Είναι να ψάχνει κανείς στο χάρτη για να βρει που αναφέρεται ο ισχυρισμός ότι η αριστερά κλήθηκε πολλές φορές για να ανορθώσει την οικονομία και την κοινωνία διαφόρων χωρών του πλανήτη, αλλά την πολέμησαν τα ισχυρά συμφέροντα…

Διαβάζει κανείς στο site της “Αυγής” τα εξής και απορεί τα μέγιστα:

“Είναι αλήθεια ότι όσες φορές κλήθηκε (sic) από τους λαούς να κυβερνήσει, οι χώρες ήταν υπό κατάρρευση (sic). Παρά το γεγονός ότι κατάφερε (sic) να στήσει ξανά στα πόδια τους τις οικονομίες αυτών των κρατών καλυτερεύοντας (sic) ταυτόχρονα τις ζωές των εργαζομένων, των συνταξιούχων και παρέχοντας δικαιώματα σε μειονοτικές ομάδες ώστε να ζήσουν με αξιοπρέπεια και να ονειρευτούν, δεν της ανταποδόθηκε ως συνέχεια κυβερνητικής πορείας στον χρόνο. Είναι αλήθεια επίσης ότι δεν την άφησαν σε χλωρό κλαρί τα ισχυρά συμφέροντα. Δημιουργούσαν συνεχώς εμπόδια και προσκόμματα στο κυβερνητικό της έργο, βοηθούσης της προπαγάνδας που οι κυρίαρχοι στην πολιτική ζωή επί σειρά ετών ήξεραν να χρησιμοποιούν για να χειραγωγήσουν τις κοινωνίες”…

Εάν εξαιρέσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ, εάν εξαιρέσουμε επίσης τους Podemos στην Ισπανία, που αλλού “κλήθηκε η αριστερά να κυβερνήσει”; Ψάχνουμε στο χάρτη και άκρη δεν βρίσκουμε. Μάλιστα, οι Podemos δεν ανέλαβαν κυβερνητικές ευθύνες σε χώρα υπό κατάρρευση… Επειδή δεν υπάρχει πουθενά παράδειγμα αριστερού κόμματος, το οποίο κλήθηκε στη διακυβέρνηση για να ανορθώσει την οικονομία και την κοινωνία κάποιας χώρας, μήπως αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον οι ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είχαν ως πρότυπο τους δικτάτορες της Βενεζουέλας και της Κούβας; Μήπως λέμε…

Το ως άνω απόσπασμα από άρθρο του site της “Αυγής” δεν δείχνει τίποτε άλλο παρά τις φαντασιώσεις, μέσα στις οποίες ασκεί ακόμη και σήμερα πολιτική ο ΣΥΡΙΖΑ και η αριστερά, με την απολύτως αβάσιμη, αλλά εδραία για αυτό το κόμμα πεποίθηση ότι το ίδιο αποτελεί μέρος ενός διεθνούς κινήματος του… καλού, με ηθικό πλεονέκτημα πάντα, και με αναφορές σε δικτάτορες ανά τον πλανήτη.

Είναι προφανές ότι η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια να διαθέτει μία τέτοια πολιτική δύναμη, για μία τέτοια αριστερά, “ουρά” των πιο αυταρχικών και αντιδημοκρατικών καθεστώτων της διεθνούς σκηνής.

Για να μη θυμηθούμε τα πρόσφατα: Την αγαστή συνεργασία και συμπαιγνία των δυνάμεων της Λεπέν με εκείνες του Μελανσόν στην Γαλλία, μία χώρα η οποία βρίσκεται πράγματι σε πολύ δύσκολη οικονομική θέση και η γαλλική αριστερά έκανε και πάλι τις πολύ γνωστές πολιτικές επιλογές της.