Βρε, πώς αλλάζουν οι καιροί. Πριν από 3 χρόνια, τον Σεπτέμβριο του 2014, ο ΣΥΡΙΖΑ εξέδιδε πύρινες ανακοινώσεις κατά του υπουργείου Εξωτερικών, στηλιτεύοντας την απόφαση της τότε κυβέρνησης να αποστείλει πυρομαχικά στις κουρδικές δυνάμεις που μάχονταν τους τρομοκράτες του ISIS στη Συρία. 

Μάλιστα, η απόφαση εκείνη, όπως ενημέρωνε τότε το υπουργείο Εξωτερικών, εντασσόταν στο πλαίσιο «της προσφοράς ανθρωπιστικής  βοήθειας σε στρατιωτικό επίπεδο μετά από εισήγηση του υπουργείου Άμυνας και του Γενικού  Επιτελείου Εθνικής Άμυνας», δηλαδή των στρατιωτικών παραγόντων. 

«Η πρωτοβουλία αυτή» αναρωτιόντουσαν οι ΣΥΡΙΖΑίοι «εντάσσεται σε κάποια στρατηγική της Ελλάδας για τη διασφάλιση των συμφερόντων της χώρας… ή αποτελεί ακόμα μια αποσπασματική κίνηση άκριτης ευθυγράμμισης με τους σχεδιασμούς των ισχυρών δυτικών δυνάμεων στη Μέση Ανατολή;… Και γιατί η δραστηριοποίηση της Ελλάδας επικεντρώνεται στη στρατιωτική υποστήριξη και όχι σε διπλωματικές πρωτοβουλίες ή στην παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας;».  

Σήμερα όλα αυτά έχουν ξεχαστεί. Από τη μια οι κ. Τσίπρας και Καμμένος «πριμοδοτούν» με τις ενέργειές τους την εμφύλια γενοκτονία στην Υεμένη και από την άλλη η  αστυνομία προχωρά σε συλλήψεις Κούρδων τους οποίους μέχρι πρότινος στήριζαν τα δίκτυα αλληλεγγύης της Κουμουνδούρου. Δυστυχώς, οι πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου (Σαμαράς, Βενιζέλος) σιωπούν βλέποντας με θλίψη ότι δεν αναγνωρίζεται η προσπάθειά τους ούτε αναδεικνύεται ως σοβαρό αντιπολιτευτικό επιχείρημα απέναντι στη λαίλαπα των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

Γιατί άραγε;