«Περί προτύπων ο λόγος...», άρθρο της Χριστίνας Τσιλιγκίρη
Η καταδίκη της βίας πρέπει να είναι συνολική, από όπου και αν προέρχεται, όποια δικαιολογητική βάση και αν έχει, όποιο προσωπείο και αν εμφανίζει. Δεν αρκεί να μένει στα λόγια και στις πράξεις να λησμονείται
Michael Haddad. Αθλητής αντοχής, που πάσχει από τετραπληγία και καταφέρνει να περπατά μακρινές αποστάσεις με τη βοήθεια εξωσκελετού. Πρέσβης καλής θελήσεως των αραβικών κρατών για τη περιβαλλοντική επαγρύπνηση. Σε μία από τις πολλές δράσεις του, πρόσφατα περπάτησε 100 χιλιόμετρα στην Ανταρτική, για να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο για την κλιματική αλλαγή. Θεωρείται ότι «σηκώνει» περίπου 30 φορές το βάρος του, σε κάθε του βήμα. Παραμένει, ακόμη και σήμερα, άγνωστος για το ευρύ κοινό.
Snik και Light. Δύο εκπρόσωποι της trap σκηνής της Ελλάδας με πολλές επιτυχίες, ακολούθους και τηλεοπτικές αναφορές. Στα MAD Video Music Awards μονοπώλησαν το ενδιαφέρον, καθώς πιάστηκαν στα χέρια. Μετατρέποντας μια μουσική γιορτή σε ρινγκ.
Επέλεξα αυτόν τον ιδιαίτερο τρόπο, για να μπορέσω να εκφράσω τον αποτροπιασμό που ένιωσα χθες, ευρισκόμενη ανάμεσα στο κοινό της εκδήλωσης. Όταν δύο νέοι άνθρωποι που έχουν ινδαλματοποιηθεί από συνομήλικες και μικρότερες γενεές, επιλέγουν να λύσουν τις διαφορές τους με πρωτόγονο τρόπο και όχι με πολιτισμό. Όπως, ακριβώς αρμόζει, δηλαδή, σε μια τέτοια κοινωνική περίσταση, αλλά και στο ήθος που πρέπει να διαποτίζει τον καλλιτεχνικό κόσμο.
Πραγματικά, δε θέλω να ομαδοποιηθώ, όμως, με όσους έτρεξαν να αποδοκιμάσουν και να επικρίνουν το περιστατικό σε social media και μέσα ενημέρωσης. Άλλωστε, με χρόνια πορεία στον ελληνικό αθλητισμό, μπορεί να πει κανείς ότι έχω αποκτήσει μια σχετική ανοσία σε ακρότητες. Και αυτό είναι και το δυστυχές. Ότι, δηλαδή, μετά από κάποιο σημείο δεν θορυβείσαι και δεν αντιδράς.
Ωστόσο, η καταδίκη της βίας πρέπει να είναι συνολική, από όπου και αν προέρχεται, όποια δικαιολογητική βάση και αν έχει, όποιο προσωπείο και αν εμφανίζει. Δεν αρκεί να μένει στα λόγια και στις πράξεις να λησμονείται.
Το πρόβλημα, όμως, ενδημεί και στην περιρρέουσα νοοτροπία γύρω από το χώρο της μουσικής βιομηχανίας. Σε μια εποχή που τα στόματα κακοποιημένων γυναικών ανοίγουν ολοένα και περισσότερο ή άλλων σφραγίζονται για πάντα από τη ζήλια ή τη μανία του συντρόφου τους, ο μουσικός κόσμος υιοθετεί τραγούδια που μιλούν για βιασμούς και εξευτελισμό της γυναίκας. Τραγούδια που ρέπουν προς την αντικειμενικοποίηση του γυναικείου φύλου εν γένει.
Σήμερα, λοιπόν, πρέπει να ανοίξουμε μια μεγάλη συζήτηση για το τι θέλουμε ως κοινωνία να αναγάγουμε σε πρότυπο. Να «αγκαλιάσουμε» ανθρώπους σαν τον Michael Haddad που θέλουν πραγματικά να αλλάξουν τον πλανήτη προς το καλύτερο. Να οραματιστούμε μια επόμενη μέρα με πολλές τέτοιες ιστορίες ευαισθητοποίησης και όχι με ίντριγκες για ναρκωτικά και «ρηχή» ζωή.
