Η ρίζα του, βαθιά αποκορωνιώτικη, από το Νιο Χωριό. Γεννηµένος στα µέσα της δεκαετίας του ’80. Τα παιδικά του χρόνια, µοιρασµένα µεταξύ χωριού και πόλης και πάντα µε κεντρική αναφορά την Κρήτη. Από τη στιγµή που ξεκίνησε να θυµάται τον εαυτό του ο Αλέξανδρος Μαρκογιαννάκης, βουλευτής της Ν.∆., η ζωή του "ήταν συνυφασµένη µε τις παρέες στη γειτονιά, πολύ παιχνίδι, ξέγνοιαστα και όµορφα χρόνια. Θυµάµαι να πηγαίνω µε τα πόδια στο σχολείο, να ανυποµονώ να συναντήσω στον δρόµο τους φίλους µου και να πούµε τα νέα της προηγούµενης ηµέρας. Τα Σαββατοκύριακα πηγαίναµε στο χωριό, στον Αποκόρωνα, όπου η γιαγιά µου είχε φροντίσει να µαγειρέψει για όλη την οικογένεια το παραδοσιακό πιλάφι".

Από µικρός είχε πολιτικές ανησυχίες. Στα χρόνια της βαθιάς οικονοµικής κρίσης, όταν ξεκίνησε να ωριµάζει ως άνθρωπος, ο Αλέξανδρος Μαρκογιαννάκης πήρε την απόφαση να ασχοληθεί ενεργά µε την πολιτική. "Αρχισα να ωριµάζω ως άνθρωπος τα χρόνια που ήρθε η βαθιά οικονοµική κρίση στην Ελλάδα. Εκείνη την περίοδο είχα και µια επιχειρηµατική δραστηριότητα στον χώρο της εστίασης. Θα θυµάστε ότι τα χρόνια εκείνα ήταν πολύ έντονη η απαξίωση, κυρίως από τους νέους, για το πολιτικό σύστηµα, στοιχείο το οποίο µε οδήγησε στο να θέλω να ασχοληθώ ενεργά, σε πείσµα των καιρών, ώστε να µπορέσω να αλλάξω πράγµατα που έβλεπα ότι µε ενοχλούσαν. Με ενοχλούσε πολύ, για παράδειγµα, η τόσο µεγάλη τοξικότητα ανάµεσα στα πολιτικά κόµµατα, χωρίς να εστιάζουν στην ουσία. Εβλεπα, από τη µια, ένα κλίµα έντονης, σχεδόν πολεµικής αντιπαράθεσης, µε ύβρεις και χαρακτηρισµούς, που απωθούσε τους συνοµηλίκους µου και γενικά τα νέα παιδιά. Εποµένως, η ενασχόλησή µου µε την πολιτική ήταν ένα είδος προσωπικού στοιχήµατος για µένα. Ενα στοίχηµα για να αποδείξω ότι η πολιτική γίνεται και αλλιώς. Με αντιπαραθέσεις, αλλά όχι µε ύβρεις. Με διαφωνίες, αλλά και αντιπροτάσεις. Με πάθος γι’ αυτό που πιστεύεις, αλλά όχι µε µίσος για όποιον πιστεύει κάτι διαφορετικό. ∆ηµιουργικά και όχι καταστροφικά. Αυτά προσπαθώ καθηµερινά να τα κάνω πράξη, για να φέρουµε ξανά τον κόσµο, και ιδιαίτερα τους νέους, πίσω στην πολιτική".

Είχε προηγηθεί, ωστόσο, η επί χρόνια συνεργασία του µε το θείο του, Χρήστο Μαρκογιαννάκη, πρώην υπουργό της Ν.∆., µια συνεργασία για την οποία ο Αλέξανδρος αισθάνεται πολύ τυχερός, "γιατί έµαθα να δουλεύω σκληρά, να είµαι κοντά στους ανθρώπους. Είχα άµεση εµπλοκή µε το κοινοβουλευτικό έργο ως συνεργάτης, πράγµα το οποίο µε βοήθησε µε την εκλογή µου πλέον ως βουλευτή να µη χρειάζοµαι χρόνο προσαρµογής στα κοινοβουλευτικά µου καθήκοντα".



Ο Αλ. Μαρκογιαννάκης µε τη σύζυγό του, Βερόνικα, η οποία του δίνει δύναµη σε ό,τι κάνει, έχουν δηµιουργήσει µια όµορφη οικογένεια και µαζί έχουν αποκτήσει δύο κόρες. "Κάθε φορά ανυποµονώ να γυρίσω σπίτι και να µε υποδεχτεί η Αλίκη (η µεγάλη κόρη, µόλις 2 ετών). Θα ήµουν άδικος, βέβαια, να µην αναφέρω ότι η ευτυχία αυτή οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στη γυναίκα µου, η οποία έχει καταφέρει να κρατήσει αυτή τη δύσκολη ισορροπία λόγω κυρίως της συχνής απουσίας µου. Γι’ αυτό και δέχεται πάντα τα συγχαρητήρια των φίλων µου, όποτε την βλέπουν. ∆υστυχώς, έχω πολύ λιγότερο χρόνο από αυτόν που θα ήθελα να περνάω µαζί τους. Προσπαθώ, όµως, όσο χρόνο έχω, να περνάω στιγµές που ξέρω ότι δεν θα ξαναέρθουν όσο µεγαλώνουν", περιγράφει ο βουλευτής στο "S".



Με τη Βερόνικα γνωρίστηκαν µέσα από κοινές παρέες και δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να καταλήξουν µαζί. Λατρεύουν τα ταξίδια και συνεχίζουν να οργανώνουν αποδράσεις ακόµα και τώρα, που τα παιδιά είναι µικρά, ενώ αγαπούν να περπατούν µαζί στο παλιό λιµάνι των Χανίων. Αν κάτι χαρακτηρίζει τον Χανιώτη βουλευτή της Ν.∆., αυτό είναι η υποµονή του και η αισιοδοξία του. Βάζει στόχους και δεν αφήνει τίποτα στην τύχη του. "Μου αρέσει να δουλεύω πολύ και γενικά δεν αφήνω τα πράγµατα στην τύχη τους, αλλά τα οδηγώ εκεί που σχεδιάζω. Είµαι πολύ προσηλωµένος στους στόχους που βάζω. Τηρώ πιστά τη συµβουλή ενός φίλου, που έλεγε «να εµπιστεύεσαι το µαξιλάρι σου». Να µην παίρνω, δηλαδή, αποφάσεις εν θερµώ, να ξεκουράζοµαι και να αποφασίζω µε καθαρό µυαλό", λέει ο Αλέξανδρος Μαρκογιαννάκης.

Η ψυχοθεραπεία του είναι να παίζει µπάσκετ και επιδιώκει να πηγαίνει όσο πιο συχνά µπορεί. Από την έντονη καθηµερινότητα τον αποφορτίζουν οι κόρες του, ενώ το βράδυ χαλαρώνει διαβάζοντας βιβλία και βλέποντας ταινίες.