Νέες φρεγάτες στο Πολεμικό Ναυτικό: Τα δύο σενάρια που κάνουν την Ελλάδα κυρίαρχη στο Αιγαίο
Κωστας Βλαχος
Ένα απο τα περισσότερο σημαντικά εργαλεία σε ένα τραπέζι διαπραγματεύσεων, ανάμεσα σε δυο χώρες και ταυτόχρονα ένα σιωπηρό επιχείρημα, είναι η δύναμη ισχύος που διαθέτουν αυτές οι δύο χώρες την δεδομένη χρονική στιγμή που λαμβάνουν χώρα οι διαπραγματεύσεις.
Με άλλα λόγια, η αποτρεπτική ισχύς που έχει μια χώρα στην σύγχρονη διπλωματία, καθορίζει εν πολλοίς και τις εξελίξεις αφού δίνει στην χώρα που την διαθέτει ευκρινές ποιοτικό πλεονέκτημα σε αντίθεση με την ποσοτική υπεροχή που μπορεί να έχει ο έτερος διαπραγματευτής.
Η κυβέρνηση, και προσωπικά ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, φαίνεται πως έχουν σε μεγάλο βαθμό αφομοιώσει αυτή την σκέψη αφού προχώρησαν ταχύτατα στον πολλαπλασιασμό της ισχύος της χώρας μέσω της ένταξης στην Πολεμική Αεροπορία, 18 αεροσκαφών Rafale 4,5 γενιάς.
Τα Παραπολιτικά, πρώτα αποκάλυψαν αυτή την αγόρα, καθώς επίσης έχουν κάνει γνωστή και την ποιοτική αναβάθμιση της ΠΑ έναντι της αντίστοιχης τουρκικής με τη συγκεκριμένη αγορά.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, από το βήμα της ΔΕΘ, εκτός απο την απόκτηση των 18 Rafale έκανε γνωστή την πρόθεση της Ελλάδας για απόκτηση τουλάχιστον τεσσάρων φρεγατών απο το Πολεμικό Ναυτικό. Προσθήκη που είναι επιβεβλημένη αφού το ΠΝ για να συνεχίσει να είναι σε υψηλά επίπεδα, δεν αρκεί η δεδομένη ναυτοσύνη των στελεχών του, αφού τα πλοία που διαθέτει πλέον αν και οχι λίγα σε αριθμό, εντούτοις είναι παλιά και αρκετά ταλαιπωρημένα.
Τα σενάρια
Χωρίς να είναι ακόμα κάτι επίσημο, υπάρχουν σενάρια που εξυπηρετούν την ποιοτική αναβάθμιση του ΠΝ.
Πρώτον, το σενάριο της ενδιάμεσης λύσης, σύμφωνα με το οποίο το ΠΝ θα αναβαθμίσει τις ήδη υπάρχουσες φρεγάτες τύπου ΜΕΚΟ ενώ παράλληλα και όσο διαρκεί η αναβάθμισή τους θα προμηθευτεί δυο φρεγάτες.
Το ποια χώρα θα επιλεγεί να τις προμηθεύσει είναι μια μεγάλη συζήτηση. Φαίνεται πως διακαής πόθος των αξιωματικών του ΠΝ είναι είτε τα αμερικανικά αντιτορπυλικά τύπου Arleigh Burke, είτε το επίσης αμερικάνικο τύπου Ticonderoga. Ειδικότερα όσον αφορά το πρώτο πλοίο, εάν τελικά επιλεχθεί, αρκεί να πούμε πως με δυο του τύπου και την αναβάθμιση των ΜΕΚΟ, η χώρα μας θα είναι σε θέση να κυριεύσει κυριολεκτικά το Αιγαίο και να τερματίσει τη συζήτηση γύρω απο το ποιός υπερισχύει στο ναυτικό. Πρόκειται για μια πλατφόρμα με τρομακτική αεράμυνα περιοχής, που είναι και το ζητούμενο σε ανοιχτή θάλασσα, ενώ ταυτόχρονα οι δυνατότητές του να πλήξει στόχους πολλά χιλιόμετρα μακρυά είναι εξίσου εντυπωσιακές.
