∆όµνα Μιχαηλίδου στην "Α": "∆εν έχω συνειδητοποιήσει ακόµη την απώλεια του πατέρα µου"
Η Δόμνα Μιχαηλίδου μιλάει στην «Απογευματινή» και την Αλεξάνδτα Καϋμένου για τη ζωή της, για το ενδεχόµενο να αποκτήσει ένα παιδί και τις αγωνίες που τη γεµίζει η ιδέα αυτή
Αλεξανδρα Καυμενου
Η υφυπουργός Παιδείας, Θρησκευµάτων και Αθλητισµού, Δόμνα Μιχαηλίδου, µιλά στην «Απογευµατινή» της Κυριακής για τα παιδικά της χρόνια, την απώλεια του πατέρα της και τη σχέση που έχει µε τη µητέρα της. Αναφέρεται στο ενδεχόµενο να αποκτήσει ένα παιδί και τις αγωνίες που τη γεµίζει η ιδέα αυτή, ενώ µιλάει και για το δύσκολο πρόγραµµα της καθηµερινότητάς της, από το οποίο δεν λείπει η γυµναστική.
Είστε από εκείνους τους ανθρώπους που αν κάποιος παρακολουθήσει το καθηµερινό σας πρόγραµµα θα αναρωτηθεί πώς τα καταφέρνετε. Αλήθεια, πώς τα προλαβαίνετε όλα;
Προσπαθώ να τα χωρέσω όλα µέσα στο εικοσιτετράωρό µου και η αλήθεια είναι πως πολλές φορές δεν µου φτάνει ούτε αυτό. Είµαι από αυτούς τους ανθρώπους που δεν µπορώ να έχω ένα λεπτό κενό! Οπότε προσπαθώ να κάνω τα πάντα. Από νοµοθετικό έργο µέχρι διοικητική δουλειά και από επισκέψεις στον Πειραιά µέχρι και σε όλη την Ελλάδα σε σχολεία, για να µπορώ να µιλάω µε µαθητές, µε γονείς και κυρίως µε εκπαιδευτικούς. Γιατί για να µάθουµε τις ανάγκες, τα προβλήµατα και να µπορούµε να δώσουµε λύσεις, χρειάζεται εµείς να είµαστε κοντά σε όσους µας χρειάζονται και όχι να περιµένουµε να έρθουν εκείνοι σε µας. Γι’ αυτό καθηµερινά είµαι πάνω σε µία µηχανή, οπότε βρίσκοµαι παντού: στο υπουργείο, στο Μαρούσι, σε όλη την Αττική, σε διάφορα σχολεία και βέβαια στην περιφέρειά µου, τον Πειραιά. Αν δεν είχα τη µηχανή δεν θα µπορούσα να τα καταφέρω! Για µένα είναι ο πιο χρήσιµος φίλος µου.
Υπάρχει χρόνος για την προσωπική σας ζωή;
Υπάρχει! Προσπαθώ και κρατάω τουλάχιστον τα µισά βράδια της εβδοµάδας ελεύθερα, οπότε µετά τις 10 το βράδυ θα βγω για ένα φαγητό και ένα ποτήρι κρασί. Επίσης προσπαθώ να κρατήσω τα Σαββατοκύριακά µου ελεύθερα. Το τελευταίο δεν το καταφέρνω συχνά, αλλά το προσπαθώ! Γιατί είναι τόσα που έχω να προλάβω σε ένα Σαββατοκύριακο, όπως να δω τη µαµά µου, τους φίλους µου, τον σύντροφό µου, που τελικά δεν ξέρω αν και αυτοί µένουν ευχαριστηµένοι.
Τι είναι αυτό που σας ξεκουράζει και σας αποφορτίζει από την έντονη καθηµερινότητα;
Η γυµναστική! Προσπαθώ να κάνω τρεις-τέσσερις φορές τη βδοµάδα. Κρατάω µια ώρα για τον εαυτό µου. Κι εκείνη την ώρα δεν θέλω να σκέφτοµαι τίποτα και, κυρίως, να µου µιλάει κανείς! Είναι η ώρα που κρατάω για να αδειάζω τελείως το µυαλό µου.
