Κριτική τόσο στους αποχωρήσαντες από τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και στον πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης Στέφανο Κασσελάκη, με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις στο κόμμα ασκεί ο Θανάσης Καρτερός, με το τελευταίο του άρθρο στην «Αυγή».

Ο Θανάσης Καρτερός, ένας εκ των στενών συνεργατών του Αλέξη Τσίπρα την περίοδο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, στο άρθρο του επικρίνει κατά βάση την ομάδα «6 συν 6» της Έφης Αχτσιόγλου και την Ομπρέλα του Ευκλείδη Τσακαλώτου, γράφοντας ότι «εκτέλεσαν ασκαρδαμυκτί» τον Στέφανο Κασσελάκη.

«Τον εμφάνισαν με όρους εφιάλτη, τον απομόνωσαν, τον λοιδόρησαν, του απέδωσαν ακόμα και την επερχόμενη διάσπαση. Την οποία οι ίδιοι είχαν προαποφασίσει. Είναι πολύ ρηχό να τον κατηγορούν πως, αντί για πολιτική συζήτηση, κατέφυγε σε «εσωτερικούς εχθρούς» εκείνοι που τον υποδέχτηκαν με πίσσα και πούπουλα. Κι εκείνοι που ξεπλένουν το πρωτοφανές λιντσάρισμά του», προσθέτει για τους αποχωρήσαντες ο κ. Καρτερός.

*Διαβάστε εδώ: ΣΥΡΙΖΑ: Σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης τα κοµµατικά media - Αντιμέτωπα με έλλειψη χρημάτων και αναγνωστών

Όσο για τον Στέφανο Κασσελάκη τον επικρίνει για «ασφυκτικές επιλογές προσώπων, δήθεν καινοφανείς, αλλά εκτός τόπου θέσεις, πολύ Εγώ» προσθέτοντας ότι «χειρότερα, διχαστικά μάλιστα ατοπήματα διέπραξαν πρόσωπα που θέλει δεν θέλει κοσμούν με δική του ευθύνη την εικόνα του» καταλήγοντας ότι «κάποτε υπήρξε ανάγκη για βίαιη ωρίμανση του ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, υπάρχει ανάγκη για βίαιη ωρίμανση του πρόσφατα εκλεγμένου προέδρου του».


Ολόκληρο το άρθρο του Θανάση Καρτερού με τίτλο «Τέσσερις αλήθειες για τη διάσπαση»

«Η Ιστορία θα κρίνει» ήταν η πρώτη αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. στην αποχώρηση της λεγόμενης ομάδας Αχτσιόγλου (παρεμπιπτόντως, ο Παύλος Πολάκης την πρόλαβε πάλι την Ιστορία. «Βάζουν ένα λιθαράκι στο αντισύριζα μέτωπο ως κόμμα μίας χρήσης» είπε). Πριν κρίνει όμως η Ιστορία, καλό είναι να θυμάται κανείς μερικές αλήθειες που θα βοηθήσουν την κρίση της. Και την κρίση όσων επιμένουν.

Αλήθεια πρώτη. Ούτε οι 6+6 ούτε η Ομπρέλα ούτε οι γνωστοί αθυρόστομοι συνοδοιπόροι έδωσαν στον Κασσελάκη όχι περίοδο, αλλά έστω ανάσα χάριτος. Τον εκτέλεσαν ασκαρδαμυκτί, τον εμφάνισαν με όρους εφιάλτη, τον απομόνωσαν, τον λοιδόρησαν, του απέδωσαν ακόμα και την επερχόμενη διάσπαση. Την οποία οι ίδιοι είχαν προαποφασίσει. Είναι πολύ ρηχό να τον κατηγορούν πως, αντί για πολιτική συζήτηση, κατέφυγε σε «εσωτερικούς εχθρούς» εκείνοι που τον υποδέχτηκαν με πίσσα και πούπουλα. Κι εκείνοι που ξεπλένουν το πρωτοφανές λιντσάρισμά του.

Αλήθεια δεύτερη. Δικαιολογία της διάσπασης είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. έγινε κεντροδεξιό, αρχηγικό, αυταρχικό, τραμπικό κόμμα. Κι αυτό το αστραπιαίο κακούργημα συνέβη με όλα τα δεδομένα -μέλη, όργανα, διαδικασίες κ.λπ.- ίδια. Με μόνο μία αλλαγή. Την ανάδειξη ενός «διαφορετικού» στην ηγεσία. Που, κατά την αφήγηση όσων αποχώρησαν, κατάφερε ιστορία δεκάδων χρόνων, αγώνες, αγωνίες, συνειδήσεις, εμπειρίες, διαδικασίες να τα κάνει χυλό. Κι έτσι προτιμούν το δικό τους γιαούρτι. Εντάξει, αν πιστεύει κανείς κάτι τέτοιο, τότε πιστεύει και στα νεφελίμ, που μισούν τη συνεπή Αριστερά.

Αλήθεια τρίτη. Ο Κασσελάκης πρότεινε στην Αχτσιόγλου να αποφασίσει από ποια θέση θέλει να συνεχίσει. Πρότεινε τη συμμετοχή «αντίπαλων» στελεχών στο Πολιτικό Κέντρο. Επικοινώνησε με βουλευτές και επώνυμους για να τους πείσει να παραμείνουν. Και κατηγορείται τώρα για διάλυση! Ενώ όσοι ξεχνούν όσα ωραία έλεγαν για τις βουλευτικές έδρες, για πλειοψηφίες και όργανα, για συμπερίληψη και συλλογικές διαδικασίες, για ενότητα στη διαφορετικότητα και επιλέγουν την εξαρχής εχθροπάθεια, την αντίθεση στην πλειοψηφία και εντέλει την αποχώρηση υπερασπίζονται την ενότητα!

Αλήθεια τέταρτη. Ο Κασσελάκης έχει όντως κάνει, με την απειρία, την πολυπραγμοσύνη, την υπερβολή της επικοινωνίας, μια σειρά λάθη. Ασφυκτικές επιλογές προσώπων, δήθεν καινοφανείς, αλλά εκτός τόπου θέσεις, πολύ Εγώ. Χειρότερα, διχαστικά μάλιστα ατοπήματα διέπραξαν πρόσωπα που θέλει δεν θέλει κοσμούν με δική του ευθύνη την εικόνα του. Κάποιοι τα χρησιμοποίησαν όλα αυτά ως άλλοθι διάσπασης. Παίρνουν τις ευθύνες τους. Οι πολλοί που μένουν έχουν όμως μια ξεκάθαρη απαίτηση: να ανταποκριθεί ο πρόεδρος στον ρόλο του. Η περίοδος χάριτος που δικαιούται δεν είναι απεριόριστη.

Κάποτε υπήρξε ανάγκη για βίαιη ωρίμανση του ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, υπάρχει ανάγκη για βίαιη ωρίμανση του πρόσφατα εκλεγμένου προέδρου του…