Σχετικά με τoν δεύτερο τύπο, πρόκειται για μια εξίσου καλή λύση παρόλο που υστερεί σε ευελιξία λόγω μεγέθους σε σχέση με το πρώτο. Αρκεί να σημειώσουμε πως είναι τα μόνα δυο είδη πλοίων που μπορούν να επιχειρήσουν μόνα τους μακριά απο τις ΗΠΑ.
Ο προβληματισμός σε αυτή την περίπτωση έγκειται στο ότι το ναυτικό των ΗΠΑ διαθέτει μετρημένα πλοία, ειδικά AB, οπότε είναι και αμφίβολο κατά πόσο θα δεχθεί να αποδεσμεύσει κάποια απο το δυναμικό του. Δεν θα πρέπει ωστόσο να ξεχνάμε και την χρονική συγκυρία η οποία μοιάζει ιδανική αν λάβουμε υπόψιν τις εκατέρωθεν δηλώσεις ότι οι σχέσεις της χώρας μας με τις ΗΠΑ βρίσκονται στο καλύτερο δυνατό επίπεδο.
Μια δεύτερη ενδιάμεση λύση, γύρω απο την οποία η συζήτηση έχει ανοίξει απο το 2008, είναι η επιλογή των γαλλo-ιταλικών φρεγατών FREMM οι οποίες είναι σχετικά πρόσφατες αφού μπήκαν σε υπηρεσία το 2012, πράγμα που σημαίνει οτι σε αυτή την περίπτωση είναι πολύ περισσότερο εύκολη και η υπόθεση της συντήρησης των πλοίων με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το ΠΝ.
Φυσικά, μια εξίσου καλή λύση θα ήταν και οι γαλλικές Belhara για τις οποίες έγινε πολύς λόγος το τελευταίο διάστημα. Μια πλατφόρμα σύγχρονη με απεριόριστες δυνατότητες και απόλυτο προβάδισμα στο κομμάτι της ποιότητας συγκριτικά με τους «γείτονες».
Το μεγάλο stop στην επιλογή αυτή προέρχεται απο το οικονομικό κομμάτι καθώς αν δεχθούμε τον ισχυρισμό του Κυριάκου Μητσοτάκη για τέσσερα πλοία, το κόστος ακουμπάει τη λέξη «απαγορευτικό».
Με άλλα λόγια, η αποτρεπτική ισχύς που έχει μια χώρα στην σύγχρονη διπλωματία, καθορίζει εν πολλοίς και τις εξελίξεις αφού δίνει στην χώρα που την διαθέτει ευκρινές ποιοτικό πλεονέκτημα σε αντίθεση με την ποσοτική υπεροχή που μπορεί να έχει ο έτερος διαπραγματευτής.
Η κυβέρνηση, και προσωπικά ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, φαίνεται πως έχουν σε μεγάλο βαθμό αφομοιώσει αυτή την σκέψη αφού προχώρησαν ταχύτατα στον πολλαπλασιασμό της ισχύος της χώρας μέσω της ένταξης στην Πολεμική Αεροπορία, 18 αεροσκαφών Rafale 4,5 γενιάς.
Τα Παραπολιτικά, πρώτα αποκάλυψαν αυτή την αγόρα, καθώς επίσης έχουν κάνει γνωστή και την ποιοτική αναβάθμιση της ΠΑ έναντι της αντίστοιχης τουρκικής με τη συγκεκριμένη αγορά.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, από το βήμα της ΔΕΘ, εκτός απο την απόκτηση των 18 Rafale έκανε γνωστή την πρόθεση της Ελλάδας για απόκτηση τουλάχιστον τεσσάρων φρεγατών απο το Πολεμικό Ναυτικό. Προσθήκη που είναι επιβεβλημένη αφού το ΠΝ για να συνεχίσει να είναι σε υψηλά επίπεδα, δεν αρκεί η δεδομένη ναυτοσύνη των στελεχών του, αφού τα πλοία που διαθέτει πλέον αν και οχι λίγα σε αριθμό, εντούτοις είναι παλιά και αρκετά ταλαιπωρημένα.
