Δύο χρόνια μετά την εκλογική νίκη της 7ης Ιουλίου 2019 κοιτάμε γύρω μας και βλέπουμε ότι όλα έχουν αλλάξει. Στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον κόσμο. Με αποκορύφωμα την πανδημία, η μία κρίση διαδέχθηκε την άλλη και η πατρίδα μας βρέθηκε μπροστά σε προκλήσεις και απειλές που καμιά άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν χρειάστηκε να αντιμετωπίσει. Σταθήκαμε όρθιοι ακριβώς επειδή πριν από δύο χρόνια ο ελληνικός λαός έδωσε το τιμόνι της διακυβέρνησης της χώρας στη Νέα Δημοκρατία και στον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Γιατί η χώρα απέκτησε μια κυβέρνηση αποφασισμένη να δίνει λύσεις και όχι να δημιουργεί προβλήματα με βάση ιδεοληψίες. Λύσεις ρεαλιστικές, μακριά από κάθε δημαγωγία, με σεβασμό στις δημοκρατικές αξίες, στον κοινοβουλευτισμό και στο Κράτος Δικαίου. Αντιμετωπίστηκαν οι εθνικές απειλές, οι μεταναστευτικές ροές, η πανδημία.

Την ώρα που μεγάλες χώρες με ισχυρές οικονομίες ένιωσαν απίστευτους κραδασμούς, την ώρα που η Ευρώπη ζει τη μεγαλύτερη ύφεση από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η ελληνική οικονομία άντεξε χωρίς δημοσιονομικό εκτροχιασμό, αλλά και χωρίς να μείνει κανείς μόνος του σ’ αυτήν την πρωτόγνωρη κρίση. Και σε πολλές περιπτώσεις, η Ελλάδα δείχνει τον δρόμο, με άλλες χώρες να την ακολουθούν στις πρωτοβουλίες της. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το πιστοποιητικό εμβολιασμού, πρώιμη ιδέα του Κυριάκου Μητσοτάκη, που σήμερα έχει υιοθετηθεί σχεδόν παντού

Τα καταφέραμε όλα αυτά, παρά το γεγονός ότι εδώ και πάνω από έναν χρόνο η χώρα μας έχει θέσει σε επιφυλακή το σύνολο του κρατικού της μηχανισμού - Ενοπλες Δυνάμεις, Αστυνομία, Λιμενικό, υγειονομικό προσωπικό, το σύνολο του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Τα καταφέραμε, παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση βρέθηκε αντιμέτωπη με την πιο ανεύθυνη αντιπολίτευση επί του πλανήτου. Δεν συμφώνησαν με κανένα μέτρο, δεν ψήφισαν τίποτε -ούτε το έκτακτο επίδομα στους υγειονομικούς-, έφτασαν στο σημείο να μην ψηφίσουν δικές τους συμφωνίες και πρωτοβουλίες. Ειδικά μετά το ξέσπασμα της πανδημίας, υπονόμευσαν την εθνική προσπάθεια, διασπείροντας fake news, κάνοντας καθημερινά το άσπρο μαύρο, διοργανώνοντας ή λαμβάνοντας μέρος σε συναθροίσεις και διαδηλώσεις.

Φυσικά, δεν έπεισαν κανέναν - πολλές φορές ούτε τους εαυτούς τους. Γι’ αυτό και δύο χρόνια μετά, καθώς βρισκόμαστε στα μισά της θητείας μας, ο απολογισμός δεν ανήκει σε εμάς, αλλά στον λαό, που παρακολουθεί, κρίνει και συγκρίνει. Στον λαό που συχνά αναρωτιέται «τι θα γινόταν, αν…». Τι θα γινόταν στον Εβρο; Τι μέτρα θα λαμβάνονταν για την αντιμετώπιση της πανδημίας; Πώς θα επιβάλλονταν; Πώς θα στηνόταν η πρόταση για το Ταμείο Ανάκαμψης; Οι απαντήσεις ανήκουν στη σφαίρα όσων δεν θα θέλαμε καν να διανοηθούμε. Και ευτυχώς δεν θα χρειαστεί...