Η Ιστορία δεν λαθεύει ποτέ, καταγράφει με αδίστακτο κυνισμό τα γεγονότα, παρέχοντας στον επιστήμονα το εργαλείο της ιστορικής αιτιότητας, της αναζήτησης των βαθύτερων αιτιών τους.

Ετσι και στην περίπτωση του πρώτου προερχόμενου από την Αριστερά πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, δεν θα μπορούσε να βάλει στο σκοτάδι τις πολιτικές καταβολές, τη διαδρομή του μέσα στον λαβύρινθο των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, τη συνεργασία του με τους ΑΝ.ΕΛ., το δημοψήφισμα, το  3ο Μνημόνιο, τη μετατροπή της χώρας σε «καταυλισμό εκατομμυρίων προσφύγων», τα πρόσθετα φορολογικά βάρη, την ωμή παρέμβασή του στον Τύπο και στη Δικαιοσύνη, την αλλαγή του ονόματος των Σκοπίων σε Βόρεια Μακεδονία και τις ανοίκειες προσωπικές  επιθέσεις, που έγιναν κανόνας.

Από τα μαθητικά του χρόνια, το 1990- 1991, έδειξε αμέσως τις ηγετικές του ικανότητες, υποδαυλίζοντας από το «κονάκι» του Πολυκλαδικού Λυκείου της οδού Λαρίσης στους Αμπελόκηπους τις κινητοποιήσεις εναντίον του τότε υπουργού Παιδείας, Βασίλη Κοντογιαννόπουλου. Κάποιοι τον θυμούνται ακόμα στο συγκρότημα της Γκράβας να κοιμάται στο σλίπινγκ μπαγκ με την κοπέλα του, την Μπέτυ, και άλλοι συζητούν για τις διακοπές στην άγονη γραμμή,  στη Νίσυρο κ.λπ., εκεί όπου είχε συναντήσει και τον «μπούλη Καμμένο», όπως είπε χρόνια αργότερα.  Επηρεάστηκε από τη μόδα της ΚΝΕ και λογικό ήταν, αφού ο καθοδηγητής του Αλέκος Αλαβάνος υπηρετούσε στην Ευρωβουλή από το 1981, έχοντας εκλεγεί με το ΚΚΕ.

Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ δεν έπεσαν από τα σύννεφα όταν τον Φεβρουάριο του 2008 ο Αλαβάνος έδωσε το δαχτυλίδι της διαδοχής στον Αλ. Τσίπρα, καθώς διατηρούσαν οικογενειακές σχέσεις.

Κέντρο 

Ο μεν Γιάννης Αλαβάνος ήταν επί σειρά ετών πρόεδρος του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος, υποστηριζόμενος από τον πατέρα και θείο του Αλ. Τσίπρα, Παύλο και Ηρακλή αντίστοιχα, ο δε Κωνσταντίνος Αλαβάνος (πέθανε πέρυσι) ήταν βουλευτής του Κέντρου και αργότερα συνεργάτης της Μελίνας Μερκούρη στο ΠΑΣΟΚ. Ομοίως από το Κέντρο του «Γέρου» προέρχονταν και οι αδελφοί Τσίπρα, που σχετίζονταν με τη μεγάλη οικογένεια από την Τήνο των Αλαβάνων πολιτικά, κοινωνικά και επαγγελματικά.

Εγκελάδος

Η πολιτική διαδρομή του κ. Τσίπρα ξεκινά ουσιαστικά στα φοιτητικά του χρόνια, όταν ίδρυσε την παράταξη «Εγκέλαδος», την οποία έφτιαξε με συμφοιτητές του στο Πολυτεχνείο το 1995. Τέσσερα χρόνια μετά κι ενώ είχε μετακινηθεί στον ΣΥΝ, διετέλεσε γραμματέας της Νεολαίας, έχοντας μαζί του τη Ζωή Κωνσταντοπούλου από τη Νομική, θυγατέρα του τότε προέδρου, Νίκου Κωνσταντόπουλου, επίσης προερχόμενου από το Κέντρο και εμπνευστή του συνθήματος «Ούτε δεξιά ούτε αριστερά», για όσους τυχόν ξεχνούν. 

