Ακριβώς δεκαέξι χρόνια συμπληρώθηκαν το Σάββατο από τον θάνατο του ιστορικού ηγέτη του ΚΚΕ, Χαρίλαου Φλωράκη. Του θυμόσοφου Καρδιτσιώτη πολιτικού, που «γείωσε» όσο κανένας άλλος το κόμμα και το έφερε σε επαφή με ευρύτερες μάζες.

Κουβαλώντας την τεράστια εμπειρία του Εμφυλίου, των εξοριών και της παρανομίας, ο Φλωράκης ήταν από τους πολιτικούς της Μεταπολίτευσης που έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στο να κλείσουν οι πληγές που ταλάνιζαν επί δεκαετίες τη χώρα. Ο Χαρίλαος, όμως, είχε και όρια, τα οποία δεν μπορούσε να ξεπεράσει. Αυτά είχαν να κάνουν με τα σύμβολα και την ιστορία του ΚΚΕ. Γι’ αυτό και στο 13ο Συνέδριο του ΚΚΕ, όταν έβλεπε τα αγαπημένα του παιδιά, τον Ανδρουλάκη, τον Λαφαζάνη, τον Μεϊμάρογλου και άλλους, που είχαν άλλη άποψη για το μέλλον του κόμματος, τους έλεγε με το ύφος του: «Πηγαίνετε, μανούλα μου, εγώ δεν μπορώ».

Η μεταπολιτευτική Ελλάδα χρωστά πάρα πολλά σε προσωπικότητες όπως ο Χ. Φλωράκης, με την απουσία τους να είναι τόσο εμφανής στην ευρύτερη Αριστερά και όχι μόνο.