Καζακστάν: Γιατί η Ελλάδα παρακολουθεί με εξαιρετικό ενδιαφέρον την κατάσταση εκεί
Το Καζακστάν με τα 2.500.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα της εκτάσεώς του έχει πολυτιμότατο φυσικό πλούτο
Λεωνιδας Σ. Μπλαβερης
Με εξαιρετικό ενδιαφέρουν παρακολουθεί η Ελλάδα, μέσω των Υπουργείων Εξωτερικών (κυρίως) και δευτερευόντως του Εθνικής Αμύνης (για άλλους λόγους), τα τεκταινόμενα τις τελευταίες ημέρες δραματικά γεγονότα στο Καζακστάν για μία σειρά πολύ σοβαρούς λόγους.
Το Καζακστάν, επί Σοβιετίας, αποτελούσε μία από τις «Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες της Σοβιετικής Ενώσεως», μετά τη διάλυση της οποίας – στις 26 Δεκεμβρίου 1991 – αποτέλεσε ανεξάρτητο, τύποις «δημοκρατικό», κράτος.
Όπως και οι υπόλοιπες πρώην «Σοβιετικές Δημοκρατίες», με την εξαίρεση των τριών Βαλτικών κρατών (Λιθουανίας, Λεττονίας και Εσθονίας) για άλλους λόγους, αποτέλεσαν – και αποτελούν – μία αλυσίδα κρατών στο λεγόμενο «μαλακό υπογάστριο» της Ρωσίας, που έχουν άμεση στενή σχέση με αυτήν μέχρι σήμερα αποτελώντας μία τρόπον τινά «σφαίρα άμεσης επιρροής» της. Μάλιστα με έξι από τα κράτη αυτά η Ρωσία έχει συμπτύξει οργανισμό άμεσης βοήθειας αλλήλων. Επομένως, υπό το πρίσμα όλων αυτών, τυχόν ταραχές ή άλλα γεγονότα στις χώρες αυτές του αμέσου περιβάλλοντος της Ρωσίας, η τελευταία τις παρακολουθεί με ξεχωριστό ενδιαφέρον και επεμβαίνει όποτε κρίνει ότι απειλούνται τα στρατηγικά της συμφέροντα, με όποιο τρόπο κρίνει προσφορότερο, μη αποκλείοντας ακόμα και στρατιωτική επέμβαση.
Με την εξαίρεση λοιπόν που προαναφέρθηκε των τριών Βαλτικών κρατών, που λόγω καταβολών, δημοκρατικών αγώνων, ιστορίας κλπ, αμέσως μετά την ανεξαρτησίας τους ξεκίνησαν διαδικασίες εντάξεώς τους «πακέτο» στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ, μέλη των οποίων είναι σήμερα, σε όλες τις άλλες πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες που είναι ανεξάρτητα κράτη σήμερα, όποτε έχει δημιουργηθεί πρόβλημα η Ρωσία είναι παρούσα. Στην Ουκρανία, στη Γεωργία, στη Λευκορωσία, στο Αζερμπαϊτζάν και στην Αρμενία. Παντού. Επομένως δεν θα πρέπει να έχουμε ΚΑΜΙΑ απολύτως αμφιβολία ότι στη σημερινή κατάσταση στο Καζακστάν, η Ρωσία θα έχει έντονη παρουσία προς διασφάλιση του ισχύοντος – φαύλου και δικτατορικού είναι αλήθεια καθεστώτος του, αλλά αυτό λίγο ενδιαφέρει τη Μόσχα.
Στο σημείο αυτό να σημειώσουμε ότι το Καζακστάν με τα 2.500.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα της εκτάσεώς του έχει πολυτιμότατο φυσικό πλούτο: είναι μέσα στις πέντε παραγωγούς χώρες παγκοσμίως στην παραγωγή αλεύρου, φυσικού αερίου και κυρίως ορυκτού ουρανίου. Τυχόν επίδραση στην παραγωγή ή διάθεση του φυσικού της αερίου μπορεί να έχει δραματικές επιπτώσεις στην οικονομία πολλών κρατών και εξαρτώνται από αυτή την πηγή ενέργειας, που συνακόλουθα μπορεί να επηρεάσει και τη χώρα μας.
Πέραν αυτού, λόγω του ότι έχει τουρανικής καταγωγής μουσουλμανικό γηγενή πληθυσμό, έχει στενότατες σχέσεις με την Τουρκία, στην προσπάθεια της τελευταίας να ηγηθεί των τουρανικής καταγωγής πληθυσμών των κρατών της περιοχής που κατοικούν σε νυν ανεξάρτητες χώρες, πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες (Καζακστάν, Τουρκμενιστάν, Τατζικιστάν, Αζερμπαϊτζάν κλπ.).
Εκτός όμως όλων αυτών των από μόνων τους πολύ σοβαρών λόγων, η Ελλάδα έχει και ένα άλλο ξεχωριστό ενδιαφέρον για το Καζακστάν, καθώς στην χώρα αυτή εξακολουθούν να ζουν περίπου 10.000 Έλληνες ομογενείς, κυρίως Έλληνες της Κριμαίας και του Πόντου, οι οποίοι το 1944, με απόφαση του Στάλιν, η τότε Σοβιετική Ένωση εκτόπισε από τις πατρογονικές τους εστίες και εγκατέστησε μονίμως στη Σοβιετική Δημοκρατία του Καζακστάν και στο γειτονικό Κιργιστάν. Σήμερα όλοι αυτοί είναι διάσπαρτοι σε 17 κοινότητες σε ολόκληρο το Καζακστάν, η εκεί παρουσία τους δε αποτελεί ένα επιπλέον – πολύ σοβαρό – κίνητρο για την ελληνική πολιτεία να παρακολουθεί τα εκεί τεκταινόμενα.