Σας ενοχλεί που κάποιοι ασχολούνται µε την προσωπική σας ζωή;
∆υστυχώς, το έχω συνηθίσει. Κι έχω κι ένα άλλο χαρακτηριστικό, δεν διαβάζω σχεδόν ποτέ τι γράφεται για µένα. Αυτό µε βοηθάει, αλλά δεν το καταφέρνουν όλοι! ∆ηλαδή ξέρω ότι και η µητέρα µου και ο φίλος µου διαβάζουν όσα γράφονται και φοβάµαι πως κάποιες φορές εκείνους τους ενοχλεί πολύ περισσότερο από µένα.
Εχετε εξοµολογηθεί πως δεν είστε εύκολος άνθρωπος. Ποια είναι δηλαδή εκείνα τα χαρακτηριστικά που σας κάνουν «δύσκολη»;
Είµαι δύσκολη, φοβάµαι, γιατί έχω έναν πολύ συγκεκριµένο τρόπο που σκέφτοµαι. Αυτό λοιπόν µε κάνει τις περισσότερες φορές να περιµένω όλοι να σκέφτονται και να δρουν µε τον ίδιο τρόπο όπως εγώ. Κυρίως οι πιο κοντινοί µου άνθρωποι. Και όταν δεν δρουν όπως εγώ, τότε απογοητεύοµαι! Πρέπει να καταλάβω ότι είµαστε απλά διαφορετικοί χαρακτήρες και αυτό δεν σηµαίνει ότι δείχνουν λιγότερη έγνοια για εµένα ή για τη δουλειά και τον κοινό στόχο µας. Ως οικονοµολόγος όµως έχω πολύ δοµηµένη σκέψη και µε νοιάζει πολύ η πληροφορία και από πού προέρχεται. Οπότε πάντα ψάχνω κάτι 1.000 φορές πριν το κάνω ή πριν το πω. Και πάλι, δεν µπορεί να λειτουργούν όλοι οι άνθρωποι έτσι, οπότε αυτό κάποιες φορές φέρνει και αυτούς αλλά κι εµένα σε δύσκολη θέση και δηµιουργεί πολλές φορές εντάσεις. Ευτυχώς, όµως, όταν γνωρίζεις τους ανθρώπους σου καλά κι εκείνοι εσένα και όταν έχεις καταφέρει να χτίσεις γερές σχέσεις και µια καλή οµάδα, µπορείς να τα διαχειριστείς όλα αυτά.
Τόσο στο υπουργείο Εργασίας όσο και στο υπουργείο Παιδείας είστε πολύ κοντά µε τα παιδιά. Εχετε βιώσει και τη χαρά τους και τη µοναξιά τους και τις δυσκολίες τους. Υστερα από αυτή την επαφή σκέφτεστε ίσως εντονότερα την απόκτηση ενός παιδιού;
Μέσα από τη δουλειά µου, τα πέντε αυτά χρόνια, έχω δεθεί πάρα πολύ µε τα παιδιά και µε την παιδική προστασία. Είναι µέρες που έπειτα από µια επίσκεψη σε ένα ορφανοτροφείο ή σε ένα νοσοκοµείο γυρίζω σπίτι παρά πολύ φορτισµένη, µέσα στα κλάµατα, αλλά και µέσα στις αγωνίες. Αυτό ξέρετε είναι και το πιο δύσκολο. Γιατί από τη µία µε κάνει να σκέφτοµαι πόσο πολύ θέλω κι εγώ παιδιά, από την άλλη, βλέποντας τη δυσκολία στην ανάπτυξη των παιδιών, µε γεµίζει πάρα πολλές αγωνίες!
Εχω δει στα social media παλιές οικογενειακές φωτογραφίες σας! Τι ρόλο παίζει η οικογένεια στη ζωή σας;
Είµαι πάρα πολύ δεµένη µε την οικογένειά µου. Ολοι είµαστε, αλλά νοµίζω πως εµείς τα µοναχοπαίδια έχουµε µια ακόµα πιο κοντινή, ευαίσθητη, αλλά και κάποιες φορές ασφυκτική σχέση µε τους γονείς µας. Οι προσδοκίες που έχουν οι γονείς από εσένα είναι µεγάλες, οπότε αυτό σε κινητροδοτεί από τη µία, αλλά από την άλλη σε γεµίζει και τροµερές ευθύνες. Εγώ πάντα ήµουν πολύ κοντά στους γονείς µου κι εκείνοι σε µένα. Τροµερό ρόλο στη ζωή µου έπαιξε και η γιαγιά µου η Μαρίτσα. Θεωρώ πως ό,τι καλοσύνη έχω στον χαρακτήρα µου την έχω πάρει και την οφείλω σε εκείνη! Σµυρνιά ήταν άλλωστε. Αλλη καλοσύνη και σοφία είχαν οι πρόσφυγες!
Η απώλεια του πατέρα σας σάς άλλαξε;
Εχασα τον πατέρα µου πριν από περίπου ένα χρόνο. ∆εν νοµίζω ότι έχω αλλάξει έπειτα από αυτό. Αλλά κυρίως, γιατί δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόµα.
Ηρθατε από τότε πιο κοντά µε τη µητέρα σας;
Ηµουν πάντα πάρα πολύ κοντά µε τη µητέρα µου και παραµένω. Οπότε ούτε η σχέση µου µαζί της άλλαξε. Ισως τώρα έχω λίγη παραπάνω αγωνία που ζει σε ένα σπίτι µόνη της. Αλλά πάντα ήµασταν τόσο κοντά που σκεφτείτε ότι ο πατέρας µου ζήλευε τη σχέση µας! Εµπαινα µέσα στο σπίτι και φώναζα «µαµά, µαµά, µαµά» κι εκείνος θυµώνε που δεν αναζητούσα κι εκείνον!
Ποια ήταν τα αγαπηµένα σας Χριστούγεννα; Τι θυµάστε από αυτά;
Αγαπηµένα Χριστούγεννα ήταν τα τελευταία Χριστούγεννα που ζούσε η γιαγιά µου. Ξέρετε πως όταν ζει η γιαγιά της οικογένειας -η κύρια φιγούρα που ενώνει την οικογένεια- η οικογένεια είναι ένα. Η γιαγιά µου λοιπόν είχε τρεις κόρες, τέσσερις εγγονές και µία δισέγγονη. Ηµασταν όλο κορίτσια στην οικογένειά µας και η γιαγιά µας µάς κρατούσε πάντα πολύ δεµένες και αγαπηµένες. Τα πιο ευτυχισµένα Χριστούγεννα, λοιπόν, ήταν όταν ακόµα ζούσε η γιαγιά και όλες ήµασταν πολύ πιο στενά δεµένες µεταξύ µας. Είχαµε τον συνδετικό µας κρίκο, το σηµείο συναισθηµατικής αναφοράς µας. Και ήταν τόσο έντονη η παρουσία και η επιρροή της, που αν κάτι µας κρατά ακόµα δεµένες πιστεύω πως είναι η ανάµνησή της.
Πώς ήταν η µικρή ∆όµνα και πώς εξελίχθηκε µεγαλώνοντας; Νιώθετε ικανοποίηση και περηφάνια για όσα έχετε πετύχει;
Νοµίζω πως δεν είχα µεγάλη διαφορά από παιδί έως τώρα. Ηµουν πάντα γεµάτη ενέργεια, ασταµάτητη. Πάντα οργανωτική στις παρέες. Μου άρεσε το διάβασµα και οι τέχνες. Οσο για το αν νιώθω περηφάνια, όχι. Είµαι απ’ αυτούς τους ανθρώπους που ποτέ δεν είναι ευχαριστηµένοι απόλυτα µε ό,τι κάνουν και δεν µιλούν ποτέ για τον εαυτό τους µε µεγάλα λόγια. ∆εν ξέρω βέβαια αν αυτό στην πολιτική είναι υπέρ, αλλά όλο σκέφτοµαι τι παραπάνω θα µπορούσα να έχω κάνει, τι θα µπορούσα να έχω κάνει διαφορετικά και τι θα µπορούσε να έχει γίνει πιο πετυχηµένα.
Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε µε την πολιτική;
∆εν ξέρω να σας πω ακριβώς πώς ήρθαν έτσι τα πράγµατα! Πάντα ήµουν πολιτικοποιηµένη, αλλά ποτέ κοµµατικοποιηµένη. Βλέπετε, έφυγα από την Ελλάδα στα 17 µου, οπότε δεν πρόλαβα να µπω σε κόµµατα και φοιτητικές παρατάξεις. Παρ’ όλ’ αυτά, στο Πανεπιστήµιό µου, στο Κέιµπριτζ στην Αγγλία, ήµουν πάντα οργανωτική. Ηµουν πρόεδρος του κολεγίου µου, γραµµατέας σε όλο το Πανεπιστήµιο, µε ενδιέφερε πάντα να ασχολούµαι µε τα κοινά. Από τότε που µου έγινε η πρόταση από τον Κυριάκο Μητσοτάκη να δουλέψω µαζί του, το 2017, όλα τα υπόλοιπα µπήκαν από µόνα τους σε µια γραµµή. Αυτό που µπορώ να σας πω µε σιγουριά, είναι πως είναι ό,τι πιο ενδιαφέρον έχω κάνει ποτέ.
Σας άλλαξε η ενασχόλησή σας µε τα κοινά;
Νοµίζω πως όχι. ∆ηλαδή νοµίζω πως καθόλου! Για παράδειγµα, ακόµα κάνω πράγµατα που κάνουν οι φίλοι µου και όλοι οι άνθρωποι στην ηλικία µου. Βγαίνω έξω για ποτό, για χορό, προσπαθώ να πηγαίνω ταξίδια, τρέχω και κάνω ό,τι κάνει κάθε άνθρωπος 36 χρόνων. Αλλά αυτή είναι µάλλον µια ερώτηση που θα είχε ενδιαφέρον να την απαντήσουν οι φίλοι µου για εµένα.
Από όσα έχετε ζήσει στην πολιτική, τι σας έχει συγκινήσει περισσότερο;
Η επαφή που είχα τόσο µε τα παιδιά χωρίς γονείς όσο και µε τις γιαγιάδες και τους παππούδες. Ο καθένας τους έψαχνε απελπισµένα τον άνθρωπό του. Τα παιδιά στα ιδρύµατα πάντα ψάχνουν για έναν γονέα. Και σε κοιτούσαν µε απογοήτευση κάθε φορά που έβγαινες από τη δοµή τους, γνωρίζοντας ότι µάλλον δεν είσαι εσύ ο γονιός που τόσο ψάχνουν. Οι γιαγιάδες και οι παππούδες από την άλλη στα γηροκοµεία, που τόσο συχνά επισκεπτόµουν, πάλι έψαχναν τον άνθρωπό τους. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς είτε δεν είχαν παιδιά είτε τα είχαν χάσει και βίωναν µε πολύ µεγάλη δυσκολία τη µοναξιά. Κάθε επίσκεψη κάποιου νέου σε αυτούς ήταν µια ανάσα ζωής. Η οποία µε το που έληγε τους επανέφερε πολλές φορές στη µοναξιά τους.
Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή της Κυριακής
Είστε από εκείνους τους ανθρώπους που αν κάποιος παρακολουθήσει το καθηµερινό σας πρόγραµµα θα αναρωτηθεί πώς τα καταφέρνετε. Αλήθεια, πώς τα προλαβαίνετε όλα;
Προσπαθώ να τα χωρέσω όλα µέσα στο εικοσιτετράωρό µου και η αλήθεια είναι πως πολλές φορές δεν µου φτάνει ούτε αυτό. Είµαι από αυτούς τους ανθρώπους που δεν µπορώ να έχω ένα λεπτό κενό! Οπότε προσπαθώ να κάνω τα πάντα. Από νοµοθετικό έργο µέχρι διοικητική δουλειά και από επισκέψεις στον Πειραιά µέχρι και σε όλη την Ελλάδα σε σχολεία, για να µπορώ να µιλάω µε µαθητές, µε γονείς και κυρίως µε εκπαιδευτικούς. Γιατί για να µάθουµε τις ανάγκες, τα προβλήµατα και να µπορούµε να δώσουµε λύσεις, χρειάζεται εµείς να είµαστε κοντά σε όσους µας χρειάζονται και όχι να περιµένουµε να έρθουν εκείνοι σε µας. Γι’ αυτό καθηµερινά είµαι πάνω σε µία µηχανή, οπότε βρίσκοµαι παντού: στο υπουργείο, στο Μαρούσι, σε όλη την Αττική, σε διάφορα σχολεία και βέβαια στην περιφέρειά µου, τον Πειραιά. Αν δεν είχα τη µηχανή δεν θα µπορούσα να τα καταφέρω! Για µένα είναι ο πιο χρήσιµος φίλος µου.
