«Το 80% κακοποίησης παιδιών είναι από ενήλικα μέλη», δήλωσε στα Παραπολιτικά 90,1 και στην εκπομπή «Εκείνη κι εγώ» με τους δημοσιογράφους Στέλλα Γκαντώνα και Θανάση Φουσκίδη, η υφυπουργός Εργασίας αρμόδια για θέματα Πρόνοιας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Δόμνα Μιχαηλίδου.

Η κ. Μιχαηλίδου επισήμανε ότι δεν γίνεται συζήτηση για το τι υποστήριξη δίνεται στα θύματα, ενώ προσέθεσε ότι δημιουργούνται νέα πρωτόκολλα για τι πρέπει να κάνει κάθε κοινωνικός λειτουργός των κοινωνικών υποδομών των δήμων.

Τέλος, η υφυπουργός σημείωσε ότι υπάρχουν γραμμές παιδικής προστασίας στις οποίες πρέπει να απευθύνονται οι πολίτες για κακοποιητικές συμπεριφορές.

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη της Δόμνας Μιχαηλίδου στα Παραπολιτικά 90,1

Αναφορικά με τα αυξημένα περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων

Δ.ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ: Δυστυχώς ζούμε αυτή την φρίκη τους τελευταίους μήνες, ειδικά μετά την σταδιακή αποκλιμάκωση της πανδημίας έχουν βγει στο φως που από τη μια ευτυχώς που έχουν βγει στο φως και δεν διαιωνίζονται από την άλλη είναι κάτι που μας κρατάει ξάγρυπνους το βράδυ όλες αυτές οι ιστορίες οι ιστορίες ενδοοικογενειακής βίας, ενδοοικογενειακής κακοποίησης. Αυτό που μας λένε οι ειδικοί είναι ότι το 80% των περιστατικών της παιδικής κακοποίησης είτε είναι σεξουαλική είτε είναι σωματική είναι από ενήλικα μέλη στα παιδιά της ίδιας οικογένειας οπότε είναι ένα ζήτημα φρίκης το οποίο μας έχει ξυπνήσει όλα τα αντανακλαστικά που πρέπει και κοιτάμε όλοι μαζί ως κυβέρνηση αλλά και ως κοινωνία και μέσα σε αυτή και τα ΜΜΕ, πως το αντιμετωπίζουμε, πως προσλαμβάνουμε. Εγώ στεναχωριέμαι που δεν γίνεται καθόλου συζήτηση για το τι υποστήριξη δίνουμε στα θύματα.

Ερωτηθείσα ποιος ήταν ο ρόλος της κοινωνικής πρόνοιας στην υπόθεση της οικογένειας του κοριτσιού από τον Κολωνό

Δ.ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ: Κατά τη δική την άποψη όταν είσαι ένας κοινωνικός λειτουργός του σε μια κοινωνική υπηρεσία του δήμου και βλέπεις μια γυναίκα η οποία έχει 8 παιδιά, είναι στην οικονομική ένδεια, παίρνει επιδόματα και επίδομα αναπηρίας αλλά και είναι κομμάτι αυτής της δεξαμενής των ανθρώπων που παίρνουν επισιτιστική βοήθεια από τους δήμους τότε πρέπει να σου χτυπήσει το καμπανάκι «μήπως να στείλω κάποιον κοινωνικό λειτουργό να διερευνήσει αν η περίπτωση αυτή είναι εντάξει».

ΔΗΜ: Γιατί δεν είχε πάει κάποιος να διερευνήσει;

Δ.ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ: Εκεί είναι νομίζω η γραφειοκρατική αδράνεια που πολλές φορές βγάζει τους κοινωνικούς λειτουργούς και τους δημόσιους λειτουργούς που έχουμε πέραν από το έργο τους. Στις δημόσιες υπηρεσίες σε όλες έχουμε παντού υποστελέχωση, αυτο είναι μια πραγματικότητα όμως αυτό δεν μπορεί κάθε φορά να είναι μια δικαιολογία για το τι γίνεται και γιατί δεν προσφέρονται οι υπηρεσίες της πρόληψης που θα έπρεπε.

