Το 1991 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης πραγματοποιεί επίσημη επίσκεψη στη Μόσχα, όπου συναντάται με τον τελευταίο γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Στόχος του η περαιτέρω σύσφιξη των σχέσεων των δύο χωρών και η ενθάρρυνση της ελληνικής πλευράς στους Ρώσους για την ομαλή μετάβασή τους στη δημοκρατία, την οποία δυστυχώς η αχανής αυτή χώρα στους τόσους  αιώνες ύπαρξης της ουδέποτε είχε γνωρίσει (σ.σ. με εξαίρεση τη μεταβατική περίοδο μεταξύ τσαρικού καθεστώτος και της επέλασης των Λένιν - Τρότσκι). 

Στην αποστολή συμμετείχαν, μεταξύ άλλων, αρκετοί Ρώσοι επιχειρηματίες ελληνικής καταγωγής, οι οποίοι είχαν εκδιωχθεί από τη Σοβιετική Ένωση και διεκδικούσαν την επάνοδό τους μέσω της ενίσχυσης των εξαγωγών τους. Ο οξυδερκής Μητσοτάκης είχε ζητήσει τη συνδρομή των εγχώριων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων για την ενίσχυση των επιχειρηματικών αυτών πρωτοβουλιών, οι οποίες στην ωρίμανσή τους κρίθηκαν ιδιαιτέρως προσοδοφόρες.  

Παράλληλα, στα χρόνια της πρωθυπουργίας του διατήρησε τις επαφές του με τη Μόσχα, επιτυγχάνοντας την προστασία της ελληνορθόδοξης κληρονομιάς και των χιλιάδων -κατά βάση- Ποντίων που απειλούνταν με διωγμούς την ταραχώδη εκείνη περίοδο, όπως ενθυμείται σήμερα η Ντόρα Μπακογιάννη. Μάλιστα, τον Σεπτέμβριο του 1993 ο Μητσοτάκης κάλεσε τον νομπελίστα Γκορμπατσόφ στην Αθήνα, όπου το Πάντειο Πανεπιστήμιο του απένειμε τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα.  

Χθες στη Βουλή ο Π. Καμμένος «τσαλαπάτησε» άγαρμπα πάνω σε ένα τέτοιο ιστορικό δρώμενο για να πει πως οι Μητσοτάκηδες είχαν σχέση με την οικογένεια του μεσάζοντα στα εξοπλιστικά Παπαδόπουλου, του οποίου ο πατέρας μετείχε στην ελληνορωσική ομάδα.     

Ο αμοραλισμός υπερβαίνει οποιαδήποτε ηθικό φραγμό, ιδίως αν αναλογιστεί κανείς ότι το 1990-1993 ο Καμμένος έλεγε στο πολιτικό μνημόσυνο του αείμνηστου πρωθυπουργού τον περασμένο Ιούνιο πως «είχα την τιμή να  βρίσκομαι κοντά του» κι ακόμη (σ.σ. αυτό είναι το ωραίο): «Τιμώ τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ως έναν μεγάλο ηγέτη, ως έναν Έλληνα που κατάφερε την εθνική συμφιλίωση πριν την σκεφτούμε όλοι εμείς. Και θέλω να συλλυπηθώ την οικογένειά του, τους στενούς του συνεργάτες, αλλά και το 47% του ελληνικού λαού που κάποτε τον εμπιστεύτηκε και κάποιοι άλλοι τον πρόδωσαν». Αλήθεια, στην Ολομέλεια μιλούσε ή στον καθρέφτη του;