Η κυριαρχία της ανομίας στους πανεπιστημιακούς χώρους και η απάθεια, με την οποία αντιμετωπίζει το γεγονός η κυβέρνηση, αποτελούν φαινόμενα επιεικώς αδιανόητα. Ποιο κράτος θα ανεχόταν να παραλύουν τα δημόσια πανεπιστήμια από τη δράση κακοποιών και «αντεξουσιαστικών» ομάδων με «εύσημα» επιθέσεων και βανδαλισμών; Ποια συντεταγμένη πολιτεία θα παρακολουθούσε άπραγη να παρεμποδίζεται η διδασκαλία, να απειλείται η σωματική ακεραιότητα διδασκόντων και σπουδαστών, να πνίγεται από την παρανομία η ελεύθερη έκφραση;


Τα ελληνικά πανεπιστήμια παρέχουν ακαδημαϊκή εκπαίδευση υψηλού επιπέδου. Το αποδεικνύει η εξαιρετική πορεία των πτυχιούχων τους στις μεταπτυχιακές σπουδές τους στο εξωτερικό και στην επαγγελματική τους σταδιοδρομία. Είναι πολύτιμο εθνικό κεφάλαιο για τη μόρφωση και την επαγγελματική κατάρτιση των νέων μας. Και μονόδρομος για τα παιδιά των οικονομικά ασθενέστερων οικογενειών, για τις οποίες τάχα «ευαισθητοποιείται» η κυβέρνηση.


Η ανομία στους πανεπιστημιακούς χώρους και η ανοχή της από την κυβέρνηση δείχνουν έλλειψη σεβασμού προς τη νεολαία και αποτελούν έγκλημα για το μέλλον της χώρας. Το πανεπιστημιακό άσυλο …της ανομίας, που θέσπισαν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με τον ν. 4485/2017, πρέπει να καταργηθεί και να διασφαλιστεί η τήρηση της νομιμότητας.


Η επιβολή του νόμου είναι ευθύνη της Πολιτείας και όχι των πανεπιστημιακών αρχών. Το πρυτανικό συμβούλιο, που είναι σήμερα αρμόδιο να καλεί τις αστυνομικές αρχές, ούτε είναι εύκολο να συγκληθεί άμεσα, ούτε είναι πάντα εφικτό να αποφασίσει την κλήση των αρχών: πέραν του ότι σε αυτό μετέχει εκπρόσωπος των φοιτητών, ακόμη και τα υπόλοιπα μέλη του είναι φυσικό να διστάζουν μπροστά σε μια τέτοια απόφαση, ιδίως όταν απειλούνται με «αντίποινα» από τους παρανομούντες. Η αστυνομία πρέπει να επεμβαίνει ελεύθερα σε περίπτωση αδικήματος στα πανεπιστήμια, όπως οπουδήποτε αλλού. Και πρέπει να το κάνει όντως, όχι να δέχεται έμμεσες κυβερνητικές εντολές να αδρανεί. Σε δε περίπτωση καταλήψεων πανεπιστημιακών χώρων από τρίτους, ο πρύτανης (και όχι κάποιο πολυμελές συμβούλιο) θα πρέπει να καλεί υποχρεωτικά τις αρχές.


Το πανεπιστημιακό άσυλο υπάρχει για να προστατεύεται η ακαδημαϊκή ελευθερία, η ελεύθερη έκφραση και η διακίνηση ιδεών. Όχι για να δημιουργεί άβατα ανομίας και να παρέχει χώρο ανεξέλεγκτης δράσης σε οιονδήποτε άσχετο με το πανεπιστήμιο. Φτάσαμε ήδη στο ακραίο σημείο να αναστέλλεται συμβολικά η λειτουργία πανεπιστημιακών σχολών σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την εισβολή εξωπανεπιστημιακών ομάδων και την «πολιορκία» τους από εμπόρους ναρκωτικών. Πρόκειται για έσχατο εξευτελισμό. Για έγκλημα χωρίς ελαφρυντικά εις βάρος των νέων του τόπου μας.

* Η  Ιωάννα Καλαντζάκου- Τσατσαρώνη είναι 
Δικηγόρος - τ. Αντιπροέδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών