Μεγάλωσε στα Πετράλωνα, οι γονείς του ήταν εκπαιδευτικοί και µικρός ήθελε να γίνει... αστροναύτης! Τελικά αστροναύτης δεν έγινε, αλλά ύψος πήρε κυριολεκτικά! Εφτασε στα 2 µέτρα και φυσικά έγινε µπασκετµπολίστας, καθώς είχε και έµφυτο ταλέντο. Στο µπάσκετ δύο πράγµατα κυριάρχησαν: ο πρωταθλητισµός, που απαιτεί τεράστια πειθαρχία και προσπάθεια, και η οµαδικότητα, καθώς, όπως ο ίδιος λέει, «δεν υπάρχει ένας -ακόµα και αν είναι ο Γκάλης- αν δεν υπάρχει η οµάδα».
Οι γονείς του και τον ενθάρρυναν και τον στήριξαν, αλλά µε έναν απαράβατο όρο: να σπουδάσει. «Οταν γυρνούσα το µεσηµέρι από το σχολείο, έκανα αµέσως τα µαθήµατα της επόµενης ηµέρας, για να µπορέσω το απόγευµα να πάω στις προπονήσεις. Σωστά πίστευαν ότι η µεγαλύτερη ‘‘προίκα’’ που µπορούσαν να δώσουν σε εµένα και την αδελφή µου ήταν να µας µορφώσουν. Μπορούσαµε να ασχοληθούµε µε ό,τι χόµπι θέλαµε. Εκτός από τον αθλητισµό, µου άρεσε και η µουσική, έπαιζα και λίγο κιθάρα. Αλλά πάνω απ’ όλα ήταν η εκπαίδευσή µας. Τιµώ και σέβοµαι τους γονείς µου γιατί µας µεγάλωσαν µε αυτό σαν ‘‘φάρο’’: µόρφωση και παιδεία». Ακόµα και µετά την ενηλικίωσή του συνέχισε να συνδυάζει το µπάσκετ µε τις σπουδές: «Παρακολουθούσα τα εργαστήρια στην Ιατρική και για να προλαβαίνω µελετούσα µέσα στα αεροπλάνα και στα ξενοδοχεία, όταν πηγαίναµε αποστολές µε την Εθνική, ή για την Ευρωλίγκα».

Βασίλης Κικίλιας: Τα πρώτα βήματα στην πολιτική

Στην πολιτική πορεύθηκε όπως και σε όλα όσα είχε κάνει µέχρι εκείνη τη στιγµή: βήµα βήµα, µε πολλή δουλειά και αυτοπειθαρχία. Η πρώτη πρόταση που δέχτηκε ήταν για την αυτοδιοίκηση στην Αθήνα και εκλέχθηκε, ενώ ταυτόχρονα ολοκλήρωνε την ειδικότητά του στο Γενικό Νοσοκοµείο Αεροπορίας ως χειρουργός-ορθοπεδικός. Η πρώτη θέση ευθύνης ήταν πολύ κοντά στο αντικείµενό του. Ανέλαβε πρόεδρος στον Οργανισµό Νεολαίας και Αθλησης του ∆ήµου Αθηναίων. Ο ίδιος θυµάται ότι ήταν από τις πιο εξουθενωτικές περιόδους της ζωής του, καθώς δούλευε πάνω από 10 ώρες για τον Οργανισµό, ενώ ταυτόχρονα έπρεπε να ολοκληρώσει και το διδακτορικό του. Ως γιατρός εργαζόταν σε δοµές Υγείας, έκανε εφηµερίες, αλλά χρόνο µε τον χρόνο η πολιτική κέρδιζε όλο και περισσότερο έδαφος. Είναι ουµανιστής. «Υπάρχει κάτι κοινό στην Ιατρική και την πολιτική. Νιώθεις ότι αν πάρεις τις σωστές αποφάσεις, µε αποκλειστικό κριτήριο την πραγµατική ανάγκη του άλλου -είτε ασθενούς είτε πολίτη-, τότε εισπράττεις µια εσωτερική ικανοποίηση ότι κάτι άλλαξε χάρη και σε εσένα».

