Μιχάλης Λιβανός: Αν εκλεγώ θα το «αφιερώσω» στη νοσηλεύτρια που απέλυσε ο Πολάκης

Δεν είναι ο κλασικός πολιτικός αν και έχει λιώσει πολλά παπούτσια στις μάχες της Νέας Δημοκρατίας. Δηλώνει λειτουργός και όχι γιατρός. Οραματίζεται μια κοινωνία με ευκαιρίες για όλους, όχι με επιδόματα για όλους. Είναι ένα ακόμη θύμα bulling του Παύλου Πολάκη. Σήμερα ετοιμάζεται να δώσει τη μάχη του στις εθνικές εκλογές της 7ηςΙουλίου για πρώτη φορά σε μία από τις πιο δύσκολες περιφέρειες της χώρας, τη Β’ Πειραιά.

Ο Μιχάλης Λιβανός αντιπροσωπεύει τη νέα γενιά πολιτικών και ήρθε για να μείνει.

Είσαι νέος, επιστήμονας, αυτοδημιούργητος, οικογενειάρχης. Τι σε ώθησε να ασχοληθείς με την πολιτική;

Όλοι οι παραπάνω λόγοι… Δεν μπαίνω στην πολιτική για να βρω δουλειά, δεν ασχολούμαι με τα κοινά για να αποκτήσω κύρος ή λόγους ύπαρξης στην κοινωνία. Μπαίνω στην πολιτική για το μέλλον μου, για τους συναδέλφους μου, για το παιδί μου.



Σκέφτηκες ποτέ να φύγεις από την Ελλάδα;

Φυσικά. Δύο φορές μάλιστα. Η πρώτη ήταν τα χρόνια που περίμενα να έρθει η σειρά μου για την ειδικότητα. Η δεύτερη ήταν μόλις την πήρα και έπρεπε να σκεφτώ σοβαρά το αύριο. Το σκέφτηκα όπως πολλοί συμφοιτητές μου που το έκαναν.



Είσαι υποψήφιος με τη Νέα Δημοκρατία στη Β’ Πειραιά. Μια δύσκολη, αρκετά υποβαθμισμένη περιφέρεια και σίγουρα καθόλου γαλάζια. Γιατί δεν επέλεξες μια άλλη περιοχή;

Μα αυτή είναι η περιοχή μου. Εδώ γεννήθηκα, εδώ μεγάλωσα, εδώ πήγα σχολείο, εδώ ζω, εδώ είναι το ιατρείο μου. Για τους γείτονες, τους φίλους, τους ασθενείς μου θέλω να παλέψω και αυτούς θέλω να εκπροσωπήσω. Πως θα μπορούσα να εκπροσωπήσω μια περιοχή που δεν ξέρω και δεν με συνδέει τίποτα;

Όσο για το εάν είναι αρκετά ή όχι γαλάζια η Β’ Πειραιά είναι ακόμη ένας λόγος που με έσπρωξε να βγω μπροστά.

Πότε ξεκίνησες να σε απασχολούν τα κοινά;

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ενεργά ξεκίνησα από το πρώτο έτος στην Ιατρική σχολή και από τότε δεν σταμάτησα ποτέ. Ήμουν μέλος της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και μάλιστα στο τελευταίο έτος έγινα υπεύθυνος Ιατρικής Αθηνών, συνέχισα με την ΟΝΝΕΔ, με την τοπική και τη ΝΟΔΕ του κόμματος. Όμως αυτή ήταν η λογική συνέχεια ενός παιδιού που από 10 χρονών τσακωνόταν με τον αδελφό του για το ποιος θα διαβάσει πρώτος τον «Ελεύθερο Τύπο». Κατάλαβες… κλασική δεξιά εφημερίδα.

Τι πιστεύεις πως θα αλλάξει στη ζωή μας με τον Κυριάκο Μητσοτάκη;

Πολλά. Πολλά περισσότερα απ’ ότι πιστεύουμε. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει βασικές Αρχές που τις υπηρετεί σε κάθε πτυχή της ζωής του. Η νέα κυβέρνηση θα γίνει συνώνυμο της Ανάπτυξης και αυτό θα φέρει στη χώρα νέες δουλειές, καλύτερες συνθήκες, καλύτερους μισθούς, μείωση φόρων – άμεσων και έμμεσων – και όλα αυτά θα φέρουν περισσότερα χρήματα στα ελληνικά νοικοκυριά. Αυτός είναι ένας από τους πρωταρχικούς στόχους του προέδρου του κόμματος. Από εκεί και πέρα καίριο ζήτημα είναι και η Ασφάλεια. Ασφάλεια για όλους, στα σπίτια, στις γειτονιές, στα πανεπιστήμια ακόμη και μέσα στις φυλακές. Καμία ανοχή στη βία, την ανομία, την παραβατικότητα, τους κουκουλοφόρους, τους φίλους τους, τους τρομοκράτες.