Το Καζακστάν, επί Σοβιετίας, αποτελούσε μία από τις «Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες της Σοβιετικής Ενώσεως», μετά τη διάλυση της οποίας – στις 26 Δεκεμβρίου 1991 – αποτέλεσε ανεξάρτητο, τύποις «δημοκρατικό», κράτος.
Όπως και οι υπόλοιπες πρώην «Σοβιετικές Δημοκρατίες», με την εξαίρεση των τριών Βαλτικών κρατών (Λιθουανίας, Λεττονίας και Εσθονίας) για άλλους λόγους, αποτέλεσαν – και αποτελούν – μία αλυσίδα κρατών στο λεγόμενο «μαλακό υπογάστριο» της Ρωσίας, που έχουν άμεση στενή σχέση με αυτήν μέχρι σήμερα αποτελώντας μία τρόπον τινά «σφαίρα άμεσης επιρροής» της. Μάλιστα με έξι από τα κράτη αυτά η Ρωσία έχει συμπτύξει οργανισμό άμεσης βοήθειας αλλήλων. Επομένως, υπό το πρίσμα όλων αυτών, τυχόν ταραχές ή άλλα γεγονότα στις χώρες αυτές του αμέσου περιβάλλοντος της Ρωσίας, η τελευταία τις παρακολουθεί με ξεχωριστό ενδιαφέρον και επεμβαίνει όποτε κρίνει ότι απειλούνται τα στρατηγικά της συμφέροντα, με όποιο τρόπο κρίνει προσφορότερο, μη αποκλείοντας ακόμα και στρατιωτική επέμβαση.
Με την εξαίρεση λοιπόν που προαναφέρθηκε των τριών Βαλτικών κρατών, που λόγω καταβολών, δημοκρατικών αγώνων, ιστορίας κλπ, αμέσως μετά την ανεξαρτησίας τους ξεκίνησαν διαδικασίες εντάξεώς τους «πακέτο» στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ, μέλη των οποίων είναι σήμερα, σε όλες τις άλλες πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες που είναι ανεξάρτητα κράτη σήμερα, όποτε έχει δημιουργηθεί πρόβλημα η Ρωσία είναι παρούσα. Στην Ουκρανία, στη Γεωργία, στη Λευκορωσία, στο Αζερμπαϊτζάν και στην Αρμενία. Παντού. Επομένως δεν θα πρέπει να έχουμε ΚΑΜΙΑ απολύτως αμφιβολία ότι στη σημερινή κατάσταση στο Καζακστάν, η Ρωσία θα έχει έντονη παρουσία προς διασφάλιση του ισχύοντος – φαύλου και δικτατορικού είναι αλήθεια καθεστώτος του, αλλά αυτό λίγο ενδιαφέρει τη Μόσχα.
Στο σημείο αυτό να σημειώσουμε ότι το Καζακστάν με τα 2.500.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα της εκτάσεώς του έχει πολυτιμότατο φυσικό πλούτο: είναι μέσα στις πέντε παραγωγούς χώρες παγκοσμίως στην παραγωγή αλεύρου, φυσικού αερίου και κυρίως ορυκτού ουρανίου. Τυχόν επίδραση στην παραγωγή ή διάθεση του φυσικού της αερίου μπορεί να έχει δραματικές επιπτώσεις στην οικονομία πολλών κρατών και εξαρτώνται από αυτή την πηγή ενέργειας, που συνακόλουθα μπορεί να επηρεάσει και τη χώρα μας.
Πέραν αυτού, λόγω του ότι έχει τουρανικής καταγωγής μουσουλμανικό γηγενή πληθυσμό, έχει στενότατες σχέσεις με την Τουρκία, στην προσπάθεια της τελευταίας να ηγηθεί των τουρανικής καταγωγής πληθυσμών των κρατών της περιοχής που κατοικούν σε νυν ανεξάρτητες χώρες, πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες (Καζακστάν, Τουρκμενιστάν, Τατζικιστάν, Αζερμπαϊτζάν κλπ.).
Εκτός όμως όλων αυτών των από μόνων τους πολύ σοβαρών λόγων, η Ελλάδα έχει και ένα άλλο ξεχωριστό ενδιαφέρον για το Καζακστάν, καθώς στην χώρα αυτή εξακολουθούν να ζουν περίπου 10.000 Έλληνες ομογενείς, κυρίως Έλληνες της Κριμαίας και του Πόντου, οι οποίοι το 1944, με απόφαση του Στάλιν, η τότε Σοβιετική Ένωση εκτόπισε από τις πατρογονικές τους εστίες και εγκατέστησε μονίμως στη Σοβιετική Δημοκρατία του Καζακστάν και στο γειτονικό Κιργιστάν. Σήμερα όλοι αυτοί είναι διάσπαρτοι σε 17 κοινότητες σε ολόκληρο το Καζακστάν, η εκεί παρουσία τους δε αποτελεί ένα επιπλέον – πολύ σοβαρό – κίνητρο για την ελληνική πολιτεία να παρακολουθεί τα εκεί τεκταινόμενα.