Υπάρχει χρόνος για την προσωπική σας ζωή;
Υπάρχει! Προσπαθώ και κρατάω τουλάχιστον τα µισά βράδια της εβδοµάδας ελεύθερα, οπότε µετά τις 10 το βράδυ θα βγω για ένα φαγητό και ένα ποτήρι κρασί. Επίσης προσπαθώ να κρατήσω τα Σαββατοκύριακά µου ελεύθερα. Το τελευταίο δεν το καταφέρνω συχνά, αλλά το προσπαθώ! Γιατί είναι τόσα που έχω να προλάβω σε ένα Σαββατοκύριακο, όπως να δω τη µαµά µου, τους φίλους µου, τον σύντροφό µου, που τελικά δεν ξέρω αν και αυτοί µένουν ευχαριστηµένοι.
Τι είναι αυτό που σας ξεκουράζει και σας αποφορτίζει από την έντονη καθηµερινότητα;
Η γυµναστική! Προσπαθώ να κάνω τρεις-τέσσερις φορές τη βδοµάδα. Κρατάω µια ώρα για τον εαυτό µου. Κι εκείνη την ώρα δεν θέλω να σκέφτοµαι τίποτα και, κυρίως, να µου µιλάει κανείς! Είναι η ώρα που κρατάω για να αδειάζω τελείως το µυαλό µου.
Σας ενοχλεί που κάποιοι ασχολούνται µε την προσωπική σας ζωή;
∆υστυχώς, το έχω συνηθίσει. Κι έχω κι ένα άλλο χαρακτηριστικό, δεν διαβάζω σχεδόν ποτέ τι γράφεται για µένα. Αυτό µε βοηθάει, αλλά δεν το καταφέρνουν όλοι! ∆ηλαδή ξέρω ότι και η µητέρα µου και ο φίλος µου διαβάζουν όσα γράφονται και φοβάµαι πως κάποιες φορές εκείνους τους ενοχλεί πολύ περισσότερο από µένα.
Εχετε εξοµολογηθεί πως δεν είστε εύκολος άνθρωπος. Ποια είναι δηλαδή εκείνα τα χαρακτηριστικά που σας κάνουν «δύσκολη»;
Είµαι δύσκολη, φοβάµαι, γιατί έχω έναν πολύ συγκεκριµένο τρόπο που σκέφτοµαι. Αυτό λοιπόν µε κάνει τις περισσότερες φορές να περιµένω όλοι να σκέφτονται και να δρουν µε τον ίδιο τρόπο όπως εγώ. Κυρίως οι πιο κοντινοί µου άνθρωποι. Και όταν δεν δρουν όπως εγώ, τότε απογοητεύοµαι! Πρέπει να καταλάβω ότι είµαστε απλά διαφορετικοί χαρακτήρες και αυτό δεν σηµαίνει ότι δείχνουν λιγότερη έγνοια για εµένα ή για τη δουλειά και τον κοινό στόχο µας. Ως οικονοµολόγος όµως έχω πολύ δοµηµένη σκέψη και µε νοιάζει πολύ η πληροφορία και από πού προέρχεται. Οπότε πάντα ψάχνω κάτι 1.000 φορές πριν το κάνω ή πριν το πω. Και πάλι, δεν µπορεί να λειτουργούν όλοι οι άνθρωποι έτσι, οπότε αυτό κάποιες φορές φέρνει και αυτούς αλλά κι εµένα σε δύσκολη θέση και δηµιουργεί πολλές φορές εντάσεις. Ευτυχώς, όµως, όταν γνωρίζεις τους ανθρώπους σου καλά κι εκείνοι εσένα και όταν έχεις καταφέρει να χτίσεις γερές σχέσεις και µια καλή οµάδα, µπορείς να τα διαχειριστείς όλα αυτά.
