Θεωρήθηκε απροσδόκητη έκπληξη η πρόσφατη απόφαση του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραµανλή να επιλέξει µια διαφορετική πορεία, ως ιδιώτης, από αυτήν την οποία τον είχε συνηθίσει ο ελληνικός λαός. Μια απόφαση που δεν έχει να κάνει µε πολιτικά αξιώµατα και κυρίως µε εγγραφή υποθήκης για άλλου είδους θέσεις σε πολιτειακό επίπεδο. Οπως πολλοί ίσως είκαζαν µετά την αποχώρηση του Καραµανλή από την ενεργό πολιτική. Από την οποία αποχώρησε µε την ίδια αξιοπρέπεια µε την οποία είχε, νεαρός ακόµη, εισέλθει.
Η νέα θέση που επέλεξε αποδεχόµενος τη σχετική πρόταση είναι αυτή του προέδρου σε έναν ιστορικό συνεταιρισµό: Στη Συνεταιριστική Ενωση Καπνοπαραγωγών Ελλάδος, που εδρεύει στην Ξάνθη και είχε ιδρυθεί από έναν εµβληµατικό συνδικαλιστή και πολιτικό της παλαιάς εποχής, τον Αλέξανδρο Μπαλτατζή. Μια προσωπικότητα κεντροαριστερών καταβολών, την οποία εκτιµούσε, ανεξάρτητα από την ιδεολογική απόσταση την οποία είχαν, µία από τις πολιτικές προσωπικότητες που σφράγισαν τη µεταπολεµική πολιτική ιστορία της χώρας: Ο ιδρυτής της ΕΡΕ και της Νέας ∆ηµοκρατίας και θείος του πρώην πρωθυπουργού, Κωνσταντίνος Καραµανλής. Πλανάται βεβαίως το ερώτηµα για την τελευταία επαγγελµατική επιλογή του πρώην πρωθυπουργού.
Υπήρξε ο έκτος πρόεδρος της Νέας ∆ηµοκρατίας ο Κώστας Καραµανλής. Ανεδείχθη στο αξίωµα αυτό κάτω από το βάρος ειδικών συνθηκών που επικρατούσαν στο κόµµα της αξιωµατικής αντιπολίτευσης, το οποίο µετά από αλλεπάλληλες ήττες από το ΠΑΣΟΚείχε αρχίσει να εµφανίζει επικίνδυνες ρωγµές και χαλαρότητα στη συνεκτικότητά του. Για τη διατήρηση της οποίας επί τόσα χρόνια και κάθε φορά που αυτή διαταρασσόταν είχε ως «συγκολλητική ουσία» το ιδεολόγηµα του Καραµανλισµού και το επί σειράν ετών ενεργό «πολιτικό φάντασµα» του ίδιου του Κωνσταντίνου Καραµανλή.
Γι’ αυτό άλλωστε το 1997, όταν προέκυψε η ανάγκη ενός νέου ξεκινήµατος της αγκοµαχούσας παράταξης, επελέγη ένας άλλος Καραµανλής, ο Κώστας Καραµανλής, ανιψιός του ιδρυτή του κόµµατος, για να τη συνεφέρει, αφού πλέον οι συµβολισµοί προσλάµβαναν τη δική τους σηµασία για το µέλλον της παράταξης. Ηταν µάλιστα και ο µικρότερος σε ηλικία Νεοδηµοκράτης πολιτικός που είχε αναδειχθεί σε αρχηγό του κόµµατος.