Στη Γένοβα

Το 2001 βρέθηκε στην Ιταλία για να συμμετάσχει στις διαδηλώσεις εναντίον της Συνόδου Κορυφής των G8 στη Γένοβα. Ηταν ένα από τα 135 στελέχη του ΣΥΝ που θεωρήθηκαν ύποπτα για πρόκληση επεισοδίων και στα οποία απαγορεύτηκε η αποβίβαση στο λιμάνι της Ανκόνα, με αποτέλεσμα να οργανώσουν επιτόπια ολοήμερη διαμαρτυρία, παρεμποδίζοντας την αναχώρηση του καραβιού, έως ότου παρενέβη η ιταλική Αστυνομία. Τότε εκπροσωπούσε τον ριζοσπαστισμό της Νεολαίας του Συνασπισμού, που δεν πολυσυμπαθούσε τους πιο «δεξιούς» μέσα στο κόμμα που μιλούσαν για προοδευτικό εκσυγχρονισμό και κυβερνήσεις, και οραματιζόταν κινήματα και συγκρούσεις στον δρόμο ως μέσο για την κοινωνική αλλαγή. Από κοντά και οι φίλοι του Ν. Παππάς σε οργανωτικό ρόλο και Δ. Τζανακόπουλος να μοιράζει εισιτήρια για το ταξίδι.

Το 2004 ο Α. Τσίπρας έθεσε για πρώτη φορά βουλευτική υποψηφιότητα με τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους αποχώρησε από τη Νεολαία και εξελέγη στην κεντρική πολιτική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ και εν συνεχεία στην Πολιτική Γραμματεία του κόμματος. Το 2005 ο Αλέκος Αλαβάνος τον πρότεινε ως υποψήφιο δήμαρχο Αθηναίων, με την Πολιτική Γραμματεία του Συνασπισμού να τίθεται υπέρ του.

Στις δημοτικές εκλογές του 2006, και με ποσοστό 10,5%, έλαβε συνολικά τέσσερις έδρες στο Δημοτικό Συμβούλιο. Αντίστοιχα, όταν εμφανίστηκε στην κεντρική πολιτική σκηνή, πρώτα ως υποψήφιος δήμαρχος Αθήνας και αργότερα ως επικεφαλής του Συνασπισμού, πάντα κουβαλούσε αυτόν τον αέρα «ριζοσπαστισμού» και «αντικομφορμισμού». Στις 10 Φεβρουαρίου του 2008, το 5ο Συνέδριο του ΣΥΝ τον εξέλεξε πρόεδρο με 840 ψήφους (70,4%) έναντι 342 του Φώτη Κουβέλη (28,7%). Σε ηλικία 33 ετών ο Τσίπρας έγινε ο νεότερος αρχηγός.

Στην περίοδο των Μνημονίων πήγε σε διαδηλώσεις, δέχθηκε δακρυγόνα, εκπροσώπησε τους διαδηλωτές εντός του Κοινοβουλίου, ανέβηκε σε τρακτέρ αγροτών που διαμαρτύρονταν, στήριξε κινήματα ανυπακοής και «Δεν πληρώνω» και η απήχησή του εκτινάχτηκε. Τον Μάιο του 2012 έβαλε τον ΣΥΡΙΖΑ με 16,78% στη θέση της αντιπολίτευσης, τον Ιούνιο στις επαναληπτικές εκλογές τον δυνάμωσε περισσότερο και από εκεί και πέρα, υποσχόμενος τα πάντα στους πάντες, κέρδισε τις εκλογές του 2015, τις οποίες προκάλεσε με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.

Στις εθνικές εκλογές του 2015 αναδείχθηκε πρώτο κόμμα με 36,3% και 149 έδρες και συνεργάστηκε με τους Ανεξάρτητους Ελληνες του Πάνου Καμμένου για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Το 3ο Μνημόνιο δεν άργησε να έρθει έπειτα από το δημοψήφισμα του 2015 και την  «επτάωρη συνάντηση» με την Άνγκελα Μέρκελ.  Ο λαός, σε ποσοστό  35,46%, τον στήριξε εκ νέου τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους και έπειτα από μία τετραετία αμφιλεγόμενης διακυβέρνησης, που χαρακτηρίστηκε από παρεμβάσεις στην Δικαιοσύνη και επιθέσεις στον Τύπο, ηττήθηκε από τη Ν.Δ. και τον Κυριάκο Μητσοτάκη το 2019 με 8 μονάδες διαφορά.

Τελικά, ο κ. Τσίπρας δεν κατάφερε κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας να πείσει τους πολίτες ότι διαθέτει μία εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης, με αποτέλεσμα στην πρώτη κάλπη της απλής αναλογικής στις 21 Μαΐου να λάβει ποσοστό περί του 20% και έναν μήνα μετά, με το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής, να ηττηθεί εκ νέου κατά κράτος, παίρνοντας μικρότερο ποσοστό, που ξεπέρασε μόλις το 17%, χάνοντας χιλιάδες ψηφοφόρους κυρίως από τον χώρο της Κεντροαριστεράς.


Πίνακας: ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

Δημοσιεύτηκε στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ στις 1/7