Υπάρχει κάτι καλό από τα πεπραγμένα της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ;

Δυστυχώς, υπάρχουν χαώδεις διαφορές με τη Νέα Δημοκρατία και τη συγκεκριμένη κυβέρνηση. Πιστεύω πως όποια φιλοσοφία πρεσβεύει η ομάδα του Αλέξη Τσίπρα δεν τέμνεται πουθενά με το όραμα και τις Αξίες του Κυριάκου Μητσοτάκη και των φίλων της παράταξής μας. Η συγκυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και του Πάνου Καμμένου πήγε τη χώρα χρόνια πίσω. Ισοπέδωσε τη μεσαία τάξη, στοίβαξε πρόσφυγες και μετανάστες σε κέντρα ντροπής, προσπάθησαν να ελέγξουν τη Δικαιοσύνη, τρομοκρατούσαν τους πολιτικούς τους αντιπάλους, μπόλιαζαν με μίσος την ελληνική κοινωνία.

Αν όμως πρέπει οπωσδήποτε να βρω κάτι θετικό από αυτή την κυβέρνηση θα πω πως απομυθοποίησε στα μάτια του κόσμου την Αριστερά. Μιλούσαν πάντα για ιδανικά, Αξίες, δικαιώματα και ποτέ υποχρεώσεις. Όταν όμως ανέβηκε στην εξουσία ένα αριστερό κόμμα όλα τα ωραία λόγια και η μαχητική διάθεση των συντρόφων χάθηκε από τον καπνό του πούρου τους.

Είπες για εχθρική στάση στους αντιπάλους τους. Μιλάς από προσωπική εμπειρία, σωστά; Έχεις πέσεις και εσύ θύμα bullying…

Η αντιπαράθεσή μου με τον Παύλο Πολάκη ήταν μια τραυματική εμπειρία για μένα. Με έπνιγε το άδικο με όσα έγραφε για τη συγκεκριμένη περίπτωση.

Για να θυμηθεί και ο κόσμος θέλεις να μας πεις την ιστορία;

Όλα ξεκίνησαν όταν έγραψα στον προσωπικό μου λογαριασμό στο Facebook για την απόλυση μιας φίλης από ιδιωτική κλινική του Πειραιά έπειτα από παρέμβαση του αναπληρωτή υπουργού Υγείας, Παύλου Πολάκη. Η κοπέλα εργαζόταν ως νοσηλεύτρια και το «λάθος» της ήταν να ανεβάσει στα Social Media μια επικριτική ανάρτηση για τον κ Πολάκη. Με συνοπτικές διαδικασίες την κάλεσαν στο γραφείο προσωπικού και την απέλυσαν. Το συγκλονιστικό της υπόθεσης μάλιστα είναι πως δεν ντράπηκαν να της πουν τον λόγο της απόλυσης, θυμίζοντας της πως στην ίδια κλινική εργάζεται η σύζυγος του Παύλου Πολάκη.

Από εκείνη τη στιγμή η λάσπη προς το πρόσωπό μου αλλά και στην κοπέλα ήταν χωρίς προηγούμενο. Ένιωσα ντροπή σαν άνθρωπος. Τότε έδωσα την υπόσχεση στον εαυτό μου πως αν εκλεγώ βουλευτής θα αφιερώσω αυτή τη νίκη σε αυτό το κορίτσι που αποτελεί ένα θύμα της ανεκδιήγητης κυβέρνησης και του φασίστα υπουργού της.



Σκέφτηκες καθόλου να σταματήσεις μετά από αυτό;

Όχι. Αυτό με θύμωσε περισσότερο από όλες τις δυσκολίες που έχω συναντήσει στην πορεία μου. Πήρα βέβαια μια ιδέα από τη σαπίλα που υπάρχει στην πολιτική, αλλά δεν με τρόμαξε. Με πείσμωσε να καθαρίσουμε το σάπιο μια ώρα νωρίτερα.

Εκτός από την πολιτική τι άλλο «γεμίζει» τον Μιχάλη Λιβανό;

Αγαπώ τη δουλειά μου. Θεωρώ την ιατρική λειτούργημα τίποτα λιγότερο. Εκείνο όμως που γεμίζει πραγματικά είναι ο γιος μου.

Ποιες είναι οι πιο δυνατες στιγμές που ξεχωρίζεις απο τη δουλειά σου;

Πολλές. Ευχάριστες αλλά και τραγικές. Δυστυχώς είναι μια δουλειά που από τη φύση της ξέρεις πως όσες χαρές και ευχαριστώ ακούσεις, τόσες δυστυχίες θα προσπαθήσεις να απαλύνεις.

Όμως μια συνάντηση που δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη είναι με τον Κωνσταντίνο Μητσοτακη. Ήταν την περίοδο που έκανα την ειδικότητά μου στο νοσοκομείο Χανίων και ο αείμνηστος πρόεδρος είχε ένα μικρό ατύχημα στη θάλασσα. Ήταν απερίγραπτη η συγκίνηση μου που ως γιατρός, πλέον, είχα στα χέρια μου έναν πολιτικό θρύλο, έναν άνθρωπο που θαύμαζα από τα παιδικά μου χρόνια.