Που δίδαξε
Κάτι που λίγοι γνωρίζουν είναι ότι ο Κώστας Καραµανλής, απόφοιτος του Πανεπιστηµίου Tuft s και της Σχολής Fletcher, δίδαξε για κάποιο διάστηµα ∆ίκαιο Επιχειρήσεων και ∆ιεθνείς Σχέσεις στο Deree, καθώς και Σύγχρονη Ελληνική Πολιτική Ιστορία σε Αµερικανούς φοιτητές στο πρόγραµµα «Study in Greece». Είναι φυσικό λοιπόν η διδακτική αυτή προϋπηρεσία να γεννά ακόµη ένα ερώτηµα ως προς την τελευταία επιλογή του Κώστα Καραµανλή και, συγκεκριµένα, γιατί δεν προτίµησε να συνεχίσει µε µια ακαδηµαϊκή καριέρα. Την πολιτική σταδιοδροµία και µάλιστα των προσώπων που έχουν κυβερνήσει µια χώρα την κρίνει ο ιστορικός και πάντοτε µε τις αναγκαίες συγκρίσεις, τις συγκυρίες και τις συνθήκες κάθε εποχής. Ο Κώστας Καραµανλής πάντως έχει µείνει στην πολιτική ιστορία του τόπου ως ένας µετριοπαθής πρωθυπουργός, αντίθετος προς τον λαϊκισµό και αντικειµενικός στις κρίσεις του. ∆εν είναι προφανώς τυχαίο ως προς την πολιτική του οπτική, που τη διέκρινε η αντικειµενικότητα, το γεγονός ότι το διδακτορικό του χαρακτηρίζεται από µια πολιτικοϊδεολογική υπέρβαση, αν λάβουµε µάλιστα υπόψη το περιβάλλον µέσα στο οποίο είχε ανατραφεί και είχε τις πρώτες προσλαµβάνουσες από την πολιτική. Είχε ως θέµα τον Ελευθέριο Βενιζέλο και την εξωτερική του πολιτική.
Eχει µείνει στην πολιτική ιστορία του τόπου ως ένας µετριοπαθής πολιτικός, αντίθετος προς τον λαϊκισµό και αντικειµενικός στις κρίσεις του
Αλλωστε, και ο ίδιος κατά την πρωθυπουργική του θητεία είχε επιδείξει ανάλογη ευαισθησία στα εθνικά θέµατα µε εκείνη του Ελευθέριου Βενιζέλου. Με απτά παραδείγµατα. Τα οποία θα µπορούσε να πει κανείς ότι ήταν η εφαρµογή της παρακαταθήκης που είχε αφήσει στον ανιψιό του ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Καραµανλής. Ο οποίος, γνωρίζοντας τόσο την κρισιµότητα της γεωγραφικής θέσης της χώρας στην περιοχή, τις εκκρεµότητες στις διεθνείς µας σχέσεις και κυρίως µε ορισµένους γείτονες, όσο και την ευαισθησία του ανιψιού του στα ζητήµατα της εξωτερικής πολιτικής, του είχε δώσει συγκεκριµένες συµβουλές για τη διατήρηση των ισορροπιών. Μία από τις πιο σηµαντικές αφορούσε τις σχέσεις µας µε την Τουρκία. Είχε πει λοιπόν στον Κώστα Καραµανλή: «Πρόσεξε πολύ τις σχέσεις µε την Τουρκία. Θα είσαι πάντοτε σε αµυντική ετοιµότητα. Αλλά ποτέ δεν θα κάνεις πόλεµο».
Για την τελευταία του µη πολιτική επιλογή την απάντηση µπορεί να τη δώσει µόνο ο ίδιος. Από εκεί και πέρα, µόνο εικασίες µπορεί να διατυπωθούν από όσους γνωρίζουν τον χαρακτήρα των Καραµανλήδων. Μακριά από συµπεριφορές που παραπέµπουν στην αίγλη κοσµικοτήτων, διακρίνονται για την απλότητά τους στην προσέγγιση των άλλων. Ενδεχοµένως, εποµένως, η ανάληψη της θέσης αυτής στη ΣΕΚΕ να µη θεωρήθηκε από τον Κώστα Καραµανλή µια υποβάθµισή του. Για τον πρόσθετο λόγο ότι, όπως και ο θείος του, εξακολουθεί να έχει δύο ευαισθησίες. Η µία προς τον πρωτογενή τοµέα, που µπορεί να αποτελέσει και πάλι, όπως στο παρελθόν, µία από τις κινητήριες δυνάµεις µιας εθνικής ανάπτυξης. Η άλλη απέναντι στα εθνικά θέµατα. Και η ΣΕΚΕ εδρεύει σε µια περιοχή που χρειάζεται την ιδιαίτερη προσοχή της Πολιτείας και δεν απέχει και πολύ από την πατρώα γη των Καραµανλήδων.
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Παραπολιτικά» στις 22/7
