Γραμμή Ζωής και στο ΚΚΕ

Αλήθεια, ο βουλευτής του ΚΚΕ, Θανάσης Παφίλης, τι είδους πληροφορίες διαθέτει και με κουτοπόνηρη ευκολία ανεβαίνει στο βήμα της Βουλής για να πυροδοτήσει σενάρια του τύπου ότι η εμπορική αμαξοστοιχία στα Τέμπη διακινούσε εύφλεκτα πολεμοφόδια του ΝΑΤΟ; Διότι, όταν πετάς μια «πονηρή» ερωτησούλα από το βήμα της Βουλής, ο κόσμος που σε παρακολουθεί σκέφτεται ότι «αυτός κάτι ξέρει, κάτι ξέρει» και δεν το κάνει τυχαία.

Εάν, όμως, ο κ. Παφίλης συναγωνίζεται σε θεωρίες συνωμοσίας τον Σ. Φάμελλο, τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον Κ. Βελόπουλο, δίνοντας μια άλλη βερσιόν στη συζήτηση για το τι μετέφερε η εμπορική αμαξοστοιχία, καλό θα είναι να μη διεγείρει με υποψίες την κοινωνία και μετά να υποδύεται τον ανήξερο. Και επειδή το ΚΚΕ συνήθως μιλάει με στοιχεία και ντοκουμέντα, το «βελοπουλίζειν» ή το «κωνσταντοπουλίζειν» είναι κάτι που δεν ταιριάζει στον Περισσό.


Ήταν όλοι εκεί…

Κακώς ο πρωθυπουργός, Κ. Μητσοτάκης, αναφέρθηκε µόνο στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, Ν. Ανδρουλάκη, ότι βρέθηκε στον τόπο της τραγωδίας των Τεµπών και έβλεπε τις επιχειρησιακές παρεµβάσεις που γίνονταν επί του πεδίου, δίχως να εγείρει ζητήµατα περί συγκάλυψης στοιχείων. Οι αρµόδιες Αρχές, τις πρώτες ηµέρες της τραγωδίας, «ξεναγούσαν» µε τον ίδιο ακριβώς τρόπο στον τόπο του δυστυχήµατος και άλλους πολιτικούς αρχηγούς, εξηγώντας τους µε κάθε λεπτοµέρεια την επιχειρησιακή δράση τους.

Όλα γινόνταν στο φως της ηµέρας και µπροστά σε δεκάδες τηλεοπτικά συνεργεία. Οπότε, τι είδους συγκάλυψη µπορεί να έγινε όταν ο χώρος ήταν «ανοιχτός» για να κάνουν την «περατζάδα» τους όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί. Από τον Αλέξη Τσίπρα, που συνοδευόταν από τον Ν. Παππά και τη ∆. Αυγέρη, µέχρι τον γραµµατέα του ΚΚΕ, ∆. Κουτσούµπα, ο οποίος έλεγε στους επικεφαλής των επιχειρήσεων ότι «δεν θέλω να σας καθυστερώ από τη δουλειά σας». Εννοείται πως για την παρουσία τους στον τόπο της τραγωδίας ουδείς τούς ψέγει, αλλά όταν εκ των υστέρων ισχυρίζονται ότι δεν προστατεύτηκε η «ιερότητα» του χώρου και προσπαθούν να «στήσουν» βολικά σενάρια περί συγκάλυψης στοιχείων, τότε ούτε και σε αυτούς έπρεπε να επιτραπεί η πρόσβαση στην περιοχή, µήτε και να τη χρησιµοποιήσουν ως ντεκόρ για να κάνουν δηλώσεις εναντίον της κυβέρνησης.


Διασύρουν 11 νεκρούς εργαζόμενους για να μη χαλάσει το στόρι

Μια χαροκαμένη γυναίκα, της οποίας το όνομα κανένας δεν γνωρίζει στην Ελλάδα, καθώς μας τη «συστήνουν» ως μητέρα του μηχανοδηγού της εμπορικής αμαξοστοιχίας στην τραγωδία των Τεμπών, παλεύει εδώ και μέρες να αποδείξει στους πωρωμένους για εκδίκηση και όχι για δικαιοσύνη ότι το παλικάρι της δεν είναι «λαθρέμπορος» ή μέλος ενός κυκλώματος που μετέφερε «παράνομο φορτίο» στην καμπίνα της μηχανής του, όταν έγινε η σύγκρουση με την επιβατική.

Και παλεύει μόνη της απέναντι σε πολλούς και τρισάθλιους μηχανισμούς προπαγάνδας, οι οποίοι έχουν παραμυθιάσει τον κόσμο εξαρχής με τις παραπλανητικές θεωρίες συνωμοσίας που έχουν αναπτύξει, δίχως αντίλογο εδώ και ενάμιση χρόνο. Και όταν αυτές καταρρέουν ή διαψεύδονται, δεν κάνουν άλλη δουλειά από το να επινοούν νέες, για να μη φανεί ότι τα σενάριά τους είναι παντελώς ανυπόστατα. Λες και δεν τους ενδιαφέρει να αποκαλυφθεί η αλήθεια, αλλά να φέρουν σε πέρας την «εργολαβία» που έχουν αναλάβει.

Σε αυτή την τραγωδία, επειδή κάποιοι για να χτυπήσουν προσωπικά τον Κ. Μητσοτάκη ήθελαν να συνδέσουν τις εργασίες για τη στερέωση του εδάφους, τόσο κατά την επιχείρηση διάσωσης όσο και μετά, με τη «συγκάλυψη» της διακίνησης επικίνδυνου και παράνομου φορτίου, δεν σκέφτηκαν πως με τη χυδαία προπαγάνδα τους θα διασύρουν τη μνήμη 11 εργαζομένων της εμπορικής αμαξοστοιχίας. Οι άνθρωποι αυτοί κατέληξαν να είναι και νεκροί και ύποπτοι επειδή ένας Κουκουτσάκης, ένας Λακαφώσης, ένας Μιχόπουλος και ένας Κάρναβος, αλλά και κάποιοι πολιτικοί αρχηγοί, με τις -τάχα μου- εμπεριστατωμένες έρευνές τους και τις αποκαλυπτικές εικασίες τους, δαιμονοποίησαν σε βαθμό κακουργήματος την εμπορική αμαξοστοιχία για να δώσουν ύποπτο περιεχόμενο στα εμπορεύματά της.

Και γι’ αυτό η δόλια μάνα, που λέγεται Σταυρούλα Καρύδη, και ο γιος της ήταν ο μηχανοδηγός Δημήτρης Μασσαλής, πασχίζει να προστατεύσει τη μνήμη του παιδιού της, ελπίζοντας να ακουστεί απ’ όσους σκέφτονται ακόμα λογικά.