Tις δημοσκοπικές τάσεις της Πλεύσης Ελευθερίας που τη φέρνουν στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σχολίασε ο δημοσιογράφος Θανάσης Καρτερός, ο οποίος τονίζει πως το κόμμα "φουσκώνει σαν πασχαλινό τσουρέκι" και το ερώτημα που θέτει είναι αν θα παραμείνει αυτή η δυναμική, ή αν θα "ξεφουσκώσει". Σε συνέχεια του σχόλιού του στο Dnews τονίζει πως την Ζωή Κωνσταντοπούλου προωθεί ο πρωθυποργός, θέτωντας το δίλημμα "Εγώ ή Αυτή".

Στη συνέχεια ο Θανάσης Καρτερός το πως το "φαινόμενο" Κωνσταντοπούλου έχει επηρεάσει τα υπόλοιπα κόμματα, ενώ αναφέρεται και στο "κλεψιμο" ψήφων ακόμα και από τη δεξιά "πολυκατοικία". 

Συγκεριμένα ο δημοσιογράφος χαρακτηρίζει την Πλεύση Ελευθερίας "φρεγάτα που διεμβολίζει τους πάντες. Το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ, τους μικρότερους, ακόμα και το ΚΚΕ". "Ενώ δεν θα είναι έκπληξη αν διαπιστωθεί ότι 'παίρνει κόσμο' ακόμα και από την άκρα Δεξιά, καθώς κάποιες εκλεκτικές συγγένειες έχει και με τους από κει", λέει στη συνέχεια ο δημοσιογράφος. Σέ άλλο σημείο στο σχόλιο του αναφέρει: "Η Πλεύση είναι σύμπτωμα και τιμωρία. Σύμπτωμα ενός άρρωστου πολιτικού συστήματος. Και τιμωρία του την ίδια στιγμή", καταλήγει ο Θανάσης Καρτερός.


Ολόκληρο το σχόλιο του Θανάση Καρτερού

Ω καιροί, ω μύθοι! Μαδάμε τη μαργαρίτα αν θα «ξεφουσκώσει» η Ζωή, που για την ώρα πάντως όλο και «φουσκώνει», σαν πετυχημένο πασχαλινό τσουρέκι. Σταθεροποιήθηκε ως δεύτερο κόμμα, ως δυνάμει αξιωματική αντιπολίτευση, όπως επιβεβαιώνουν όλες οι δημοσκοπήσεις. Και μπροστά στο απροσδόκητο, που δεν θα έπρεπε να είναι καθόλου απροσδόκητο, οι ηγεσίες των κομμάτων επαναλαμβάνουν τις αναλύσεις της χαράς. Και της συμφοράς από μια άποψη, γιατί πολλά από όσα λέγονται είναι ούριος άνεμος για την Πλεύση. Την προωθεί ο Μητσοτάκης, γιατί τον συμφέρει το δίλημμα Εγώ ή Αυτή. Ή την προωθεί η αντιπολίτευση, που έχει περιπέσει σε πολλές αμαρτίες αντισυστημικές, αλλά ένας κόσμος προτιμά το αντισυστημικό πρωτότυπο, από το αντίγραφο. Που είναι συν τοις άλλοις και κακέκτυπο.

Με τούτα και με κείνα είναι το «πρωινάδικο» της πολιτικής μας ζωής. Και η φρεγάτα της διεμβολίζει τους πάντες. Το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ, τους μικρότερους, ακόμα και το ΚΚΕ. Ενώ δεν θα είναι έκπληξη αν διαπιστωθεί ότι «παίρνει κόσμο» ακόμα και από την άκρα Δεξιά, καθώς κάποιες εκλεκτικές συγγένειες έχει και με τους από κει. Το ωραίο για την ίδια, αν και αγοραίο για τους άλλους, είναι ότι η Ζωή κερδίζει έδαφος γιατί ένα μέρος της κοινής γνώμης της πιστώνει όσα οι άλλοι της χρεώνουν. Μιλάει ακραία; Καλώς, αυτό χρειάζεται σήμερα. Καταχεριάζει τους πάντες; Καλώς, αυτό τους χρειάζεται. Δεν έχει πρόγραμμα; Καλώς, γιατί δεν κοροϊδεύει. Δεν έχει στελέχη; Καλώς, γιατί δε φιλοξενεί τη φθορά άλλων. Κι έτσι φτάνουμε στην αμηχανία της καταγγελίας για το ποιος την προωθεί.

Δε χρειάζεται σοφία για να καταλάβει κανείς τι και ποιος την προωθεί όμως. Η Πλεύση είναι σύμπτωμα και τιμωρία. Σύμπτωμα ενός άρρωστου πολιτικού συστήματος. Και τιμωρία του την ίδια στιγμή. Κι αν έτσι έχουν τα πράγματα, ποιος ο λόγος να ξεφουσκώσει, όταν ισχύουν όλοι οι λόγοι που τη φουσκώνουν; Γιατί όλοι εκείνοι που καταφεύγουν σε ψήφο αγανάκτησης και καταδίκης των άλλων να αλλάξουν γνώμη όσο οι άλλοι επιμένουν στα ίδια; Ακόμα περισσότερο όταν μιλάμε για νέους στην ηλικία, που βλέπουν στην Πλεύση ένα παράθυρο οργής. Μια ευκαιρία να ρίξουν ένα γερό χαστούκι σε όσα και όσους τους απογοητεύουν και τους πληγώνουν. Άμμες δε γ΄ εσσόμεθα πολλώ κάρρονες, σου λένε. Και καθίστε εσείς οι μεγαλύτεροι στη μούχλα και τη βαρετή επανάληψη όσων ομιλούν μη ακουόμενοι.

Δεν τους νοιάζει, εν πολλοίς, τι λέει η Ζωή. Αλλά πώς τα λέει. Και δεν έχουν σημασία για τους «Ζωικούς» τα προγραμματικά και τα λοιπά, που καθορίζουν τη στάση των «φιλήσυχων». Δε στηρίζουν τη Ζωή για να κυβερνήσει. Τη στηρίζουν για να κάνει τη ζωή δύσκολη σε όσους κυβερνούν. Από την άποψη αυτή, το φαινόμενο, γελοίο και απωθητικό έως επικίνδυνο για τους πολλούς, προσωποπαγές και άρρωστο όσο και η αρρώστια η οποία το παράγει, μπορεί να αποδειχτεί τελικά χρήσιμο. Η Ζωή ως καταλύτης -γιατί όχι; Να προσγειώσει τα κόμματα, όσα τουλάχιστον επαγγέλλονται απαλλαγή, αλλαγή και δικαιοσύνη, στο δύσκολο πεδίο της πραγματικότητας. Που αφορά τη χώρα και τους ίδιους. Για να επιχειρήσουν τις μεγάλες αλλαγές προσώπων, ύφους, λόγου, θέσεων, που απαιτούνται όχι για να της μοιάσουν, αλλά για να την παρακάμψουν, προσφέροντας μια πειστική διέξοδο, έξω από τη βαρετή και αδιέξοδη πεπατημένη.