Τόσο στο υπουργείο Εργασίας όσο και στο υπουργείο Παιδείας είστε πολύ κοντά µε τα παιδιά. Εχετε βιώσει και τη χαρά τους και τη µοναξιά τους και τις δυσκολίες τους. Υστερα από αυτή την επαφή σκέφτεστε ίσως εντονότερα την απόκτηση ενός παιδιού;
Μέσα από τη δουλειά µου, τα πέντε αυτά χρόνια, έχω δεθεί πάρα πολύ µε τα παιδιά και µε την παιδική προστασία. Είναι µέρες που έπειτα από µια επίσκεψη σε ένα ορφανοτροφείο ή σε ένα νοσοκοµείο γυρίζω σπίτι παρά πολύ φορτισµένη, µέσα στα κλάµατα, αλλά και µέσα στις αγωνίες. Αυτό ξέρετε είναι και το πιο δύσκολο. Γιατί από τη µία µε κάνει να σκέφτοµαι πόσο πολύ θέλω κι εγώ παιδιά, από την άλλη, βλέποντας τη δυσκολία στην ανάπτυξη των παιδιών, µε γεµίζει πάρα πολλές αγωνίες!
Εχω δει στα social media παλιές οικογενειακές φωτογραφίες σας! Τι ρόλο παίζει η οικογένεια στη ζωή σας;
Είµαι πάρα πολύ δεµένη µε την οικογένειά µου. Ολοι είµαστε, αλλά νοµίζω πως εµείς τα µοναχοπαίδια έχουµε µια ακόµα πιο κοντινή, ευαίσθητη, αλλά και κάποιες φορές ασφυκτική σχέση µε τους γονείς µας. Οι προσδοκίες που έχουν οι γονείς από εσένα είναι µεγάλες, οπότε αυτό σε κινητροδοτεί από τη µία, αλλά από την άλλη σε γεµίζει και τροµερές ευθύνες. Εγώ πάντα ήµουν πολύ κοντά στους γονείς µου κι εκείνοι σε µένα. Τροµερό ρόλο στη ζωή µου έπαιξε και η γιαγιά µου η Μαρίτσα. Θεωρώ πως ό,τι καλοσύνη έχω στον χαρακτήρα µου την έχω πάρει και την οφείλω σε εκείνη! Σµυρνιά ήταν άλλωστε. Αλλη καλοσύνη και σοφία είχαν οι πρόσφυγες!
Η απώλεια του πατέρα σας σάς άλλαξε;
Εχασα τον πατέρα µου πριν από περίπου ένα χρόνο. ∆εν νοµίζω ότι έχω αλλάξει έπειτα από αυτό. Αλλά κυρίως, γιατί δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόµα.
Ηρθατε από τότε πιο κοντά µε τη µητέρα σας;
Ηµουν πάντα πάρα πολύ κοντά µε τη µητέρα µου και παραµένω. Οπότε ούτε η σχέση µου µαζί της άλλαξε. Ισως τώρα έχω λίγη παραπάνω αγωνία που ζει σε ένα σπίτι µόνη της. Αλλά πάντα ήµασταν τόσο κοντά που σκεφτείτε ότι ο πατέρας µου ζήλευε τη σχέση µας! Εµπαινα µέσα στο σπίτι και φώναζα «µαµά, µαµά, µαµά» κι εκείνος θυµώνε που δεν αναζητούσα κι εκείνον!
Ποια ήταν τα αγαπηµένα σας Χριστούγεννα; Τι θυµάστε από αυτά;
Αγαπηµένα Χριστούγεννα ήταν τα τελευταία Χριστούγεννα που ζούσε η γιαγιά µου. Ξέρετε πως όταν ζει η γιαγιά της οικογένειας -η κύρια φιγούρα που ενώνει την οικογένεια- η οικογένεια είναι ένα. Η γιαγιά µου λοιπόν είχε τρεις κόρες, τέσσερις εγγονές και µία δισέγγονη. Ηµασταν όλο κορίτσια στην οικογένειά µας και η γιαγιά µας µάς κρατούσε πάντα πολύ δεµένες και αγαπηµένες. Τα πιο ευτυχισµένα Χριστούγεννα, λοιπόν, ήταν όταν ακόµα ζούσε η γιαγιά και όλες ήµασταν πολύ πιο στενά δεµένες µεταξύ µας. Είχαµε τον συνδετικό µας κρίκο, το σηµείο συναισθηµατικής αναφοράς µας. Και ήταν τόσο έντονη η παρουσία και η επιρροή της, που αν κάτι µας κρατά ακόµα δεµένες πιστεύω πως είναι η ανάµνησή της.