Τα σενάρια
Χωρίς να είναι ακόμα κάτι επίσημο, υπάρχουν σενάρια που εξυπηρετούν την ποιοτική αναβάθμιση του ΠΝ.
Πρώτον, το σενάριο της ενδιάμεσης λύσης, σύμφωνα με το οποίο το ΠΝ θα αναβαθμίσει τις ήδη υπάρχουσες φρεγάτες τύπου ΜΕΚΟ ενώ παράλληλα και όσο διαρκεί η αναβάθμισή τους θα προμηθευτεί δυο φρεγάτες.
Το ποια χώρα θα επιλεγεί να τις προμηθεύσει είναι μια μεγάλη συζήτηση. Φαίνεται πως διακαής πόθος των αξιωματικών του ΠΝ είναι είτε τα αμερικανικά αντιτορπυλικά τύπου Arleigh Burke, είτε το επίσης αμερικάνικο τύπου Ticonderoga. Ειδικότερα όσον αφορά το πρώτο πλοίο, εάν τελικά επιλεχθεί, αρκεί να πούμε πως με δυο του τύπου και την αναβάθμιση των ΜΕΚΟ, η χώρα μας θα είναι σε θέση να κυριεύσει κυριολεκτικά το Αιγαίο και να τερματίσει τη συζήτηση γύρω απο το ποιός υπερισχύει στο ναυτικό. Πρόκειται για μια πλατφόρμα με τρομακτική αεράμυνα περιοχής, που είναι και το ζητούμενο σε ανοιχτή θάλασσα, ενώ ταυτόχρονα οι δυνατότητές του να πλήξει στόχους πολλά χιλιόμετρα μακρυά είναι εξίσου εντυπωσιακές.
Σχετικά με τoν δεύτερο τύπο, πρόκειται για μια εξίσου καλή λύση παρόλο που υστερεί σε ευελιξία λόγω μεγέθους σε σχέση με το πρώτο. Αρκεί να σημειώσουμε πως είναι τα μόνα δυο είδη πλοίων που μπορούν να επιχειρήσουν μόνα τους μακριά απο τις ΗΠΑ.
Ο προβληματισμός σε αυτή την περίπτωση έγκειται στο ότι το ναυτικό των ΗΠΑ διαθέτει μετρημένα πλοία, ειδικά AB, οπότε είναι και αμφίβολο κατά πόσο θα δεχθεί να αποδεσμεύσει κάποια απο το δυναμικό του. Δεν θα πρέπει ωστόσο να ξεχνάμε και την χρονική συγκυρία η οποία μοιάζει ιδανική αν λάβουμε υπόψιν τις εκατέρωθεν δηλώσεις ότι οι σχέσεις της χώρας μας με τις ΗΠΑ βρίσκονται στο καλύτερο δυνατό επίπεδο.
Μια δεύτερη ενδιάμεση λύση, γύρω απο την οποία η συζήτηση έχει ανοίξει απο το 2008, είναι η επιλογή των γαλλo-ιταλικών φρεγατών FREMM οι οποίες είναι σχετικά πρόσφατες αφού μπήκαν σε υπηρεσία το 2012, πράγμα που σημαίνει οτι σε αυτή την περίπτωση είναι πολύ περισσότερο εύκολη και η υπόθεση της συντήρησης των πλοίων με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το ΠΝ.
Φυσικά, μια εξίσου καλή λύση θα ήταν και οι γαλλικές Belhara για τις οποίες έγινε πολύς λόγος το τελευταίο διάστημα. Μια πλατφόρμα σύγχρονη με απεριόριστες δυνατότητες και απόλυτο προβάδισμα στο κομμάτι της ποιότητας συγκριτικά με τους «γείτονες».
Το μεγάλο stop στην επιλογή αυτή προέρχεται απο το οικονομικό κομμάτι καθώς αν δεχθούμε τον ισχυρισμό του Κυριάκου Μητσοτάκη για τέσσερα πλοία, το κόστος ακουμπάει τη λέξη «απαγορευτικό».
