Από τον Συνασπισμό στον ΣΥΡΙΖΑ - Μια πορεία µε διασπάσεις, αποχωρήσεις και αναιρέσεις
Από την πρώτη κιόλας στιγµή της ίδρυσής του, παραµονές των εκλογών του Ιουνίου του 1989, ο Συνασπισµός, ως εκλογική συµµαχία του ΚΚΕ, της Ελληνικής Αριστεράς (Ε.ΑΡ.) και άλλων κεντροαριστερών ρευµάτων, εµφάνισε αξεπέραστα προβλήµατα
Δημητρης Γιαννακοπουλος
Η πάνω και η κάτω πλατεία, το Ναι και το Oχι στο δηµοψήφισµα, η συγκυβέρνηση µε τους Ανεξάρτητους Ελληνες του Πάνου Καµµένου, οι «Αγανακτισµένοι», πιο πριν τα «∆εκεµβριανά» του 2008, η «Γένοβα» του 2001, οι πορείες ενάντια στις αλλαγές στην Παιδεία επί θητείας Γ. Αρσένη το 1998, η «µαύρη επέτειος» του Πολυτεχνείου του 1995, οι καταλήψεις διαρκείας στα σχολεία το 1990-1991.
Ο µέχρι χθες αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρας, συµµετείχε σε όλα τα παραπάνω από τα θρανία κιόλας του Πολυκλαδικού Λυκείου Αµπελοκήπων, άρα δεν χρειάζεται καµιά ιδιαίτερη προσέγγιση για να καταλάβει κανείς ότι θα ξαναέκανε κάτι από τα παραπάνω. Oπως, άλλωστε, επεδίωξαν και οι προκάτοχοί του.
Από την πρώτη κιόλας στιγµή της ίδρυσής του, παραµονές των εκλογών του Ιουνίου του 1989, ο Συνασπισµός, ως εκλογική συµµαχία του ΚΚΕ, της Ελληνικής Αριστεράς (Ε.ΑΡ.) και άλλων κεντροαριστερών ρευµάτων, εµφάνισε αξεπέραστα προβλήµατα (α) µε τον πρόεδρό του, Χαρίλαο Φλωράκη, να ψάχνει µαρξιστικά - λενινιστικά ισοδύναµα για να ξεπεράσει το φιάσκο της στήριξης στο ΠΑΣΟΚ και στον Χρ. Σαρτζετάκη το 1985, σε βάρος του Καραµανλή, ο οποίος είχε νοµιµοποιήσει το ΚΚΕ, και (β) µε τον γραµµατέα του, Λεωνίδα Κύρκο, δεινό ρήτορα και οραµατιστή. Με τα πολλά, αφού ο Κων. Μητσοτάκης κατάφερε να συνεργαστεί µαζί τους στις δύο οικουµενικές κυβερνήσεις, κατέληξαν να συµφωνήσουν τον Μάρτιο του 1990 στο όνοµα της Μαρίας ∆αµανάκη ως προέδρου του ΣΥΝ.
Δεκαπέντε µήνες αργότερα, διασπάστηκαν και το 1992 (1ο Συνέδριο) η κ. ∆αµανάκη ανέλαβε την αρχηγία του αυτόνοµου - ανανεωτικού ΣΥΝ, ο οποίος δεν κατόρθωσε να περάσει το «κατώφλι» του 3% τον Οκτώβριο του 1993 (ποσοστό 2,95%). Λίγο αργότερα παραιτήθηκε και το 2ο Συνέδριο ανέδειξε πρόεδρο τον Ν. Κωνσταντόπουλο (παλαιό διαγραφέντα από το ΠΑΣΟΚ), παρότι στην πρώτη ψηφοφορία ο Αλ. Αλαβάνος είχε λάβει υπερδιπλάσιο ποσοστό από εκείνον (43% έναντι 21% του Κωνσταντόπουλου).
Στα τέλη εκείνης της χρονιάς, ο Αλ. Αλαβάνος, έπειτα από συνεχή θητεία δύο δεκαετιών στην Ευρωβουλή, ως ΚΚΕ και κατόπιν ως ΣΥΝ, ανέλαβε τα ηνία του κόµµατος, ενώ η Μαρία ∆αµανάκη µετακινήθηκε στο ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου και ο Νίκος Κωνσταντόπουλος «ακούσθηκε» ως υποψήφιος για την Προεδρία της ∆ηµοκρατίας, καταλήγοντας, ωστόσο, για βραχύ διάστηµα πρόεδρος του Παναθηναϊκού. Τον Μάρτιο του 2004 ιδρύεται ο ΣΥΡΙΖΑ ως εκλογική συµµαχία κοµµάτων και οργανώσεων, µε πρόεδρο τον Αλ. Αλαβάνο.
