Θα μπορούσαμε να τον χαρακτηρίσουμε άνθρωπο παντός καιρού. Ή άνθρωπο για όλες τις δουλειές; Ποιος άλλος από τον Γιάννη Λούλη θα μπορούσε να έχει τις ιδιότητες αυτές, αφού η ευελιξία του εκπλήσσει, σε σημείο που οι ιδεολογικές του υπερβάσεις -από τη σκληρή Δεξιά και την Κεντροδεξιά στην Αριστερά, δηλαδή δίπλα στον κ. Τσίπρα- να ακυρώνουν στην ουσία, λόγω των εντυπωσιακών μεταπηδήσεων, το επιχείρημα ότι ο άνθρωπος είναι επαγγελματίας και ως επαγγελματίας φέρεται.

Τώρα -για την ακρίβεια, από την περίοδο που ήταν πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας- ο επαγγελματίας επικοινωνιολόγος Γιάννης Λούλης έχει «κουρνιάσει» στην αγκαλιά της για «πρώτη φορά Αριστεράς». Αντιστοίχως, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι είναι ενθουσιασμένος από τις επικοινωνιακές γνώσεις του Λούλη. Έχει αυτήν την τάση, αφού -να θυμίσουμε- είχε ενθουσιαστεί και από τον Γιάνη Βαρουφάκη, που παρ’ ολίγον να τον οδηγήσει στην καταστροφή. Μαζί και τη χώρα.

Προφανώς, ο θαυμασμός του Τσίπρα στο πρόσωπο του Λούλη είναι τόσος ώστε να μη λαμβάνει υπόψη το μνημειώδες σχόλιο ενός αυθεντικού εκπροσώπου του καραμανλισμού και στενού συνεργάτη και των δύο Καραμανλήδων, θείου και ανιψιού. Το σχόλιο του Πέτρου Μολυβιάτη, που περιγράφει τις πολιτικές «επιτυχίες» του επικοινωνιολόγου Λούλη: «Ο Λούλης πρώτα συμβούλευε όλους τους αρχηγούς της Ν.Δ. πώς να πολιτευτούν και στη συνέχεια έγραφε βιβλία για να εξηγήσει το πώς έφτασαν στην ήττα»...

Η ειρωνική αυτή προσέγγιση για τον Γιάννη Λούλη προφανώς έχει το υπόβαθρό της και δεν έχει διατυπωθεί τυχαία. Έχει καταγράψει στο παθητικό του σειρά λανθασμένων εκτιμήσεων, Ας θυμηθούμε μερικές από τις γκάφες του.

Η ειρωνική ατάκα του Πέτρου Μολυβιάτη, τα σχόλια για τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ιδεολόγημα του «Μεσαίου χώρου»


Κατ’ αρχάς, στα τέλη της δεκαετίας του ’80 λέγεται πως είχε παρασύρει την αμερικανική πρεσβεία κάνοντας λάθος εκτιμήσεις. Δεν έκρυβε τότε τη συνεργασία του με τον αμερικανικό παράγοντα, θεωρώντας ενδεχομένως ότι ήταν και ένα από τα επικοινωνιακά του πλεονεκτήματα. Είχε κάνει άστοχες εκτιμήσεις για την πολιτική κατάσταση, παρασύροντας τότε στελέχη της αμερικανικής πρεσβείας που είχαν ζητήσει την άποψή του. Συνέχισε, όμως, τις αστοχίες του. Καταστροφικές, βεβαίως, για όσους συμβούλευε. Ήταν δεξί χέρι του Μιλτιάδη Έβερτ, τον οποίο είχε παρασύρει και αυτόν με τις λάθος εκτιμήσεις του. Μπορεί να έγινε δήμαρχος ο μακαρίτης, την περίοδο βεβαίως που υπό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη προέλαυνε η Ν.Δ. και, επομένως, δεν είχε την ανάγκη κανενός επικοινωνιολόγου. Έγινε και αρχηγός της Ν.Δ. Δεν έγινε, όμως, ποτέ πρωθυπουργός.

Σε μια επική γκάφα έπεσε το 2007, θεωρώντας ότι ο Καραμανλής δεν θα κέρδιζε τις εκλογές λόγω των πυρκαγιών που είχαν κατακάψει την Ελλάδα. Η νίκη του Καραμανλή στις εκλογές εκείνες τον διέψευσε για ακόμα μία φορά και θόλωσε και την όποια φήμη του. Κατάφερε τελικώς να παρασύρει τον Καραμανλή δύο χρόνια μετά, καθώς του συνιστούσε να προχωρήσει σε πρόωρες εκλογές. Ο Καραμανλής τις έχασε και ο Λούλης έγραψε βιβλίο, χαρακτηρίζοντάς τον άτολμο. Είχε επίσης καταφέρει, ακόμα και παραμονές εκλογών του 2009, να διχάσει την τότε επικοινωνιακή ομάδα του Καραμανλή, με τη μεγαλύτερη κόντρα να είναι μεταξύ του επικοινωνιολόγου και του Αρη Σπηλιωτόπουλου.

