Γιατί η ρητορική Τσίπρα ότι «καταργείται το 8ωρο» δεν ισχύει – Οι ρυθμίσεις Χατζηδάκη που «γκρεμίζουν» την «αυτοκρατορία» των εργατοπατέρων

Με σφοδρές αντιδράσεις διεξάγεται η κοινοβουλευτική διαδικασία για την κύρωση του νέου εργασιακού νόµου. Από τη µία πλευρά τα συνδικάτα, που κατανοούν ότι περιορίζεται ο βαθµός κυριαρχίας των διοικήσεων, και από την... ίδια πλευρά σχεδόν σύσσωµη η αντιπολίτευση, που βρίσκει ευκαιρία να επαναφέρει ένα ποτ πουρί από ιστορικά συνθήµατα, ποντάροντας στο «ταµπού» της κοινωνίας. Στην απέναντι πλευρά, µερίδα του επιχειρηµατικού κόσµου, που θεωρεί µεν ότι το νοµοσχέδιο είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά πιστεύει ότι έγινε µόνο µισό βήµα και χαρακτηρίζει άτολµες τις νέες ρυθµίσεις.

Ο νέος νόµος αναµένεται να ψηφιστεί την ερχόµενη Πέµπτη, 17 Ιουνίου, καθώς προηγουµένως θα έχει εισαχθεί µε την κανονική διαδικασία, δηλαδή τέσσερις συνεδριάσεις στην αρµόδια επιτροπή και δύο στην Ολοµέλεια. Μικρή καθυστέρηση στην ψήφιση µπορεί να προκληθεί αν, τελικά, ο ΣΥΡΙΖΑ προχωρήσει σε πρόταση µοµφής. Τότε η ψήφιση θα µεταφερθεί για την επόµενη ∆ευτέρα.

Τα έξι βασικά σημεία τριβής και το ενδεχόμενο ο ΣΥΡΙΖΑ να προχωρήσει σε πρόταση μομφής

Η αντιπολίτευση έχει από καιρό επενδύσει στο «σύνθηµα» ότι µε τον νέο νόµο καταργείται το οκτάωρο. Εγκριτοι νοµικοί έχουν εξηγήσει ότι η οκτάωρη εργασία προστατεύεται τόσο από το Σύνταγµα όσο και από την ευρωπαϊκή νοµοθεσία. Η ερµηνεία, ωστόσο, που δίνει η αντιπολίτευση µπλέκει τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας µε τις πληρωµένες υπερωρίες και καταλήγει στο συµπέρασµα ότι οι εργαζόµενοι θα αµείβονται µε ρεπό.

Για τα συνδικάτα, όµως, η κατάσταση είναι διαφορετική. Καθώς αισθάνονται ότι απειλείται το modus operandi τους, γνωρίζουν ότι αυτό ίσως αποτελεί το τέλος της «αυτοκρατορίας» τους. Αυτό είναι και το βασικό επίδικο του νοµοσχεδίου, τουλάχιστον για τις ηγεσίες των συνδικάτων.

ΡΥΘΜΙΣΕΙΣ

Το πρώτο κρίσιµο σηµείο σχετικά αφορά την προστασία των συνδικαλιστών. Με το καθεστώς που ισχύει σήµερα δεν επιτρέπεται η απόλυση συνδικαλιστή, ακόµα και αν ασκήσει σεξουαλική παρενόχληση. Ούτε καν η ανθρωποκτονία είναι λόγος απόλυσης! Το νοµοσχέδιο προβλέπει ότι οι συνδικαλιστές θα έχουν το ίδιο επίπεδο προστασίας που ισχύει για τις εγκύους. Παρόµοιο ζήτηµα αιχµής είναι και η θέσπιση αστικής ευθύνης για συνδικαλιστές οι οποίοι ασκούν βία ή γενικότερα προβαίνουν σε παράνοµες πράξεις κατά τη διάρκεια απεργιών. Στόχος είναι να αποφευχθούν εικόνες σαν αυτή που είδαµε πρόσφατα στο λιµάνι του Πειραιά, αλλά συχνά συµβαίνουν και σε µονάδες ηλεκτροπαραγωγής, παραγωγικές εγκαταστάσεις επιχειρήσεων, αµαξοστάσια κ.λπ. Πάντως το σηµαντικότερο πρόβληµα και πλέον «καυτό ζήτηµα» για τα συνδικάτα είναι η ρύθµιση που βάζει τέλος σε όσες απεργίες, ενώ κηρύσσονται παράνοµες από τη ∆ικαιοσύνη, επαναπροκηρύσσονται από το δευτεροβάθµιο ή τριτοβάθµιο σωµατείο. Αυτή είναι µια πάγια πρακτική, που ακολουθείται επί δεκαετίες και ακυρώνει στην πράξη την κρίση της ∆ικαιοσύνης για τη νοµιµότητα µιας απεργίας.

Σε ό,τι αφορά τους πολίτες, η σηµαντικότερη ρύθµιση είναι αυτή που επιβάλλει παροχή ελάχιστης εγγυηµένης υπηρεσίας κατά τη διάρκεια απεργιών στην κοινή ωφέλεια. Η ελάχιστη υπηρεσία ορίζεται κατ’ αρχήν σε 33%, µε δυνατότητα περιορισµού ύστερα από τεκµηριωµένο αίτηµα.

Κοµβικής σηµασίας πάντως για τους επαγγελµατίες συνδικαλιστές είναι και η εφαρµογή µέτρων διαφάνειας στον συνδικαλισµό. Γίνεται υποχρεωτική η εγγραφή των συνδικαλιστικών οργανώσεων σε µητρώο που θα τηρείται στο σύστηµα «Εργάνη» και όσες οργανώσεις δεν εγγράφονται ή δεν επικαιροποιούν τα στοιχεία θα στερούνται των συνδικαλιστικών δικαιωµάτων τους. Παράλληλα, θεσπίζεται η υποχρεωτική παροχή δυνατότητας εξ αποστάσεως συµµετοχής σε γενικές συνελεύσεις και ψηφοφορίες.

Το τελευταίο σηµείο τριβής αφορά την κατάργηση της δυνατότητας χρηµατοδότησης των συνδικάτων από τις επιχειρήσεις και τα κόµµατα. Οξύµωρο τα όσα ισχύουν σχετικά µέχρι σήµερα, δεδοµένου ότι άπαντες οµνύουν υπέρ του ανεξάρτητου συνδικαλισµού.