Στο 5ο Συνέδριο (Φεβρουάριος 2008) ως «παιδί του Αλαβάνου» εκλέχθηκε µε 70,4% πρόεδρος, έναντι του 28,07% του Φώτη Κουβέλη. Στις ευρωεκλογές του 2009, όµως, ο ΣΥΝ έχασε σηµαντικό µέρος της δύναµής του και ο Λ. Κύρκος ζήτησε τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντας παράλληλα και µια δήλωση στήριξης στο ΠΑΣΟΚ, προφανώς επηρεασµένος από το δίληµµα «Σοσιαλισµός ή βαρβαρότητα» (Socialisme ou barbarie) του ΓΑΠ.
Το 2010 ο Αλαβάνος ήρθε σε ρήξη µε τον Τσίπρα, λόγω της στήριξης του δεύτερου στον Αλ. Μητρόπουλο ως υποψηφίου για την Περιφέρεια Αττικής και ανακοινώνει το «Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής», ενώ το 2013 συγκρότησε κι άλλο πολιτικό σχήµα, το «Σχέδιο Β». Από την πλευρά του, ο Φώτης Κουβέλης ίδρυσε το 2010 τη ∆ΗΜ.ΑΡ. (∆ηµοκρατική Αριστερά) που τη λειτούργησε ως «κόµµα µέσα στο κόµµα» έως τις εκλογές του 2012 και αργότερα συγκυβέρνησε για έναν χρόνο µε Ν.∆. - ΠΑΣΟΚ. Αποχώρησε το καλοκαίρι του 2013.
Από το 2012 µέχρι το 2015, την περίοδο της οικονοµικής κρίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε αξιωµατική αντιπολίτευση, ενώ στις εκλογές του 2015 αναδείχθηκε κυβέρνηση σε συνεργασία µε τους ΑΝ.ΕΛ. του κ. Καµµένου.
Ο Αλ. Τσίπρας από τον Ιανουάριο του 2016, όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης έγινε πρόεδρος της Νέας ∆ηµοκρατίας, υπολειπόταν σηµαντικά σε όλες τις δηµοσκοπήσεις και έχασε όλες τις εκλογές, εθνικές, ευρωεκλογές, αυτοδιοικητικές.
Δημοσιεύτηκε στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ στις 1/7
Ο µέχρι χθες αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρας, συµµετείχε σε όλα τα παραπάνω από τα θρανία κιόλας του Πολυκλαδικού Λυκείου Αµπελοκήπων, άρα δεν χρειάζεται καµιά ιδιαίτερη προσέγγιση για να καταλάβει κανείς ότι θα ξαναέκανε κάτι από τα παραπάνω. Oπως, άλλωστε, επεδίωξαν και οι προκάτοχοί του.
Από την πρώτη κιόλας στιγµή της ίδρυσής του, παραµονές των εκλογών του Ιουνίου του 1989, ο Συνασπισµός, ως εκλογική συµµαχία του ΚΚΕ, της Ελληνικής Αριστεράς (Ε.ΑΡ.) και άλλων κεντροαριστερών ρευµάτων, εµφάνισε αξεπέραστα προβλήµατα (α) µε τον πρόεδρό του, Χαρίλαο Φλωράκη, να ψάχνει µαρξιστικά - λενινιστικά ισοδύναµα για να ξεπεράσει το φιάσκο της στήριξης στο ΠΑΣΟΚ και στον Χρ. Σαρτζετάκη το 1985, σε βάρος του Καραµανλή, ο οποίος είχε νοµιµοποιήσει το ΚΚΕ, και (β) µε τον γραµµατέα του, Λεωνίδα Κύρκο, δεινό ρήτορα και οραµατιστή. Με τα πολλά, αφού ο Κων. Μητσοτάκης κατάφερε να συνεργαστεί µαζί τους στις δύο οικουµενικές κυβερνήσεις, κατέληξαν να συµφωνήσουν τον Μάρτιο του 1990 στο όνοµα της Μαρίας ∆αµανάκη ως προέδρου του ΣΥΝ.
