Μιας και ασχολήθηκα µε τους εργολάβους και τα… µπάζα, θυµήθηκα και κάτι που µου είπε προ ηµερών ένας φίλος µου, από αυτούς που ασχολούνται, εκτός των άλλων, και µε τους διαγωνισµούς του ΤΑΙΠΕ∆. Αφορµή για να µου αφηγηθεί τη συγκεκριµένη ιστορία αποτέλεσαν τα έγγραφα για τον διαγωνισµό της Αττικής Οδού, τις παρατάσεις και το ΤΑΙΠΕ∆.

Ο πληροφοριοδότης µου, που ειδικεύεται στο να ξεψαχνίζει τα τεύχη των διαγωνισµών, διαπίστωσε ότι σε αυτόν που «τρέχει» για την Αττική Οδό έχει αφαιρεθεί η συµβατική υποχρέωση του παραχωρησιούχου, προφανώς του υφιστάµενου αλλά και του µελλοντικού, να παραδώσει τον δρόµο όπως τον παρέλαβε. Αν και δεν γνωρίζω από αυτά, κάπως σαν λογικό µού φαίνεται όλο αυτό που µου περιέγραψε. ∆ηλαδή, όταν πας να αγοράσεις ένα αµάξι, θεωρείς εκ προοιµίου αυτονόητο ότι θα έχει ρόδες. Κάπως έτσι και στην Αττική Οδό η αρχική σύµβαση προέβλεπε (και ορθώς) ότι, όταν ολοκληρωνόταν η σύµβαση, ο υφιστάµενος παραχωρησιούχος θα προχωρούσε στη µεγάλη συντήρηση του αυτοκινητοδρόµου.

Επειδή δεν έχω µάθει να αδικώ (κι όταν αδικώ, σπεύδω να επανορθώσω) ανθρώπους, οφείλω να σας πω ότι το ΤΑΙΠΕ∆ είχε θέσει το συγκεκριµένο θέµα προς την ηγεσία του Υποδοµών. Προφανώς, όµως, η υπηρεσία υπό τον συναγωνιστή Καρνέση έκρινε ότι δεν είναι απαραίτητη η µεγάλη συντήρηση της Αττικής Οδού πριν από την ολοκλήρωση της τρέχουσας σύµβασης. Αυτό σηµαίνει ότι όποιος αναδειχθεί υπερθεµατιστής στην καρδιά του καλοκαιριού θα πρέπει να έχει κατά νου ότι θα αναλάβει να συντηρήσει τον απαιτητικό αυτοκινητόδροµο.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Παραπολιτικά» στις 17/6