Πρωτίστως, πρέπει να αποκαθηλώσουμε την ειδωλολατρία της εμφάνισης και να προωθήσουμε τον ορθολογισμό της ουσίας!
* Η Χριστίνα Τσιλιγκίρη είναι Οικονομικός Σύμβουλος MSc, Πρόεδρος Σ.Ε.Φ., Πολιτευτής ΝΔ Β' Πειραιά, Τομεάρχης Αθλητισμού και ΑΜΕΑ UNESCO Πειραιώς και Νήσων
Snik και Light. Δύο εκπρόσωποι της trap σκηνής της Ελλάδας με πολλές επιτυχίες, ακολούθους και τηλεοπτικές αναφορές. Στα MAD Video Music Awards μονοπώλησαν το ενδιαφέρον, καθώς πιάστηκαν στα χέρια. Μετατρέποντας μια μουσική γιορτή σε ρινγκ.
Επέλεξα αυτόν τον ιδιαίτερο τρόπο, για να μπορέσω να εκφράσω τον αποτροπιασμό που ένιωσα χθες, ευρισκόμενη ανάμεσα στο κοινό της εκδήλωσης. Όταν δύο νέοι άνθρωποι που έχουν ινδαλματοποιηθεί από συνομήλικες και μικρότερες γενεές, επιλέγουν να λύσουν τις διαφορές τους με πρωτόγονο τρόπο και όχι με πολιτισμό. Όπως, ακριβώς αρμόζει, δηλαδή, σε μια τέτοια κοινωνική περίσταση, αλλά και στο ήθος που πρέπει να διαποτίζει τον καλλιτεχνικό κόσμο.
Πραγματικά, δε θέλω να ομαδοποιηθώ, όμως, με όσους έτρεξαν να αποδοκιμάσουν και να επικρίνουν το περιστατικό σε social media και μέσα ενημέρωσης. Άλλωστε, με χρόνια πορεία στον ελληνικό αθλητισμό, μπορεί να πει κανείς ότι έχω αποκτήσει μια σχετική ανοσία σε ακρότητες. Και αυτό είναι και το δυστυχές. Ότι, δηλαδή, μετά από κάποιο σημείο δεν θορυβείσαι και δεν αντιδράς.
Ωστόσο, η καταδίκη της βίας πρέπει να είναι συνολική, από όπου και αν προέρχεται, όποια δικαιολογητική βάση και αν έχει, όποιο προσωπείο και αν εμφανίζει. Δεν αρκεί να μένει στα λόγια και στις πράξεις να λησμονείται.
Το πρόβλημα, όμως, ενδημεί και στην περιρρέουσα νοοτροπία γύρω από το χώρο της μουσικής βιομηχανίας. Σε μια εποχή που τα στόματα κακοποιημένων γυναικών ανοίγουν ολοένα και περισσότερο ή άλλων σφραγίζονται για πάντα από τη ζήλια ή τη μανία του συντρόφου τους, ο μουσικός κόσμος υιοθετεί τραγούδια που μιλούν για βιασμούς και εξευτελισμό της γυναίκας. Τραγούδια που ρέπουν προς την αντικειμενικοποίηση του γυναικείου φύλου εν γένει.
Σήμερα, λοιπόν, πρέπει να ανοίξουμε μια μεγάλη συζήτηση για το τι θέλουμε ως κοινωνία να αναγάγουμε σε πρότυπο. Να «αγκαλιάσουμε» ανθρώπους σαν τον Michael Haddad που θέλουν πραγματικά να αλλάξουν τον πλανήτη προς το καλύτερο. Να οραματιστούμε μια επόμενη μέρα με πολλές τέτοιες ιστορίες ευαισθητοποίησης και όχι με ίντριγκες για ναρκωτικά και «ρηχή» ζωή.
Πρωτίστως, πρέπει να αποκαθηλώσουμε την ειδωλολατρία της εμφάνισης και να προωθήσουμε τον ορθολογισμό της ουσίας!
* Η Χριστίνα Τσιλιγκίρη είναι Οικονομικός Σύμβουλος MSc, Πρόεδρος Σ.Ε.Φ., Πολιτευτής ΝΔ Β' Πειραιά, Τομεάρχης Αθλητισμού και ΑΜΕΑ UNESCO Πειραιώς και Νήσων