Δεκαπέντε µήνες αργότερα, διασπάστηκαν και το 1992 (1ο Συνέδριο) η κ. ∆αµανάκη ανέλαβε την αρχηγία του αυτόνοµου - ανανεωτικού ΣΥΝ, ο οποίος δεν κατόρθωσε να περάσει το «κατώφλι» του 3% τον Οκτώβριο του 1993 (ποσοστό 2,95%). Λίγο αργότερα παραιτήθηκε και το 2ο Συνέδριο ανέδειξε πρόεδρο τον Ν. Κωνσταντόπουλο (παλαιό διαγραφέντα από το ΠΑΣΟΚ), παρότι στην πρώτη ψηφοφορία ο Αλ. Αλαβάνος είχε λάβει υπερδιπλάσιο ποσοστό από εκείνον (43% έναντι 21% του Κωνσταντόπουλου).
Επάνοδος
Με τα πολλά, µπήκαν στην Ευρωβουλή το 1994 και επανήλθαν στη Βουλή το 1996, όπου άρχισαν ξανά οι εσωκοµµατικές συγκρούσεις, µε τους δικαιωµατιστές, τη διεθνιστική Αριστερά, τους οικολόγους κοµµουνιστές και 13 συνιστώσες στο σύνολο. Το δυσµενές αποτέλεσµα δεν άργησε να έλθει, όταν, στις εκλογές του 2000, µπήκαν οριακά στη Βουλή µε 3,27%, όπως και το 2004.Στα τέλη εκείνης της χρονιάς, ο Αλ. Αλαβάνος, έπειτα από συνεχή θητεία δύο δεκαετιών στην Ευρωβουλή, ως ΚΚΕ και κατόπιν ως ΣΥΝ, ανέλαβε τα ηνία του κόµµατος, ενώ η Μαρία ∆αµανάκη µετακινήθηκε στο ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου και ο Νίκος Κωνσταντόπουλος «ακούσθηκε» ως υποψήφιος για την Προεδρία της ∆ηµοκρατίας, καταλήγοντας, ωστόσο, για βραχύ διάστηµα πρόεδρος του Παναθηναϊκού. Τον Μάρτιο του 2004 ιδρύεται ο ΣΥΡΙΖΑ ως εκλογική συµµαχία κοµµάτων και οργανώσεων, µε πρόεδρο τον Αλ. Αλαβάνο.
Από το 2008
Στις εκλογές του 2007 ο ΣΥΝ πέτυχε σηµαντική άνοδο των ποσοστών του στο 5,04% και, πέραν του Αλαβάνου, µέρος της επιτυχίας καρπώθηκε και ο 33χρονος Αλ. Τσίπρας.Στο 5ο Συνέδριο (Φεβρουάριος 2008) ως «παιδί του Αλαβάνου» εκλέχθηκε µε 70,4% πρόεδρος, έναντι του 28,07% του Φώτη Κουβέλη. Στις ευρωεκλογές του 2009, όµως, ο ΣΥΝ έχασε σηµαντικό µέρος της δύναµής του και ο Λ. Κύρκος ζήτησε τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντας παράλληλα και µια δήλωση στήριξης στο ΠΑΣΟΚ, προφανώς επηρεασµένος από το δίληµµα «Σοσιαλισµός ή βαρβαρότητα» (Socialisme ou barbarie) του ΓΑΠ.
Το 2010 ο Αλαβάνος ήρθε σε ρήξη µε τον Τσίπρα, λόγω της στήριξης του δεύτερου στον Αλ. Μητρόπουλο ως υποψηφίου για την Περιφέρεια Αττικής και ανακοινώνει το «Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής», ενώ το 2013 συγκρότησε κι άλλο πολιτικό σχήµα, το «Σχέδιο Β». Από την πλευρά του, ο Φώτης Κουβέλης ίδρυσε το 2010 τη ∆ΗΜ.ΑΡ. (∆ηµοκρατική Αριστερά) που τη λειτούργησε ως «κόµµα µέσα στο κόµµα» έως τις εκλογές του 2012 και αργότερα συγκυβέρνησε για έναν χρόνο µε Ν.∆. - ΠΑΣΟΚ. Αποχώρησε το καλοκαίρι του 2013.
Από το 2012 µέχρι το 2015, την περίοδο της οικονοµικής κρίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε αξιωµατική αντιπολίτευση, ενώ στις εκλογές του 2015 αναδείχθηκε κυβέρνηση σε συνεργασία µε τους ΑΝ.ΕΛ. του κ. Καµµένου.
Ο Αλ. Τσίπρας από τον Ιανουάριο του 2016, όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης έγινε πρόεδρος της Νέας ∆ηµοκρατίας, υπολειπόταν σηµαντικά σε όλες τις δηµοσκοπήσεις και έχασε όλες τις εκλογές, εθνικές, ευρωεκλογές, αυτοδιοικητικές.
Δημοσιεύτηκε στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ στις 1/7
