Αναμφίβολα η σχέση της Μελίνας Μερκούρη με τον Μάνο Χατζιδάκι αποτελεί μνημειώδες κομμάτι της μεταπολεμικής κουλτούρας το οποίο επισφραγίστηκε με το βραβείο Όσκαρ το 1961 για τα «Παιδιά του Πειραιά» που ερμήνευσε η κορυφαία ηθοποιός στην ταινία «Ποτέ την Κυριακή».

Στις Αθηναϊκές συντροφιές ωστόσο συζητείται ακόμη με έντονη αναμνησιακή φόρτιση, η σχέση που είχε αναπτύξει η Μελίνα με τον Διονύση Χατζηδάκη, στις αρχές του ’90 όταν εκείνη νοσηλευόταν σε νοσοκομείο του Παρισιού και εκείνος υπηρετούσε ως ναυτικός ακόλουθος στην Ελληνική πρεσβεία στη Γαλλία. Πληροφορηθείς λοιπόν ο Χατζηδάκης ότι η Μερκούρη με τον Ζυλ Ντασέν κατέφθασαν εσπευσμένα στη Γαλλική πρωτεύουσα για τις πρώτες θεραπείες, μετέβη αυθορμήτως στην κλινική με λουλούδια, γλυκά, διάπλατα χαμόγελα, χωρατά, πολιτικο - κοσμικά κουτσομπολιά κι αυτή τη διάχυτη διάθεση για ζωή.

Την επισκέπτονταν καθημερινώς μέχρι που ήλθε η ώρα να λάβει εξιτήριο. Τότε τον κάλεσε στο τηλέφωνο για να τον ευχαριστήσει και να τον αποχαιρετήσει.

Της ζήτησε να περιμένει για να της στείλει αμάξι που θα τη μετέφερε στο Charles de Gaulle (CDG). Ούσα καταπονημένη δεν μπορούσε να το αρνηθεί. Έλα όμως που ο τότε πρέσβης, ήταν αντίθετος και κατά τρόπον τινά «δασκαλεμένος» αρνητικά από γραμματείς και Φαρισαίους των Αθηνών.

Ο Χατζηδάκης όμως δεν το σκέφτηκε καν. Ως αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού άλλωστε, δεν θα μπορούσε να υπερβεί ούτε τις ηθικές του αρχές, ούτε το πρωτόκολλο της διπλωματίας.

Επέλεξε την «πολυτελέστερη κούρσα» της πρεσβείας συνοδεύοντας την ο ίδιος στο αεροδρόμιο.

Τα ξαναείπαν, λίγο μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου του 1993, όταν το ΠΑΣΟΚ είχε επανέλθει στην εξουσία. Η Μελίνα επέμενε να τον στηρίξει στην καριέρα του. Ο Χατζηδάκης επέλεξε τον … άλλο δρόμο. Αποστρατεύτηκε και ανέλαβε διευθυντής το 1994 του γραφείου του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ακολουθώντας μεταγενέστερα τη γνωστή πορεία στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και πλέον στην κεντρική πολιτική σκηνή όπου φιλοδοξεί να εκλεγεί ως υποψήφιος βουλευτής με τη ΝΔ στα νότια της Β΄ Αθηνών. Στην κηδεία της, τον Μάρτιο του 1994, έκλαιγε όπως όσοι είχαν γνωρίσει εκ του σύνεγγυς τον πληθωρικό χαρακτήρα και τον αστείρευτο συναισθηματικό κόσμο της ακτινοβολούσας αυτής προσωπικότητας.

Οι θύμησες αυτές ήλθαν ξανά στο μυαλό το Σάββατο το απόγευμα, από έναν παλαιό συνάδελφο και φίλο του δημάρχου Παλαιού Φαλήρου, τον υποναύαρχο Γεώργιο Εμμανουήλ με τον οποίο ο Χατζηδάκης την περίοδο της επταετίας παρήλαυνε στις εορταστικές επετείους φορώντας πηλήκιο χωρίς … «πουλί», ως ένδειξη διαμαρτυρίας στο καθεστώς.

Δ. Γιαννακόπουλος