Διάχυτη η ασυνέπεια Λούλη

Διακρίνεται, βεβαίως, και για τη «συνέπειά» του ο Γιάννης Λούλης. Εχει χαρακτηρίσει τον Αντώνη Σαμαρά «λαϊκιστή», αλλά αυτή η απέχθειά του, υποτίθεται, προς τον λαϊκισμό δεν τον απέτρεψε από το να συναγελάζεται πλέον με τον Αλέξη Τσίπρα. Σε συνέντευξή του το 2012 στην εφημερίδα «Ημερησία» είχε πει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «σήκωνε “με αχαλίνωτη ανευθυνότητα” το λάβαρο το λαϊκισμού». Μάλλον θεωρεί ότι σήμερα το έχει κατεβάσει. Να θυμίσουμε ότι διατηρούσε σχέσεις µε τον καθοδηγητή του ΠΑΣΟΚικού λαϊκισµού, Κώστα Λαλιώτη, ενώ είχε εκφραστεί κολακευτικά για τον Ανδρέα Παπανδρέου, κατεξοχήν φορέα του µεταπολιτευτικού λαϊκισµού στη χώρα. «Ακόµα και αν διαφωνούσαµε, δεν έπαυε να µας γοητεύει. Αυτό συµβαίνει µε όλους τους γνήσιους πολιτικούς της σαγήνης».

Τα καλά του, όµως, λόγια για τον Ανδρέα δεν τον εµπόδισαν να πάρει πίσω τον θαυµασµό του γι’ αυτόν, αναφέροντας σε άλλη συνέντευξή του στην «Εφηµερίδα των Συντακτών» ότι ο Παπανδρέου «ήταν ακραία πολωτικός, όπως άλλωστε όλοι οι λαϊκιστές. Κοµµατικοποίησε πλήρως το πελατειακό κράτος». Αραγε, τι συµβουλεύει τον Αλέξη Τσίπρα, που απεγνωσµένα θέλει να µιµηθεί τον Ανδρέα, τον οποίο ο Λούλης θεωρεί και λαϊκιστή και πολωτικό;

Αυτό που επισείει µε κάθε ευκαιρία ως παρακαταθήκη είναι το ιδεολόγηµα του «Μεσαίου χώρου», του οποίου υπήρξε εµπνευστής. ∆εν γνωρίζουµε αν ως εκπρόσωπο του «Μεσαίου χώρου» θεώρησε κάποια στιγµή και τον ΣΥΡΙΖΑ. Μάλλον περί αυτού πρόκειται, διότι σχεδόν αµέσως µετά τις εκλογές του 2012 είχε χαρακτηρίσει «πύρρειο» την εκλογική νίκη της Ν.∆. και του Αντώνη Σαµαρά, προβλέποντας ότι «τα κόµµατα που βρίσκονται σε παρακµή θα υποστούν µεγάλη φθορά, γεγονός που θα αναδείξει τον ΣΥΡΙΖΑ». Το κόµµα, δηλαδή, προς το οποίο προθύµως διαθέτει την επικοινωνιακή του εµπειρία.

Αντίστροφη πορεία 

Τι είναι, όµως, ενδιαφέρον όσον αφορά τις όψιµες αγάπες Λούλη προς την Αριστερά; Οτι, αν και επικοινωνιολόγος των κεντροδεξιών αρχηγών, ο Γιάννης Λούλης αποφάσισε να πρωτοτυπήσει και να ακολουθήσει την αντίστροφη πορεία από εκείνη στην οποία πολλοί αριστεροί µάς συνήθισαν. ∆ηλαδή, ενώ εκείνοι από αριστεροί έπαιρναν κατεύθυνση προς τη ∆εξιά –ή και προς την άκρα ∆εξιά, όπως ο µακαρίτης Γεωργαλάς-, ο Γιάννης Λούλης αποφάσισε να ταυτιστεί µε την Αριστερά.
Πληροφορίες τον αναµειγνύουν και σε αυτήν την προσπάθεια που κάνουν τα περιτρίµµατα της ∆εξιάς, που είτε έχουν αποσκιρτήσει από τη Ν.∆. είτε αυτή τούς έχει εκβράσει (Αντώναρος, Ζώης, Σπηλιωτόπουλος, Τσιτουρίδης κ.ά.), για τη συγκρότηση ενός σκληρού δεξιού κόµµατος. Τους συνδέει όλους η πικρία της προσωπικής αποτυχίας και το µένος προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Είναι µάλλον τα τελευταία σκιρτήµατα αυτών που καµώνονται (αφού ο κόσµος έχει ξεχάσει τα έργα και τις ηµέρες τους) ότι θα εµφανιστούν ως ανανεωτές της πολιτικής ζωής…