Δ.ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ: Αυτή η φρίκη είναι μια φρίκη διεθνής που πρέπει να αντιμετωπίσουμε και εδώ άμεσα. Το μαύρο–άσπρο σε ένα βράδυ δεν γίνεται όμως η ανάγκη του να γίνει πολύ γρήγορα είναι τεράστια. Έχουμε ήδη κάνει κάποια πράγματα, έχουμε την 24ωρη γραμμή παιδικής προστασίας 1107. Από πέρυσι οποιοσδήποτε δουλεύει σε δομή που φιλοξενεί ή φροντίζει παιδιά, βρεφονηπιακό, ορφανοτροφείο, κατασκήνωση πρέπει να έχει λευκό ποινικό μητρώο. Δεν είναι επανάσταση αλλά δεν γινόταν μέχρι πρότινος. Όλες αυτές οι δομές έχουν έναν ειδικό παιδικής προστασίας δηλαδή αν φοβάται ο γείτονας, ο γονιός, ο πατέρας του άλλου παιδιού να πάει στην Αστυνομία ή στην Εισαγγελία μπορεί να πάει να ένα βρεφονηπιακό, σε ένα κέντρο δημιουργικής απασχόλησης, σε ένα ορφανοτροφείο, σε μια κατασκήνωση ακόμα μπορεί να πάει σε όλες αυτές τις δομές να καταγγείλει σε έναν κοινωνικό λειτουργό που είναι πλέον υπεύθυνος παιδικός προστασίας τα περιστατικά αυτά.

Δ.ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ: Η κοινωνική υπηρεσία κάθε δήμου είναι υπεύθυνη και για την αντιμετώπιση και για την ενίσχυση αλλά και για την πρόληψη καταστάσεων ευαλωτότητας που μπορούν να οδηγήσουν στην κακοποίηση. Βλέπουμε και σύμφωνα με τις στελεχώσεις τους άλλοι δήμοι τα καταφέρουν καλύτερα και άλλοι χειρότερα και επειδή ξέρουμε ότι ακόμα και το καταστατικό του κοινωνικού λειτουργού, δεοντολογίας αν θέλετε, είναι ότι αυτεπαγγέλτως μπορεί να πάει και να επέμβει. Επειδή βλέπουμε ότι αλλού γίνεται και αλλού δεν γίνεται φτιάχνουμε ενιαία πρωτόκολλα δηλαδή έναν μπούσουλα για το τι πρέπει να κάνει κάθε κοινωνικός λειτουργός των κοινωνικών υπηρεσιών του δήμου. Δηλαδή πότε πρέπει να του χτυπάει καμπανάκι, πότε πρέπει να απευθύνεται στην κοινωνική υπηρεσία για έρευνα. Δηλαδή αυτά που οι ίδιες οι κοινωνικές υπηρεσίες πρέπει να κάνουν θα τα διατυπώσουμε ακόμη πιο εξονυχιστικά και εξαντλητικά έτσι ώστε να μην χάνουμε έστω και μια περίπτωση από το αίσθημα γραφειοκρατικής αυτοσυντήρησης που πολλές φορές μπορεί να επικρατεί.

Δ.ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ: Δεν μπορεί να μιλάμε μόνο μετά τη φρίκη. Η πολιτεία έχουμε πολύ μεγάλο μερίδιο ευθύνης αλλά χρειάζεται και όλοι μας ως πολίτες και ως κοινωνία να μιλάμε και να μιλάμε εκ των προτέρων και να μην ξέρουμε μία πάγια κατάσταση κακοποιητική και να την κανονικοποιούμε. Την δείχνουμε, μιλάμε για αυτή υπάρχουν πια και γραμμές αλλά και άνθρωποι που σε οποιοδήποτε βρεφονηπιακό κάποιος μπορεί να πάει.