Πώς ήταν η µικρή ∆όµνα και πώς εξελίχθηκε µεγαλώνοντας; Νιώθετε ικανοποίηση και περηφάνια για όσα έχετε πετύχει;
Νοµίζω πως δεν είχα µεγάλη διαφορά από παιδί έως τώρα. Ηµουν πάντα γεµάτη ενέργεια, ασταµάτητη. Πάντα οργανωτική στις παρέες. Μου άρεσε το διάβασµα και οι τέχνες. Οσο για το αν νιώθω περηφάνια, όχι. Είµαι απ’ αυτούς τους ανθρώπους που ποτέ δεν είναι ευχαριστηµένοι απόλυτα µε ό,τι κάνουν και δεν µιλούν ποτέ για τον εαυτό τους µε µεγάλα λόγια. ∆εν ξέρω βέβαια αν αυτό στην πολιτική είναι υπέρ, αλλά όλο σκέφτοµαι τι παραπάνω θα µπορούσα να έχω κάνει, τι θα µπορούσα να έχω κάνει διαφορετικά και τι θα µπορούσε να έχει γίνει πιο πετυχηµένα.
Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε µε την πολιτική;
∆εν ξέρω να σας πω ακριβώς πώς ήρθαν έτσι τα πράγµατα! Πάντα ήµουν πολιτικοποιηµένη, αλλά ποτέ κοµµατικοποιηµένη. Βλέπετε, έφυγα από την Ελλάδα στα 17 µου, οπότε δεν πρόλαβα να µπω σε κόµµατα και φοιτητικές παρατάξεις. Παρ’ όλ’ αυτά, στο Πανεπιστήµιό µου, στο Κέιµπριτζ στην Αγγλία, ήµουν πάντα οργανωτική. Ηµουν πρόεδρος του κολεγίου µου, γραµµατέας σε όλο το Πανεπιστήµιο, µε ενδιέφερε πάντα να ασχολούµαι µε τα κοινά. Από τότε που µου έγινε η πρόταση από τον Κυριάκο Μητσοτάκη να δουλέψω µαζί του, το 2017, όλα τα υπόλοιπα µπήκαν από µόνα τους σε µια γραµµή. Αυτό που µπορώ να σας πω µε σιγουριά, είναι πως είναι ό,τι πιο ενδιαφέρον έχω κάνει ποτέ.
Σας άλλαξε η ενασχόλησή σας µε τα κοινά;
Νοµίζω πως όχι. ∆ηλαδή νοµίζω πως καθόλου! Για παράδειγµα, ακόµα κάνω πράγµατα που κάνουν οι φίλοι µου και όλοι οι άνθρωποι στην ηλικία µου. Βγαίνω έξω για ποτό, για χορό, προσπαθώ να πηγαίνω ταξίδια, τρέχω και κάνω ό,τι κάνει κάθε άνθρωπος 36 χρόνων. Αλλά αυτή είναι µάλλον µια ερώτηση που θα είχε ενδιαφέρον να την απαντήσουν οι φίλοι µου για εµένα.
Από όσα έχετε ζήσει στην πολιτική, τι σας έχει συγκινήσει περισσότερο;
Η επαφή που είχα τόσο µε τα παιδιά χωρίς γονείς όσο και µε τις γιαγιάδες και τους παππούδες. Ο καθένας τους έψαχνε απελπισµένα τον άνθρωπό του. Τα παιδιά στα ιδρύµατα πάντα ψάχνουν για έναν γονέα. Και σε κοιτούσαν µε απογοήτευση κάθε φορά που έβγαινες από τη δοµή τους, γνωρίζοντας ότι µάλλον δεν είσαι εσύ ο γονιός που τόσο ψάχνουν. Οι γιαγιάδες και οι παππούδες από την άλλη στα γηροκοµεία, που τόσο συχνά επισκεπτόµουν, πάλι έψαχναν τον άνθρωπό τους. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς είτε δεν είχαν παιδιά είτε τα είχαν χάσει και βίωναν µε πολύ µεγάλη δυσκολία τη µοναξιά. Κάθε επίσκεψη κάποιου νέου σε αυτούς ήταν µια ανάσα ζωής. Η οποία µε το που έληγε τους επανέφερε πολλές φορές στη µοναξιά τους.
Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή της Κυριακής