«Η Τζένη είναι µια πηγή αγάπης, χαράς και ισορροπίας»

Η πιο σηµαντική χαρά ήρθε αδιαµφισβήτητα µε τη γέννηση του γιου του Παναγιώτη-Αντώνιου. Αλλά η µεγάλη αλλαγή ήρθε νωρίτερα, όταν ερωτεύθηκε και αγάπησε τη γυναίκα της ζωής του, την Τζένη Μπαλατσινού. «Η Τζένη είναι µια πηγή αγάπης, χαράς και ισορροπίας». Το παιδί ήρθε ως «δώρο Θεού» και γέµισε το ζευγάρι χαρά. «Η γυναίκα µου είναι µια σπουδαία µαχήτρια, που έχει πετύχει πολλά και σηµαντικά στη ζωή της. Μία σπουδαία µητέρα για τα 4 παιδιά της και µια τρυφερή, αλλά δυνατή σύντροφος για εµένα. Είναι πάντα διακριτικά δίπλα µου, καταλαβαίνει τις δυσκολίες και µε στηρίζει». Αυτό που τον χαλαρώνει περισσότερο είναι να βλέπει ταινίες στο σπίτι µαζί µε την Τζένη. «Είµαστε και οι δύο σινεφίλ. Το concept “µαγειρεύουµε κάτι και βλέπουµε οι δυο µας µια ταινία αραχτοί στα µαξιλάρια µας και στις κουβέρτες µας’’ είναι η ιδανική κατάληξη ενός Σαββατοκύριακου».

«Είμαι 100% χαζοµπαµπάς»

Στον µικρό Παναγιώτη-Αντώνιο έχει τεράστια αδυναµία και δεν το κρύβει. «Αν είµαι χαζοµπαµπάς; ∆εν το συζητάω, 100% χαζοµπαµπάς. Είµαι περήφανος για τον γιο µου και τον καµαρώνω. Προσπαθώ, όσο απαιτητικό και αν είναι το πρόγραµµά µου, και βρίσκω πάντα χρόνο να περνάω µαζί του. Είναι πολύτιµες αυτές οι στιγµές».

Οι πρώτες ήττες στο µπάσκετ ήταν οι πιο έντονες απογοητεύσεις που ένιωσε, επειδή ήταν οι πρώτες στον στίβο του πρωταθλητισµού. «Με την Εθνική Παίδων και µετά µε την Εθνική Εφήβων είχαµε και δύσκολες στιγµές, δεν είχαµε µόνο επιτυχίες. Για ένα παιδί είναι µεγάλο το βάρος τις πρώτες φορές που συµβαίνει αυτό».

Αισθάνεται τη µεγαλύτερη ικανοποίηση όταν είναι χρήσιµος. Είναι κάτι που το είχε από µικρός και δεν αλλάζει. «Είµαι ικανοποιηµένος όταν αισθάνοµαι ότι η προσπάθειά µου έχει αντίκτυπο στον κόσµο, ότι κάποιοι άνθρωποι καλυτερεύουν τη ζωή τους. Η πιο συγκλονιστική περίοδος ήταν ως υπουργός Υγείας, όταν ξέσπασε η πανδηµία. Τότε που διαχειριστήκαµε µια πρωτόγνωρη κατάσταση, η οποία είχε να κάνει µε το υπέρτατο αγαθό, την ανθρώπινη ζωή».

Μεγαλύτερο προτέρηµά του είναι πως λειτουργεί οµαδικά -είναι κάτι που το έµαθε στο µπάσκετ- και ότι ξέρει να ακούει, να βελτιώνεται και να µην τα παρατάει ποτέ.

Πιστεύει στον Θεό και πηγαίνει στην εκκλησία τακτικά γιατί, όπως λέει, «οι χώροι λατρείας και ειδικά οι ορθόδοξες εκκλησίες µε την αγιογράφηση, αλλά κυρίως µε το τελετουργικό, σε βοηθούν να νιώσεις την άµεση επαφή και την κατάνυξη της εσωτερικής µέθεξης. ∆εν είναι θέµα τυπολατρίας, είναι θέµα ουσίας».

Τα κύπελλα με την ΑΕΚ

Αγωνίστηκε στον Πανιώνιο, την ΑΕΚ, τον Απόλλωνα Πατρών, καθώς και στις εθνικές οµάδες µπάσκετ. Με την Εθνική Παίδων αναδείχθηκε το 1991 δευτεραθλητής Ευρώπης και συνέχισε στην Εθνική Εφήβων και στην Εθνική Ανδρών. Με τον Πανιώνιο αναδείχθηκε κυπελλούχος Ελλάδας το 1991, ενώ κατά τη διάρκεια της τετραετούς θητείας του στην ΑΕΚ κατέκτησε µε αυτήν ένα πρωτάθληµα το 2002, δύο Κύπελλα το 2000 και το 2001, καθώς και το Κύπελλο Σαπόρτα το 2000. Η στιγµή που θυµούνται πάντα από τον Βασίλη Κικίλια οι φίλαθλοι της ΑΕΚ είναι όταν χάρισε στην οµάδα το Κύπελλο στον τελικό µε τον Παναθηναϊκό. Στα τελευταία δευτερόλεπτα του αγώνα κοίταξε στα µάτια τον τεράστιο Ντέγιαν Μποντιρόγκα και τον κέρδισε µε την εξαιρετική του άµυνα.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή της Κυριακής»