρηγόρη ∆ηµητριάδη, όταν ο τελευταίος βρισκόταν στο Μαξίµου. Γιατί µετά υποψιάζοµαι ότι ο κύριος καθηγητής έκανε ότι δεν τον γνώρισε ποτέ. Με αυτούς τους τύπους και µε κάτι άλλους, που δεν ξέρουν στην κυριολεξία τι λένε, εκτιµώ ότι είναι δύσκολο να πετύχει τον στόχο του ο συναγωνιστής Ανδρουλάκης. Και πάλι, όµως, περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Παραπολιτικά» στις 2/6